တိုတိုေတာင္းေတာင္း ေရးရတတ္တဲ႔ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါတတ္တဲ႔ အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါးေတြကို ၾကည္႔ရင္ စာေရး သူ က ေဝါဟာရ နဲ႔ စာဖတ္ပရိ သတ္ကို ကန္႔ လိုက္တာေတြ ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕က သိပၸံနဲ႔ အိုင္တီမွာ ဝင္ေရး တတ္သလို အား က စား မွာလည္ ေရးတယ္။
သူေပးေတာ႔မယ္႔ မက္ေဆ႔ရဲ႕ အေနအထားက သူသုံးလိုက္တဲ႔ ေဝါဟာရ ကို အေျခခံျပီး မွန္းဆလို႔ရတယ္။အိုင္တီမွာ ဆိုပါေတာ႔။ စတိဗ္ ေဂ်ာ႔ လိ႔ု သူသုံးထားရင္ သူေပးေတာ႔မယ္႔ အိုင္တီ မက္ေဆ႔က လူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား နားလည္မယ္႔ မက္ေဆ႔မ်ိဳးပဲ။ သူ႕ တာဂက္က အလႊာစုံက စာဖတ္သူေတြ။
ဒါကို စတိဗ္ လိ႔ု တင္ပဲ တမင္သုံးထားရင္ သူေပးမယ္႔ မက္ေဆ႔က အိုင္တီကို ထဲထဲဝင္ဝင္ သိသူေတြ အတြက္ပဲ။ ကိုယ္ သိပ္ျပီး စိတ္ဝင္စားတဲ႔ ဘာသာရပ္ မဟုတ္ရင္ ဆက္ မဖတ္နဲ႔ေတာ႔။ နားလည္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
ေဘာလံုးမွာလည္း အတူတူပဲ။ စတီဗင္ ဂ်ရတ္လု႔ိ သူသုံးထားရင္ သူေပးေတာ႔မယ္႔ မက္ေဆ႔က သာမန္ေတြပဲ။ ဒါကိုပဲ စတိဗ္ လိ႔ု တင္ တမင္ သုံးထားရင္ သူေပးမယ္႔မက္ေဆ႔က ေဘာလုံး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ႀကီး သိထားျပီးသူေတြ အတြက္ပဲ။ စတိဗ္ ဟာ စတီဗင္ ဂ်ရတ္ကို ဆိုလိုေၾကာင္း၊ အလက္စ္ ဟာ ဖာဂူဆန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖနန္ဒို ဟာ ေတာရက္စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေျပာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။
ဒါဟာ ေစတနာလို႔ ထင္ပါတယ္။ မင္း သိပ္ျပီး စိတ္ဝင္စားတဲ႔ ဖီးလ္ မဟုတ္ ရင္ ဆက္မဖတ္နဲ႔ေတာ႔၊ အခ်ိန္ကုန္တယ္၊ နားလည္မွာ လည္း မဟုတ္႔ဘူး ဆို တဲ႔ အခ်က္ေပးသံပါ။
နယူးစ္ ဝိက္တို႔၊ နယူးေယာက္ တိုင္းတိ႔ု မွာ ေရးသူေတြလည္း ဒါ မ်ီဳးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ သူတို႔ ေဆာင္းပါး တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္တို႔ နားမလည္တာပါ။ အဂၤလိပ္ေၾကာင္႔ရယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ပါေတာ႔ ပါတာေပါ႔။စာအုပ္အျဖစ္ ဆိုရင္ေတာ႔ အားလုံး ခေရေစ႔ တြင္းက် ေရးၾကရပါတယ္။ စာေရးသူ တစ္ေယာက္တည္းကပင္ ေဆာင္းပါးေရးဟန္ နဲ႔ စာအုပ္ေရးဟန္ မတူတတ္ဘူး။
ျမန္မာစာမွာလည္း ေဆာင္းပါးနဲ႔ ဝတၳဳတို ဖတ္သူက ဝတၳဳရွည္ ဖတ္ရတ္ရတာ ပ်င္းတယ္။ ဝတၳဳရွည္ပဲ အဖတ္မ်ားရင္ လည္း ေဆာင္း ပါးနဲ႔ ဝတၳဳတို ( အထူးသျဖင္႔ ေဆာင္းပါး ) က ပ်င္းစရာပဲ။ေရးသူေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေဆာင္းပါး၊ဝတၳဳတို ေရးသူက ဝတၳဳရွည္ မေရးခ်င္ဘူး။ ဘယ္ဟာက လြယ္တယ္၊ ခက္တယ္ ဆိုတာ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ၾကည္႔ရင္ေတာ႔ နာမည္ႀကီးတာျခင္း တူရင္ဝတၳဳရွည္ ေရးသူ က ေငြေရး ေၾကးေရး ပိုကိုက္တာေပါ႔။ တိုင္၊ နယူးစ္ ဝိက္၊ နယူးေယာက္ တိုင္းတိ႔ု မွာ ေတာ႔ ေဖာ္ျပတာ ခံရရင္ ေငြ လည္း ရသလို သိကၡာလည္း ပိုရိွပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ နယ္ပယ္ မတူတာပဲ ရိွ မယ္၊ ေရးထားတာေတြကေတာ႔ အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ေတြခ်ည္းပဲ။
နာမည္နဲ႔တင္ စည္းတားတာလည္း မဟုုတ္ဘူး။ ေလးေလး နက္နက္ ေဆာင္း ပါးေတြမွာ နည္းပညာနဲ႔ ဆိုင္တဲ႔ ေဝါဟာရေတြကို အ ရွည္လည္း သိပ္ မသုံး ဘူး၊ သုံးလည္း တစ္ႀကိမ္ပဲ။
သူ႕စာဖတ္မယ္႔လူက ဒီအဆင္႔ေတာ႔ ႐ိွတဲ႔ လူ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ တယ္။ ျပီးေတာ႔ လူတိုင္း နားလည္ေအာင္ဆိုျပီး ေဝါဟာရ ညႇာ မသုံးဘူး။ ပညာရွင္ အဆင္႔ေတြကိုး။ မသိရင္ အဘိဓာန္ လွန္။ ဒါပဲ။အဘိဓာန္က အဆင္႔ မမီ၊ ေခတ္ မမီရင္ ရွာေတာင္ မေတြ႔တတ္ ဘူး။ ဒါမ်ိဳးကို လူ နားလည္တဲ႔ စကားနဲ႔ မေရးရေကာင္းလား လို႔ ေျပာ ရင္ မဟုတ္လွေသးဘူး။
သူတိ႔ု ေျပာတာက လူနဲ႔ကြာလြန္းေနတယ္၊ ထုတ္ေဝသူက စာအုပ္ အေနနဲ႔ ထုတ္လည္း ထုတ္ေဝခ်င္တယ္ ဆိုရင္ အယ္ဒီတာက ၾကားဝင္ တံတား ခင္းေပးရတယ္။ မူရင္း စာေရးဆရာကေတာ႔ မျပင္၊ မဖ်က္၊ မျဖည္႔ပဲ။ အရင္ဖတ္စဥ္က နားမလည္တဲ႔ ေဆာင္းပါး တခ်ိဳ႕ဟာ အယ္ဒီတာက ၾကားဝင္ တံတားခင္းေပးလိုက္ေတာ႔မွ နားလည္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။
ဟာသ စာေတြလည္း ဒီ အတိုင္းပဲ။ သူတို႔စာဖတ္၊ တခ်ိဳ႕က မရယ္ရ ဘူး။ ေရးတတ္သူက ျပန္ေရးေတာ႔မွ ရယ္ရတာ။ အစ အဆုံး ရွင္းျပရရင္ မရယ္ရေတာ႔ဘူး။ အျဖစ္ အပ်က္၊ လူနာမည္ စတာေတြကို တဝက္ တပ်က္ နဲ႔ထားမွ ပ်က္လုံး အရွိန္ ျမင္႔တာ။ ဟာသ ဆိုေတာ႔ ဒီမွာေတာ႔ အက္သစ္ သေဘာတရားေတြ အေၾကာင္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
ေဝါဟာရ၊ နာမည္ေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ကန္႔ လိုက္တာေတြ က လူ မသိေအာင္ ေရးတယ္ဆိုတာထက္ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္၀င္ စားမႈအား၊ နား လည္ႏိုင္မႈအား နဲ႔ စာဖတ္သူရဲ႕ အခ်ိန္ကို သတိေပးလိုက္တာမ်ိဳးပါ။လိုက္ႏိုင္ရင္ လိုက္ခဲ႔၊ ေစာင္႔ေခၚေနမွာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုသလိုပါ။
စာေရးသူ ေစာင္႔ထိမ္းရမယ္႔ အက္သစ္ထဲမွာ ဒါေတြ ပါ မပါ တိတိက်က် မသိေပမယ္႔ တစ္ဦးခ်င္း အေနနဲ႔ေတာ႔ လိုက္နာၾက တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိထား ေလးစားမိတာေလးမို႔ ေရးလိုက္မိတာပါ။
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment