မေလးရွား၊ မတူညီတဲ ့ေရြးခ်ယ္မွဳ…

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္
(အခန္း ၅၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွ)

မေလးရွားနဲ ့စင္ကာပူဟာ ၿဗိတိသွ်ကိုလုိနီဘ၀ကေန အတူတူထြက္လာခဲ့ရ တာၿဖစ္ေတာ့ ဖြံ ့ၿဖိဳးတိုးတက္မွဳအေနနဲ ့ တန္းတူ အေနအထားမွာပဲ ရွိေန ခဲ ့ေပမယ့္ ၁၉၆၅ ေရာက္ေတာ့ ဒီနွစ္ႏိုင္ငံဟာ မတူညီတဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြ ကို ကိုယ္စီေရြးခ်ယ္ခဲ ့ၾကပါေတာ့တယ္။ မေလးရွားက မေလးစကားေၿပာႏိုင္ငံ အၿဖစ္ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီး စင္ကာပူက အဂၤလိပ္ရံုးသံုးစကား သတ္မွတ္ကာ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လူ ့အဖဲြ ့အစည္းပံုစံကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု မေလးလူဦးေရ က တိုးၿပီးရင္တိုးလာေနေတာ႔ ဒီေန ့ဆိုရင္ မေလးရံုးသံုးစကားၿဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ ့ အယူအဆက ပိုလုိ ့ခုိင္မာလာေနၿပီးၿဖစ္ပါတယ္။

စင္ကာပူနဲ ့မေလးရွား တစ္္ေပါင္းတည္းရွိေနစဥ္က တစ္ၿခားလူမ်ိဳးစုေလးေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ဦးေဆာင္ၿပီး အဂၤလိပ္စာရံုးသံုးၿဖစ္ဖုိ ့နဲ ့လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လူ ့အဖဲြ ့အစည္းၿဖစ္ဖို ့နွစ္နွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္မၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကဖုိ ့ ၁၉၆၅ ခု ၾသဂုတ္ လ ၉ ရက္ေန့မွာ ဆံုးၿဖတ္ခဲ ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ ေတာ့္မ်ိဳးဆက္က လူ တိုင္းရဲ ့စိတ္ထဲမွာ စင္ကာပူနဲ ့မေလးရွားဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံထဲ ဆိုတဲ့အသိ ရွိထားၾကပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်အစုိးရက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုခဲြၿ့ပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေပမယ့္ တစ္ေပါင္းတည္းၿပန္ၿဖစ္ဖုိ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ မေလးရွားေခါင္းေဆာင္ေတြက စင္ကာပူဟာ တရုတ္အမ်ားစုရွိတဲ ့ ႏိုင္ငံ ဆိုေတာ့ မေလးေတြၾကားမွာ ၿပႆနာ ရွိႏို္င္တယ္ဆိုၿပီး သေဘာတူလွတယ္ မဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက မေလးရွားရဲ ့ပထမဆံုး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ တန္ကု အဗၺၺဒူရာမန္ကို စိတ္ညႊတ္လာေအာင္ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ သေဘာတူခဲ႔တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရုတ္စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာ လက္၀ဲ၀ါဒေတာ္ေတာ္ယိမ္းေနၿပီး စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုး ကြန္ျမဴနစ္ေအာင္ေ ရာက္ရမယ့္ အႏၱရာယ္နဲ ့ၾကံုေတြ ့ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့စင္ကာပူ ကို ဆားဗား (Sabah) ဆာရာ၀တ္ ( Sarawak) တို ့နဲ ့အတူ မေလးထဲေပါင္း စည္းဖုိ ့သူက သေဘာတူလာခဲ့တာပါ။

ေပါင္းစည္းၿပီးတဲ ့ေနာက္မွာ တန္ကုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၿပာတယ္။
“ မင္းတုိ႔ပါတီက မေလးရွားႏိုင္ငံထဲက မေလးလူမ်ဳိးေတြထဲ ၀င္မစည္းရံုးပါနဲ ့” တဲ့။ စင္ကာပူမွာ မေလးလူဦးေရ အမ်ားစုရွိတဲ ့မဲဆႏၵနယ္ သံုးခုရွိပါတယ္ ။ ေဂးလန္ ဆီရိုင္း ( Geylang Serai) ကန္ပုန္း ကန္ဘာဂန္ (Kampong Kembangan) နဲ ့ေဆာက္သင္း အုိင္းလန္း(ဒ္) ( Southern Islands) တို ့ပါ။ အဲသလုိ မေလးလူမ်ိဳးအမ်ားစုရွိတဲ ့ မဲဆႏၵနယ္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့၀င္ေ ရာက္စည္းရံုးတာကို သူက မၿမင္ခ်င္ဘူး။ သူ ့ဆႏၵကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလညး္ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က မေလးရွား ညီ ညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုကို ဖဲြ ့စည္းခဲ့ၾကၿပီး အမွန္တကယ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လူ ့ အဖဲြ ့အစည္းၿဖစ္လာဖုိ ့ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆာရာ၀တ္၊ ပီနန္၊ အီပို ့( Ipoh) မွာရွိတဲ ့ပါတီေတြ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ပူးေပါင္းလာဖုိ ့စည္းရံုးခဲ ့႕ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ မေလးကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲလာၿပီး ပူးေပါင္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သမဂ ၢအဖဲြ႔အင္အားေကာင္းလာေတာ့ တန္ကုက သိပ္သေဘာမေတြ ့ေတာ့ဘူး။ စင္ကာပူ မေလးထဲက ေန ခဲြထြက္ရင္ ထြက္ မထြက္ရင္ ေသြးထြက္သံယိုေတြ ၿဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္လို ့သူက ကၽြန္ေတာ့ကို သတိေပးစကားေျပာလာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ပါတီထဲမွာတင္္ ခဲြထြက္ေရးကို ခါးခါးသည္းသည္းဆန္္ ့က်င္ တဲ ့အဖဲြ ့၀င္ေတြရွိပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုးသာဓကကေတာ့ တုိခ်င္ခ်ိဳင္ (Toh Chin Chye) ပါ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒု၀န္ၾကီးခ်ဳပ္။ တိုခ်င္ခ်ိဳင္က အိီပို့ မွာေမြးဖြားခဲ့တာဆိုေတာ့ မေလးရွားကေနခဲြထြက္ေရးဟာ သူ ့အတြက္ လံုး၀ လက္ခံလုိ ့မရတဲ ့အခ်က္ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါတယ္။ သူကတန္ကုကိုသြားေတြ ့မယ္ လုိ ့ေၿပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ ့ကိုအားေပးခဲ ့ပါတယ္။ တန္ကုက သူနဲ ့လူခ်င္းေတြ ့ဖို ့ၿငင္းဆန္ၿပီး လက္ရွိအေၿခအေနကို သူ ့အေနနဲ ့ဘယ္လုိ မွ ထိန္းလို ့မရ (ၿပင္ႏိုင္မွာမဟုတ္) ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးနဲ ့ စာေရးေပး ခဲ ့ပါတယ္။ “ အၿခားေၿဖရွင္းစရာနည္းလမ္းမရွိ” လုိ ့တန္ကုကေရးလိုက္တယ္။

၁၉၆၃ နဲ ့၁၉၆၅ ခုနွစ္ေတြၾကားမွာ စင္ကာပူရဲ ့၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္အေန နဲ ့မေလးအစိုးရ အစည္းအေ၀းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲြရင္ အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္လာသူတုိင္းဟာ မေလးလူမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းၿဖစ္ၿပီး မေလး၀တ္စံုေတြ၀တ္၊ ဓါးရွည္လြယ္ထားတဲ ့ကိုယ္ရံေတာ္ေတြ နဲ ့တက္ေရာက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို ့အားလံုးမေလး၀တ္စံုေတြပဲ ၀တ္ ၾကတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈသေကၤတ တစ္ခုဆုိတာထက္ အဓိပၸါယ္ ပိုရွိေနပါတယ္။ သူတို ့ဆိုလိုတာက
“ ဒီႏိုင္ငံဟာ မေလးႏိုင္ငံ၊ ဒီအခ်က္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ ့” ဆိုတာမ်ိဳးပါ။

တစ္ႏိုင္ငံစီခဲြထြက္လိုက္ၾကၿခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကိုးစားခဲ့တဲ ့မေလးရွားႏိုင္ ငံအတြင္း လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုစည္းေနထိုင္ႏိုင္ေရး အိပ္္မက္ကို အဆံုးသတ္ေပး လိုက္တာ ၿဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုၿပန္စဥ္းစားတုိင္း စိတ္မေ ကာင္းၿဖစ္ရပါတယ္။ တကယ္လို ့တန္ကုကသာ မေလးလူမ်ိဳးဦးစားေပး၀ါဒ ကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီး မေလးရွားမွာရွိတဲ ့ တရုတ္၊ အိႏိၵယန္းလူမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံေရး၊ ကာကြယ္ေရးနဲ ့အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ၿပဳ၊ သာတူညီမွ် ေနထုိင္ သြားၾကမယ္ဆိုရင္ လက္ရွိ မေလးရွားထက္ဖံြ ့ၿဖိဳးတိုးတက္ေနမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ စင္ကာပူရဲ ့ေအာင္ၿမင္မွဳအတုိင္း မေလးရွားလည္းေအာင္ၿမင္ႏိုင္ တာပါပဲ။ အဲသလုိသာဆုိရင္ စင္ကာပူေရာ မေလးရွားပါ လက္ရွိအေနအထား ထက္ အမ်ာၾကီးသာေနမွာ မလြဲပါဘူး။
မေလးေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့တန္ကုအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းၿမင္တာ မ်ားသြားခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ သူကေရွးနဲ ့မတူတဲ ့မ်ိဳးဆက္သစ္ကေန ေပါက္ဖြားလာတာ၊ ၿဗိတိသွ် အုပ္ ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တာဆိုေတာ့ သူ ့အၿမင္လည္း ေၿပာင္းလဲ လာ မယ္လုိ ့ကၽြန္ေတာ္ယူဆခဲ့ပါတယ္။ သူ ့မွာ တရုတ္လူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ကိန္းဘေရ ့(ဂ်္) တကၠသိုလ္မွာရွိစဥ္က သူနဲ ့အရင္းနွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္တဲ ့ခၽြာဆင္ကား ( Chua Sin Kah) ကိုဆုိရင္ ဖုန္းနဲ ့ လွမ္း ဆက္ၿပီး
“ လာခဲ့ပါအံုး ။ အမဲကင္နဲ ့ဘရန္ဒီ လာၿမည္းပါအံုး” လုိ ့ေၿပာတတ္တယ္။ စင္ကာပူဟာ မေလးရွားထက္ေရွ ့ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာလည္း တန္ကုက လက္ခံထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့စင္ကာပူက မေလးရွားရ ဲ့ နယူးေယာက္ ဆုိရင္ ကြာလာလမ္ပူက မေလးရွားရဲ ့၀ါရွင္တန္ၿဖစ္ဖုိ ့ သူစိတ္ကူးရွိခဲ့တယ္။
မေလးရွား လူဦးေရတုိးပြားလာမွဳေၾကာင့္ မေလးဦးစားေပး၀ါဒက ပိုၿပီး အားေကာင္းလာစရာရွိပါတယ္။ နွစ္ေပါင္း ၄၀ အတြင္း စီးပါြးေရး ေပၚလစီ အသစ္ခ်လိုက္ၿပီးကတည္းက မေလးတရုတ္နဲ ့မေလးအိႏၵိယန္းလူဦးေရက သိသိသာသာၾကီး ေလွ်ာ့က်လာေနပါတယ္။ ၁၉၇၀ ခုနွစ္မွာ မေလးတရုတ္ လူဦးေရက ၃၅.၆ ရာခိုင္နွုန္းရွိခဲ ့ၿပီး ၂၀၁၀ ခုေရာက္တဲ့အခါမွာ ၂၄.၆ ရာ ခိုင္ႏွုန္းပဲရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ မေလး အိႏိၵယန္းလူဦးေရက လည္း ၁၀.၈ ကေန ၇.၃ အထိက်ဆင္းလာေနပါတယ္။
လူဦးေရ အေၿပာင္းအလဲက အခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ မေလး မိသားစုေတြမွာ ကေလးေမြးဖြားနွဳန္းၿမင့္တက္ေနတာ၊ ဆားဘားမွာ (Sabah) မွာ ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး၀င္ေရာက္လာ တာ။ စံုလို ့ပါပဲ။ ၀င္ေရာက္လာသူေတြကို ႏိုင္ငံသားအၿဖစ္ခ်က္ခ်င္း အသိ အမွတ္ၿပုလုိ ့ အစိုးရလည္းေ၀ဖန္တာ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ ၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးစရာ တစ္ခုေတာင္ၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ တရုတ္၊ အိႏိၵယန္းေတြ အမ်ားစုကေတာ့ မေလးရွားကေန ခြါထြက္ႏိုင္ဖို႔ ပဲႀကိဳးစား ၾက ပါေတာ့တယ္။ အထူးသၿဖင့္ ပညာတတ္တရုတ္ အိႏိၵယန္းေတြက သူတို ့ သားသမီးေတြကို
“ ႏို္င္ငံၿခား တကၠသိုလ္ကိုတက္ဖုိ ့ ဒီမွာ ပတ္စပို ့ ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီနို္င္ငံကို ၿပန္မလာခဲ့နဲ ့” လို ့ေၿပာတတ္ၾကတယ္လို ့ မၾကာမၾကာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေန ရပါတယ္။
စင္ကာပူထဲ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္လာသူ ၄၀ ရာခိုင္နွဳန္းဟာ မေလးရွားကပါ။ တစ္ခ်ိဳ ့က စင္ကာပူထက္ေ၀းတဲ ့ႏိုင္ငံေတြကို သြားၾကပါတယ္။ ေစာေစာ ပိုင္းနွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ပညာတတ္တရုတ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားတာက ထုိင္၀မ္ပါ။ အခုနွစ္ေတြမွာ ဆုိရင္ ပညာတတ္မေလးတရုတ္နဲ ့ အိႏိၵယန္းေတြ က ဥေရာပ ၊ အေမရိကားနဲ ့ၾသစေတးလ်တို ့အထိသြားေနၾကပါၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ ့ ဆုိရင္ ဟုိႏိုင္ငံေတြ ေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္ေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ ၾသစေတးလ်က လက္ရွိဘ႑ာေရး၀န္ၾကီး ပင္န ီ၀မ္း (Penny Wong) လိုေပါ့။ မေလးရွားကေန ထြက္ခြာဖုိ ့ အခြင့္အလမ္းမရၾကသူေတြဆိုရင္လည္း သာတူညီမွ် မရွိတဲ ့ေပၚလစီေတြၾကားကေန စီးပါြးေရးေကာင္းေကာင္း လုပ္ေနႏိုင္ၾကတယ္။ သူတုိ ့က အင္ဒိုနီးရွားမွာ ရွိတဲ ့တရုတ္ေတြနဲ ့မတူၾက ပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားက တရုတ္ေတြဆုိရင္ လုိင္စင္ေတြလက္ထဲကိုင္ထားၿပီး စီးပါြးေရး ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းမသိတဲ ့ အင္ဒိုေတြနဲ့လက္တဲြ အလုပ္လုပ္ေန ၾကရတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားက တရုတ္ေတြဆိုရင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရမယ့္ အ လုပ္ေတြဆို သူတို႔ပဲလုပ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ ့စီးပါြးေရး တိုးတက္လာေအာင္လည္း ကူညီးေဖးမေပးရတယ္။ ၿပန္ရတာက မဆိုသေလာက္ ရွယ္ယာေ၀စုေလာက္ ပဲ။ မေလးရွားက တရုတ္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံၿခားတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ ၾကားခြင္ ့ရၿပီး အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာပဲ ဆက္ေနၾကတယ္။

မေလးရွားရဲ ့လူမ်ိဳးေရးခဲြၿခားမွဳ စနစ္ဟာ ႏိုင္ငံကို ေနာက္ေကာက္က်ရစ္ေစ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တုိးတက္ဖုိ ့လိုအပ္တဲ ့အရည္အခ်င္းေတြကို လူ မ်ိဳးေပါင္းစံုဆီကေန ဆဲြထုတ္ယူေနၾကရတဲ႔အခါမွာ ဒီလုိၿဖစ္ေတာ့ ခြန္အားက အလုိလို ေလ်ာ့က်သြားပါတယ္။ မေလးလူမ်ိဳး ဦးစီးေနရမယ္ဆုိတဲ ့ေပၚလစီ က အၿခားအရည္အခ်င္းရွိတဲ႔လူမ်ိဳးေတြကို လက္လြတ္သြားေစတယ္။ လတ္တေလာ အေနအထားမွာေတာ့ မေလးအစိုးရက ဒါကိုသေဘာေပါက္ၿပီး ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ ့ မေလးတရုတ္၊ အိႏိၵယန္းေတြကို ၿပန္ေခၚဖုိ ့ စည္း ရံုးေနၾကတယ္။ တကယ္က ဒီၾကိုးစားမွဳဟာ သိပ္ကိုေနာက္က်ေနၿပီးၿဖစ္ပါ တယ္။
ဂလိုဘယ္လုိက္ဇ္ ၿဖစ္လာတဲ ့ ကမၻာရဲ ့ဘယ္ႏိုင္ငံကမဆို အရည္အခ်င္း၊ အရည္အေသြးနဲ ့ဦးေနွာက္ေကာင္းေကာင္းေတြကို ရေအာင္စည္းရံုးၿပီး စီးပါြးေရးေမာင္းနွင္ဖုိ ့ၾကိုးစားေနၾကတာပါ။ မေလးရွားဟာ ဒီၿပိဳင္ပဲြမွာ ရွံဳးေန ၿပီး တစ္ၿခားႏိုင္ငံေတြက သူတုိ ့ထက္လက္ဦးမွဳ ရယူခဲ့ၾက ၿပီးျဖစ္ေနပါတယ္။

ဆက္ရန္