လူစိမ္းမွ လူရင္းသို႔ ( ၇ း ၂ )

လီကြမ္းယု ရဲ႕ Hard Truths ကေန အခုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ႔ စကၠဴျဖဴ စီမံကိန္းကို အထိုက္အေလ်ာက္ ထင္ဟပ္ေစတဲ႔ အခန္း ၇ ကို တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။

ေမး ။ ။ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စုိးရိမ္ တာတစ္ခုက သူတို႔က PR ကိုသာ ယူၿပီး စီတီဇင္ခံယူတဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္း က ေတာ္ေတာ္ နည္းေနတဲ့ ကိစၥပဲ။

ေျဖ ။ ။ အဲဒါ မွန္တယ္။ ငါတို႔လည္း ဒီအတြက္ ပူေနရတယ္။

ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မ်ားလာတာကို အေျခခံၿပီး စင္ကာပူ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းမွာ ဘာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲလာေနသလဲ။

ေျဖ ။ ။ ငါ့အျမင္ကေတာ့ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ပိုႀကိဳးစားခ်င္လာေအာင္ ဆြေပးေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ေကာင္းတာေပါ့။ တို႔က သူတို႔ကို ေနရာခြဲၿပီး ထားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔က တို႔အေပၚလႊမ္းမိုးတာထက္ တို႔က သူတို႔အေပၚ လႊမ္းမိုးတာက ပိုမ်ားမွာေပါ့။ အေျပာင္းအလဲ သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ ကေလးေတြက စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔စင္ကာပူးရီးယန္း မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို မျမင္မိဘူး။

တ႐ုတ္ျပည္ကလာတဲ့ တရုတ္မိဘေတြ ၿငီးတြားတာကို ငါ ၾကားရတယ္။
“ၾကည့္၊ ငါ့သားက ေက်ာင္းမွာ တ႐ုတ္စာ မသင္ခ်င္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာ တစ္ခုတည္းကိုပဲ အာရံုစုိက္ႏိုင္ေအာင္လို႔” တဲ့။
အိမ္မွာေတာ့ သူက မန္ဒရင္း ေျပာမွာေပါ့။ SAP (SAP – Special Assistance Plan) ေက်ာင္း တက္ၿပီးေနာက္ေတာ့ သူက ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့့ဘူး။ သူက ထိပ္တန္းေနရာမွာ ရခ်င္တာ။ စင္ကာပူက ကေလးေတြ ေတြးသလို သူကလည္း ေတြးတယ္။
“တရုတ္စာကိုပဲ နင္းကန္လုပ္ေနရင္ေတာ့ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ႐ွံဳးမွာပဲ။ သူတို႔ထက္သာဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္၊ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ အပိုသခ်ၤာ၊ ဖီးစစ္၊ ဘိုင္အိုေလာ္ဂ်ီေတြမွာ ေတာ္ေနမွ ရမယ္။ ဒါမွ အမွတ္ရမယ္” လို႔ေတြးတယ္။


ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ေပါင္းစည္းေပးေရး ကေရာ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

ေျဖ ။ ။ အဲဒါက ငါတို႔ တကယ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္က လာတဲ့ တရုတ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ေဒသခံတ႐ုတ္ေတြက သိပ္ၿပီး အေစးမကပ္လွဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲ သူတို႔ အုပ္စု ဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ ေျမာက္ပိုင္း အိႏၵိယနဲ႔ တမီး(လ္)နာဒူးကလာတဲ့ လူေတြေတာင္ပါေသး။ သူတို႔က သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ဒီက အိႏၵိယန္းေတြထက္ ဇာတ္ပိုျမင့္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ။ ဒီေတာ့ ေပါင္းစပ္လို႔ မရျပန္ဘူး။ ငါတို႔ေက်ာင္းေတြရဲ႕မူေၾကာင့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကေတာ့ တသားတည္း ျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္။ လက္ရွိလူေတြက ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေတြေပါ့။ သူတို႔က ေနမယ္ဆို ၁၀ ႏွစ္၊ ၂၀၊ ၃၀၊ ၄၀ ေနၾကရမွာေပါ့။ တို႔က သူတို႔ကို တတ္ႏိုင္သ၍ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ကူညီရမွာ။ ေရဒီယိုလိုင္း ၉၅.၈ ကို ငါနားေထာင္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔က တ႐ုတ္ျပည္ကေန ေရာက္လာတဲ့ လူ လတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္ကို မင္ဒရင္းလို အင္တာဗ်ဴး ေနၾကတယ္။

သူကေျပာတယ္
“ဘယ္လိုလုပ္ တသားတည္းျဖစ္လို႔ ရမွာတုန္း၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားေန တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စားတဲ့အစားအစာက မတူ၊ ခ်က္ပံုျပဳတ္ပံုက မတူ၊ အေလ့အ က်င့္က မတူ၊ ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ။ ကြ်န္ေတာ့ ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္း တက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံ ေရာက္လာမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ေန႔ခ်င္းညခ်င္းႀကီး ဘယ္လိုလုပ္ ေျပာင္းလဲယူလို႔ ရမွာလဲ” တဲ့။
သူက အမွန္ေတြ ေျပာေနတာ။

ဟုတ္တယ္။ တို႔က သူ႔ကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းယူလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳး စားရမယ္။ သူတို႔ကို ခြဲပစ္ရမယ္။ သူတို႔က အိမ္ေဟာင္းေတြကို ဝယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေရာင္း။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲ ျပန္စုၿပီး ေပါင္းေနၾက မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ေတာ့ ျပႆနာပဲ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ပဲ ေျပာေနၾကမွာ။ အဂၤလိပ္လို ေျပာေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ HDB မွာ ေနထိုင္တဲ့လူေတြရဲ့ ပရုိဖိုင္းကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ကို ခြဲျခားေပးထားတယ္။

သူတို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြက စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ၊ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြက ပိုမ်ားတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကေလးေတြကလည္း စင္ကာပူးရီးယန္းေလးေတြ လို ပဲ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုၿပီး ေနတတ္သြားမွာေပါ့။

လူမႈေရးအင္ဂ်င္နီယာဟာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးတဲ့ ပညာရပ္ပဲ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ သူတို႔သာ လႊတ္ထားလို႔ကေတာ့ အဲဒီေပါင္းစည္းေရး ဆိုတာႀကီး အတြက္ ျပႆနာတက္ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္း မကိုင္ တြယ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကလည္း သူတို႔လူမ်ိဳးစုေလးနဲ႔ သူတို႔႔ပဲ ေနေန ၾကမွာ။ ဒါေၾကာင့္မိုလို႔ တိုက္ေတြမွာ ဘယ္လူမ်ိဳးအတြက္ အခန္း ဘယ္ေ လာက္ဆိုတဲ့ ကိုတာစနစ္နဲ႔ ငါတို႔ခ်ေပးထားတာ။


ေမး ။ ။ စီတီဇင္ (ႏိုင္ငံသား) အသစ္ေတြကို ျဖန္႔ခြဲၿပီးထားဖို႔ အေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ျဖစ္ေနတာက တိုက္ခန္းေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ စုေနၾကတ့ဲ အိမ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မ်ားေနတာ။

ေျဖ ။ ။ ငါတို႔ ထိန္းလို႔မရတာက အိမ္ခန္းငွားတဲ့ကိစၥပဲ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြကို အိမ္ခန္းငွားခြင့္ ျပဳထားၾကတယ္။ ဒါဆို သူတို႔အပိုဝင္ေငြ ရတာေပါ့။ အိမ္ခန္း ငွားထားတဲ့ စာရင္းေတြအထိ လို္က္ဖို႔ဆိုတာက်ေတာ့ မလြယ္လွေတာ့ ဘူးေလ။ တခ်ိဳ႕က တစ္အိမ္လံုး ငွားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အခန္းပဲ ငွားတယ္။ ဒါေတြကို ဘယ္လိုသြား ထိန္းခ်ဳပ္မလဲ။ သူတို႔ အိမ္ဝယ္စဥ္မွာပဲ ငါတို႔က … သူက စင္ကာပူးရီးယန္း အေဟာင္း၊ သူက အသစ္၊ သူက ပါမင့္နင့္(န္) ရက္ ဆီးဒင့္ (အျမဲေနထိုင္ခြင့္ရသူ)၊ သူကေတာ့ ခဏလာေနသူ စသျဖင့္ ခြဲၿပီး ထိန္းေပးထားလို႔ရတာ။ ဝယ္ၿပီး သူတို႔က ျပန္ငွွားတာက်ေတာ့ တို႔ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီက အေရာင္းအဝယ္ သေဘာတရားလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္ ပါတယ္။ တကယ္ေနေတာ့မယ္ဆိုရင္ လက္ရွိအိမ္ကို ေရာင္းၿပီး၊ ေစ်းက်ေန တုန္း အိမ္အသစ္ကို ျပန္ဝယ္ လုပ္ေနၾကပံုရပါတယ္။

ဒါဆို ေရြးစရာလမ္းက ဘာျဖစ္မလဲ။ ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြြားေရးက်သြားၿပီဆိုရင္ နံပါတ္တစ္ ျပန္လုပ္ရတဲ့ကိစၥက စီးပြားေရး ျပန္ေကာင္းလာဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ တိုးတက္မလာဘူးဆိုရင္ မင္းႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးက ေသေနမွာေပါ့။

အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြ ဒီမွာ အေျခက်ေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြကိုလည္း ဖန္တည္းေပးထားမွ ရတယ္။ မင္း … ၾကည့္၊ ၁၉၉၀ ခုက ေဟာင္ေကာင္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ကေနဒါကို ေရြ႕ေျပာင္းသြားတဲ့ ေဟာင္ေကာင္လူမ်ိဳးေတြ နည္းတာ မွတ္လို႔။ ဟိုမွာ အခြင့္အလမ္း သိပ္မရွိေတာ့ အဲဒီလူေတြ ေဟာင္ေကာင္ ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ မိသားစုေတြကိုေတာ့ ကေနဒါက Toranto၊ Vancouver တို႔မွာ ထားခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေဟာင္ေကာင္ကမွ ပိုက္ဆံ ဝင္တဲ့ေနရာကိုး။ သူတို႔ကိုေတာ့ “astronauts” ေတြလို႔ ေခၚၾကတယ္။

ေမး ။ ။ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ၊ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းနည္းမွဳကို အေျခခံ ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားႀကီး အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေခၚယူခဲ့့တယ္။ ၿပီးရင္ လူမႈေရး သဟဇာတမက်ျဖစ္ေနတဲ့ ဟန္ခ်က္ကို ဘယ္လိုမ်ား ထိန္းသြားလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။

ေျဖ ။ ။ ေအးေလ … မသက္မသာ ခံစားေနရတာကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ မန္ဒရင္းစကားကိုပဲ ေလယူေလသိမ္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာသံၾကားလိုက္ရင္၊ ဒီက အိႏၵိယန္းေတြရဲ႕ တမီး(လ္) စကား၊ ဟိႏၵီစကားေတြကို ၾကားလိုက္ရင္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္သြားၾကမွာေပါ့ကြာ။ ဒါကေတာ့ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရဘူးေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို
“မင္းရဲ့ေနာက္ဆံုး ဦးတည္ထားတဲ့ေနရာက ဘယ္မွာလဲ”
လို႔ ေမးဖူးတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္က ၿဗိတိန္က လာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၾသစေ တးလ်မွာ ေနမယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္လို႔ သူကေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ၾသစေတးလ်ကို သြားမွာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီက ပိုေကာင္းလို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။ ၿဗိတိန္ကို ျပန္သြားရင္ေတာင္ ေနရာေတြကို မမွတ္မိေတာ့ ဘူး။ ဟုိမွာ ပိုလန္သားေတြ၊ အာရွသားေတြ၊ အာရပ္ေတြ၊ အာဖရိကန္ေတြ၊ လူမ်ိဳးေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး အိမ္ကို ျပန္သြားတာေတာင္မွ တစ္စိမ္း တစ္ရံလို ခံစားရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

အခု စီးပြားေရးအက်ပ္မဆိုက္ခင္အထိ ၿဗိတိန္ရဲ့ စီးပြားေရးက ေတာ္ေတာ္ေ ကာင္းခဲ့တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တျခားဥေရာပႏိုင္ငံေတြက လက္မခံခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခား သားေတြကို သူတို႔က လက္ခံလိုက္တာ။
အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီအရွိန္ကို သူတို႔ဘယ္လို ထိန္းထားလို ႔ရမလဲ။ ကုမၸဏီအသစ္ေတြကို လက္ခံ၊ တစ္ကမၻာလံုးက ပညာရွင္ေတြကို ဝင္ လာခြင့္ျပဳ၊ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ေတြေပါ့။ သူတို႔ကို အေျခခ်ေနထိုင္ လာေအာင္ အကူအညီေပး။ ဒါပဲ လုပ္လို႔ရတယ္။

ၿပီးေတာ့ ယူ႐ုိေဒၚလာကို သူတို႔ စသံုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အေမရိကန္ ဘဏ္ေတြ လန္ဒန္ကို ေရာက္လာေရာ။ လန္ဒန္ကို စီးပြားေရးအခ်က္ အျခာ ေနရာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ သူတုိ႔ တည္ေဆာက္ယူၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုးက အဂၤလိပ္စကားေျပာေတြ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ ေရွ႕ေန၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ စာရင္းစစ္။ ဒါေတြက ဘဏ္စစ္စတန္ႀကီးတစ္ခုလံုး ကို ေထာက္ခံေပးထားတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္ေရွ႕ေနနဲ႔ အေကာင့္တင့္ (န္)ေတြ လန္ဒန္မွာ အေျခခ် ေနလိုက္ၾကေရာ။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ေကာင္းလာမွာ။

ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေကာက္ခ်က္တစ္ခု ငါခ်လိုက္တယ္။
ၿဗိတိသွ်ေတြ စီးပြားေရးတက္လာတာဟာ ကမၻာထဲကို တိုးဝင္လိုက္လို႔။

ေမး ။ ။ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စုိးရိမ္ တာတစ္ခုက သူတို႔က PR ကိုသာ ယူၿပီး စီတီဇင္ခံယူတဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္း က ေတာ္ေတာ္ နည္းေနတဲ့ ကိစၥပဲ။

ေျဖ ။ ။ အဲဒါ မွန္တယ္။ ငါတို႔လည္း ဒီအတြက္ ပူေနရတယ္။

“လူစိမ္းမွ လူရင္းသို႔ (၇ း ၁)”

 ဇင္ေဝေသာ္