မေန႔က အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဈာပန ကို သြားခဲ႔ရသည္၊ ေရစက္ခ်လို႔ အၿပီး ယူေလာ္ဂ်ီေတြ ေျပာၾကတဲ႔ အထဲမွာ သြားေလသူရဲ႕ ေျမးမကေလးနဲ႔ သူမကို အနီးကပ္ ေစာင္႔ေ႐ွာက္ခဲ႔ရတဲ႔ အိမ္ေဖာ္မေလးလည္း ပါဝင္ခဲ႔တယ္။
ထူးဆန္းသည္က ေျမးမေလးက မ်က္ရည္လည္း မက်၊ ဘာမွလည္း ထူး ထူးျခားျခား မခံစားရသလို ေျပာသြားခဲ႔ေပမယ္႔ အိမ္ေဖာ္မေလးကေတာ႔ ဝမ္းနဲ တႀကီးငိုေနတာနဲ႔ ယူေလာ္ဂ်ီေတာင္ ေကာင္းေကာင္း အဆုံးမသပ္ႏိုင္ခဲ႔ေပ ဘူး။
ဘာမွမဟုတ္ေပမယ္႔ စဥ္းစားစရာေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီးပဲရွိေနသည္။ ေျမး မေလးက အမွန္တကယ္ တည္ၿငိမ္တာလား၊ အိမ္ေဖာ္မေလးက အျဖစ္ သည္းတာလား။ မဆုံးခင္မွာ သြားေလသူနဲ႔ အနီးဆုံးမွာ ရိွေနခဲ႔တာ၊ သူ႕ ဒုကၡကို နားလည္ႏိုင္တာက ေျမးမေလးလား၊ အိမ္ေဖာ္မေလး လား။
"ဒီ လူနာဆုံးသြားရင္ က်မလည္း အလုပ္ျပဳတ္သြားျပန္ၿပီ"လို႔ တစ္ခါက အိမ္ေဖာ္မေလးတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ႔တာက မဆီမဆိုင္ ေခါင္းထဲ ဝင္ လာေသးသည္။
အ႐င္က ႐ွဳပ္ၿပီးသား ဘဝထဲ ေခတ္သစ္ လူေနမႈစနစ္ျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ပါးလ်မႈ၊ မေနမနား ႐ုန္းကန္ေနရမႈ ထည္႔လိုက္ေတာ႔ သံေယာဇဥ္ အထူအပါးနဲ႔ ေနရာ အထားအသိုေတြလည္း လြဲသြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ေရးတတ္ရင္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ေနေရး ေသေရး။ သာေရး နာေရး။ လြမ္းတာနဲ႔ ဝမ္းစာ။ ဘဝ ထိုထိုတို႔သည္ .....................(ပို႔စ္ အေဟာင္း)
ဒီေန႔ မိမိအတြက္ အစစအရာရာကို အကူအညီေပးေနသူ ေဒါက္တာ ဂၽြန္ လီ၏ ဖခင္ဈာပနကိုသြားခဲ႔ရသည္။
မရဏႆတိနဲ႔အတူ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကနဲ႔စာလ်င္ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္ေတြ ဒီေန႔ ပိုမ်ားလာေနပါလားဆိုသည့္ သတိပါ မဆီမဆိုင္ရလိုက္မိသည္။
မစၥတာ စီနီယာလီ သုဂတိေရာက္ပါေစ
ေပ်ာ္လို႔လာသူမရွိ၊ အိမ္ရွင္ေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔ၾကပါေစ
Post a Comment