ၾကည္ညိုဖြယ္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး
မႏၱေလးမွာ ဒကာတစ္ေယာက္က ဆြမ္းေလာင္းေနရင္း ကိုရင္ေလးကို အားေပးစကားမ်ား ေလွ်ာက္ထားေနသည္။
"ကိုရင္ေလး ႀကီးလာရင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးလို ျဖစ္ေအာင္ အခုက တည္း စာေတြ ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ထားဘုရား၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ၾကည္ၫိုဖို႔ သိပ္ ေကာင္းတာပဲ "
"ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကၾကည္ၫိုဖို႔သိပ္ ေကာင္း တာ"
"ကိုရင္က မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး အတၳဳပၸတၱိကို သိသလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကည္ၫိုဖို႔ သိပ္ ေကာင္းတာပဲ လို႔ ေျပာတာလဲ ဘုရား "
"မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ကိုရင္ေလးေတြ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ ၾကည္႔ပါေစ။ ဘုန္းႀကီးတို႔ အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ သူတိ႔ု မၾကည္႔ေတာ႔ပါဘူး တဲ႔။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေၾကာင္႔ ကုိရင္တိူ႔ အခု ေဘာလံုးပြဲ ၾကည္႔ေနရတာပါ "
လိ႔ု မိန္႔ရင္း သပိတ္ကိုပုိက္ ၾကြသြားေလေတာ႕သည္။
ယင္းဒကာကား ေအာ္ ကိုရင္ေလး မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ၫိုတာ က သူ႕ အေၾကာင္း နဲ႔ သူေပကိုးဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရေလေတာ႔သည္။
(ဒီေကာင္ေတြ မလာခင္ အေဟာင္းေလး ျပန္တင္လိုက္သည္)
ရတနာေျမပံု (ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား)
By amanda ripley
ရတနာေျမပံု
ဒီအခန္းမွာေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြနဲ႔ အခု အလွမ္းေဝးေနေသးေပမဲ႔ မေဝးေတာ႔တဲ႔ အနာဂတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြဝင္ေရာက္ အားစမ္း လာႏိုင္စရာရွိတဲ႔ (ေမ်ွာ္လင္႔ခ်က္ မ်ားစြာ) ပီစာ (PISA- Program for International Student Assessment) စာေမးပြဲအေၾကာင္းနဲ႔ ပီစာရဲ႕ ေလ ယာဥ္မႉး အြန္ဒရီ ရွေလခ်ာအေၾကာင္းကို ေလ႔လာရမွာပါ။
သခ်ၤာေတြ သိပၸံေ တြအျပင္ ဒါေတြနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ျပႆနာ အေျဖရွာေဖြနည္း ကိုပါ စစ္ေဆးႏိုင္လို႔ တစ္ခ်ိန္က ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ခဲ႔သူေတြဆီကေတာင္ လက္ခုပ္ သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းရေနတဲ႔ ပီစာနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္စီမံေပးသူ အြန္ဒရီ ရွေလခ်ာ ကို ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ၾကည္႔ၾကရေအာင္။
ရတနာေျမပံု (the treasure map)
အြန္ဒရီး ႐ွေလခ်ာ (Andreas Schleicher) ဟာ စာသင္ခန္းရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာ တစံုတရာကို စူးစူး စို္က္စိုက္ စဥ္းစားေနရင္း ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနတယ္။ သူ အမွန္တကယ္တက္လိုစိတ္မရွိလွတဲ့ စာသင္ခန္း ေတြကို တက္ေနရင္း ဒီစာသင္ခန္းေတြအေၾကာင္း အဲသလုိ မၾကာမၾကာ ေတြးေနမိတတ္တယ္။ ဒီ့ထက္ပို ေျပာရရင္ သူဟာ ဂ်ာမနီရဲ႕ ထိပ္သီးတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဟန္းဘတ္တကၠသိုလ္ (University of Hamburg) မွာ ႐ူပေဗဒ ဘာသာရပ္ ကို သင္ယူေနစဥ္ကပါ။ သူအားေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အမ်ားတကာေတြ တီဗြီၾကည့္ေနသလို သူဟာ သူ႔သင္ခန္းစာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုစံေတြ အမ်ိဳး မ်ိဳးဆြဲၾကည့္ေနတတ္တယ္။
သူ႕ကလပ္ကိုေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာေရးသိပၸံပညာ႐ွင္လို႔ (educational scientist) ေခၚတဲ့ ေသာမတ္ နဗီးလ္ ပုိ႔စ္စေလး၀ိုက္ (Postlewaite) က သင္ ၾကားေပးပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ႐ွေလခ်ာက စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဖခင္ ကလည္း ပညာေရးတကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ဖခင္ အၿမဲတမ္း ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတာက ပညာေရးဆုိတာ အျခား ေယာဂ က်င့္ စဥ္ ပညာရပ္ေတြလုိ ဘာနဲ႔မွ တိုင္းတာသတ္မွတ္လို႔ မရတဲ့ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အႏု ပညာရပ္တစ္ခုသာျဖစ္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။
သူ႔ဖခင္ရဲ႕ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ႐ွေလခ်ာ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ပညာေရးဆုိတာ သိပၸံနည္းက် တုိင္းတာလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ ႐ူပေဗဒ ပညာရပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးနာမည္ျဖစ္တဲ့ Schleicher ကို ေကာင္းေကာင္း အ သံ မထြက္တတ္တဲ့ ၿဗိတိသွ် ပညာရွင္ ပုိ႔စ္စေလး၀ိတ္ (Postlewaite) ကေတာ့ ဒီလိုမထင္ခဲ့ဘူး။ ပို႔စ္စေလး၀ိတ္က သိမ္ေမြ႕တဲ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခုခု ကို ခက္ခဲတဲ့နည္းနဲ႔ စူးစမ္းၾကည့္လုိတဲ့ သုေတသနအဖြဲ႕၀င္ထဲက တစ္ေ ယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ နည္းလမ္းသာ ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိမယ္ဆုိရင္ ပညာေရးဆုိတာလည္း ႐ူပေဗဒဘာသာရပ္လုိ သိပၸံဆန္ဆန္ ခ်ဥ္းကပ္ ၾကည့္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ထားတယ္။
႐ွေလခ်ာဟာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္၊ ဥပမာပံုစံေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုမႈ ေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေနတတ္ၿပီး အျပာေရာင္ခပ္မြဲမြဲ မ်က္လံုးအစံုဟာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ွိလြန္းလွတယ္။ သူ ႔ဖခင္ ကေတာ့ ဒါေတြကို သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိလည္း သူက ႀကိဳတင္ သိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္ေ ယာက္က ကမၻာမွာ႐ွိ႐ွိသမွ် ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးေတြကို ဘယ္လုိလူမ်ိဳး က၊ ဘယ္လုိဆင္းရဲမြဲေတမႈက ပညာေရးမွာ ဘယ္လိုသက္ေရာက္မႈ႐ွိတယ္ ဆုိတာကို ႏႈိင္းယွဥ္ ေ၀ဖန္ျပႏုိင္ရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္လာႏုိင္မလဲ ဆုိတာကို ပဲ ေတြးေတာေနမိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူကိုယ္တုိင္ သတိ မထားလိုက္မိဘဲ လက္ၫႈိးေထာင္မိၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ပညာေရးေဆြးေႏြးပြဲထဲ ပါ၀င္မိလ်က္ သား ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
သူ႔အေတြ႕အႀကံဳအရ ဂ်ာမန္ပညာေရးနယ္ပယ္က ပညာ႐ွင္ေတြ ထင္မွတ္ ထားသလို ဂ်ာမဏီရဲ႕ ပညာေရးဟာ သိပ္ေကာင္းလွတယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ လက္ခံထားတယ္။ သူငယ္စဥ္ဘ၀က သူ႕ရဲ႕သင္ခန္းစာဟာ အလြန္ ပ်င္းရိ ဖြယ္ေကာင္းၿပီး သူ႔ရမွတ္ေတြကလည္း သာမန္မွ်သာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္ေ က်ာ္သက္အ႐ြယ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ သူ႔ စိတ္၀င္စား မႈကို အားေပးခ်ီးေႁမႈာက္မႈေၾကာင့္ သိပၸံနဲ႔သခၤ်ာ ပညာရပ္ေတြမွာ ေတာ္လာခဲ့ တယ္။ သူ႔ရမွတ္ေတြလည္း တုိးတက္လာခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း ေ ရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသားသိပၸံဆုကို ရ႐ွိခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အ ထက္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီး တစ္ခုခု ကိုတက္၊ လစာေကာင္းေကာင္းရႏုိင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကိုရဖုိ႔ အာမခံခ်က္တစ္ခု ရလိုက္တာပါပဲ။ သူကိုယ္တုိင္ ပို႔စ္ စေလး (သ္)၀ိတ္ရဲ႕ စာသင္ခန္းထဲ မ၀င္မိခင္အထိ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒါပါပဲ။
စာသင္ခ်ိန္ၿပီးဆုံးေတာ့ ပါေမာကၡ(ပို႔စ္စေလး(သ္)၀ိတ္) က အခန္းထဲမွာ ေန ရစ္ခဲ့ဖုိ႔ သူ႔ကိုေျပာတယ္။ ပါေမာကၡႀကီးက ပိန္ေၫွာ္ေၫွာ္နဲ႔ ေလသံတုိးတုိး စကားေျပာတတ္တဲ့ ဒီလူငယ္ေလးဟာ အျခားေက်ာင္းသား ေတြနဲ႔မတူ တမူ ကြဲျပားေနတယ္ဆုိတာ သိထားသလိုပါပဲ။
“ဒီ သုေတသနထဲမွာ ပါ၀င္ၿပီး မင္း ငါ့ကို ကူညီႏုိင္မလား”
“ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိဘူး” ႐ွေလခ်ာက ျပန္ေျပာ တယ္။
“အိုး၊ ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး” ပါေမာကၡက အၿပံဳးနဲ႔ စကားျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ ပညာေရးဆုိင္ရာ အခ်က္အ လက္ေတြကို ၫႈိႏိႈ္င္းၿပီး ပထမဆံုး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စာဖတ္ အရည္ အ ခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ (Reading Test) ကို ေမြးဖြားေပး လုိက္ႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာေမးပြဲဟာ ကနဦးစစ္တမ္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ပညာေရးနယ္ပယ္႐ွိ ပညာ႐ွင္ေ တြက သေဘာလည္း မတူ အသိအမွတ္လည္း မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ ႐ွေလခ်ာရဲ႕ဖခင္ ပါ၀င္ေနတာလည္း အမွန္ပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႐ူပေဗဒပညာ႐ွင္ ဒီလူငယ္ေလးဟာ အခ်က္အလက္ေတြကို ယံုၾကည္သူျဖစ္ၿပီး ဒီအခ်က္ အ လက္ေတြေနာက္ပဲ ေျခရာခံလုိက္ေနေတာ့တယ္။
အသိပညာ အၫႊန္းျပ ေျမပံုကားခ်ပ္
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀၊ ေႏြဦးမွာေတာ့ (၄၃) ႏုိင္ငံက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္း သားေလးေတြဟာ သမား ႐ိုးက်မဆန္လွတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီစာေမးပြဲကို ၀င္ေရာက္ေျဖဆုိၾကပါေတာ့တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီစာေမးပြဲ ကိုေတာ့ ပီစာ (PISA) စာေမးပြဲလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔အဓိပၸယ္ကေတာ့ Program for International Student Assessment ပါပဲ။ သမား႐ိုးက် စာေမးပြဲေတြက ကိုယ္၀ယ္လုိတဲ့ ပစၥည္းကို၀ယ္ယူဖုိ႔ အေႂကြဘယ္ႏွေစ့ ေပါင္းရမလဲ လုိ႔ ေမး ခ်ိန္မွာ ပီစာ စာေမးပြဲကေတာ့ ဒီအႂကြေတြရဖုိ႔ ဘယ္လုိ ဒီဇိုင္းထြင္ယူမလဲ ဆုိ တဲ့အေျဖ စာ႐ြက္ထဲမွာ ႀကိဳးစားခိုင္းထားတဲ့ စာေမးပြဲမ်ိဳးပါ။
ဒီ ပီစာ စာေမးပြဲ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာတာက ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးကမၻာအတြက္ Think Tink အုပ္စုရဲ႕ ေမြးဖြားေပး လိုက္မႈေၾကာင့္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ (OEDC) Organization for Economic Co-operation and Development လို႔ ေခၚ ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္ကေတာ့ အြန္ဒရီ ႐ွေလခ်ာ ပါပဲ။ ႐ွေလခ်ာ ကိုယ္တုိင္ ဒီအစီအစဥ္ေတြ အထေျမာက္လာဖုိ႔ မစၥတာ ပို႔စ္စေလး(သ္)၀ိတ္ ရဲ႕ ကလပ္ကေန ထြက္ခြာခဲ့အၿပီး ဆယ္ဆုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ အခ်ိန္ ယူခဲ့ရပါ တယ္။ အစမ္းစာေမးပြဲမ်ားစြာကို ႀကိဳးစားစမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး အလုပ္မျဖစ္လွပါဘူး။ ဒီအေတြ႕အႀကံဳကေန ယံုၾကည္မႈတစ္ခု ခုိင္ခိုင္မာမာ ရလိုက္တာကေတာ့ ကမၻာမွာ လက္႐ွိ စာေမး ပြဲေတြထက္ ပညာပါတဲ့ စာေမးပြဲတစ္ခု လိုအပ္ေနၿပီဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစစ္တမ္းမွာ ေခတ္သစ္ကမၻာနဲ႔အညီ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ဖုိ႔ ႏႈိက္ႏႈိက္ ခၽြတ္ ခၽြတ္ ေတြးေခၚနည္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ကူးလူးဆက္ဆံ ေရး အတတ္ပညာေတြကို စစ္ေဆးေပးႏုိင္တဲ့ စာေမးပြဲမ်ိဳး ျဖစ္ေနရမယ္။
ပီစာ စာေမးပြဲမတုိင္မီ အျခားႏိုင္ငံတကာ စာေမးပြဲေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူး ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီး အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာေမးပြဲေတြ စစ္ေဆးတာက ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိ ေနသလဲ၊ ဆရာေ တြက စာသင္ခန္းထဲမွာ ကေလးရဲ႕ေခါင္းထဲ ဘယ္ေလာက္ ႐ိုက္သြင္းေပးႏုိင္ သလဲ ဆုိတာကို စစ္ေဆးတဲ့ စာေမးပြဲေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒီစာေမးပြဲေတြက ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ က်ာင္းသား ဘဝအတြက္ ဘယ္ေလာက္ျပင္ ဆင္ ထားသလဲ ဆုိတာကိုသာ ေျပာျပႏုိင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ႕ ဘ၀ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ျပင္ဆင္ထားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာမျပႏုိင္ပါဘူး။
ဘယ္စာေမးပြဲကမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သခၤ်ာ၊ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ သိပၸံပညာတုိ႔ကို အေျခခံၿပီး စစ္စစ္ေပါက္ ေပါက္ စူးစမ္း ေတြးေ ခၚျခင္း၊ ျပႆနာရဲ႕အေျဖ ႐ွာေဖြျခင္း ကို တုိင္းတာမျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီ ပီစာ စာေမးပြဲ အာမခံ ထားတာက ဘယ္ႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးက ကေလးေတြ ကို သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားသံုးသပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ပညာသင္ေပး သလဲ ဆုိတာ ေဖာ္ ထုတ္ျပသႏုိင္ဖုိ႔ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္ရန္
တရုတ္ ေျပး ကင္း
တကယ္ေတာ႔ ေျပး ဆိုတာႀကီးကို မႀကိဳက္ဘူး။
သမိုင္းမွာ တရုတ္ ေျပး ကင္း ဆိုတာႀကီး ရွိဖူးတယ္။
အခု ၾကပ္ေျပးတဲ႔ လုပ္ၾကျပန္ၿပီ။ တရုတ္ကလည္း မေဝးလွဘူး။
ဆရာ ရီေနႏိုင္ကေတာ႔ နာမည္ေတြ ေလ်ွာက္ေျပာင္းတာကို သေဘာေတြ႔ပံု မရဘူး။
ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မင္းေခြးေခ်းက တရုတ္ ေျပး ကင္းျဖစ္သြားလို႔။
(က်မ္းၫႊန္း။ ရီေနႏိုင္၊ အခၽြန္အတက္နဲ႔ေနာက္တာ လြယ္မွတ္လို႔)
အီးေမးထဲက ေမးခြန္းတစ္ပုဒ္
ကာခ်ဳပ္မွဴးၾကီးမင္းေအာင္လွဳိင္နဲ ့ဇနီးေဒၚၾကဴၾကဴလွတို ့ရဲ့့ ေခြ်းမျဖစ္သူဟာ မၾကာေသးမီရက္ပိုင္းမ်ားေလာက္က ခေလးေမြးဖြားဖို ့အတြက္ ၾကပ္ေျပးေ နျပည္ေတာ္ရွိ တပ္မေတာ္စစ္ေဆးရုံကို တက္ေရာက္ဖို ့လာခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ကာခ်ဳပ္ၾကီးရဲ့ ေခြ်းမ ေဆးရံုေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မတိုင္ခင္ နာရီ အေတာ္ ၾကာၾကာေစာ၍ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးမွအစေဆးရံုတခုလံုးရွိ ဆရာ၀န္ မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားႏွင့္အျခားရွိရွိသမွ် ေဆးရံုအမွဳထမ္းမ်ားအားလံုးသည္ ကာခ်ဳပ္ၾကီးရဲ့ေခြ်းမကို ၾကိဳဆိုဖို ့အတြက္ ေဆးရံု၀င္ေပါက္အ၀ကေန စတင္န္းဘိုင္ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္တဲ့။ ေဆးရံုတခုလံုး အပ္က်သံၾကားရ
ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိပ္ျငိမ္သက္ေနတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။
မိတ္ေဆြျဖစ္သူရဲ့ သားခ်င္းလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာေဆးရံုတက္ေနတယ္လို ့ဆို ပါတယ္။ သူကစိုးရိမ္မိတဲ့အခ်က္က အဲဒီ အခ်ိန္မွာေဆးရံုတက္ေနတဲ့အတြင္း လူနာတဦးတေယာက္အေရးေပၚအေျခအေနေပၚေပါက္ခဲ့ရင္ ေခၚရမယ့္ဆရာ ၀န္ သို ့မဟုတ္ သူနာျပဳဆရာမ တဦးတေလမွ ေခၚလို ့ရႏိုင္မယ့္အေနအထား မ်ိဳး မရွိတဲ့အတြက္အေရးေပၚကုသရမယ့္ လူနာရဲ့အသက္ကိုေတြးပူစိုးရိမ္မိ တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ အဲဒါကိုဘဲေတြးပူျပီး စိတ္ပင္ပန္းမွဳ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္တဲ့။
...........................................................................................
..........................................................................................
...........................................................................................
...........................................................................................
ေနာက္တခုအေတြးေပၚလာတာက . . . . . .
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြထဲက ( အမ်ားစုကိုေတာ့မဆိုလုိပါ ) တခ်ိဳ ့ေသာ လူနည္းစုမွာ ရွိေနတဲ့စိတ္ဓါတ္ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္ဖါးေအာက္ဖိ ကြ်န္ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့လူေတြရွိပါတယ္။ မိမိေနရာရဖို ့၊ မိသားစုေကာင္းစားဖို ့အတြက္ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ၊ သခင္အားရကြ်န္ပါး၀ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့လူေတြ မဆလ အာဏာရွင္စံနစ္နဲ ့ န၀တ/နအဖစစ္အာဏာရွင္လက္ထက္မွာ အေရအတြက္
တိုးပြားမ်ားျပားလာပါတယ္။ အဲဒီလူေတြအထဲက ပိုမိုပါးနပ္ ကြက္ေက်ာ္ျမင္ တဲ့လူေတြ၊ လက္ရဲဇက္ရဲလုပ္ကိုင္ရဲတဲ့ လူေတြဟာျမန္မာျပည္မွာမေပၚေပါက္ ဘူးေသးတဲ့ ခရိုနီဆိုတဲ့လူတန္းစားတရပ္အျဖစ္ေပၚထြက္လာပါတယ္။
အစိုးရ၀န္ထမ္းေလာကမွာလည္း သခင္အားရကြ်န္ပါး၀စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ လူေတြ အေရအတြက္ပိုမ်ားလာျပီး အဲဒီ၀န္ထမ္းေတြက မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရနဲ ့စစ္ ဗိုလ္ေတြရဲ့ ဘိနပ္ကိုင္ေပးသူေတြ၊ အထုပ္ဆဲြေပး သူေတြ၊ ဇနီးမယားနဲ ့ မိန္း မေတြက အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္က၀င္ျပီး ထမီေလွ်ာ္ေပး၊ အိမ္သာေဆးေပး စ တာေတြလုပ္ကိုင္ေပးလာၾကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေတြလည္း အရပ္သားေလာကမွာ ပိုမိုေက်နပ္သာယာမွဳေတြရွိလာျပီး၊ ရာထူးအရွိန္နဲ ့ေတြ ့သမွွ် ၀န္ထမ္း ကို လက္ရဲဇက္ရဲခိုင္းေစလာပါတယ္။ လက္တဆုပ္စာအက်င့္ပ်က္ ၀န္ထမ္းေ တြေၾကာင့္ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္တဲ့၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း မိသားစု၀မ္းေရး အတြက္ ရွိတဲ့အလုပ္ေလးမျပဳတ္ေအာင္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္း ရတဲ့ ဘ၀ေပးအေျခအေနေရာက္ရပါတယ္။ အဲဒီအက်င့္ပ်က္ ၀န္ထမ္းေ တြေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းေလာကပ်က္စီးျပီး စစ္ဗိုလ္ေတြမွာလည္းအာဏာရွင္ ဆန္ တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ ပိုမိုတိုးပြားလာေလသလားလို ့အေတြး၀င္လာပါတယ္။
အသင္စာဖတ္သူမ်ားေကာ ဘယ္လိုအေတြး ဘယ္လိုခံစားမွဳမ်ားရွိၾကပါသလဲ . . . . . . . . . ?
(ႏွင္းလူ)
တ႐ုတ္ (သို႔) ရြက္ပုန္းသီး (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
အခန္း (၂)
"တစ္က တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အႏုိင္က်င့္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ တိတ္ တိတ္ကေလး တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း မသိမသာနဲ႔ လႊမ္းမုိးမႈ ျဖစ္ လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔မွာရွိတဲ့ အင္အားကို ထုတ္ျပရင္း သူတစ္ပါး ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္လိမ့္မယ္။" (လီကြမ္းယု)
၁၉၉၂ - ခုႏွစ္မွာေတာ့ နာမည္ႀကီး ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဂြမ္ေ ဒါင္းျပည္နယ္ကုိ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရး ေပၚလစီ စတင္က်င္႔သုံးဖို႔ တိုက္တြန္း ရင္း နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိလည္း အားေပးစကား ေျပာဖုိ႔ စည္း႐ုံးေရးခရီး တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ
“ကမၻာကေန ေလ့လာသင္ယူၾက၊ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူဆီကေန သင္ခန္း စာေတြ ယူၾက၊ သူတုိ႔ထက္သာေအာင္ လုပ္ရမယ္” လုိ႔ ေျပာထားခဲ့တယ္။
ေအာ္ … သူ ငါေျပာလုိက္တာကို မေမ့ေသးပါလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာ မိတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထက္ သာတာ အမွန္ပါ။
စကၤာပူေရာက္စဥ္ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ေတြ႔ျမင္သြားရတာက ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံ မႈေတြလုပ္၊ စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲမႈ နည္းပညာေတြ တုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ ယူၿပီး ဘာမွ သယံဇာတ မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေပါက္စေလးက သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ဒီလုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ထားေပးႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ သူတုိ႔လည္း စီး ပြားေရး တံခါးဖြင့္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အျမင္ကုိ ယူသြားၿပီး သူ႔လူေတြကုိ စည္း ႐ုံးဖုိ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ သူ ျပန္သြားခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ တ႐ုတ္ျပည္သမုိင္း အ တြက္ အထင္ကရ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကုိ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မလွည့္ေတာ့ပါဘူး။
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ေတြ႔ ခဲ့ရတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေျခမခုိင္တဲ့ ခပ္ညံ့ ညံ့ ၿမိဳ႕ျပေတြကေန အျမန္ရထားေတြနဲ႔ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ေခတ္မွီၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါလီယံ (Dalian)၊ ရွန္ဟုိင္း၊ ေဘဂ်င္း၊ ဂြမ္ေဒါင္း၊ ရွင္က်န္႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကုိ သြားၾကည့္ပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေတြဟာ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိ တဲ့ ေဟာင္ေကာင္စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္း ေနႏုိင္ပါၿပီ။ တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြဟာ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ေတာ္ပါတယ္။ လက္သမားေကာင္းေတြ ရွိတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ဒီအေျခအေန ေရာက္လာေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ၾကာခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ပါပဲ။
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးစရာ အေ ကာင္းဆုံး ပုဂၢဳိလ္ဟာ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ပါပဲ။ သူ စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ေတာ့ မယ္ဆုိေတာ့ ေရွး႐ုိးစြဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက သေဘာမတူၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္ခုိင္မာတဲ့လူပါ။ သေဘာမတူသူေတြကုိ ေဘး ဖယ္ထားခဲ့ၿပီး သူ႔လမ္းေၾကာင္းကုိ သူ ဆက္ခဲ့တာပါ။ သူသာ မရွိဘူးဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲလည္း ျဖစ္လာႏုိင္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ သံသယ ရွိေနသူေတြရဲ႕ သံသယကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သမုိင္းေနာက္ခံဟာ သူတစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ ရွိေနလုိ႔ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္လုံးကုိယ္ ထည္က ေသးငယ္သေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာ င္ေတြထဲမွာေတာ့ အထင္ႀကီး ေလးစားစရာ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢိဳလ္ဟာ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ပါပဲ။
က်န္ဇီမင္းကေတာ့ ဆက္ခံသူအျဖစ္တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ပါ။ ၁၉၈၉ - ခု တီယန္မင္ရင္ျပင္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ သူက ရွန္ဟုိင္းမွာ အႀကီးအကဲပါ။ ရွိန္ဟုိင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းကုိ က်န္က ေကာင္းေ ကာင္း ကုိင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ ပန္းတုိင္တစ္ခု သူ႔ မွာ ရွိေနႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မွတ္မိေနတာ ကေတာ့ က်န္ဟာ ေႏြးေထြးၿပီး ေဖာ္ေရြတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာပါ။ နာမည္ေက်ာ္ ‘O Sole Mio’ ဆုိတဲ့ အီတလီသီခ်င္းသံၾကားေတာ့ သူပါ ဝင္ကေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ ဆြဲကိုင္ၿပီး “အေမရိကန္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ အသုံးခ်မယ္ ထင္သလဲ” လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အဲသလုိ ေမးတာက သူတုိ႔နဲ႔ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ဆက္ ဆံေရး မရင္းႏွီးခင္ကေပါ့။ အခုဆုိရင္ ဒီစကားမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လာေမးေန စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟူက်င္ေတာင္ကုိ အားသစ္ေလာင္းသူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမင္မိပါတယ္။ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ တစ္ခုစ ႏွစ္ခုစ အေရးႀကီးတဲ့ အေျပာင္းအလဲေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္သြားႏုိင္တာဟာလည္း သူ႔အတြက္ မေသးမႊားလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပ လူတန္းစား ကြာဟမႈ ျပႆနာက အႀကီးအက်ယ္ စိန္ေခၚေနတဲ့ကာလပါ။ သူဟာ စကားနည္းၿပီး သုံးသပ္ႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ထင္ထင္ေပၚေပၚ မေန တတ္ဘူး။ မွတ္ဥာဏ္ သိပ္ေကာင္းၿပီး အရာအားလုံးကုိ ေစ့ေစ့စပ္ စပ္ ေတြးေခၚတတ္သူလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ အာဏာရၿပီးၿပီးခ်င္း ဆားေရာဂါ ျဖစ္ ပြားေတာ့ အမွားတစ္ခု သူ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီျပႆနာက စီးပြားေရးအထိ လာ ထိခုိက္မွန္း သိေတာ့မွ ဒီကိစၥကုိ ၾကပ္ၾကပ္မက္မက္ ကုိင္တြယ္ေတာ့တာ။ အဲဒီအထဲမွာ မႀကံဳစဖူး က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာ ပါဝင္တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဟူက်င္ေတာင္နဲ႔ သူ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝမ္က်ားေပါင္တုိ႔ရဲ႕ ျပတ္သားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ညႊန္ျပလုိက္ တာပါပဲ။ ဒါေတြ အားလုံးထဲမွာ ဟူနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ တြင္ခဲ့တာ ကေတာ့ တိဗက္အေရးအခင္းမွာပါပဲ။ ဒီလူဟာ သံမဏိလုိ မာတဲ့လူသားပါ။
သူ အာဏာတည္ၿမဲေနစဥ္ ဆယ္စုႏွစ္ကာလထဲမွာ ဘယ္မူကုိ ရွီက်င့္ဖ်င္ (ရွီက်င့္ပင္း) လက္ကုိင္က်င့္သုံးၿပီး သူ႔သိကၡာအတြက္ ဘာေတြ လုပ္သြား မယ္ဆုိတာကေတာ့ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ ခက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္တုိင္းဟာ သူတုိ႔ အနာဂတ္စီမံကိန္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔က ရြက္ပုန္းသီးဘဝကုိ သေဘာက်ၾကတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ျပည္တြင္းေရး ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေရးႀကီးလွပါ တယ္။ ဒီျပႆနာကုိ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း ကုိင္တြယ္သြားႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူ အာ႐ုံစုိက္ ထားမယ့္သေဘာ ရွိပါတယ္။ သူ႔အေပၚ က်ေရာက္လာမယ့္ ႏုိင္ငံတကာ မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိလည္း အမ်ားႀကီး သူ အာ႐ုံစုိက္ထားရပါလိမ့္မယ္။ တုိးတက္လာတယ္ဆုိေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ တုိးတက္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ ဘူးဆုိရင္ အရင္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ မူဝါဒတခ်ိဳ႕ကလည္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားႏုိင္ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ သူ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္း သြားႏုိင္ မယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း ေထာက္ခံမႈက လည္း အားသစ္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရးမူဝါဒကုိလည္း ကမၻာက အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိမ့္ မယ္။ အေနာက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အာရွတုိက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တုိး တက္လာတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးဟာ ႏုိင္ငံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေပၚမွာ ထိ ႐ိုက္မႈ ရွိေနပါတယ္။ အားေကာင္းတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးဟာ ကမၻာမွာလည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီ ႀကီးေတြဟာ ကမၻာအႏွံအျပားမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္လာမွာမုိ႔ပါ။ တ႐ုတ္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရးမူဝါဒနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏုိးလာတဲ့ က်ားႀကီးဆီက ပါဝါသုံးတဲ့ ေပၚလစီေတြမ်ား က်င့္ သုံးလာေလမလားလုိ႔ စတင္ ခံစားေနၾကရပါၿပီ။ အေမရိကန္ေတြကုိယ္တုိင္ေတာင္ တစ္ခါမွ မႀကံဖူးေသးတဲ့ ရင္ဆုိင္မႈနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါၿပီ။ တစ္ကမၻာလုံး မဟုတ္ေစဦးေတာ့ အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္ေဒသ မွာေတာ့ တ႐ုတ္ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈဒဏ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ခံေနၾကရၿပီ။
ဒီမွာ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈကုိပဲ လုိ လားပါတယ္လုိ႔ ထပ္တလဲလဲ ေပးေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ကတိစကားကုိ ယုံ သည္ျဖစ္ေစ၊ မယုံသည္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာတာကေတာ့ တ႐ုတ္ဟာ သူ တစ္ပါးႏုိင္ငံထဲကုိ က်ဴးေက်ာ္လာမယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။
ဒီမွာ အျမင္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
တစ္က တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အႏုိင္က်င့္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ တိတ္ တိတ္ကေလး တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း မသိမသာနဲ႔ လႊမ္းမုိးမႈ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူ တုိ႔မွာရွိတဲ့ အင္အားကို ထုတ္ျပရင္း သူတစ္ပါးကုိ ၿခိမ္းေျခာက္လိမ့္မယ္။
ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၅)
ရာသီဥတု ခုိလႉံခြင္႔ နဲ႔ ဘာညာ ဘာညာ
(1) ေခြး အီးအီးကို DNA နဲ႔စစ္မယ္
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာလုပ္တဲ႔အထဲမွာေတာ႔ အေမရိကန္ေတြက နံပါတ္တစ္ပဲ။
မန္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္မွာပါ။ သိပၸံပညာရွင္ေပါတယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကတာ။
ကြန္ဒိုထဲမွာ ေခြးေတြက အီးအီးပါ၊ ရွင္းရမယ္႔အလွည္႕ေရာက္ေတာ႔မွ ေခြး ရွင္ေတြက သူ႔ေခြး၊ ငါ႔ေခြး ျငင္းခုံေနရလို႔တဲ႔။
အခု မရေတာ႔ဘူး။ Bio-Pet (DNA) နဲ႔ စစ္ေဆးမွာ။ မိရင္ ရွင္း၊ ၅၉ ေဒၚလာ ဒဏ္။
ဒီလူေတြ အိႏၵိယပို႔ထားခ်င္တယ္။ ကဲ စစ္ၾကဆိုၿပီး။
(2) ရာသီဥတု ခုိလႉံခြင္႔
ႏိုင္ငံေရး ခုိလႉံခြင္႔ရဖို႔ ကုလသမဂၢေရွ႕သြား၊ ဆႏၵျပ၊ ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံ၊ ခုိလႉံ ခြင္႔လည္း ရေရာ မေတြ႔ရေတာ႔ (ဟုတ္၊ မဟုတ္ မေသခ်ာ) ဆိုတဲ႔သတင္းေတြ ၾကာရအၿပီး အခု ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖတ္လိုက္ရျခင္းပါ။
ရာသီဥတု ခုိလႉံခြင္႔ တဲ႔။ အိုက္စ္လန္႔ဒ္က လူက ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ တက္ လာလို႔ နယူးဇီလန္မွာ ရာသီဥတု ခုိလႉံခြင္႔ေတာင္းတာပါ။ သူက ပထဆုံးဆိုပဲ။ မရဘူး၊ ပယ္ခ်ခံရတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ႔ ျပႆနာ မဟုတ္လို႔ တဲ႔။
သူသာရရင္ ေခ်ာက္၊ ေရနံေခ်ာင္းဖက္က သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြလည္း ရာသီ ဥတု ခုိလႉံခြင္႔ တင္သင္႔တယ္။ ေတာ္ေတာ္ပူတဲ႔ ေဒသပဲ။
ေကာက္စိုက္ေနေသာ ရဟန္းမ်ား (၂၅ လျပည္႔ အမွတ္တရ)
(၁)
မွားတယ္ပဲ ဆိုဆို
မိုးၿပိဳမွာ စိုးရိမ္ရရင္ေတာ့
စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္။
(၂)
တကယ္ဆို
ေကာက္မစိုက္သင့္တာက
ရဟန္းတစ္ပါးထက္
ကိုယ္ဝန္ အရင့္အမာနဲ႕ မိခင္ေလာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူမကို ေကာက္မစိုက္ပါေစနဲ႔။
(၃)
အနံက
အလ်ားထက္ရွည္ရွည္လာ (ခ်င္) တိုင္း
ေကာက္စိုက္မယ္႔ ရဟန္းမ်ားလည္း
အရင္
အခု
ေနာင္။ ။
ဦးဆဒၵန္(ဆင္မင္း) တို႔ စကားေျပာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ယုံပါၿပီဗ်
ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲက တရစၧာန္နဲ႔ စကားေျပာခန္းေတြကိုယုတၱိမရွိဘူး ေျပာ မယ္႔လူေတြ ရွိေနမလား။
တ႐ုတ္စာ၊ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ယူရတာ ခက္လို႔ စိတ္ပ်က္ေနသူေတြေရာ မရွိႏိုင္ဘူးလား။
ဒါဆို အဲလီဖင္႔ (ဆင္) ဘာသာကို စမ္းသပ္ေလ႔လာၾကည္႔ႏိုင္ၾကပါၿပီ။
နိမလ ေတာ႔ပ္ႏို (Nirmala Topno ) ဟာ ၉ ႏွစ္သမီးကတည္းက ဆင္ေတြေျပာတဲ႔စကားဟာ ဩရိႆျပည္နယ္ (Orissa) မွာေျပာေနၾကတဲ႔ ဘာသာစကားေတြထဲက မြန္ဒရီ (Mundaari) စကားနဲ႔ တူတယ္ေျပာလို႔ နာမည္ႀကီးသြားခဲ႔တယ္။
အခု ၁၇ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ႔ နိမလ ေတာ႔ပ္ႏိုဟာ အဲလီဖင္႔ (ဆင္) ဘာသာမွာ အိတ္စ္ပတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဒီေတာ႔ လူထုႀကီးက
"ဒါဆို မနိမလကို ေခၚ"
ဆင္ရိုင္းအုပ္ႀကီးကို လုံးဝမေၾကာက္တဲ႔ မနိမလက ဆင္ေတြကို ေျပာတယ္
“This is not your home.You need to go back where you belong.
(အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ၊ အဲလီးဖင္႔လိုေပါ႔)
ဒီေတာ႔ ဆင္ေတြက
“Okay, right-o, terribly sorry” တဲ႔။
အုပ္စုႀကီးလိုက္ ထြက္သြာရုံတင္ မကပါဘူး ေတာင္းပန္စကားေတာင္ ေျပာ သြားၾကေသး သတဲ႔။
(အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ၊ အဲလီးဖင္႔လိုေပါ႔)
ကဲ ခ်ီးမြမ္းစရာ မေကာင္းဘူးလား။
အထူးသျဖင္႔ ကေလးေတြကို တီဗြီ၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကေနခြာေအာင္မလုပ္ႏိုင္ တဲ႔ မိဘေတြကို ၾကည္႔ရင္ ဆင္ရိုင္းအုပ္ႀကီး ၿမိဳ႕ထဲက အသာတၾကည္ ထြက္ သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ႔ မနိမလရဲ႕ အစြမ္းက မေသးလွတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
story on www.thehindu.com , www.thesundaytimes.co.uk
က်မအတြက္ ပေဟဠိ (၂)
ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား (The Smartest Kids in the world)
By Amanda Ripley
မတူညီတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ပညာေရးကြာဟမႈကုိ ရွင္းျပႏုိင္ဖုိ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာ သမားေတာ္ႀကီးေတြ အေသအလဲ ႀကိဳးစားၿပီး အေျဖရွာေနၾက၊ ရွင္းျပေန ၾက တယ္။ ဟုိး … အေဝးႀကီးမွာ ရွိေနတဲ့ ကေလးေတြဆီအထိ အေရာက္ သြား ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံ စကားေျပာ ၾကတယ္။ က်န္ေနရစ္ခဲ့သူေတြကုိ ျပဖုိ႔ ပါဝါပြိဳင့္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အဆုံးသတ္ အေျဖက ႐ူးခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုိးယုိ႔ ကားယား ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ပညာေရးမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ဖင္လန္ႏုိင္ငံကုိ ဥပမာအေနနဲ႔ ၾကည့္ပါ။ အေမရိကန္ ပညာေရနယ္ပယ္မွာ ရွိတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ဖင္လန္ႏုိင္ငံဟာ ပညာေရး လိုတရ ရပ္ဝန္းတစ္ခု လို႔ထင္ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြက ဆရာေ တြကုိ ေလးစားအထင္ႀကီး ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံ ဒီအေျခအေနကုိ ေ ရာက္ခဲ့ရတာ ကေလးဘဝ ဆင္ရဲမြဲေတမႈ နည္းပါးျခင္းဟာ အဓိက အေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ မတူညီတဲ့ လူတန္းစား ကြာဟ မႈေၾကာင့္ အေမရိကရဲ႕ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏႈန္းဟာ ဖင္လန္ထက္ အမ်ားႀကီး ျမင့္ေနတယ္။
သူတုိ႔အေၾကာင္းျပခ်က္အတုိင္းသာ ဆုိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ မပေပ်ာက္ေ သးသမွ် ပညာေရးလည္း တုိးတက္လာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ပညာေရးေကာင္း ဖုိ႔အတြက္ ကေလးေတြကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ အရင္လုပ္ေပးရမယ့္ သေဘာပဲ။
ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အေျခခံက်သလုိ အဓိပၸါယ္လည္း ရွိပါ တယ္။ အေမရိကရဲ႕ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ရာခုိင္ႏႈန္းက (၂၀) ရွိပါ တယ္။ တစ္မ်ိဳးသားလုံး အ႐ုပ္ဆုိးေစတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကေလးဘဝနဲ႔ မတန္တ ဆ ဖိအားေတြေအာက္မွာ ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။ အိမ္မွာ သင္ယူ ခြင့္လည္း သိပ္ မရၾကရွာဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းေတြက အကူအညီ ပုိေပးႏုိ င္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာက ဒီေလာက္ ႐ုိးစင္းတာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ဆင္းရဲမႈသာ အဓိကျပႆနာဆုိရင္ ေနာ္ေဝကုိ ဘယ္လုိ ေျပာၾကမလဲ ။ ေနာ္ေဝဟာ အခြန္ အျမင့္ဆုံး ေပးရၿပီး အစုိးရရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈ အရဆုံး၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေကာင္းဆုံး၊ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ အခ်မ္း သာဆုံး ႏုိင္ငံ အနည္းငယ္ထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈမွာ ေနာ္ေဝနဲ႔ ဒိန္းမတ္ တူပါတယ္။ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတ (၆) ရာခုိင္ႏႈန္းေတာင္ မရွိဘဲ ကမၻာမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အနည္းဆုံး ႏုိင္ငံေတြပါ။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သုံးစြဲရာမွာလည္း ေနာ္ေဝဟာ အေမရိကေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာ္ေဝက ကေလးေတြဟာလည္း ၂၀၀၉ - (ႏုိင္ငံတကာ စစ္တမ္းမွာ အေမရိကန္ ကေလးေတြလုိပဲ သိပ္ မစြံလွပါဘူး။ ေနာ္ေဝမွာ တစ္ခုခု ခြ်တ္ယြင္းေနတယ္။ ဒါ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။
အလားတူပါပဲ။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံသားေတြကလည္း သူတုိ႔ပညာေရး ေအာင္ျမင္ မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း အေျဖတစ္ခုကုိ ေပးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီတ႔ဲ အခ်ိန္ကတည္းက ပညာေရးကုိ တန္ဖုိးထားၾက လုိ႔ပါတဲ့။
ကဲ … အဲဒီအေျဖအတုိင္းသာဆုိရင္ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္ေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ဖင္လန္က ကေလး (၁၀) ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ အထက္တန္းပညာေရး ၿပီးဆုံးရတာ လဲ။
(၁၉၆၀) ခုႏွစ္ေတြမွာ ေက်းလတ္ေန ကေလးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေန ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးက ဘာေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ကြာဟေနတာလဲ။ ဒီလုိအထိ ျပန္ၾကည့္ မိေတာ့ ဖင္လန္ရဲ႕ ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ သေဘာတရားကလည္း မညီ မ မွ်ပဲေပါ့။ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာပါလိမ့္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပါပဲ၊ အေမရိကန္သမၼတ အုိဘားမားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ပညာေရး ဝန္ ႀကီးက ေတာင္ကုိရီးယားရဲ႕ ပညာေရးကုိ မနာလုိ ဝန္တုိေတာင္ ျဖစ္မိတယ္ ဆုိၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကုိ ခံရတဲ့ ကုိရီးယားေက်ာင္းဆရာေတြ ၊ ေနာက္ကေန တြန္းအားေပးေနတဲ့ ကုိရီးယားမိဘေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိ လာျပန္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကုိ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကုိရီးယားနဲ႔ ဖင္လန္ တူညီတဲ့ အခ်က္ရယ္လုိ႔ လည္း ဘာမွ မရွိဘူးဆုိတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ကုိရီးယားရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ က စာေမးပြဲနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေမရိ ကန္ ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေလ့လာခ်ိန္ ပုိေနပါတယ္။
သေဘာမတူစရာ အဲသလုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံေတြကုိ ၾကား လုိက္ရၿပီး ပညာေရးအဆင့္ ျမင့္မား၊ အရြယ္မတုိင္မီ ေက်ာင္းထြက္မႈ ရာ ခုိင္ႏႈန္းသုည၊ ေကာလိပ္ဘြဲ႔ရ အေရအတြက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကြ်န္းႏုိင္ ငံေပၚက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ ဘယ္လုိမ်ား ေနမလဲဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ဖင္လန္က ကေလးေတြကေရာ က်မဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲကအတုိင္း ေနာ ဒစ္စက္႐ုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေလမလား။ ကုိရီးယားကေလးေတြကေရာ ဒီေအာင္ျမင္မႈကုိ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာလုိ႔ ယူဆၾကပါသလား။
သူတုိ႔ မိဘေတြကေရာ ဘယ္လုိလဲ။ မိဘေတြအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာၾကဘူး။
မိဘေတြရဲ႕ အခန္းက႑က ဆရာေတြေလာက္ အေရးမပါလုိ႔ေလလား။
ဒါနဲ႔ပဲ အထက္ျမတ္ဆုံး ကေလးေတြရွိရာ ႏုိင္ငံေတြဆီ တစ္ႏွစ္ၾကာခရီး ထြက္ ဖုိ႔ ကြ်န္မ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစက္႐ုပ္ ေသးေသးေလးေတြကုိ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ေတြ႔လုိက္ခ်င္တယ္။
အဂၤါေန႔မနက္ ဆယ္နာရီမွာ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္၊ သူတုိ႔ေ က်ာင္းက ျပန္ေရာက္ရင္ မိဘေတြက သူတုိ႔ကုိ ဘာေတြ ဘယ္လုိ ေျပာၾက ပါလိမ့္။ သူတုိ႔ တကယ္ေရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိၾကရဲ႕လား။
ကၽြန္မရဲ႕ ကေလး ေအးဂ်င့္မ်ား
ေနာ့ဒစ္စက္႐ုပ္ကေလးေတြကုိ (ေနာ္ဒစ္ (Nordic) ဆိုတာ ဂ်ာမန္နဲ႔ ေနာ္ေဝ၊ ဒိန္းမတ္၊ ဖင္လန္ စတဲ႔ စကင္ေနဗီးယန္းလူမ်ိဳးေတြကိုၫႊန္းဆိုပါတယ္။ ဒီမွာေတာ႔ စာေရးသူက ဖင္လန္က ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ခ်စ္စႏိုး နဲ႔ ေနာ့ဒစ္စက္႐ုပ္ကေလးေတြလို႔ သုံးခဲ႔ဟန္ တူပါတယ္) ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔အထဲ ေရာက္ေနၿပီးသား (သူတုိ႔နဲ႔ အနီးဆုံးမွာ ေရာက္ေနတ)ဲ့ အတြင္းလူတစ္ေယာက္ေတာ့ လုိေန တာေပါ့။ သူဟာ က်မကုိယ္တုိင္ မျမင္ႏုိင္၊ မသိႏုိင္တာေတြကုိ ျမင္ႏုိင္ေတြ ႔ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အကူအညီ ေပးႏုိင္တဲ့ ကြ်မ္းက်င္လူငယ္ အဖြဲ႔ေလးတစ္ဖြဲ႔ကုိ ဖြဲ႔လုိက္မိေတာ့တယ္။
သကၠရာဇ္ (၂၀၁၀) နဲ႔ (၂၀၁၁) ခုၾကားမွာ အေတာ္ဆုံးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံ သုံးႏုိင္ငံရဲ႕ ဘဝထဲမွာ လက္ေတြ႔ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ အေမရိကန္လူငယ္ သုံးေယာက္ေနာက္ ကုိ ေျခရာခံ လုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဒီပေရာဂ်က္ရဲ႕ တစ္ႏွစ္ၾကာ ေဖာ္ရိန္းအိတ္ခ်ိန္း (ျပင္ပကမၻာမွာေတာ႔ ရွင္းစရာ သိပ္မလို တဲ႔ ေဝါဟာရပါ။ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း၊ ပညာေရး ခ်င္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေစလႊတ္၊ လက္ခံတဲ႔ ဆင္႔ပြားပညာေရးအစီအစဥ္တစ္ခုပါ။ ) စြန္႔စားခန္းမွာ အဓိက ပါဝင္ကူညီၾကဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆီ က်မက သြားေရာက္ခဲ့သလုိ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္မွာလည္း အဆက္ အ သြယ္ မျပတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။
သူတုိ႔အမည္ေတြက ကင္(မ္) (Kim) အဲရစ္ (Eric) နဲ႔ တြမ္ (Tom) တုိ႔ပါပဲ။ သူတုိ႔ကပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ခဏ နားခုိရာ အိမ္၊ ခဏ အပန္းေျဖရာ ေကာ္ဖီဆုိင္၊ ခဏခုိလႈံရာ ႏုိင္ငံျခား ေျမေပၚမွာ က်မရဲ႕ ကုိယ္ရံေတာ္ေလးေတြအျဖစ္ ျဖည့္ စည္းေပးၾကခဲ့ၾကပါတယ္။
ကင္(မ္) က ဥကၠလားဟုိးမား (အုိကလာဟုိးမား) ကေန ဖင္လန္ကုိ သြားခဲ့ သူ၊ အဲရစ္ကေတာ့ မင္နီဆုိးတား (Minnesota) ကေန ေတာင္ကုိရီးယား ကုိ ေျခဆန္႔ခဲ့သူ၊ တြန္ကေတာ့ ပင္ဆယ္ဗင္နီးယား (Pennsylvania) ကေန ပုိလန္ကုိ ထြက္ခဲ့သူပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ အေမရိကရဲ႕ မတူညီတဲ့ ေနရာေတြကေန မတူညီတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ မတူညီတဲ့ ေနရာေတြကုိ သြားေရာက္ခဲ့သူေတြပါ။
သူတုိ႔သုံးေယာက္ကုိ အႀကံေပးေတြအေနနဲ႔ က်မက ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳကုိ ေျပာျပဖုိ႔ပဲ တာဝန္ ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ အေမရိကန္ ကေလးအားလုံး ကုိ ကုိယ္စားမျပဳဘူးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ ေျပာျပခ်က္ေတြဟာလည္း သူတုိ႔ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတြက သိန္း ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကေလးအားလုံးရဲ႕ ဘဝအမွန္ကုိ ကုိယ္စားျပဳမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ က်မသူတုိ႔ဆီက ရခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ရဲ႕ ေပၚလစီလက္စြဲစာအုပ္ေတြထဲမွာ လုံးဝ မပါေသးဘူးဆုိတာကေတာ့ ေသ ခ်ာလွပါတယ္။
သူတုိ႔သုံးေယာက္စလုံးကလည္း ႐ုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံပါတယ္။ ေပၚလစီ တခ်ိဳ႕နဲ႔ တုိက္ဂါးအေမစတဲ့ (အာရွတိုက္ ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕က မိခင္ေတြဟာ ကေလးရဲ႕ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စည္းကမ္းေတြ တင္းၾကပ္လြန္းလို႔ အေနာက္က သူတို႔ကို က်ားနဲ႔ႏိႈင္းၿပီး ေခၚေဝၚသုံးစြဲထားတဲ႔ ေဝါဟာရပါ။ စကၤာပူတို႔ ကိုရီးယားတို႔က အေမေတြဟာ ေရွ႕ဆုံးကေပါ႔။) အေၾကာင္းေတြကုိ သူတုိ႔ မေျပာၾကပါဘူး။ က်မသြားခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ က်မ ရဲ႕ ေအးဂ်င့္ေလးေတြက သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေမြးစားမိဘေတြ၊ ဆရာေတြ နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အားလုံးဟာ က်မရဲ႕ လုိအပ္ေနတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးလုိက္တဲ့ အသုိင္းအဝုိင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဥပမာ ကုိရီးယားမွာဆုိရင္ အဲရစ္က သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဂ်င္နီနဲ႔ ေတြ႔ေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဂ်င္နီဟာ သူမရဲ႕ ကေလးဘဝကုိ အေမရိကမွာ တစ္ဝက္၊ ကုိရီးယားမွာ တစ္ဝက္ ေနထုိင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးပါ။ က်မ အတြက္ေတာ့ ဂ်င္နီဟာ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ခြင့္ရလုိက္တဲ့ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ အဲရစ္ မေျဖႏုိင္တဲ့ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ကုိ သူမက ေျဖေပးႏုိင္ ခဲ့တယ္။ (သူတုိ႔ကေလးေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး ဗြီဒီယုိကို www.amandaripley.com မွာ ၾကည့္႐ႈ႕ႏုိင္ပါတယ္)
အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဒီပေရာဂ်က္အတြက္ အေမရိကနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာရွိတဲ့ exchange student ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စကားေျပာခဲ့တယ္။ ဒီအေတြ႔အႀကံဳ က ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ပညာေရးအေၾကာင္း ေရးျပထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သတင္းေ တြနဲ႔ မတူဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝအမွန္ကုိ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္က်င္လည္ရတဲ့ သူတုိ႔ဘဝအေၾကာင္းေတြကုိ ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
က်မထင္ထားတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ အေမရိကရဲ႕ ျပႆနာနဲ႔ အားသာခ်က္ေတြ အေၾကာင္း သူတုိ႔ကုိ ေမးရာမွာေတာ့ သူတုိ႔အေျဖေတြကလည္း ေျပာင္းသြား တယ္။ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ ကြာမယ္၊ သူတုိ႔လည္း အေမရိကရဲ႕ တစ္မူထူးျခား တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကုိ သိထားၾကပါတယ္။ ဒါကုိလည္း ဖြင့္ဟေျပာဖုိ႔ သူတုိ႔ လက္မတြန္႔ခဲ့ၾကပါဘူး။
ေနာက္ဆုံး အေမရိကကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မဟာ ပုိလုိ႔ေတာင္ အေကာင္းျ မင္ဝါဒ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အေရးမပါတဲ့ ကိစၥေတြအတြက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေ တြ ျဖဳန္းတီးခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ေက်ာင္းေတြ၊ မိသားစုေတြ ကလည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ေခါင္း႐ႈပ္ေနၾကရတယ္။ ဖင္လန္၊ ကုိရီးယားနဲ႔ ပုိလန္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရသလုိမ်ိဳး တိက်တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေန ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဒီလုိလုပ္ႏုိင္ရင္ က်မတုိ႔ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းက ဆရာေ တြ၊ မိဘေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး လုပ္ျပႏုိင္မယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္ မိပါတယ္။
က်မ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတာေတြက ကေလးမ်ိဳးဆက္ႀကီး တစ္ခုလုံးဟာ သူတုိ႔ ရ သင့္ရထုိက္တဲ့ ပညာေရးကုိ ရၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မရွိလွဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ရၾက တယ္။ မကိုက္ညီတဲ႔ ေပၚလစီေတြ ရွိမယ္။ ျဗဴ႐ုိကေရစီေတြ၊ အသိဉာဏ္ နည္းတဲ့ မိဘေတြ … ဒါေတြ ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ကမၻာလုံး ဆုိင္ရာ ပညာေရးစနစ္ ဆက္သြယ္မႈကေတာ့ ရွိကုိ ရွိေနၾကရမယ္။ တျခားႏုိင္ငံေတြက က်မတုိ႔ကုိ လမ္းျပ၊ က်မတုိ႔က သူမ်ားႏုိင္ငံေတြကုိ လမ္းျပေနၾကရင္းနဲ႔ေပါ့။
က်မအတြက္ ပေဟဠိ (၁)
တစ္ကီလို ေလးေဒၚလာနဲ႔ ဆယ္႔ရွစ္တန္အေလးခ်ိန္ရွိ ေက်ာက္ဆင္းတု
ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။
စာဖတ္သူမ်ားထဲမွ သေဘၤာလိုင္းျဖင္႔ ရန္ကုန္သို႔ ပစၥည္းပို႔ျခင္းကိစၥကုိ သိသူ၊ အဆက္အသြယ္ရွိသူမ်ားထံကေန အကူအညီေတာင္းခံခ်င္ပါသည္။
ကထိန္သကၤန္းမ်ား ရန္ကုန္ႏွင္႔ သန္လ်င္ရွိေက်ာင္းမ်ားသို႔ ေပးပို႔လွဴဒါန္းဖို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာမွာ ကုန္က်စားရိတ္ေလ႔လာၾကည္႔ရာ သေဘၤာလိုင္းျဖင္႔ ပင္ တစ္ကီလို ေလးေဒၚလာႏႈန္းဟုသိရပါသည္ (ေလ႔လာၾကည္႔မိသူ သုံးေ လးေယာက္ အဆိုအရ)။
သို႔ဆိုလ်င္ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးႀကီးျဖစ္ေပမည္။ မွတ္မိသည္၊ ျမန္မာျပည္ေန စဥ္က ဆယ္႔ရွစ္တန္အေလးခ်ိန္ရွိ ေက်ာက္ဆင္းတုႀကီးတစ္ဆူ ဝယ္ၿပီး သေဘၤာလိုင္းျဖင္႔ ပို႔ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ကီလို ေလးေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔သာ ဆို လ်င္ျဖင္႔ မေတြးဝံ႔စရာ။
က်သင္႔ေငြကို ေက်ာင္းက က်ခံမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးႏွင္႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါမွ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘူးၾကသျဖင္႔ လုံးဝ မသိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သိနားလည္သူတို႔က အဆက္အသြယ္၊ အႀကံအဉာဏ္မ်ားေပးႏိုင္မည္ဆိုလ်င္ ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚဖြယ္ ျဖစ္ပါ၏။
(ကမ္းလက္)
မွန္ပါတယ္ မေျဖလိုက္ရတဲ႔ ေမးခြန္းေလးခု (ဘာေတြ လာေမးေနမွန္း မသိဘူး)
(၁)
“ အရွင္ဘုရား ေက်ာင္းက ျမန္မာေက်ာင္းလား၊ သီဟိုဠ္ေက်ာင္းလား”
“ ဘာေက်ာင္းမွ မဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ လူမ်ိဳး၏ အမည္မရွိသင့္၊ က်ဥ္း၏”
(၂)
“ ၾကားရတယ္။ အရွင္ဘုရားက တိပိဋကဓရဆို”
“ မဟုတ္ ဒကာ။ ငါ ဤမွ်မစြမ္း။ ပိဋကတ္သံုးပံု စီဒီကားရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တိပိဋကဓရဟု မေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း တိပိဋက စီဒီ ဓရဟု ေခၚႏိုင္၏”
( လူမ်ားအတြက္၊ ဓရ- ေဆာင္)
(၃)
"အရွင္ဘုရားက သီရိလကၤာမွာ ပညာသင္လာတာဆို"
"မဟုတ္ ဒကာ၊ သီရိလကၤာကို ငါ ေရာက္ပင္ မေရာက္ဘူးေသး။ ျမန္မာျပည္ ကဆရာသမားေတြ သင္ေပးလိုက္သမ်ွနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲပါ"
(၄)
“ ဒါနဲ႔ .....အရွင္ဘုရားက ေဒါက္တာေပါ႔ေနာ္”
“ မဟုတ္ဒကာ၊ ငါ ဤမွ်မစြမ္း။ ယေန႔တိုင္ လူူနာသာ ျဖစ္ဆဲ ျဖစ္၏”
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
အခန္း (၂)
တ႐ုတ္ (သို႔) ရြက္ပုန္းသီး
ရွီက်င့္ဖ်င္ (ရွီက်င့္ပင္း) ကုိ ၂၀၀၇ - ခု၊ ႏုိဝင္ဘာလက ပီကင္းကုိ ေရာက္ တုန္း ျပည္သူ႔ ခန္းမ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတာပါ။ သူနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေ တာ္ မေတာင္းဆုိခဲ့ပါဘူး။ ေတြ႔ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာက အျခားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က ရွီက်င့္ဖ်င္ ဆီ ပုိ႔ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရွီဟာ သူတုိ႔အုပ္စုထဲမွာ အထူးအေလးထားရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဆုိတာ သိႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ပါ တယ္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ထိပ္တန္းအရာရွိ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေရြး ခ်ယ္ခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အတြက္လည္း ဒါဟာ ႏုိင္ငံျခားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ပထမဆုံး ေတြ႔ဆုံျခင္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ ဟူက်င္ေတာင္ ကုိ ဆက္ခံမယ့္လူတစ္ေယာက္ဆုိတာကုိလည္း ဆုိလုိရာ ေရာက္ေနပါတယ္။
သူ႔ကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ သူဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းသူ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလုိ႔ ရတယ္။ သူဟာ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ သုံးသပ္တတ္ၿပီး သူသိေၾကာင္း ကုိ လည္း ထုတ္ျပၾကြားဝါတတ္သူ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ က်န္ဇီမင္းလုိ ရင္းႏွီးေ ဖာ္ေရြတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္၊ ဟူက်င္ေတာင္လုိ သမား႐ုိးက် ဆန္လွ သူ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ စြဲေဆာင္မႈ အားေတြ ရွိတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆုံး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ျဖစ္ေပၚမိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ခံစားမႈပါ။
ဒီထက္ပုိၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းကုိ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူငယ္စဥ္ဘဝက အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိဟန္ တူပါတယ္။ ေက်းလက္ကုိ အပုိ႔ခံခဲ့ရတယ္။ ၁၉၆၉ - ခုမွာ ရွန္ရွီ (Sha’anx) ျပည္နယ္ကုိ အပုိ႔ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿငီးမျငဴဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ ျပန္တတ္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာအရ ဆုိ ရင္ေတာ့ သူဟာ မင္ဒဲလားလုိလူ အမ်ိဳးအစားထဲကပဲ။
ရွီဟာ ၁၉၄၉ - ခုကတည္းက စတင္ခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္ ေ ခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ ေရွးေဟာင္းတ႐ုတ္မူဝါဒအတုိင္း အစုိးရတစ္ဖြဲ႔လုံးကုိ အလႊာအသီးသီးမွာ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္အရာရွိေတြဆီမွာ အေနာက္တုိင္းဆန္ ဆန္ ပညာေရးေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ကမၻာနဲ႔ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္လာ တယ္။ အဂၤလိပ္စကား ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာႏုိင္လာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးသာ က်န္ရွိၿပီး သူတုိ႔ဟာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ က်င့္ သုံးသူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ပုိၿပီး ခ်မ္းသာလာေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔၊ နည္း ပညာေတြ ႀကိဳးစားယူေနၾကတဲ့ ေျပာင္းလဲေရးသမားေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
ေရွ႕မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေလးေယာက္စလုံးကလည္း မတူညီတဲ့ အရည္အေသြးေတြ တစ္ဦးခ်င္းစီ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမာ္စီတုန္းက ကန ဦး ေတာ္လွန္ေရးကုိ စတင္ႏုိင္ခဲ့သလုိ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး တံခါးကုိ ဖြင့္ၿပီး ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ က်န္ဇီမင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံကုိ အားသစ္ေလာင္းၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဟူက်င္းေ တာင္ လက္ထက္မွာေတာ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကုိ အတုိင္းအတာ တစ္ ခုအထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာ င္ျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါဆုိ ရွီကေရာ ဘယ္လုိသမုိင္းကုိ ခ်န္ထားခဲ့ေလမလဲ။
၁၉၆၇ - ခုႏွစ္မွာ ပထမဆုံး တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ဖူးၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္တုိင္း တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါ တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္လည္း ဆုိရင္ေပါ့ေလ။ ေရာက္တုိင္းလည္း ထိပ္သီးေခါင္းေ ဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာ္၊ ဟူ၊ ရွီတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္စီတုန္းဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူ ရပ္ႏုိင္ဖုိ႔ လုပ္သြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေ ယာက္ပါ။ ၁၉၄၉ - ခုမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ ၿမံဳေနခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈကုိ တီယန္မင္ရင္ျပင္ ကေနၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ရပ္တည္ျပခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး စြမ္းရည္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေမာ္ လုိလူကလည္း ႏွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူး။ အတုိက္အခံကုိ ၿဖိဳခြဲခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးတစ္ဆူပါပဲ။ စစ္တပ္အင္အား သုံးၿပီး အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြကုိ ႏွိမ္နင္းခဲ့တယ္။ ညီညြတ္ေရးကုိ တည္ေဆာ က္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
သူဟာ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေခတ္သစ္ပုံစံေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းေပးႏုိင္ခဲ့သူလား။ သမုိင္းက ေျပာျပတာကေတာ့ ေၾကကြဲစရာပါ။ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ လြတ္ေျမာက္ေ စခဲ့တဲ့ ဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးဟာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး အုံၾကြမႈမွာ လုံး ဝ ေျခ မႈန္းျခင္း ခံရေတာ့မတက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူသာ အာဏာ ဆက္ကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကုိ ဆက္ခံသူ ဟြာေကာ္ဖန္ (Hua Goufeng) သာ ဆက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုအတုိင္း ၿပိဳကြဲသြားမွာ မလြဲမေသြ ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေနညိဳခ်ိန္မွာ ေမာ္စီတုန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ဆုံခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ အက်ပုိင္းကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ဟန္နန္ေလသံဝဲတဲ့ တ႐ုတ္စကားကုိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ေပးခဲ့ ပါတယ္။
တကယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ “အရိပ္” ေလာက္ကုိ သာ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ ရလုိက္တာပါ။
တ႐ုတ္ျပည္ ကံေကာင္းေစတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က တျပည္လုံး ကုိ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တင္ေပးႏုိင္လုိက္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ၁၉၈၇ - ခုႏွစ္မွာ ဘန္ေကာက္၊ ကြာလာလမ္ပူ ၿမိဳ႕ေတြကေနတဆင့္ စကၤာပူကုိ သူ ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ဗီယက္နမ္က ကေမၺာဒီးယားကုိ ဝင္ မတုိက္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႔၊ ဝင္တုိက္ရင္ ဟန္႔တားဖုိ႔ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔အတူ စကၤာ ပူက ပူးေပါင္းပါဝင္ဖုိ႔ပါ။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ဆြဲဖြင့္ေပးလုိက္ တာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ သူေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသုံးၿမိဳ႕ (ဘန္ေကာက္ ၊ ကြာလာလမ္ပူ၊ စကၤာပူ) ဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆြဲၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြလုိ႔ ထင္ထားပုံ ရပါတယ္။ သူတကယ္ေရာက္ေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္ လုံးဝ လြဲမွားေနၿပီဆုိတာ သူ သိလုိက္ပုံ ရပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ သုံးခုစလုံးဟာ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေက်ာ္တက္ေနပါၿပီ။
စကၤာပူမွာ ေလးရက္ေလာက္ သူ ေနသြားခဲ့တယ္။ သူလည္း ေလယာဥ္ေ ပၚေရာက္လုိ႔ ေလယာဥ္တံခါးလည္း ပိတ္သြားေရာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကုိ ဒီလုိ ေျပာခဲ့တယ္။
“စကာပူကေနအျပန္ သူ႔ကုိ သတင္းေပး သူေတြေတာ့ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေတာ့ မယ္။ သူ တကယ္ ျမင္ေတြ႔သြားရတဲ့ စကၤာပူက သူ႔လူေတြ ပုိ႔ထားတဲ့ သ တင္းေတြနဲ႔ လုံးဝ ျခားနားေနတယ္” လို႔။
သူရထားတဲ့ သတင္းေတြက စကၤာပူမွာ ရွိၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ အသည္းစြဲ သမားေတြက ပုိ႔ထားၾကတာ၊ အမွားေတြခ်ည္းပဲ။
သူေရာက္ေနစဥ္ သူ႔ကုိ ညေနစာ ဖိတ္ၾကား ေကြ်းေမြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ညေနစာ စားပြဲမွာ သူက
“ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ပုိင္ဆုိင္ေနၿပီပဲ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကပ္ေျပာတယ္။ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြ ပဲ လုပ္ႏုိင္လုပ္ႏုိင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာ တ႐ုတ္ျပည္ေတာင္ ပုိင္းက လယ္ယာမဲ့ လယ္သမားေတြကေန ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ခင္ ဗ်ားတုိ႔မွာ ပညာရွင္ေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ စပါယ္ရွယ္လစ္ေတြ အားလုံး ရွိေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္”
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စူးရွတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ခဏေနေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြား ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ ၁၉၇၈ - ခုတုန္းကပါ။
ဆက္ရန္
အခန္း (၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၅)
မ်က္ႏွာ
တခ်ိဳ႕က အလုပ္ျဖစ္သြားဖို႔ပဲ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ဒါ "ငါလုပ္တာ" စသျဖင္႔ မ်က္ႏွာမေဖာ္လိုၾကဘူး။ ပုံကို ၾကည္႔ပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္း ကိုယ္တိုင္ဘာမမလုပ္ဘဲ သူမ်ားလုပ္ထားတာကို သူပဲ လုပ္ထားသလိုလို မ်က္ႏွာဝင္ယူတတ္ျပန္ေရာ။ (မ်ားလြန္းလို႔ ပုံမေပးႏိုင္ပါ)
ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ႀကီးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အုတ္ ခဲေတြ လိုတဲ႔ေနရာေရာက္သြားဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား။
ဒီလူကေတာ႔ ဘယ္သူမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ သိုသိပ္သူပါပဲ။
ဟဲ ဟဲ၊ ဒါေပမဲ႔ အိႏၵိယကလူဆိုတာေတာ႔ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေျပာလို႔ရတယ္။
စကၤာပူတေစၧကလည္း ေျခာက္ (ေနာက္) တယ္
ျဖစ္ေနတာက Rainbow Centre, Margaret Drive School မွာျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းက ျမန္မာလို ဆြံ႕အနားမၾကားေက်ာင္းဟု အနီးစပ္ဆုံး ဆိုရမည္ ထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းသား ေလးရာေက်ာ္ ရွိသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အုပ္စုလိုက္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၾကအၿပီး ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ မဆီ မဆိုင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုက ဓာတ္ပုံ ဝင္အ႐ိုက္ခံသြားသည္။ ထိုမ်က္ႏွာ က ေၾကာ္႐ြံ႕ဖြယ္ဟု ဆိုၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါမွန္း သူတို႔မေျပာႏိုင္။ အမ်ိဳး သမီး ဟုသာဆိုႏိုင္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာက အမ်ိဳးသား။ ဆရာမတစ္ေယာက္က သူမေဘးမွာ ရပ္ေနသည္႔ အမ်ိဳးသားဖက္လွည္႔ကာ စကားစမည္ ေျပာေနမိသည္။ သူမ အထင္က ေက်ာင္းထဲမွ အသိဆရာတစ္ေယာက္ဟုျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔က ထိုဆရာ ေဆးခြင္႔ယူထားသည္ ဟူသတဲ႔။
သို႔ျဖင္႔ သီရိလကၤာကိုယ္ေတာ္ေလးနဲအတူ ပရိတ္လိုက္ရြတ္ေပးလိုက္ရသည္။
ဤ၌ အထူး ေျပာလိုသည္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကိုယ္တိုင္ လာပင္႔ တာျဖစ္ၿပီး သူမက မြတ္စလင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းၿမီး ၿခဳံထားသည္။ သူမက မြတ္စလင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလုံးအတြက္ လုပ္သင္႔တာကို အယူမသည္း၊ အစြဲမႀကီးပဲ လူႀကီးပီသစြာ ျပဳလုပ္သြားသည္။
အားက်မိ၏။ ေလးစားမိ၏။
မိမိတို႔အမွန္ ေၾကာက္သင္႔သည္က တေစၧမဟုတ္၊ ဘာသာအခ်င္းခ်င္း မုန္း တီးစိတ္၊ ဘာသာအခ်င္းခ်င္း ပ်က္စီးေစလိုေသာအကုသိုလ္စိတ္ ပင္ျဖစ္ သည္။
ဘယ္ဘာသာဝင္လို႔ဆိုဆို အကုသိုလ္ကေတာ႔ ကုသိုလ္ ျဖစ္မသြားႏိုင္။
ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား (The Smartest Kids in the world)
By amanda ripley
က်မအတြက္ ပေဟဠိ
တိုင္းမ္နဲ႔ အျခားမဂၢဇင္းေတြမွာ စာေရးေနရတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြကို လက္ေရွာင္ဖို႔ အျမဲတမ္းႀကိဳး စားေနမိခဲ့တယ္။ အယ္ဒီတာက အေရးခိုင္းရင္ေတာင္မွ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္ သတ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြအစား အၾကမ္းဖက္မႈသတင္း၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်မႈ သတင္း၊ ေရာဂါျပန္႔ပြားမႈသတင္း စတာေတြကို ေရးလိုက္မိတတ္ပါတယ္။
က်မဖြင့္ေတာ့မေျပာမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြဟာ အေရးမႀကီးလွဘူးလို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြကို ဖတ္တာ ကလည္း လူႀကီးပိုင္းေတြ၊ ကေလးေတြက ဓာတ္ပံုၾကည့္တာေလာက္ပဲ ရွိႏုိင္ ပါတယ္။
အျငင္းပြားစရာ ဝါရွင္တန္က ပညာေရးအႀကီးအမွဴးအသစ္အေၾကာင္းကို အယ္ဒီတာက အေရးခိုင္းေတာ့မွ က်မ စိတ္ေျပာင္းလာခဲ့ရတာပါ။ ဒီကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကေလးေတြ၊ မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္ သတ္ျပီး စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဝါရွင္တန္ ပညာေရးအရာရွိအသစ္ Rhee ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွေပမယ့္ ကေလးစာသင္ခန္းထဲမွာ ရွင္းရခက္လြန္းတဲ့ ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ မဟုတ္လွဘူး ဆိုတာ က်မ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
က်မအတြက္ တကယ့္ပေဟဠိက ဘာေၾကာင့္ကေလးတခ်ိဳ႕က အမ်ားႀကီး သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ျပီး တခ်ိဳ႕ကနည္းနည္းေလးပဲ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ ၾကတာပါလိမ့္ ဆိုတာပါပဲ။
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆုိတာ ကို ေဒတာေတြအရ အရင္ထက္အမ်ားႀကီးသိလို႔ရေနျပီ။ ကေလးပညာေရး နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အတက္၊ အက်၊ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးနဲ႔ ဆင္းရဲသားကေလး၊ လူျဖဴေက်ာင္းသားနဲ႔ လူမည္းေက်ာင္းသား ဒီအခ်က္ေတြေႀကာင့္ ကြဲျပားေန တာလား။
တခ်ိဳ႕အဆိုအရ ေငြေၾကာင့္၊ အသားအေရာင္ကြာျခားမႈေၾကာင့္၊ လူမ်ိဳး မတူ ညီမႈေၾကာင့္ ဒီလိုေတြကြဲျပားေနတာ တဲ့။ ဒါေတြေၾကာင့္သက္သက္ေတာ့ မ ဟုတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြ ရွိကိုရွိေနရဦးမယ္။
ဒီေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္း ပါးေတြ အမ်ားၾကီးေရးေနမိတယ္။
ဝါရွင္တန္ဒီစီ ကင္းဘဲ(လ္) မူလတန္းေက်ာင္းက ငါးတန္းကေလးတြဟာ အလြန္ရွည္လ်ားတဲ့ ဆခဲြကိန္း သခ်ၤာပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္တြက္ခ်က္ခြင့္ျပဳဖို႔ ဆရာ့ကို ေတာင္းဆိုေနၾကတာကို ေတြ႕ ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သူတို႔တြက္တဲ့အေျဖမ်ား မွန္သြားျပီဆိုရင္ လက္သီး လက္ေ မာင္းတန္းျပီး “ေရး..” လို႔ ျပိဳင္တူေအာင္တတ္ၾကတယ္။
သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ တစ္ပတ္မွာလူတစ္ေယာက္ႏႈ န္း အသတ္ခံေနရတဲ့ေနရာ၊ အလုပ္လက္မဲ့ (၁၀)ရာခိုင္ႏႈန္းအထိရွိေနတဲ့ေန ရာပါ။
ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာပ်င္းရိေနတဲ့ကေလးေတြ၊ က်မ သူတို႔အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ မ်က္လံုးအဝုိင္းသားေလးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေန ၾကတဲ့ကေလးေတြကို ေတြ႔ရျပန္ေရာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မျဖင့္ ဆုသာေတာင္း လိုက္ခ်င္ေတာ့ရဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေ ဘးကေန ကေလးေတြကို ကယ္တင္ေပးေတာ္မူပါ .. လို႔ေလ။ ဒီမတူညီတဲ့ ျမင္ကြင္းႏွစ္ခုဟာလည္း က်မအတြက္ေနာက္ထပ္ပေဟဠိ တစ္ ခုပါပဲ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ က်မကိုက်မျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ ခုကေန ေနာက္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခု၊ ဒီေက်ာင္းအုပ္ကေန ေနာက္ေက်ာင္း အုပ္၊ ဒီေက်ာင္းဆရာကေန ေနာက္ေက်ာင္းဆရာ .. ဒါေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသင့္တဲ့ မတူညီမႈ ကြဲျပားမႈေတြပဲ လို႔ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကံကိုေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကြဲျပားမႈေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ေ တာ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပညာေရးအညႊန္းဇယားကို က်မေတြ႔လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ က်မဘာျပန္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ဖင္လန္ကိုၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ပညာေရးမွာေအာက္ေျခကေန ထိပ္ဆံုးအထိ ထိုးတက္လာလိုက္တာ ဒံုးပ်ံတစ္စင္းလုိပါပဲ။ ကဲ ဒါျဖင့္ သူတို႔ေဘးမွာရွိေနတဲ့ (ပညာေရးအညႊန္းဇယားမွာ) ေနာ္ေဝကေရာ။ အေပၚကေန ဆင္းလာလိုက္ တာ ေအာက္ဆံုးအထိေရာက္ေတာ့မတတ္ပဲ။ ဒါသာျဖစ္တယ္၊ ေနာ္ေဝမွာ ဆင္းရဲတဲ့ကေလး မရွိဘူးလုိ႔ဆိုလို႔ ရနိုင္ပါတယ္။
ကေနဒါကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သာမန္ပညာေရးအဆင့္ကေန တက္လာ လိုက္တာ ဂ်ပန္နဲ႔တန္းတူေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
တကယ္လို႔ ပညာေရးဆိုတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚမွာ မွီခိုေနတယ္ဆိုရင္ ပညာေရးအေျပာင္းအလဲ ဒီလိုျမန္ေနသလို ယဥ္ေက်းမႈလည္း ပညာေရးနဲ႔ အတူ ျမန္ျမန္ႀကီးေျပာင္းလဲသြားရမွာပဲ မဟုတ္လား။
တစ္ကမာၻလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရးဟာ အခ်ိန္တိုတို အ တြင္းမွာကိုပဲ တက္လိုက္၊ က်လိုက္ပါ။ က်မကိုယ္တိုင္ အျပင္ဖက္က အျမင္ နဲ႔ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီရဲ့ကိစၥဟာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ စိတ္ ဝင္စားစရာေကာင္းေနပါေသးတယ္။ နုိင္ငံအမ်ားစုဟာ သူတို႔ကေလးေတြကို ပညာေရးေကာင္းေကာင္း မေပးနိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔နိုင္ငံေတြက အေတာ္ဆံုး ဆိုတဲ့ကေလးေတြကိုေတာင္ စနစ္တက် ပညာသင္မေပးနိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေတြ ကို ျခံဳငံုျပီးၾကည့္မိေတာ့ အေမရိကဟာ သိပ္လည္းမဆိုး၊ သိပ္လည္း မစြံ ဘူးေပါ့။
အေရအတြက္သိမ္မမ်ားေပမယ့္ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေတြကေတာ့ ပညာေရးမွာ သိပ္ျပီးေရွ႕ေရာက္ေနတယ္။ သူတို႔နိုင္ငံေတြက ကေလးတိုင္းလိုလိုဟာ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ စာဖတ္စြမ္းရည္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေတြးနည္းေခၚ နည္းေတြပါ ေလ့လာသင္ယူခြင့္ရေနၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြဟာ အခ်က္ အလက္ေတြကို မွတ္မိေနရံုတင္မကဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြကို အေျခခံျပီး ျပႆ နာေျဖရွင္းနည္းေတြကိုပါ ေလ့လာေနၾကတယ္။ ေခတ္သစ္ စီးပြားေရး နယ္ ပယ္မွာ ရွင္သန္ေနနိ္ုင္ဖို႔ သူတို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးေနၾကတာလို႔ က်မ ဆိုလိုက္ ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ေယဘူယ်ကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဂ်ပန္၊ နယူးဇီ လန္၊ ေတာင္ကိုရီးယားက ေက်ာင္းသားေတြထက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခ်ၤာ မွာ သူတို႔ေနာက္ အေမရိကန္ကေလးေတြက အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတယ္။ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ပညာတတ္မိဘေတြရွိတယ္။ ကမာၻမွာ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြမွာ တက္ခြင့္ရေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခ်ၤာ ဘာသာ ရပ္အတြက္ သူတို႔အဆင့္က (၁၀)မွာပဲ ရွိတယ္။ နယူးဇီလန္၊ ဘယ္လ္ဂ်ီ ယံ၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ကိုရီးယားကေလးေတြရဲ့ေနာက္မွာ။
ပထမေတာ့ က်မကိုယ္က်မ ျပန္ေမးမိတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်မ တို႔ကေလးေတြရဲ့အဆင့္က တစ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါက တကယ္ေရာ အေရးပါရဲ့ လား။ တစ္ဆယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ က်မတို႔ မူလတန္းေက်ာ င္းသားေလးေတြဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲစစ္တန္းေတြမွာ အေျခ အေနေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာက “အဖတ္” မွာပါ။ ကေလးေတြ ႀကီး လာျပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မွ ျပႆနာေ တြ႕ရေတာ့တာ။
ဒါက သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းသား (ဆယ္ေက်ာ္သက္) ေတြရဲ့ သခ်ၤာနဲ႔ Critical Thinking က ၂၆ ကုိေရာက္ သြားပါေတာ့တယ္။ ဖြံၿဖိဳးျပီး ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ေအာက္မွာရွိတယ္။
ကဲ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းက သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္၊ သူမ်ားေအာက္ေရာက္တယ္ပဲ ဆိုခ်င္ဆို ဒါေတြက အေမရိကရဲ့ စီး ပြားေရးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္မႈရွိႏိုင္မွာ မို႔လိုလဲ။ ဘာအတြက္ စိုး ရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနစရာ လိုလို႔လဲ။ အေမရိကဆိုတာ ႀကီးမားၿပီးက်ယ္ျပန္႔ တဲ့ႏို င္ငံႀကီးပဲ။ သူ႔မွာအားသာခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာပဲ။ သုေတသန လုပ္ေနတဲ့ ပထမတန္းစား တကၠသိုလ္ႀကီးေတြရွိတယ္။ သုေတသနနဲ႔ ဖြံၿဖိဳး တိုးတက္မႈအတြက္ (R & D) အျခားႏိုင္ငံအားလံုးထက္ပိုၿပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈေတြ လုပ္ေနတယ္။
စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ စလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အေမရိကမွာ စတာ ဟာ အျခားေနရာေတြမွာ စတာထက္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားႀကီး ပိုရွိတယ္။ အလုပ္ႀကီးပိုရွိတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ အျခားလွ်ပ္စစ္မီးစတာေတြ ျပည့္စံု မႈေတြ အေမရိကမွာ အျမဲတန္းရွိေနတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ …
သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျခားေနရာေတြ ေရာက္တဲ့ အခါမွာေ တာ့ ကမာၻဟာ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲေနၿပီဆိုတာ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ က်မသေဘာေပါက္လိုက္တာက ကေလးေတြ အထက္တန္း ပညာေရးမဆံုးခင္အထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္သံုးရာ (၂၃၀၀) ဟာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးလာေနပါလားဆိုတာပဲ။
ဥကၠလာဟိုးမားမွာရွိတဲ့ မက္ေဒၚနယ္ဆိုင္က CEO က ဒီေခတ္ အလုပ္ သေဘာေတြကို ေကာင္းေကာင္းကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ အေမရိကန္ အလု ပ္သမား အလံုအေလာက္ရဖို႔ ရွာရခက္ေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း က်မကိုေျပာျပ ပါတယ္။ မုန္႔ဖုတ္၊ စကၠဴပံုးထဲထည့္ဆိုတဲ့ေခတ္က ကုန္သြားျပီ။ သူမ (စီအီးအို) လုိတာက စာေကာင္းေကာင္းဖတ္ႏိုင္သူေတြ၊ ျပႆနာကို ၾကည့္ ၿပီးေျဖရွင္းႏိုင္သူေတြ၊ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ကာစတန္မာနဲ႔ေကာင္းေကာင္း စကားေျပာႏိုင္သူေတြတဲ့။ သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အရည္အေသြးမီ အလုပ္ သ မားေတြ အေရအတြက္ကို ဥကၠလာဟိုးမား အထက္တန္းေက်ာင္းေတြ ၊ ေကာလိပ္ေတြက ေမြးထုတ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ႏိုင္ငံေပါင္း (၈၂) ႏိုင္ငံက ရံုးေတြကို လည္ပတ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းရွာေဖြရာမွာ အေရာင္းဝန္ထမ္းကို ရွာေဖြရတာဟာ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ အလုပ္ သ မားေရးရာထိပ္တန္းအရာရွိတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ဟိုးအရင္က အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဟာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပစၥည္းေရာင္းေပးရင္ ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့တာဝန္ဟာ ပိုၿပီး ရႈပ္ေထြး လာတယ္။ ဒါကလည္း ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ စီးပြားေရး သေဘာတရားေတြက ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာေနလို႔ပါ။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကလည္း အလြယ္ တ ကူ ရရွိႏိုင္ေတာ့ ကာစတန္မာေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီသေဘာတရားေတြ ကို သိလာေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဟာ ကာစ တန္မာကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မယ့္ ပစၥည္း အသစ္အဆန္း ေတြနဲ႔ သူတို႔ေရာင္း ခ်ေနတဲ့ ပစၥည္း ေတြအေၾကာင္းကို အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္နီးပါး သိေနမွ အဆင္ေျပႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ လတ္တေလာျပႆ နာက သိပ္မစြံလွတဲ့ ပညာေရး ကပင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးအေရးပါေနတဲ့ အခ်က္ ပါပဲ။
အထက္တန္းေအာင္ ဒီပလိုမာမွ မရရင္ နယူးေယာက္မွာ အမႈိက္သိမ္း သူေ တာင္ မျဖစ္ႏိုင္၊ ေရတပ္တဲ့ေတာင္ ဝင္လို႔မရျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါသာျဖစ္ တယ္ ၊ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က စာသင္ခန္းထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ခန္းထဲျပန္ မ ဝင္ေတာ့တဲ့ ျပႆနာကလည္း ရွိေနဆဲပါ။
သိပ္မၾကာေသးတဲ့ကာလတုန္းကပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးသူ အေရ အ တြက္မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ အေမရိကထက္မသာဘူး။ ၂၀၀၉ ခုေရာက္လာေ တာ့ ႏိုင္ငံေပါင္း (၂၀)ေလာက္က အေမရိကကို ေက်ာ္တက္လာေနခဲ့တယ္။ အသိပညာဟာ ပိုပိုၿပီးအေရးပါလာေနတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ဆီက ကေလးေတြက ဘာေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ေလ်ာ့ပါးရင္း ေလ်ာ့ ပါး လာေနရပါသလဲ။ သူတို႔ကေလးေတြေလာက္ ဘာျဖစ္လို႔ အသိပညာ မၾကြယ္ ဝ ဘဲရွိေနသင့္ပါသလဲ။
ဒီအတြက္ အျပစ္ပံုခ်စရာေတြက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုေပါင္းေနထိုင္ျခင္းလား၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈလား၊ က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမားလြန္းတဲ႔ ပထဝီေၾကာင့္လား။ အလုပ္ မျဖစ္တဲ့ေပၚလစီေတြေၾကာင့္လား။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေၾကာင့္လား၊ မိဘေတြေၾကာင့္လား။
က်မတို႔ေျပာေနၾကတာက အေမရိကဟာ ခရီေယးတစ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးရာျဖစ္တယ္။ က်မတို႔ကေလးေတြဟာ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီ ယာ ပညာမွာ ထိပ္တန္းမရွိရင္ေနမယ္။ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေျပာရဲဆိုရဲရွိတယ္။ တည္ ထြင္ ဆန္းသစ္ရဲတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွန္သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္တယ္။ ဒီလိုပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒါဟာမွန္ပါတယ္လို႔ က်မတို႔ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ၾကပါမလဲ။
စေနေဘာလံုး
အဲဗာတန္ ၃၊ လီဗာပူးလ္ ၃
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႔ပြဲပါပဲ။ ခက္တာက (ႀကံၾကံဖန္ဖန္) ကြမ္းယာ ထြက္ယာ လိုက္ ဂိုးသြင္းလိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ေျခာက္ဂိုးမွာ တစ္ဂိုးမွ လိုက္ဗ္ မၾကည္႔လိုက္ရ ဘူး။
အာဆင္နယ္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေခ်ာင္နဲ႔ အႏိုင္ကစားသြားမယ္႔ပုံပါပဲ။ ပုံမွန္ ပြဲခ်ိန္ထက္ ၁၅ မိနစ္ ေနာက္က်မယ္ဆိုပဲ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၅)
ေမး ။ ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ သီအုိရီသမားေတြကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အခု ပါတီ တြင္း ဒီမုိကေရစီကုိ စတင္ က်င့္သုံးေနၿပီ၊ ဒီကေနတဆင့္ ဆက္တက္ မယ္ လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔စကားေတြ တကယ္ ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ ထင္ ပါသလား။
ေျဖ ။ ။ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ သူတုိ႔ လက္ခံလာၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ၾကားမွာပဲ ေရြးေကာက္လုိ႔ ရမယ္။ အဲဒါ ပါတီတြင္း ဒီမုိကေရစီပဲ။
ေမး ။ ။ ဒါဆုိ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းက ဘာျဖစ္မလဲ။
ေျဖ ။ ။ ဒါေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေ ကာက္ပြဲ ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိဘူး။ သမုိင္းမွာလည္း မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ “ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ဂ်င္မီကာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သမၼတရာထူး အေရြးခံပါ မယ္” ဆုိတာမ်ိဳး တ႐ုတ္ျပည္မွာ ၾကားေကာ ၾကားဖူးလုိ႔လား။
ေမး ။ ။ ထုိင္ဝမ္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။
ေျဖ ။ ။ ထုိင္ဝမ္က ႏုိင္ငံ ငယ္ငယ္ေလး။ လူဦးေရ (၂၃) သန္းပဲ ရွိတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီေတာ့ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနၿပီဆုိတာေတာင္ လူတစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲစနစ္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာလား။
ေျဖ ။ ။ မထင္မိဘူး။ ေက်းရြာအဆင့္၊ ခ႐ုိင္အဆင့္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္လာႏုိ င္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိပ္တန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရာထူး၊ အစုိးရနဲ႔ ပါတီရဲ႕ အတြင္းေရး မွဴး ရာထူးေနရာေတြ အတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္ မထင္ဘူး။
ေမး ။ ။ ထိပ္တန္းအဆင့္က အရာရွိႀကီးေတြ သေဘာထားခ်င္း မတုိက္ ဆုိင္လုိ႔ ကြဲသြားတာမ်ိဳးေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ဝမ္က်ားေပါင္ ရာထူးရွိေနစဥ္ တုန္းက သူဟာ ႏုိင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလုိသူ တစ္ေယာက္အေန နဲ႔ ေတြ ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ တ႐ုတ္တုိ႔ စ႐ုိက္ေတြ အေၾကာင္းေတာင္ သူ ေျပာျပေနေသးတယ္။
ေျဖ ။ ။ ဒါေပမဲ့ သူက နံပါက္တစ္ မဟုတ္ဘူး။ နံပါက္သုံးအဆင့္ပဲ ရွိတယ္။ နံပါက္သုံးအဆင့္က ဒါမ်ိဳး ေျပာတယ္ဆုိတာကလည္း ေကာင္းတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်န္ဇီမင္းက အာဏာကုိ ကုိင္ထားတုန္းပဲ။ သူတုိ႔ ထိပ္တန္းအ ဆင့္ အရာရွိႀကီးေတြၾကားမွာ ဝမ္က်ာင္းေပါင္နဲ႔ သေဘာထား တုိက္ဆုိင္တာ ဆုိလုိ႔ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ သူတုိ႔အားလုံးဟာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီစနစ္ေဟာင္းကုိ စြန္႔ၿပီး လူထုအႀကိဳက္ လုိက္ၾကစုိ႔လုိ႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္ ထင္ သလား။ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိတာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဝင္ၿပိဳင္ၿပီး မထင္ မွတ္ဘဲ ႏုိင္သြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳး သူတုိ႔ လုပ္ၾကမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။
ေမး ။ ။ စကၤာပူရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ပုံသ႑ာန္ကုိ သူတုိ႔ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ ႀကိဳက္တာေလးေတြ ေရြးယူဖုိ႔ တစ္ကမၻာလုံးက ေပၚလစီေတြကုိ သူတုိ႔ စိတ္ဝင္စား ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔မူဝါဒထဲ ဘယ္လုိလုပ္ အံဝင္ ခြင္က် ရွိႏုိင္ပါ့မလဲ။
ေမး ။ ။ စကၤာပူက လူတစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲ စနစ္ပဲ။
ေျဖ ။ ။ သူတုိ႔ ဒီလုိ လုပ္မယ္လုိ႔ မထင္မိဘူး။ မင္းတုိ႔ေရာ ထင္ေနလုိ႔လား။ သူတုိ႔ ႏုိင္ငံႀကီးရဲ႕ ပမာဏကုိလည္း ၾကည့္ဦးေလ။
ေမး ။ ။ ဒါဆုိရင္ စကၤာပူ ႏုိင္ငံေရး ေပၚလစီေတြထဲမွာ ဘယ္လုိ အခ်က္ေ တြကုိ သူတုိ႔က စိတ္ဝင္စားေနတာလဲ။
ေျဖ ။ ။ စကၤာပူမွာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံလုိ႔ရ တဲ့ ျပည္သူ႔ေတြ႔ဆုံပြဲ (Meet-the-people-session) လုိဟာကုိ စိတ္ဝင္စား ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခလူတန္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ စတာေတြကုိ ငါတုိ႔က သိျမင္ႏုိင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဒီနည္းအတုိင္း လုိက္လုပ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေတာင္ ခ်မွတ္ထားၿပီးၿပီလုိ႔ ငါေတာ့ ယုံၾကည္တယ္။ ဒီစနစ္ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ မသိေပမဲ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးဖုိ႔ကိုေတာ့ သူတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီႀကီးေတြနဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕ ျပႆနာ လုိပါပဲ။ လယ္ယာေျမေတြ သိမ္း၊ ေတာင္သူေတြကုိ တန္ရာတန္ေၾကး မေပး၊ ဒီပုံစံနဲ႔ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ တရားမွ်တမႈ ရွိေတာ့မွာလဲ။
ေမး ။ ။ ကြန္မင္တန္သာ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးထဲမွာ အာဏာရသြားရင္ လူ တစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲစနစ္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ျဖစ္လာႏုိင္မလား။ ဆြန္ယဲ့ဆင္ (Sun Yet-Sen) ကုိယ္တုိင္က အေနာက္တုိင္း ဒီမုိကေရစီကုိ ယုံၾကည္ထား တာ ဆုိေတာ့ေလ။
ေျဖ ။ ။ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ ဒီမုိကေရစီ ထြန္းကားေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ တယ္ဆုိတာက ထုိင္ဝမ္မွာမုိ႔လုိ႔။ ထုိင္ဝမ္က ႏုိင္ငံလည္း ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ရွင္သန္ဖုိ႔ အေမရိကန္ကုိ မွီခုိေနၾကရတာ။ အာဏာရွင္စနစ္ဆုိရင္ အေမရိကန္ေတြက သူတုိ႔ကုိ ေထာက္ခံေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူ တစ္ေယာက္ မဲတစ္မဲ စနစ္ကုိ သူတုိ႔ က်င့္သုံးႏုိင္ခဲ့ၾကတာ။
ေမး ။ ။ ဒါေပမဲ့ ထုိင္ဝမ္ဆုိရင္ ဒီေန႔ ဒီမုိကေရစီစနစ္အတုိင္း သြားေနတာ ပဲ။ ေဟာင္ေကာင္ ဒီလမ္းကုိ လုိက္ႏုိင္ဖုိ႔လည္း တစ္ကမၻာလုံးက အကူ အ ညီေတြ ေပးလာၾကမယ္။ ဒါေတြက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးလည္း ဒီလမ္းစဥ္ကုိ လုိက္ဖုိ႔ ဖိအားေတြ က်ေရာက္ မလာႏုိင္ဘူးလား။ ထုိင္ဝမ္နဲ႔ ေဟာင္ေကာင္မွာ ရရွိေနတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြ ရရွိဖုိ႔ ျပည္မႀကီး ထဲက လူထုကလည္း အစုိးရကုိ ဖိအားေတြ ေပးလာႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ ေအးေလ၊ လူထုကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ ေတာင့္တေနမွာေပါ့။ ဒါေပ မဲ့ ဘယ္လုိလုပ္ သူတုိ႔က အစုိးရအေပၚ ဖိအားေပးႏုိင္မွာလဲ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ကေရာ မဲေပးခြင့္ ရေနလုိ႔လား။ ေတာ္လွန္ေရးပုံစံနဲ လက္ရွိအစုိးရကုိ ျဖဳတ္ ခ်မွာလား။ ထိပ္ပုိင္းက လူေတြက အာဏာကုိ လက္လႊတ္ခံမယ္လုိ႔ ငါေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ ျပည္မႀကီးထဲက တ႐ုတ္လူထုကုိယ္တုိင္ကလည္း လူတစ္ေ ယာက္ မဲတစ္မဲ စနစ္နဲ႔ သမၼတတစ္ေယာက္ကုိ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ႏုိင္ မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ထားၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစနစ္က တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ေမး ။ ။ ဘာေၾကာင့္ မစၥတာလီက ဒီလုိ ထင္ျမင္မိတာလဲ။
ေျဖ ။ ။ ၁.၃ ဘီလီယံ လူထုႀကီးဆီက တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ဆႏၵကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ ေကာက္ယူလုိ႔ ရႏုိင္မလဲကြာ။
ေမး ။ ။ အိႏၵိယမွာ ဒီလုိပဲ လုပ္ေနတာ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ အင္း၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတူညီတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ပဲဆုိုဆုိ အိႏၵိယရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ကလည္း မစြံလွဘူးေလ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄)
**သခၤန္းစာ ကြာဟမႈ (Education Gap)**
သမၼတႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရြးေကာက္ၿပီး ပါတီၿပိဳကြဲကာ တစ္ဦးတည္း ထြက္ေျပးတိန္းေရွာင္ေနရသည္။ သူ (ပုံျပင္ေဟာင္းထဲမွာ) သိထားသည္က သူ သုႆာန္ပ်က္ထဲက လိုင္ဂူတစ္ဂူထဲဝင္ကာ ပုန္းေအာင္းေနရမည္။ ျပီး လ်င္ အေပၚကိုေမာ႔ၾကည္႔ရမည္၊ အေပၚကိုေမာ႔ၾကည္႔ခိုက္ အိမ္ဖြဲ႔ေနေသာ ပင္႔ကူတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရမည္။ အိမ္ဖြဲ႔ေနေသာ ပင္႔ကူက ခဏခဏ ျပဳတ္ က်၊ ခဏခဏ ျပန္တက္ရင္း မေနမနားႀကိဳးစားသည္၊ ေနာက္ဆုံး ပင္႔ကူအိမ္ ႀကီး အၿပီးတည္ေဆာက္ႏိုင္သည္။ ဒါကို ၾကည္႔ရင္း သခၤန္းစာရေအာင္ ယူရ မည္၊ ေနာက္ဆုံး စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြလာၿပီး ပါတီကိုျပန္လည္စုစည္းကာ အတိုက္အခံပါတီကို ေခ်မႈန္းၿပီး ႏုိင္ငံကိုျပန္လည္သိမ္းပိုက္ယူရမည္ ျဖစ္သည္။ ပုံျပင္ေဟာင္းထဲကအတိုင္း သူလိုက္လုပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္႔ကူက ပင္႔ ကူ အိမ္တည္ေဆာက္လို႔သာၿပီးသြားသည္ သူ႔မွာ သခၤန္းစာဆိုလို႔ ဘာမွ မရ လိုက္သလို ဘာစိတ္ဓာတ္ခြန္အားမွလည္း မရလိုက္ေပ။ သမၼတႀကီး ေတာ္ေတာ္ေၾကကြဲသြားသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ေျခဦးတည္႔ရာေလ်ွာက္သြားေနမိေတာ႔သည္။ အခ်ိန္မည္မ်ွၾကာ သြားသည္ မသိ။ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုေသာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔လိုက္ရ သျဖင္႔ သခၤန္းစာရလိုရျငား ဆိုင္ထဲဝင္သြားလိုက္မိ သည္။
ထိုဆိုင္ထဲမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕ ေဖစ္ဘုတ္ေပၚမွာ ပုံေလးတစ္ပုံ တင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေလသည္။ သမၼတႀကီးက ေကာင္ကေလး ဘာလုပ္ေန သည္ကို အတိအက်မသိေသာ္လည္း တစ္ခုခုကို ႀကိဳးစားေနမွန္းေတာ႔ သိသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ စိတ္ဝင္စားစြာ ေကာင္ကေလးႏွင္႔ သူ႕ေရွ႕ကစက္ေလးကို ၾကည္႔ေနမိသည္။ ထိုစက္ေလးေပၚရွိ အစိ္မ္းေရာင္အဝိုင္းေလးက စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ လယ္ေနတာကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္မရွည္ေတာ႔ ဟန္ျဖင္႔ အစိ္မ္းေရာင္အဝိုင္းေလး ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ ေကာင္ကေလး က ေခါင္းကုတ္သည္၊ တက္ေခါက္သည္၊ သမၼတႀကီးကို လွည္႔ၾကည္႔သည္။ ၿပီး... ျပန္ႀကိဳးစားသည္။ အစိ္မ္းေရာင္အဝိုင္းေလးက ေပ်က္သြားလိုက္ ျပန္ေပၚလာလိုက္ပင္။ အႀကိမ္ေရ မည္မ်ွရွိသြားသည္မသိ၊ ေနာက္ဆုံး ေကာင္ကေလးက "ေရး" ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ သူ႔ေရွ႕က ကစက္ေလးေပၚမွာ ပုံေလးတစ္ပုံေ ပၚလာတာကို သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ သည္။
ပင္႔ကူတစ္ေကာင္ဆီက ဘာမွ မရလိုက္ေသာ သမၼတႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ထဲမွ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ ဇြဲႏွင္႔ စိတ္ရွည္ မႈကို သခၤန္းစာယူကာ "ငါလည္း ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ" ဟု မာန္သြင္းကာ ႀကိဳးစားေလေတာ႔သည္။
သူ ႏိုင္၊ မႏိုင္ကိုေတာ႔ ယခု ပုံျပင္သစ္ၿပီးခ်ိန္အထိ မသိရေသးပါ။ သိရလ်ွင္ ပုံျပင္ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မစ္ရွင္း အင္ေပၚစီဘယ္လ္ (Mission impossible)
သမၼတ ေဂ်ာ႔ဂ်္ ဘုရွ္လက္ထက္မွာ အီရတ္ကို ဒီမိုကေရစီဇာတ္သြင္းေပးမယ္ ဆိုေတာ႔....
"ဘုရား ဘုရား၊ ေမဖလားဝါးေခတ္အထိျပန္ၾကည္႔ရင္ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ရာ (၄၀၀) ပဲ သမိုင္းရွိေသးတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ႏွစ္ေပါင္း ေလးေထာင္ (၄၀၀၀) ေက်ာ္သမိုင္းရွိတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေဟာင္းကို ေျပာင္းလဲေပးမလို႔ တဲ႔" လို႔ ဘုရားတလိုက္မိပါေသးတယ္။
သူတို႔က အီရတ္မွာ....
၁။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တူတူတန္တန္ အစိုးရတစ္ခု ေပၚေပါက္လာေစခ်င္တယ္။
၂။ ေခတ္ေဟာင္းစိတ္နဲ႔ လူေတြထဲ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ စြဲသြင္းေပးခဲ႔ခ်င္တယ္။
(၁) က မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္နည္းပါး။
(၂) က လုံးဝကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
(လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္၊ လီကြမ္းယု)
စကၤာပူမွ ရင္ဖြင္႔လိုသူမ်ား
" ႏိုင္ငံျခားေရာက္အလုပ္သမားမ်ား အခြင္႔အေရး (Migrant workers' right)" ဆိုင္ရာ ဥေရာပအေျခစိုက္ NGO အဖြဲ႔မွ တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္က စကၤာပူမွာ ေရာက္ရွိေနၾကသည္႔ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား၏ ႀကဳံေတြ႔ရင္ဆိုင္ေ နရေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းၾကည္႔ခ်င္သည္ဟု သိရပါသည္။ WP (Work Permit) ကိုင္ေဆာင္ထာသူ သုံးေလးေယာက္ခန္႔ကို ေတြ႔ဆုံလို တာျဖစ္ၿပီး S-pass ကိုင္ေဆာင္ထာသူးမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သိရပါ သည္။
ထို့ေၾကာင္႔ မိမိတို႔ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင္႔လိုၾကပါလ်င္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၊ ဖုန္း (၆၅) ၉၇၅၇ ၇၆၄၁ ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။
ေတြံဆံုရမည့္ရက္မွာလာမယ္႔ တနဂၤေႏြေန႔ပါတဲ႔။
အလုပ္ခြင္မွာ အရက္ေသာက္ခြင္႔ ျပဳသင္႔ေၾကာင္း အခ်က္ ၂၀
(Rated PG၊ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ ေအာက္ လူငယ္မ်ား မဖတ္သင္႔)
၁။ အရက္သည္ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေလ်ာ႔ပါးေစသည္
၂။ ပို၍ ပြင္႔လင္းရိုးသားေသာ ဆက္ဆံမႈရရွိေစရန္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစ သည္။
၃။ အစားအစာအတြက္ သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးစရာ မလို၊ လက္တစ္ဖက္က ပုလင္း၊ ခြက္၊ ဂ်ားစသည္ ကိုင္ထားရင္းလည္း အလုပ္ ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္။
၄။ အလုပ္သမားမ်ားက မန္ေနဂ်ာကို သူတို႔ ထင္ျမင္တာကိုပဲ ေျပာသည္၊ မန္ေနဂ်ာၾကားခ်င္တာကို မေျပာ။
၅။ ေအးလြန္းေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အပူေပးစစ္စတန္အတြက္ ကုန္က်ေငြ ေ လ်ွာ႔ခ်ႏိုင္သည္။
၆။ ကားစက္မႏိုးလို႔ တြန္းစရာရွိလ်ွင္ တြန္းအားကို ပိုေကာင္းေစသည္။
၇။ အလုပ္အေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္မႈကို ေလ်ွာ႔နည္းေစသည္။
၈။ အလုပ္ခြင္႔ရက္ကို တိုေစသည္။ (အလုပ္ခြင္ထဲ ျပန္ဝင္လာဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ၾကေသာေၾကာင္႔)
၉။ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္းၾကည္ရာမွာလည္း အရင္ေလာက္ အရုပ္မဆိုး ၾကေတာ႔။
၁၀။ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ပိုတိုးလာသည္။ (အလုပ္လုပ္အၿပီး "ဘား" မွာသြားထိုင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာ မလိုေတာ႔)
၁၁။ အလုပ္ရုံထဲမွာ ရွိသည္႔ ဆိုင္က အစားအစာမ်ား ပိုၿပီးအရသာရွိလာသည္။
၁၂။ ယုံၾကည္မႈ၊ အျမင္မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး လူတိုင္းကို ပို၍ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ရွိလာေစသည္။
၁၃။ ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္ေလာက္ေသာက္ၿပီး အလုပ္လပ္ရတာ ပိုေကာင္းလာ တယ္ဟု လူတိုင္း သေဘာတူၾကသည္။
၁၄။ ေန႔လယ္စာထြက္စားရင္း တစ္ခြက္ တစ္ဖလားေမာ႔တတ္သည္႔ အက်င္႔ ဆိုးမွ ကင္းေပ်ာက္ေစႏိုင္သည္။
၁၅။ အဝတ္အစား မလုံ႔တလုံနဲ႔ ေဘာ႔စ္ကို ေတြ႔ရဖို႔ အခြင္႔အလမ္း ပိုရရွိႏိုင္ သည္။
၁၆။ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ ကြဲထြက္သြားသည္႔ ႏိုင္ငံအားလုံးႏွင္႔ ႏိုင္ ငံျခားဆက္ဆံေရး ပိုမိုေကာင္မြန္လာႏိုင္သည္။
၁၇။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေကာ္ဖီ ဘရိတ္ ေပးစရာမလိုေတာ႔။
၁၈။ copy machine ေပၚ တက္ထိုင္တာကို ရိုင္းတယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မထင္ေတာ႔။
၁၉။ လစာနည္းမႈေၾကာင္႔ ကြန္ပလိန္းတက္ျခင္း ေလ်ာ႔နည္းသြားမည္။
၂၀။ အထူးသျဖင္႔ အရက္ေစာ္နံလိုက္တာ လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ေနစရာ မလိုေတာ႔။
(မစၥတာကူးပါး (ၿဗိတိသ်ွ ဟာသပညာရွင္ႀကီး) မ်ားမ်ား၊ က်ေနာ္ နည္း နည္းေရာစပ္ၿပီး တိုက္လိုက္တာပါ)
ႏွစ္သက္မိတဲ႔ ကဗ်ာ
ခုန္ခ်သူ
မေန႔တစ္ေန႔ကမွ
ကိုယ္႔ေလထီးကိုယ္ ျပန္စစ္ၾကည္႔လိုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ္႔ေလထီးက ဖြင္႔လို႔မွ မရေတာ႔ဘဲ။
ေလထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလိုက္တယ္
ေျမျပင္ေပၚ မေရာက္သေရြ႕ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ ေသဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။။
(ရင္နင္႔ေအာင္၊ ပိေတာက္ပြင္႔သစ္၊ အမွတ္ ၅၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄)
(အေမး အေျဖ)
ေမး ။ ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးက ႐ုတ္တရက္ႀကီး တုိးတက္လာၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေႏွးေကြးေနတယ္။
ေျဖ ။ ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သမုိင္းဆီကုိ ျပန္လွည့္ ၾကည့္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ သမုိင္းမွာ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ အားေကာင္းေနျခင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ တစ္ခုပဲ။ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ အားနည္း ရင္ ျပႆနာေတြ တစ္ခုခ်င္တက္ၿပီ၊ ဒီလုိေပါ့။ ဒါက ေရွးေဟာင္း တ႐ုတ္စစ္သူႀကီးေတြရဲ႕ ေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့တာ။ လူတုိင္းဟာ သူ႔ဥပေဒနဲ႔ သူခ်ည္းပဲ။ ဒီ အေျခခံမူကေန ေသြဖီၿပီး ႀကီးႀကီးမားမား ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျမ င္ေတြ႔လာႏုိင္စရာ ရွိတယ္လုိ႔ မထင္မိဘူး။
ေမး ။ ။ ဗဟုိအားျပဳတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ဆုိတာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ သံတူေၾကာင္း ကြဲပဲလား။
ေျဖ ။ ။ လက္ရွိအေနအထားအရဆုိရင္ ဒါ အမွန္ပဲေပါ့။ ဒါဆုိ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ ဆုိတာကေရာ ဘာလဲ။ ဒါက အမည္ပဲက်န္ေတာ႔တာ။ သူတုိ႔ ကြန္ျမဴ နစ္ လုံးဝ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက တံဆိပ္အေဟာင္း၊ ပုလင္းအေဟာင္းထဲက ဝုိင္အသစ္လုိပဲ။
ေမး ။ ။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရး ပုံသ႑ာန္ေတြက မေျပာင္းလဲေသးဘူး၊ အရင္ အ တုိင္းပဲ။
ေျဖ ။ ။ ႏုိင္ငံေရး ပုံသ႑ာန္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒက အျပန္အလွန္ တုိက္ခုိက္ေန တာပဲ။ တ႐ုတ္ဆုိ႐ုိးစကားတစ္ခု ရွိတယ္။ ေတာင္တန္းက ျမင့္မားေနရင္ အ နားမွာ အင္ပါယာလည္း မရွိဘူးတဲ့။ သူ႔ေတာင္မွာ သူ အင္ပါယာပဲ။ ဒီစနစ္ က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တည္ရွိေနခဲ့တာ။
ေမး ။ ။ အေျပာင္းအလဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာင္ ဒီစနစ္ကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ အေတာ္ယူရဦးမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါသလား။
ေျဖ ။ ။ အင္း … အခု ဗဟုိအစုိးရက ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြ၊ အင္တာ နက္ေတြ၊ ဆဲလ္ဖုန္းေတြ၊ လုံၿခံဳေရးအတြက္ ေခတ္မီပစၥည္း တပ္ဆင္မႈေတြကုိ သုံးစြဲလာေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္က ေျပာင္းလဲ မလာေသးဘူး။
ေမး ။ ။ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေကာ ဘယ္လုိလဲ။ သူတုိ႔က သတင္းေတြအားလုံး ရယူႏုိင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေခတ္ ေရာက္ရင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညီမွ်လာမယ္လုိ႔ မထင္မိဘူးလား။ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရွိတဲ့ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားနဲ႔ လယ္သမားလူတန္းစားေတြကုိ ၾကည့္ရင္ေကာ ဘယ္လုိလဲ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဝင္ေငြ မညီမွ်မႈေတြကုိ သိလာၿပီး အုံၾကြမႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ မလား။
ေျဖ ။ ။ ဒီလုိ အုံၾကြမႈေတြ လုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ဂြမ္ေဒါင္းျပည္နယ္၊ ဝူကန္ေက်းရြာမွာ အုံၾကြမႈ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ျပည္နယ္ရဲ႕ လက္ေထာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ကုိယ္တုိင္ဆင္းၿပီး ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းေ ပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔မွာ အစြမ္းရွိတဲ့ လူထုလုံၿခံဳမႈနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ဝန္ႀကီးဌာနေတြ ရွိတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီအခ်က္က သူတုိ႔အာဏာ တည္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား ျဖ စ္ေနမလား။ အစုိးရ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အာဏာသုံးၿပီး သူတုိ႔အာဏာ တည္ၿမဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕ဥေရာပနဲ႔ ဆုိဗီယက္ျပ ည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတြမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ က်႐ႈံးခဲ့ၾကတယ္။
ေျဖ ။ ။ တ႐ုတ္ျပည္က အေရွ႕ဥေရာပနဲ႔ မတူဘူး။ အေရွ႕ဥေရာပဆုိတာက တစ္ေခတ္ဆန္းလုိ၊ လြတ္ေျမာက္လုိ၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚလုိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းထဲမွာ ပါတယ္။ လူတုိင္းကလည္း တီထြင္ႀကံဆႏုိင္ ၾကတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္က တ႐ုတ္ျပည္၊ သပ္သပ္ပဲ။ ေရွ႕မွာ ငါေျပာခဲ့သလုိပဲ၊ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈက ဗဟုိက အားေကာင္းရင္ ႏုိင္ငံလည္း လုံၿခံဳေ အးခ်မ္းတယ္။ ဗဟုိက အားနည္းရင္ ႏုိင္ငံလည္း မလုံၿခံဳေတာ့ဘူး။
ေမး ။ ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ မူဝါဒကေန လုံးဝ အက်ိဳးအျမတ္ မရရွိႏုိင္ တဲ့ ေတာေန လူတန္းစားေတြက ဒီစနစ္ႀကီးကုိ မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္လာ ၿပီး ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႀကိဳးစား မလာႏုိင္ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ သူတုိ႔က စုစုစည္းစည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က ၿမိဳ႕ေပၚက လူလတ္ တန္းစားေတြထဲကုိ ဝင္ဆန္႔ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားၾကလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ အနာဂတ္ဘဝ ကုိ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ မ႐ႈျမင္ၾကပါဘူး။ ဒါဆုိပုိၿပီး ျပႆ နာေတြ တက္လာမွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြထဲ ဝင္ ဆန္႔ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားၾကမွာ ျဖစ္တယ္။
ေမး ။ ။ ဒီလူေတြ ၿမိဳ႕ေပၚက လူတန္းစားေတြထဲ ဝင္ဆန္႔လာႏုိင္ဖုိ႔ တ႐ုတ္ျ ပည္ရဲ႕ လူမႈေရး ဆက္သြယ္မႈက အလုံအေလာက္ အကူအညီ ေပးထားႏုိင္ ပါ့မလား။
ေျဖ ။ ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူမႈေရး ဆက္သြယ္မႈက အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီလုိ႔ ထင္တယ္။ သူတုိ႔ ခံစားမႈထဲမွာ ဒါကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိၾကပုံေတာ့ မရဘူး။ ငါ့အေတြ႔အႀကံဳအရ ၿဗိတိန္ကုိ ဥပမာအေနနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ မ်ိဳးဆက္တုိင္းဟာ အထက္တန္းလႊာ လူတန္းစားကုိ ေမြးထုတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြကလည္း အထက္တန္းလႊာ အ ခ်င္းခ်င္းပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြ ကလည္း မ်ိဳး႐ုိးဗီဇအလုိက္ ထိပ္တန္း ကေလးေတြပဲ ျဖစ္လာၾကျပန္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္အေနနဲ႔ ဒီအေနအထားကုိ ေရာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ အေတာ္ ယူရလိမ့္ ဦးမယ္။
စကၤာပူအေနနဲ႔ကေတာ့ တုိးတက္လာေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးေၾကာင့္ ဒီ အဆင့္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ခန္႔မွန္းထားတာထက္ ပုိေစာေနလိမ့္မယ္။ ငါတုိ႔ဆီမွာ အေျပာင္းအလဲက သိပ္ျမန္ေနတယ္။ တကၠစီေမာင္းသမားရဲ႕ ကေလးက တကၠသုိလ္ဘြဲ႔ရႏုိင္တယ္။ တကၠစီသမားရဲ႕ ကေလးနဲ႔ လမ္းေဘးေဆးဆုိင္က ကေလး ေတြ႔ၿပီး လက္ထပ္တယ္။ သူတုိ႔က ရလာတဲ့ကေလးက ဗီဇေၾကာင့္ေ ရာ၊ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ပါ တကၠသုိလ္ဘြဲ႔ေတြ ဘာေတြ ရၿပီး ထိပ္တန္း အဆင့္ကုိ တက္လာႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔ဘဝကုိ သူတုိ႔လည္း ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတုိင္းမွာ ျဖစ္ေနတာပဲ။
အဲဒီအဆင့္ကုိ ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မေက်နပ္မႈေတြ ျဖစ္ လာၾကတတ္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြက
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဖဲ ထုပ္တစ္ထုပ္လုံး ျပန္ေမႊၿပီး အသစ္ ျပန္စၾကရေအာင္” လုိ႔ ေျပာလာၾကေတာ့တာပဲ။
ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာဟာ အဲဒီအတုိင္းပဲ။ ကြန္မင္တန္ လည္း ကန္ခ်တာ ခံလုိက္ရတယ္။ အခု ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေခါင္း ျပန္ေထာင္ လာတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
ေဒၚျမရီဆိုတဲ႔ မိန္းကေလး
စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးလို႔ သန္႔ျမင္႔ဦးးရဲ႕ စာအုပ္၊ ျမႏွင္းဆီ ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ ေျခရာေပ်ာက္ျမစ္ ကို ေကာက္လွန္လိုက္မိတယ္။ လွန္မိတဲ႔ စာမ်က္ႏွာက ၄၉၂ ပါ။ ဒီမွာ ေတြ႔လိုက္ရတာက
"တကၠသိုလ္ၿပီးဆုံးေသာအခါ ႏုက (ဦးႏုကို ေျပာတာ) သူ႕ေမြးရပ္ေျမမွ ခဲ တစ္ပစ္သာေဝးသည္႔ ပန္းတေနာ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သည္" ပါ။ "ခဲတစ္ပစ္သာေဝးသည္႔ ပန္းတေနာ္သို"႔ မွာ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ အဂၤလိပ္ အီဒီယံကို တိုက္ရိုက္ျပန္လိုက္ေတာ႔ ၿပဳံးစရာေလး ျဖစ္သြားတာကိုး။ ျမန္မာ႔ စာေပမွာလည္း "ခဲတစ္ပစ္" ဆိုတဲ႔စကားေတာ႔ ရွိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သုံးစြဲပုံ မတူဘူး။
ဒါနဲ႔ ဆက္ဖတ္လိုက္ေတာ႔
"ေဒၚျမရီသည္ ေအးေဆးၿပီး ဘာသာတရားကို ႐ိုေသကိုင္းရွိဳင္းေသာ မိန္း ကေလးျဖစ္သည္"
ကို ထပ္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
"မိန္းကေလး" လို႔ ဆိုခ်င္ရင္လည္း "ေဒၚ" ေလးေတာ႔ ျဖဳတ္လိုက္ပါ ဆရာမ ရယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိပါေသးတယ္။ ဆက္ေတာ႔ မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး။
ဆရာ ေမာင္ေသြးခၽြန္ကေတာ႔ ဒီ ဘာသာျပန္စာအုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ ႀကီး ေဝဖန္ထား ဆိုပဲ။
"လီကြမ္းယု နားဝင္မခ်ိဳထဲ" မွာ အဲသလို ၿပဳံးစရာေလးေတြေတြ႔ရင္ စာဖတ္ သူေတြကလည္း က်ေနာ္႔ကို လက္တို႔ၾကပါဦး ေနာ္႔။
ေမာ္ဒန္လူ႕အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အႏၱရာယ္
အိႏၵိယက information technology ဆိုင္ရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ကိုလစာတိုးေပးထားတာကို သိလိုက္တာနဲ႔ သူ႕ေဒါသကို သူ ထိန္းမရျဖစ္သြားခဲ႔ရရွာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ေဘာ႔စ္ဆီခ်က္ခ်င္း သြားၿပီး ကြန္ပလိန္းတက္ပါေတာ႔တယ္။ သူ႔ကိုလစာတိုးမေပးသင္႔ေၾကာင္း၊ အရင္လစာအတိုင္းပဲေပးသင္႔ေၾကာင္း အေသအလဲေျပာဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ေဘာ႔စ္ကလည္း သူ႕ကြန္ပလိန္းကို မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘူးရင္ေတာ႔ သူ႔အေနနဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ (မလႊဲမေလ်ွာင္သာ ) ႏႈတ္ထြက္စာတင္ရေတာ႔မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၿပီး ႏႈတ္ထြက္စာလည္း တကယ္တင္သြားခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကို စိတၱဇအထူးကုဆရာဝန္ဆီ ပို႔လိုက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
စိတၱဇအထူးကုဆရာဝန္ Dr Vinod Kulkarni က ဒီကိစၥဟာ သိပ္ၿပီးထူး ျခား တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြမၾကာမၾကာ ႀကဳံရတတ္ေ ၾကာင္း Bangalore Mirror သတင္းစာကို ေျပာၾကားခဲ႔ပါတယ္။
သူ႕အေတြ႔အႀကဳံအရ ရာထူးတက္ေပးလိုက္လို႔ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနရတဲ႔ ဘဏ္အရာရွိလည္း ႀကဳံဖူးေၾကာင္း၊ သူ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနရ သလဲဆိုေတာ႔ သူ႕ထက္ လုပ္သက္ပိုရင္႔ၿပီး အရည္အခ်င္းလည္းပိုရွိတဲ႔ အရာ ရွိေတြက ရာထူးမတက္ဘဲ သူက ရာထူးတက္ေနလို႔ ပါတဲ႔။
ခပ္ေနာက္ေနာက္လူတခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ဒီ စိတ္ဓာတ္ (honesty) သာ ျပန္ ႔ႏွံ႔ သြား႐င္ ေခတ္သစ္လူ႕အဖြဲ႔အစည္းကို ဒုကၡလွလွေပးသြားႏိုင္တယ္ (could destroy modern society) လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
မ်က္ရည္မ်ားသမိုင္း
အိုင္အိုစီ အႀကီးအကဲက ရိုဟိန္ဂ်ာေတြကို ျမင္ရၿပီး မ်က္ရည္မဆယ္ႏိုင္ ျဖစ္ ရသည္ဟု ဆို၏။ ဂါဇာကမ္းေျမွာင္ႏွင္႔ လက္ရွိ ဆီရီးယား၊ အီဂ်စ္တို႔ဆီ ယင္း အႀကီးအကဲႀကီး မေရာက္ဖူးေသးအံ႔ ထင္သည္။ အစၥလာမ္ကမၻာမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိသည္႔ ေနရာက အလြန္ပင္ ရွားပါးလွ ပါသည္။ ငိုမိသည္ဆိုလည္း ငိုမိသည္ေပေပါ႔။ သီဟနာဒနဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွ။
ဆိုင္သည္႔ကိစၥကို ခပ္နာနာတို႔ခ်င္သည္။
ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနသည္႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားႏွင္႔ တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည္ ႔ပြဲေတာ္ကို ငဲ႔ကြက္ျခင္း ကင္းစြာ စကၤာပူမွာလုပ္သည္႔ (သီဟိုဠ္မွ လည္လည္ ဝယ္ဝယ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ဦးဆာင္သည္႔) ကထိန္သကၤန္း ဆက္ကပ္ ပြဲ ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ႔မဟာနာယကအဖြဲ႔က ဘာေၾကာင္႔မ်ား "ေခါင္" က စၿပီး ႂကြလာၾကပါသနည္း။ ဒီပြဲက သာသနာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရး ႀကီးလို႔ အုပ္စုႀကီးလိုက္ ႂကြလာရပါသနည္း (ျပည္တြင္းမွာက ဘာသာေရး ကေတာက္ကဆေတြနဲ႔)။ ျပည္တြင္းမွာ ပင္႔ဖိတ္သူ မရွိျခင္းေၾကာင္႔လား (လုံး ဝ မျဖစ္ႏိုင္)။ ႏိုင္ငံျခားဆိုသည္ႏွင္႔ သကၤန္း႐ုံၿပီး ေစာင္႔ေနေတာ္မူၾကျခင္း လား။ ႂကြမည္ဆိုလည္း ကိုယ္စားလွယ္ေလာက္သာ ႂကြလာလ်ွင္ အဖြဲ႔ အ စည္းသိကၡာ တက္မလာေပဘူးလား။
ေလ်ွာက္ခ်င္ပါသည္။ စကၤာပူအေျခစိုက္ သူ႕အလုပ္နဲ႔သူ၊ စာၾကည္႔၊ စာသင္၊ စာေရးကိစၥတို႔ျဖင္႔ မအားမလပ္ရွိေနေသာ သီရိလကၤာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားပင္ ဤမ်ွ ေကာ္မာရွယ္ဆန္ေသာပြဲကို မႂကြၾကပါ။ သံဃာ႔မဟာနာယကအဖြဲ႔ဟူသည္ သံဃာ႔အဖြဲ႔အစည္းမွန္ေသာ္လည္း ရုံးသေ ဘာ၊ အစိုးရေပၚလစီသေဘာမ်ား ပါဝင္ပါသည္၊ ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ရွိကို ရွိရပါမည္။ ဥပမာ၊ သမၼတ သမၼတခ်င္းဖိတ္၊ အတြင္းေရးမွဴး အတြင္းေရး မွဴးခ်င္းဖိတ္ (စသည္) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ (ခၽြင္းခ်က္ေတာ႔ ရွိပါသည္)။ သာမန္ ရဟန္းတစ္ပါးက ပင္႔ဖိတ္မႈအမ်ားထဲမွ တစ္ခုကိုေရြးၿပီး ႏွစ္သက္ သလို ႂကြႏို င္ေသာ္လည္း အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာဆိုလ်ွင္ေတာ႔ အဖြဲ႔အစည္းက်င္႔ဝတ္ ရွိေန လ်င္ သိကၡာပိုရွိႏိုင္ပါသည္ (ႏိုင္ငံျခားကဆိုတိုင္း ပင္႔တိုင္းေတာ႔မႂကြ ဟူလို)
ယခုမူ....... ။
ခိုင္လုံေသာ သတင္း (ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ) ရရွိခဲ႔ရပါသည္။
ဆရာေတာ္တစ္ပါးက နံနက္ေစာေစာ ဟိုတ္တယ္မွ ထ၊ လမ္းေလ်ွာက္။ အျပန္လမ္းကို မမွတ္မိ။ ေလ်ွာက္။ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။ နံနက္ေစာေစာ။
တကၠစီသမားက ျမန္မာဘုန္းႀကီးမွန္း သိ။ ေမးလို႔လည္း ဘာမွ ျပန္မေျဖ တတ္။ သို႔ျဖင္႔ ျမန္မာေက်ာင္းႀကီးေရွ႕ ေစတနာျဖင္႔ ပို႔ေပးထားခဲ႔။ ေက်ာင္း တံခါးႀကီးက မဖြင္႔ေသး။ စီစီတီဗြီ။ နံနက္ေစာေစာ။
သို႔ျဖင္႔ ေလ်ွာက္မိေလ်ွာက္ရာ ေလ်ွာက္။ စီစီတီဗြီ။ ကင္းလွည္႔ စကၤာပူ ရဲ ကားနဲ႔ေတြ႔။ ရဲစခန္းေခၚသြား။ (သည္းခံပါေလာ၊ စကားမွားသြားသည္၊ ရဲစခန္းကို ပင္႔သြား) ရဟန္းတုမ်ားအေၾကာင္း သတင္းစာမွာ ပါထားတာ မၾကာေသး။ နံနက္ေစာေစာ။ စီစီတီဗြီ။
ရဟန္းတစ္ပါးကို ရဲကဖုန္းဆက္၊ အာမခံျဖင္႔ထုတ္ဖို႔ေျပာ၊ ရဟန္းကလည္း မသိဘဲ အာမ မခံရဲ။
သို႔ျဖင္႔ သို႔ျဖင္႔
ေနာက္ဆုံး ထိုဆရာေတာ္မ်ားကို ပင္႔ဖိတ္ထားသည္႔ အဖြဲ႔က အာမခံျဖင္႔ လာထုတ္ (ပင္႔) သြားသတတ္။
ထိုသို႔ ႀကဳံေတြ႔လိုက္ရေသာ၊ ျပည္တြင္းက တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ကို မႂကြေရာက္ႏိုင္ခဲ႔ေသာ အဖြဲ႔ႀကီးထဲမွ တစ္ပါး အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ၎ ဆရာေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင္႔ သံဃာ႔မဟာနာယကအဖြဲ႔၌ ထိပ္တန္း အတြင္းေရးမွဴးရာထူးထက္ မနိမ္႔ေသာရာထူး ရွိသည္ဟုဆိုပါလ်ွင္ သင္ မ်က္ရည္က်ပါမည္လား။ သင္႔ မ်က္ရည္ က် မက်ကလည္း သီဟနာဒနဲ႔ မဆိုင္လွပါ။
သီဟနာဒ
ေဆးေပါင္းခ ေန႔
အဇာတသတ္ လူျဖစ္ခြင္႔ လြဲမွန္းသိတဲ႔ေန႔
ပြင္႔မယ္႔ပန္း တကယ္မွန္ရင္ေတာ႔
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပြင္႔ပစ္လိုက္ေပါ႔
သံသရာက မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရွည္တာပဲ
နည္းနည္းေနာက္က်တာက လြဲရင္။
စီးပြားေရး လုပ္ရခက္တဲ႔ ႏိုင္ငံ
ရဟန္းႏွင္႔ စီးပြားေရးမဆိုင္လွေသာ္လည္း ဆိုင္သေလာက္ေလးေတာ႔ ေျပာျပ ခ်င္ပါသည္။ ကဆုန္လျပည္႔ ဗုဒၶေန႔ (Wesak Day) ကာလဝန္းက်င္၌ စကၤာပူ မွာလည္း ပူသည္၊ အထူးသျဖင္႔ လူစုလူေဝးထဲမွာ ပို၍ ပူပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ကဆုန္လျပည္႔ ဗုဒၶေန႔၌ လာသမ်ွလူတိုင္းကို ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းစီေဝရန္ ျမန္မာျပည္ သာေရးနာေရးမ်ားမွာ ကမ္းတတ္သည္႔ ပလပ္စတစ္ ယပ္ေ တာင္မ်ား ျမန္မာျပည္မွ မွာယူဖို႔ စိတ္ကူးမိၾကသည္။
ျမန္မာျပည္ေရာက္ခိုက္ အေခ်ာင္းေရ တစ္ေသာင္းမွာယူသည္။
ႏိုင္ငံတိုင္း မွာ ပစၥည္းမ်ားမ်ားဝယ္ေလေလ ေဈးခ်ိဳေလေလျဖစ္၏။ သင္သိပါ သလား။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေရႊႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကား ထူးဆန္းလွ၏။ ပစၥည္းမ်ားမ်ား ဝယ္ရာ ၌ ေဈးမခ်ိဳသည္႔ အျပင္ ေဈးပိုႀကီးသြားေလေတာ႔သည္။
ယုတၱိမရွိဟု မဆိုပါႏွင္႔၊ သူ႕ယုတၱိနဲ႔သူေတာ႔ ရွိသည္။ ဆိုင္မ်ားက ျမန္မာေတြ ဝယ္ေနက် ရာဂဏန္းမ်ွသာ ကုန္ၾကမ္းတင္ထား ႏိုင္ၾကသည္။ တစ္ေသာင္း ဟုဆိုရာ လက္တြန္႔သြားၾက၏၊ လက္ပင္မခံရဲ။ သူမ်ားဆိုင္မွ (သို႔) သူမ်ားဆိုင္ မ်ားမွ တဆင္႔ယူရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ဟု ဆိုၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္၊ ေအာ္ဒါကို လက္ခံရဲသူကို ေတြ႔ခဲ႔၏။ တစ္ေသာင္းယူယူသျဖင္႔ ေဈးခိ်ဳျခင္းမ်ိဳးေတာ႔ လုံးဝ မရွိေၾကာင္း ဝန္ခံရဲပါ သည္။ အနည္းငယ္ပင္ ေဈးႀကီးသြားေသး၏။
တရုတ္ေကာ္မတီက ရယ္ၾက၏။ ရယ္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ ေရာၿပီးရယ္လိုက္ ႐ုံသာ ရွိေတာ႔သည္။
မပုႂကြယ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာသစ္
သူ႕ဆီက ေလ႔လာစရာရွိလို႔သာ ေစာင္႔ေနရတယ္ သူလာေနတာက ေႏွး လြန္းေတာ႔ မပုႂကြယ္ေတာင္ မ႐ိုးမရြျဖစ္ရတယ္။
သူေရာက္လာျပန္ေတာ႔လည္း ေစာင္႔ၾကည္႔ေလ႔လာေနတဲ႔ မပုႂကြယ္ ကိုေ တာင္ ငဲ႔ေစာင္းၾကည္႔ဖို႔ စိတ္မဝင္စားပဲ ခရုက ခပ္တည္တည္ ဆက္တက္ သြားျပန္တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲ၊ မသိ၊ မရွိ။ မပုႂကြယ္ မသိသလို သူကလည္း စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိပါဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ႔ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကာသြားၿပီ။
ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ေနတဲ႔ သစ္ေခါင္းႀကီးနား သူေရာက္သြားေတာ႔ ဇီးကြက္ က မ်က္လုံး ေမွးစင္းစင္းနဲ႔ၾကည္႔ရင္း
"ေဟ႔ေကာင္ ခ႐ု၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"သစ္ပင္ထိပ္မွာ သစ္သီးေလး၊ သစ္ရြက္ႏုေလး ဘာေလးမ်ား ရွိမလားလို႔ တက္ၾကည္႔မလို႔ပါ"
"ဒါဆိုရင္ေတာ႔ ျပန္ဆင္းေတာ႔ကိုယ္႔လူ၊ အခုမွ အားလုံးကိုအကုန္စားၿပီး ငါတို႔ဆင္းလာခဲ႔တာ၊ ဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး"
"ဟ...ဒီလိုေျပာလို႔ေတာ႔ ဘယ္ရမလဲကြ၊ ငါ အေပၚေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သစ္သီးေတြ၊ သစ္ရြက္ႏုေတြ ရွိခ်င္ ရွိေနမွာေပါ႔"
သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔သူပဲေလ၊ သူက သူ႔ခရီးကိုဆက္သြားတယ္။
အဲ......မပုႂကြယ္ေလးလည္း ေစာင္႔ၾကည္ရက်ိဳး နပ္သြားတယ္။
အဲဒီႏွစ္က မပုႂကြယ္ေလး စာေမးပြဲေအာင္သြားတယ္..တဲ႔။ သူ ဘြဲ႔ရခ်ိန္မွာ အလုပ္ေတြ၊ အခြင္႔အလမ္းေတြ ေပါခ်င္ေပါေနမွာေပါ႔။
ဘယ္သူ အတတ္ေျပာႏိုင္တာမွတ္လို႔။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃) လီကြမ္းယု
ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲမွ (အဆက္)
"တစ္ခုခုအတြက္ သေဘာတူညီမႈ လက္မွတ္ေရးထုိးခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္လုိ႔ သူတုိ႔က မခံယူဘူး။ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ မူဝါဒအရ သေဘာတူ ညီမႈ လက္မွတ္ထုိးတယ္ဆုိတာ ေရရွည္ဆက္ဆံေရးအတြက္ အစပ်ိဳးျခင္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေနတယ္" (လီကြမ္းယု)
ပါတီတြင္း ဒီမုိကေရစီ (Intra-party democracy) ဆုိတာ အခု ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီအစိုးရက မိတ္ဆက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေပၚလစီတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ (၁၇) ႀကိမ္ေျမာက္ ပါတီရဲ႕ ကြန္ဂရက္ဟာ (၁၆) ေျမာက္ ပါတီကြန္ဂရက္ထက္ ပုိၿပီး ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ လာပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ ထိပ္သီးတစ္ေနရာအတြက္ ေ ရြခ်ယ္စရာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပုိမ်ားလာေနတာကုိ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အရင္ တုန္းကဆုိရင္ ေမာ္စီတုံးလုိ၊ တုန္႔ေရွာင္ဖိန္လုိ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြက သူတုိ႔ကုိ ဆက္ခံမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ကုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟူက်င္ေတာင္ လက္ထက္လည္း ေရာက္ေရာ ဒီလုိ တစ္ေယာက္ထဲကုိ ေရြး ခ်ယ္လုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ပါတီတြင္း ဒီမုိကေရစီဆုိတာ သူတုိ႔မူဝါဒရဲ႕ အျခား အစိတ္အပုိင္းေတြမွာ လည္း က်င့္သုံးလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ က်င့္သုံးႏုိင္ဖုိ႔ နည္းလမ္းတစ္ခု ကေတာ့ တုိင္း၊ ခ႐ုိင္ဆုိင္ရာ ျမဴနီစီပါယ္ အရာရွိေတြကုိ မဲစနစ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ တဲ့ေနရာေတြမွာပါ။ သူတုိ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေ တြၾကားမွာ ေရြးခ်ယ္လုိက္ျခင္းမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။ အေရးႀကီးတဲ့ ရာထူး တစ္ေန ရာစာအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ သုံးေလးေယာက္ကုိ ေရြး ခ်ယ္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကလည္း အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ ႀကိဳ တင္အသိေပးၿပီး ယွည္ၿပိဳင္ခုိင္းတာမ်ိဳးေတြကေန စတင္ က်င့္သုံးႏုိင္ပါတယ္။
အေျပာင္းအလဲေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာမယ္ဆုိတာကေတာ့ အမွန္ပဲေပါ့။ လက္ရွိအစုိးရအေနနဲ႔ကလည္း လက္ရွိ သူတုိ႔ ရထားတဲ့ စီမံ ခန္ ႔ခြဲမႈဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြကုိ အလြယ္တကူ လက္လြတ္ခံမယ္လုိ႔ ကြန္ေတာ္ မထင္မိဘူး။ တ႐ုတ္အစုိးရရဲ႕ လက္ရွိမူဝါဒအတုိင္းဆုိရင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ၊ တရားဥပေဒ စုိးမုိးမႈ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ဆက္ရွိေနဦးမယ့္ သေဘာပါပဲ။ ဒီအားနည္းခ်က္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ထင္ သာျမင္သာရွိတဲ့ အားနည္းခ်က္ႀကီးေတြပဲ။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈဆုိတာ ဟုိး ေရွးပေဝသနီကတည္းက ရွိေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အက်င့္ပ်က္မႈက ပုိဆုိးလာခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အျပင္က စီးပြားေရး သမားေတြရဲ႕ ဝင္ေငြနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္ ဝန္ႀကီးေတြ၊ အရာရွိေတြရဲ႕ လစာ က ေတာ္ေတာ္ နည္းေနလုိ႔ပါ။ အစုိးရဝန္ထမ္းေတြက လြဲရင္ က်န္တဲ့လူေတြ က ျမန္ျမန္ႀကီး ခ်မ္းသာ လာေနၾကတယ္။
ဒီေန႔ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အကပ္မရွိရင္ (gaunxi) ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ အ ထက္လူႀကီးနဲ႔ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြ ေပး ၾကတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာပါ။ သူတုိ႔ဘုတ္အဖြဲ႔ ထဲမွာဆုိရင္ ကုိယ့္ထက္ ရာထူးႀကီးတဲ့ အရာရွိနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ခ်င္တဲ့ လူေတြ ခ်ည္းပဲ။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေတာ့ အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈကုိ ပါတီရဲ႕ “ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ” လုိ႔ အမည္တပ္ၿပီး ကုိင္တြယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။
သူတုိ႔ ဒီအက်င့္ပ်က္ ခ်စားမႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ၾကပါ့မလား? အစုိးရထိပ္ပုိင္းမွာေတာ႔ အက်င့္ပ်က္မႈ ကင္းရွင္းေနေအာင္ လုပ္ေဆာင္ လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၂၀၁၂ - ခု၊ ႏုိင္ဝင္ဘာ (၁၁) ရက္ေန႔ထုတ္ နယူးေယာက္တုိင္းမ္မွာေတာ့ ဝမ္က်ားေပါင္ (Wen Jiabao) ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္မႈက တင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂.၇ ဘီလီယံ ရွိေနတယ္လုိ႔ ေျခရာခံ ေဖာ္ျပထား တာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေအာက္ေျခအဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ အက်င့္ ပ်က္မႈကုိ တုိက္ဖ်က္ႏုိင္ဦးမယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။
အက်င့္ပ်က္မႈေၾကာင့္ သူတုိ႔ပါတီဟာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားမယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးရွိရွိ လည္ပတ္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာ့ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ နီးစပ္ရာလူကုိ ေနရာေပး၊ ရာ ထူးတုိးေပးမယ္ဆုိရင္ ဒီပါတီရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္လည္း က်င္းဆင္းသြားမွာပဲ။ ဒါဆုိ တုိးတက္မႈလည္း ေႏွးေကြးသြားမွာပါ။
ေနာက္ၿပီး တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ကိစၥက တရားဥပေဒနဲ႔ အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ သိပ္ၿပီး အေလးမမူတတ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာဆုိရင္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စနစ္အတုိင္း တရားသူႀကီးရဲ႕အမိန္႔ကုိ အားလုံး လုိက္နာၾကရတယ္။ တရားစီရင္ေရးအဖြဲ႔ဟာ ေရးသားထားတဲ့ ဥပေဒရပ္ဆုိင္ရာ စကားလုံးတုိင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ဖိအားမရွိ၊ လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ ဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ရွိရတယ္။ ဒီဥပေဒကုိ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ အတည္ျပဳလုိက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာမွ အျငင္းပြားစရာအခ်ိဳ႕ ရွိလာ တယ္ဆုိပါေတာ့၊ ဒီအခါမွာ လႊတ္ေတာ္ကုိ တက္ၿပီး ဒီစကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ က ဘာကုိ ဆုိလုိတာပါလဲလုိ႔ သြားေမးေနစရာ မလုိဘူး။ တရားသူႀကီးဆီကုိပဲ သြားၿပီး ေမးရမယ္။ ဒီေတာ့ တရားသူႀကီးက ခုိင္မာတဲ့ အေျခခံဥပေဒ၊ တည္ ဆဲဥပေဒေတြနဲ႔အညီ ညွိဳႏႈိင္းထားတဲ့ ဒီစကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဒီလုိ စ သည္ျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးရတယ္။
ဒီစနစ္ကုိ တ႐ုတ္ျပည္က လက္ခံက်င့္သုံးမႈ မရွိေသးဘူး။ အလားတူပဲ၊ တစ္ခု ခုအတြက္ သေဘာတူညီမႈ လက္မွတ္ေရးထုိးခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္လုိ႔ သူတုိ႔က မခံယူဘူး။ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ မူဝါဒအရ သေဘာတူညီ မႈ လက္မွတ္ထုိးတယ္ဆုိတာ ေရရွည္ဆက္ဆံေရးအတြက္ အစပ်ိဳးျခင္း တစ္ ခုမွ်သာ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မိတ္ေဆြေတြ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္သူ႔ အက်ိဳး အျမတ္က ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္သူရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ ဘယ္လုိ စ သည္ျဖင့္ အခ်ိန္နဲ႔အညီ ညွိဳႏႈိင္းေဆြးေႏြးၿပီး လုပ္ကုိင္သြားတတ္ၾကတယ္။
ဒီမူက သူတုိ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အျမင္ကုိ ထင္ဟပ္ျပေနျခင္း တစ္မ်ိဳးပါ။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူက မူထက္ ႀကီးေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သမၼတ ၼ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ မရဘူးဆုိရင္ ဒီသမၼတဟာ အမည္ခံ သမၼတ တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ စကၤာပူ၊ ၿဗိတိန္၊ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကတုိ႔ကုိ ၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ားက သမၼတ (သုိ႔မဟုတ္) ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆုိရင္ စစ္တပ္အႀကီးအကဲဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အမိန္႔ကုိ နာခံရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းက လူထက္ ႀကီးေနလုိ႔ပါ။ အေမရိကကုိ အသာထားပါဦး။ တ႐ုတ္ဟာ တရားဥပေဒ စုိးမုိးေရး၊ အစုိးရ အင္စတီက်ဴးရွင္းဆုိင္ရာ ကိစၥေတြမွာ စကၤာပူရဲ႕ ေျခရာကုိေတာင္ မွီေအာင္ လုိက္ႏုိင္ပါ့မလား။
လုံးဝ မလြယ္ပါဘူး။ အစုိးရပုိင္းေရာ လူထုပုိင္းပါ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သေဘာထားေတြဟာ တ႐ုတ္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သမုိင္းမွာ ရွိကုိ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒီလုိ မူဝါဒေတြ ဘယ္က ဘယ္ လုိ ေပၚထြက္လာမွာလဲလုိ႔ေတာင္ ေမးမယ္ဆုိ ေမးလုိ႔ ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ႐ႈျမင္မိတာကေတာ့ ဒီမူအစား သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ကုိယ္ပုိင္ဟန္နဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ၾကလိမ့္မယ္။ တရားဥပေဒ စုိးမိုးမႈ၊ အစုိးရနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေျခခံဥပေဒ စတာေတြကုိ ေဘးဖယ္ထားၿပီး အျခား ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျဖကုိ ႀကိဳးစား ရွာေဖြ ၾကည့္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စီးပြားေရးအရ အက်ိဳးအျမတ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ရႏုိင္မယ့္ လည္ပတ္မႈမ်ိဳးကို လည္ပတ္ေနႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ မူဝါဒကုိ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ျပဳျ ပင္ေျပာင္းလဲလာရမွာပါ။ ဘယ္လုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ လုံးဝ မေျပာင္းလဲမယ့္ မူဝါဒကေတာ့ ဗဟုိအားျပဳဝါဒပါပဲ။
(ဆက္ရန္)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (လီကြမ္ယု)
တ႐ုတ္ျပည္၊ ဗဟုိအားျပဳမူဝါဒ (၂)
နံနက္ခင္း သာဓုသံေဝ
ဗုံးဒဏ္ေၾကာင္႔ ယိုယြင္းပ်က္စီးခဲ႔ရသည္႔ ဗုဒၶဂယာရွိ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ ကို ေရႊသကၤန္းျပန္လည္ဆက္ကပ္ႏိုင္ရန္ ထိုင္းဘုရင္ ဘူမိေဗာႏွင္႔ ေစတနာ ရွင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၄.၅ သန္း (ဆင္းေဒၚလာ၁၈. ၁) သန္း တန္းဖိုးရွိ ေရႊ (၃၀၀) ကီလိုဂရမ္ လွဴဒါန္းလိုက္ပါသည္။ ထို ေရႊေသတၱာ ၁၃ လုံးသည္ ပညာရွင္မ်ား၊ ကြန္မန္ဒို ၂၄ ဦအပါအဝင္ လူေ ပါင္း ၄၀ ႏွင္႔အတူ အိႏၵိယကို ေရာက္ရွိလာသည္ဟု ယေန႔ထုတ္ စထရိတ္ တိုင္းမ္မွာ ေဖာ္ျပထားသည္။
ေရႊသကၤန္းဆက္ကပ္ျခင္းကိုလည္း တစ္လ အတြင္း ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ သြားႏိုင္ဖြယ္ရွိေၾကာင္း အျခား သတင္းစာ တစ္ေဆာင္က ျဖည္႔စြက္ ထားသည္။
က်ေနာ္နဲ႔ ေပါက္တတ္ကရ အင္တာဗ်ဴး (နယူး ဗားရွင္း)
ေမး ။ ။ကိုလံဘတ္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္း အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရ ေလ႔လာရ ၿပီးတဲ႔ေနာက္ အားတက္စရာ သခၤန္းစာ ယူစရာ တစ္ခုခု ရခဲ႔ရင္ အဲဒါကို သိပါရေစ။
ေျဖ ။ ။ စားပြဲ တစ္လုံးေပၚမွာ မတ္တတ္ ရပ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကက္ဥေတာင္ ဖင္ ေတာ္ေတာ္ ခြက္ေပးလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ႔ သခၤန္းစာ ရလိုက္ပါတယ္။
ေမး ။ ။ ေဝႆႏၱရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ ဖတ္ရ ေလ႔လာရ ၿပီးတဲ႔ေနာက္ အားတက္စရာ သခၤန္းစာ ယူစရာ တစ္ခုခု ရခဲ႔ရင္ အဲဒါကိုလည္း သိပါရေစ။
ေျဖ ။ ။ ပုဏၰားကေတာ္က သူ႕ေယာက်္ား ပုဏၰားႀကီးကို မဆဲရဲေတာ႔႔ မဒၵီေဒဝီကိုလွဴလိုက္တယ္ဆိုတဲ႔ ေဝႆႏၱရာ မင္ႀကီးကို ႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာ ပို႔ေနသံေတြ ၾကားေနမိတယ္ ဗ်ာ။ (ဒီေခတ္ဆိုရင္ေတာ႔) အိမ္တြင္းေရး ျပႆ နာေတြ တက္ၿပီေပါ႔။ (ဒီေခတ္ဆိုရင္ေတာ႔) မဒၵီေဒဝီက သူမမွာ ဘာအျပစ္ရွိ လိုလဲဆိုၿပီး တရားေတြ႔ရင္ ေဝႆႏၱရာ မင္ႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း တရား ရင္ ဆိုင္ရစရာ ရွိပါလိမ္႔မယ္။
ေမး။ ။ ေရသည္ေယာက်္ား ျပဇာတ္ အေပၚ ခင္းဗ်ား အျမင္ကို သိပါရေစ။
ေျဖ။ ။ ကမၻာမွာ ေရသန္႔ဗူးထုတ္ ေရာင္းရရင္ စီးပြာျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဘုရားရွင္က အရိပ္အႁမြက္ေပးခဲ႔တာကုိ သေဘာ မေပါက္ခဲ႔လု႔ိ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကို က်ိန္ဆဲေနမိတယ္ ဗ်ာ။
ေမး။ ။ စင္ကာပူမွာ အၿမဲေနထိုင္ခြင္႔ ( ပီအာ ) ရဖို႔ဘာေတြ လိုအပ္ပါသလဲ
ေျဖ။ ။ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ တရုတ္ျပည္က ပန္ဒါ ဝက္ဝံ ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ငါးႏွစ္ ဗီဇာ ေလယဥ္ကြင္းမွာ တစ္ခါတည္း ထုေပးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ စိတ္ဝင္စားသလား။ ဘာဘြဲ႔မွ ရစရာ မလိုပါဘူး။
(Posted on 9/10/2012)
ေမး။ ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ိဳးကိုခ်စ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာ ကိုေခၚတာပါလဲ။
ေျဖ။ ။ ျပည္တြင္းမွာမေနေတာ႔ ဒီေမးခြန္းက က်ေနာ္ ဉာဏ္မမီ၊ အေတြ႔ အႀကဳံ မမီတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ိဳးပါ။ မွားရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ။ သိရသေလာက္ေျပာရရင္ေတာ႔ ပင္နီတိုက္ပုံဝတ္တာနဲ႔ လူစည္စည္ရွိရာမွာ ရင္ထိုးေရာင္းၿပီး ရံပုံေငြရွာတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ရင္ထိုးေရာင္းရာမွာလည္း လူတိုင္းသိေနတဲ႔ "ဖေအတူသမီး" ဆိုတဲ႔ဝါက်ကို ထပ္တလဲလဲ ရြတ္ဆိုေန ၾကတတ္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ပါလီမန္ထဲမွာ ခင္မ်ားမႀကိဳက္ဆုံး၊ မျဖစ္ခ်င္ဆုံးအရာက ဘာပါလဲ။
ေျဖ။ ။ ပါလီမန္အစည္းအေဝးမွာ အၿမဲအိိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ႔ ပါလီမန္ အ မတ္ေတြထိုင္တဲ႔ ဖင္ထိုင္ခုံေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ကို (ဝဝႀကီးေတြကို) ထမ္းထားရတာ မတန္လို႔။ တခ်ဳိ႕ဆို သြားရည္ေတြေတာင္ လက္တန္းေပၚ က်တယ္ဗ်ာ။ ရြံစရာႀကီး။
ေမး။ ။ ပါလီမန္အမတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အရဲရင္႔ဆုံး မွတ္သားဖြယ္ အဆိုအမိန္႔ရွိရင္ ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ။ ။ " ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ္႔ေရွ႕ကျဖတ္ေလ်ွာက္ရင္ ဒုတ္နဲ႔ ျဖတ္ရိုက္မွာ" ဆိုတဲ႔ စကားပါ။ ဘယ္ေလာက္ ရဲရင္႔လိုက္သလဲဗ်ာ။ ဒီလို ေႂကြးေၾကာ္ရဲတဲ႔ ပါလီမန္အမတ္ ကမၻာမွာေတာင္ မရွိဖူးေသးပါဘူး။
ေမး။ ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ပါလီမန္အမတ္ (သို႔) ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ေ ယာက္ရဲ႕ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး နဲ႔ ေစတနာအပါဆုံး မွတ္သားဖြယ္ အဆို အမိန္႔ ရွိရင္လည္း ေျပာျပေပးပါအုံး။
ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ႔ အျငင္းပြားစရာ မရွိပါဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ေယာက်္ား၊ မိန္းမေတြကို ဘုန္းႀကီးနဲ႔ သီလရွင္ဝတ္ၾကဖို႔ ေျပာတဲ႔စကားပါ။ ထမင္း တစ္နပ္ ေလ်ွာ႔စားၾကဆိုတာေလ။ တကယ္ ကုသိုလ္ရေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါ၊ ဟဲ ဟဲ။ မေျပာင္ေျမာက္ဘူးလား။ ေျပာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ကို ေျမာက္ေနပါေသးတယ္။
