(Home and Services ဂ်ာနယ္မွာ ဆရာ ေနသစ္နီ(ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလာင္ခြဲျဖစ္ဟန္တူ) ေရးထားတဲ႔ ေဆာင္းပါးကို ေဖ႔စ္ဘုတ္မူနဲ႔ညီေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဖြင္႔ေျပာမႈနည္းတဲ႔ ဇင္ေဝေသာ္ရဲ႕ ဘဝတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဳံ႕ထားသည္ဆိုေစ အတန္ငယ္ ရွည္လ်ားဆဲပါ၊ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ႏွစ္ပိုင္း ခြဲတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)
ရန္ကုန္မွာရိွစဥ္ ဘာသာေသြးမဂၢဇင္းမွာ ဆရာေတာ္ေရာ မိမိပါ ေရးဖူးေပမယ့္ မသိခ့ဲၾကပါ။ ထိုကတည္းက ဆရာေတာ့္ အေတြးေတြက ထူးျခားေနရာ ဆ ရာေတာ့္ကို ေလးစားသြားခ့ဲမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ သီတင္းသုံး ရာ စကၤာပူႏိုင္ငံ၊ Eunos ဘူတာအနီး၊ မဂၤလာဝိဟာရေက်ာင္းမွာ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ဖြင့္လွစ္ခ့ဲရာ ထိုသင္တန္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈဘာသာရပ္ကို သင္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဆရာေတာ့္သင္တန္းကပင္ ”အနာဂတ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီးလိုက္ရင္း ပစၥဳပၸန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနရာမွ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားခ့ဲ သည့္ အတိတ္က အျဖစ္ေတြကို လက္လႊြတ္ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရမွာ စိုးလို႔ ဒီသင္တန္းကို ဖြင့္ခ့ဲပါတယ္“
(မူရင္းေဆာင္ပုဒ္က "ပစၥဳန္ကို မေက်နပ္လို႔ အနာဂတ္ေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ခမ္းနားတဲ႔ အတိတ္က အေမြအႏွစ္ေတြ ေမ႔ က်န္ခဲ႔မွာစိုးလို႔ ဒီ သင္တန္းကို စခဲ႔ပါတယ္" ျဖစ္ပါတယ္)
ဟု ေၾကြးးေၾကာ္ခ့ဲရာအတိတ္က ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခ့ဲသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ ၏ သမိုင္းေတြကို တူးဆြေဖာ္ထုတ္ရတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ လိုက္မိပါသည္။
စင္ကာပူေရာက္ကေလးေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ေန သည့္ ကေလးေတြဟာ အမိႏိုင္ငံ၏ အတိတ္က ႀကီးက်ယ္ခမ္းခ့ဲပုံေတြကို မသိႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုသို႔မသိခ့ဲသည့္အတြက္ အမိႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အထင္ႀကီးစိတ္ေတြလည္း ေဝးလြင့္နည္းပါးခ့ဲရသည္။ ဒါဟာ ေယဘုယ်သေဘာသာ ျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕ကေလးမိဘေတြကိုယ္၌က ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေပၚ အထင္ႀကီးမွဳေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခ့ဲကို ေတြ႔ေနရပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သည္ႏိုင္ငံကဘြဲ႕ႏွင့္ အလုပ္လုပ္စားလို႔ မရဘူးဟု ေက်းဇူး ကန္းေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ထိုဘြဲ႕လက္မွတ္ႏွင့္ပင္ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ လုပ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္၏ သေဘာသဘာဝကို နားလည္သြားလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာေတာ့ ပိုေကာင္းဖို႔လိုပါသည္။ ဟိုမွာသန္တန္းေ တြြ ထပ္တက္ႏိုင္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားေျပာေလး အဆင္ေျပလွ်င္ စင္ကာပူ လိုေနရာမွာ အလုပ္လုပ္လို႔ ပိုၿပီးေနရာရသည္။ အေမရိကန္လိုေနရာမွာေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာေတာ့္သင္တန္းမွာ ကေလးေတြကို ကၽြန္ေေတာ္္တို႔ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေပးခ့ဲၾကသည္။ သင္တန္းက တနဂၤေႏြ တစ္ရက္သာ႐ွိၿပီး ညေနငါးနာရီမွ ခုနစ္နာရီအထိျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္ကေတာ့ နည္းလြန္းလွ၏။ သံဃာေတြက ဘာသာေရးသင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္္္တို႔က ယဥ္ေက်းမႈကိုသင္ရသည္။
ဆရာျဖစ္သူ ေဒါက္တာခင္ေမာင္လတ္၊ ကိုေအာင္ခိုင္ေဆြ၊ ျဖဴျဖဴလိႈင္၊ ယဥ္ မင္းသူ၊ မနီနီတင္ကႏွင္႔ မိမိတိုက ျမန္မာ႔သမိုင္း၊ ျမန္မာ႔ဂီတ၊ ျမန္မာ႔ရာသီ ဥတု၊ ျမန္မာ႔ေက်ာက္မ်က္၊ ျမန္မာ႔ပြဲေတာ္၊ ၁၂ လ ရာသီ ပန္းဖြဲ႔၊ ပန္းဆယ္မ်ိဳး စသည္တို႔ကို မိတ္ဆက္သင္ၾကားေပးခဲ႔ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဆရာမ ေဒၚေအးေအးခိုင္ ေရာက္လာၿပီး အငယ္တန္းေတြ အတြက္ ျမန္မာစာကိုေမာင္းရေတာ့သည္။ တစ္လမွ ေလးရက္သာရၿပီး အခ်ိန္ကလည္းတုိလြန္းျဖစ္ရာ မိဘေတြကိုပါ အိမ္မွာ ဝိုင္းကူခိုင္းရေတာ့ သည္။ ေနာက္ပိုင္း စင္ကာပူက ျပန္လာသည့္အခါ ဘာသာေရးႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္းလည္း က်န္ဆရာေတြႏွင့္ ဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္ခ့ဲၾကသည္။
ဤသည္မွာ မိမိႏွင့္ဆရာေတာ္ဦးစိတၱရတို႔ ေရစက္ဆုံခ့ဲပုံျဖစ္၏။ ထိုေရစက္မွာ ထိုမွ်ႏွင့္မၿပီးပါ။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္အၿပီး ဆရာေတာ္ေရးသည့္ လီကြမ္ယု၏ “နားဝင္မခ်ဳိေသာ အမွန္တရား” စာအုပ္ေတြ၊ ဟန္တင္တန္ ၏”လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပဋိပကၡႏွင့္ ကမာၻသစ္တစ္ခုကို ပုံေဖာ္ျခင္း” စာအုပ္မိတ္ ဆက္ပြဲအၿပီးမွာပဲ ဆရာေတာ္စင္ကာပူကို ျပန္ၾကြသြားခ့ဲသည္။
သူ၏လီကြမ္ယုစာအုပ္သည္ ျပဳျပင္ေျပာင္လဲေနသည့္ ျမန္မာျပည္အတြက္ အလြန္လိုအပ္ေသာ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး မၾကာမၾကာ ထပ္႐ိုက္ရေသာ စာအုပ္လည္းျဖစ္လာခ့ဲသည္ (၇ ႀကိမ္ေျမာက္ပါၿပီ)။ “လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပဋိပကၡ” စာအုပ္ကပို၍ ေလးနက္ေသာ္လည္း ဒုတိယပိုင္းမထြက္ေသးသည့္အတြက္ ဝယ္လိုအားနည္းေနခ့ဲေသးသည္။
(ဆက္ရန္)
Post a Comment