ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း က်ေနာ႔္ ငယ္ဘဝဆီကို စိတ္ျပန္ေရာက္သြား႔မိပါတယ္။ ရြာမွာအတန္းေက်ာင္းရွိေပမယ္႔ ရြာက ေတာ ရေက်ာင္းမွာပဲ က်ေနာ္႔ရဲ႕ကေလးပညာေရးကို စခဲ႔ရပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီး က ေခတ္မီေတာ႔ ကိုရင္ေတြ၊ ကေလးေတြကို သခ်ၤာကအစ သင္ေပးတယ္။ ကိုးႏွစ္သားေရာက္ေတာ႔မွ အေဖက စာသင္ေက်ာင္းေျပာင္းအတက္ခိုင္းလို႔ တက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးက ဦးျမေအာင္ပါ။ ဦးျမေအာင္က မင္းကို ဘယ္အတန္းထားရမလဲ မသိဘူး၊ စစ္ေဆးရဦးမယ္ဆိုၿပီး ဖတ္စာ အဖတ္ခိုင္း၊ သခ်ၤာတခ်ိဳ႕ အတြက္ခိုင္းတယ္ (အဲဒီတုံးက မူလတန္းမွာ အဂၤ လိပ္စာ မသင္ရေသးပါဘူး) ၿပီးေတာမွမင္းက ေလးတန္းအဆင္႔ရွိတယ္။ ေ လးတန္းမွာ ေနဆိုလို႔ ေအာက္ကအတန္းေတြ မတက္လိုက္ရဘဲ ေလး တန္းကို ေရာက္သြားခဲ႔ရပါတယ္။ (ဆရာဘုန္းႀကီး မွာလိုက္တာက ေလး တန္းမထားရင္ မတက္နဲ႔၊ ငါ႔ေက်ာင္း ျပန္လာခဲ႔ တဲ႔)
အဲဒီတုံးက ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ နဲ႔ ဆရာမ ေဒၚေအးေအးမူတို႔ပဲရွိတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္က တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ရ ဟုတ္ပုံမရပါဘူး။ သူ႕ကို သိပ္မႀကိဳက္တဲ႔ လူေတြက ေလးတန္း ပဲေ အာင္တယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာတတ္ၾကတာ မွတ္မိပါတယ္။ တိတိက်က် မသိ ပါဘူး။ စာအသင္အျပေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူက ေလးတန္းနဲ႔ ႏွစ္ တန္းကို သင္တယ္။
ဆရာမ ေဒၚေအးေအးမူကေတာ႔ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရပါ။ ရြာကလူေတြက ဆရာ မ ဘယ္ႏွတန္းေအာင္သလဲေမး ရင္ ရြာသားေတြ သိႏိုင္ေလာက္တဲ႔ စကားနဲ႔ "၁၄" တန္း ေအာင္တယ္လို႔ ေျဖတတ္တယ္။ ႀကီးမွ သိရတာက ဆယ္တန္း ထဲကို တကၠသိုလ္ေလးႏွစ္ထည္႔ေပါင္းၿပီး လြယ္ေအာင္ ေျပာခဲ႔တာပဲ ဆိုတာပါ။
က်ေနာ္အခု ျပန္ေတြးၾကည္႔သေလာက္ သိလို႔ရတာက ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာမ က သိပ္မတည္႔လွဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွာကိုပဲ တခါတခါ ႏႈတ္ထြက္ေတြ ၾကမ္းလာတတ္တယ္။ မာန္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းအုပ္ ဆိုတဲ႔ မာန္နဲ႔ ဆရာမကတကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရဆိုတဲ႔မာန္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။
တစ္ေန႔ ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ ခရီးထြက္စရာရွိေတာ႔ ေလးေယာက္ပဲ ရွိ တဲ႔ ေလးတန္းကို ဆရာမ ေဒၚေအးေအးမူ သင္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီး ျပန္ခါနီးေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ေခါင္းကိုပြတ္ၿပီး ဆရာမက ေျပာတယ္
"မင္းလိုေက်ာင္းသားကို ဆရာမသာ သင္ခြင္႔ရရင္ ၿမိဳ႕နယ္အဆင္႔ထိ နံပတ္ဝင္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္လို႔ရတယ္။ အခုေတာ႔ ငါ႔တပည္႔ရယ္ မင္း ကံပဲေပါ႔"
လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာကို ဝမ္းနည္းမွန္းမသိေပမဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ရင္ မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ ဆရာမရဲ႕ အသံကလည္း ေစ တနာေၾကာင္႔ တကယ္ပဲ ႏူးညံ႔ ေႏြးေထြးေနတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။
ဒီ စကားမ်ိဳး ဆရာမက က်ေနာ္လို ကိုးႏွစ္ေက်ာင္းသားကို ေျပာသင္႔သလား၊ မေျပာသင္႔ဘူးလားဆိုတာ မေဝဖန္ရဲပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးအေပၚ အယုံအၾကည္မဲ႔သြားတယ္။ ဆရာမစကားကို ၾကားရၿပီးတဲ႔ေနာက္ အမွတ္စာရင္းေတြကလည္း ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ထိုးက်သြားလို႔ ဆရာႀကီးက အိမ္ကိုလာၿပီး အေဖ႔ကို တိုင္ပါေတာ႔ တယ္။ (အေဖက ရြာ ဥကၠဌျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးလည္း အိမ္မွာ မၾကာမၾကာ ထမင္းစားတတ္တယ္)
အေၾကာင္းစုံ သိသြားတဲေနာက္ ဒီကိစၥက ဒီမွာ မရပ္ေတာ႔ဘဲ စာသင္ခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာမတို႔ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြေရွ႕မွာ စကားေတြ မ်ား ၾကေတာ႔တယ္။
ဒီဆရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ ေက်းဇူးကို အမွတ္တရ ရွိဆဲပါ။ ဆရာႀကီး မရွိေ တာ႔ေပမယ္႔ ဆရာမေတာ႔ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
သူတို႔ကို ေဝဖန္လိုတာ မဟုတ္သလို ဆရာတစ္ေယာက္ ရွိသင္႔တဲ႔ အက္သစ္ သေဘာတရားေတြကိုလည္း အျပည္႔အဝ နားမလည္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ႔ ကေလးဘဝက အဆုိးအေကာင္းႀကဳံခဲ႔ရသမ်ွေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြထဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ နက္နက္ႀကီး စူးဝင္ေနတတ္တယ္။
Post a Comment