က်ေနာ္မရိွခ်ိန္မွာမ်ား တယ္လီဖုန္းလာခဲ႔ရင္ မလြဲေအာင္လို႔ဆိုၿပီး ေအာ္တို မက္တစ္ ဖုန္းေျဖတဲ႔စက္ကေလး တပ္ဆင္ထားလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ႔မွ နည္း ပညာက ဘယ္ေလာက္ ေရွ႕ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိရေတာ႔တယ္။ ဟိုဖက္ က ေခၚတာကလည္း စက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
ဒါနဲ႔ စိတ္ဝင္စားလို႔ ေလ႔လာၾကည္႔ေတာ႔ က်ေနာ္႔ဆီေခၚရင္ က်ေနာ္႔စက္က အလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေတြ တန္းေျပာျပၿပီး မက္ေဆ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ ဖို႔ေျပာတယ္။ ဟိုဖက္ကက္ကလည္း အဲသလိုပဲ မက္ေဆ႔ခ်န္ထားခဲ႔ဖို႔ေျပာၿပီး တစ္စက္နဲ႔ တစ္စက္ ဆစ္ဂနယ္ေတြေပးၿပီး ခဏေစာင္႔ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမက္ေဆ႔မွ ခ်န္မထားၾကဘူး။
ခဏေနေတာ႔ ဟုိဖက္ ဖုန္းက က်ေနာ္ မေျဖတာထင္ၿပီး ထပ္ထပ္ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ေတာ႔ အသလိုပဲထင္တယ္။ က်ေနာ္႔စက္ကလည္း ဖုန္းဝင္လာတိုင္း ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ဆံတယ္။ မက္ေဆ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ဖို႔ပဲ ေျပာတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွဘူး။
ဒါမွမဟုတ္ ေအာ္တိုမက္တစ္စက္ခ်င္းမ်ား တစ္စက္ကိုတစ္စက္ သာယာေန ၾကသလားမသိဘူး။ ဒီလိုေလ က်ေနာ္႔ဖုန္းထဲက အသံက အမ်ိဳးသားအသံ၊ ဟိုဖက္က အမ်ိဳးသမီးအသံ။ ဒီေခတ္ နည္းပညာက ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး ။ လူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူေနၿပီ။
( Bruce Peasley )
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment