လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
အခန္း (၂)
"တစ္က တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အႏုိင္က်င့္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ တိတ္ တိတ္ကေလး တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း မသိမသာနဲ႔ လႊမ္းမုိးမႈ ျဖစ္ လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔မွာရွိတဲ့ အင္အားကို ထုတ္ျပရင္း သူတစ္ပါး ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္လိမ့္မယ္။" (လီကြမ္းယု)
၁၉၉၂ - ခုႏွစ္မွာေတာ့ နာမည္ႀကီး ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဂြမ္ေ ဒါင္းျပည္နယ္ကုိ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရး ေပၚလစီ စတင္က်င္႔သုံးဖို႔ တိုက္တြန္း ရင္း နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိလည္း အားေပးစကား ေျပာဖုိ႔ စည္း႐ုံးေရးခရီး တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ
“ကမၻာကေန ေလ့လာသင္ယူၾက၊ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူဆီကေန သင္ခန္း စာေတြ ယူၾက၊ သူတုိ႔ထက္သာေအာင္ လုပ္ရမယ္” လုိ႔ ေျပာထားခဲ့တယ္။
ေအာ္ … သူ ငါေျပာလုိက္တာကို မေမ့ေသးပါလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာ မိတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထက္ သာတာ အမွန္ပါ။
စကၤာပူေရာက္စဥ္ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ေတြ႔ျမင္သြားရတာက ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံ မႈေတြလုပ္၊ စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲမႈ နည္းပညာေတြ တုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ ယူၿပီး ဘာမွ သယံဇာတ မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေပါက္စေလးက သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ဒီလုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ထားေပးႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ သူတုိ႔လည္း စီး ပြားေရး တံခါးဖြင့္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အျမင္ကုိ ယူသြားၿပီး သူ႔လူေတြကုိ စည္း ႐ုံးဖုိ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ သူ ျပန္သြားခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ တ႐ုတ္ျပည္သမုိင္း အ တြက္ အထင္ကရ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကုိ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မလွည့္ေတာ့ပါဘူး။
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ေတြ႔ ခဲ့ရတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေျခမခုိင္တဲ့ ခပ္ညံ့ ညံ့ ၿမိဳ႕ျပေတြကေန အျမန္ရထားေတြနဲ႔ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ေခတ္မွီၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါလီယံ (Dalian)၊ ရွန္ဟုိင္း၊ ေဘဂ်င္း၊ ဂြမ္ေဒါင္း၊ ရွင္က်န္႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကုိ သြားၾကည့္ပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေတြဟာ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိ တဲ့ ေဟာင္ေကာင္စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္း ေနႏုိင္ပါၿပီ။ တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြဟာ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ေတာ္ပါတယ္။ လက္သမားေကာင္းေတြ ရွိတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ဒီအေျခအေန ေရာက္လာေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ၾကာခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ပါပဲ။
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးစရာ အေ ကာင္းဆုံး ပုဂၢဳိလ္ဟာ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ပါပဲ။ သူ စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ေတာ့ မယ္ဆုိေတာ့ ေရွး႐ုိးစြဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက သေဘာမတူၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္ခုိင္မာတဲ့လူပါ။ သေဘာမတူသူေတြကုိ ေဘး ဖယ္ထားခဲ့ၿပီး သူ႔လမ္းေၾကာင္းကုိ သူ ဆက္ခဲ့တာပါ။ သူသာ မရွိဘူးဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲလည္း ျဖစ္လာႏုိင္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ သံသယ ရွိေနသူေတြရဲ႕ သံသယကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သမုိင္းေနာက္ခံဟာ သူတစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ ရွိေနလုိ႔ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္လုံးကုိယ္ ထည္က ေသးငယ္သေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာ င္ေတြထဲမွာေတာ့ အထင္ႀကီး ေလးစားစရာ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢိဳလ္ဟာ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ပါပဲ။
က်န္ဇီမင္းကေတာ့ ဆက္ခံသူအျဖစ္တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ပါ။ ၁၉၈၉ - ခု တီယန္မင္ရင္ျပင္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ သူက ရွန္ဟုိင္းမွာ အႀကီးအကဲပါ။ ရွိန္ဟုိင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းကုိ က်န္က ေကာင္းေ ကာင္း ကုိင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ ပန္းတုိင္တစ္ခု သူ႔ မွာ ရွိေနႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မွတ္မိေနတာ ကေတာ့ က်န္ဟာ ေႏြးေထြးၿပီး ေဖာ္ေရြတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာပါ။ နာမည္ေက်ာ္ ‘O Sole Mio’ ဆုိတဲ့ အီတလီသီခ်င္းသံၾကားေတာ့ သူပါ ဝင္ကေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ ဆြဲကိုင္ၿပီး “အေမရိကန္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ အသုံးခ်မယ္ ထင္သလဲ” လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အဲသလုိ ေမးတာက သူတုိ႔နဲ႔ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ဆက္ ဆံေရး မရင္းႏွီးခင္ကေပါ့။ အခုဆုိရင္ ဒီစကားမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လာေမးေန စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟူက်င္ေတာင္ကုိ အားသစ္ေလာင္းသူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမင္မိပါတယ္။ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ တစ္ခုစ ႏွစ္ခုစ အေရးႀကီးတဲ့ အေျပာင္းအလဲေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္သြားႏုိင္တာဟာလည္း သူ႔အတြက္ မေသးမႊားလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပ လူတန္းစား ကြာဟမႈ ျပႆနာက အႀကီးအက်ယ္ စိန္ေခၚေနတဲ့ကာလပါ။ သူဟာ စကားနည္းၿပီး သုံးသပ္ႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ထင္ထင္ေပၚေပၚ မေန တတ္ဘူး။ မွတ္ဥာဏ္ သိပ္ေကာင္းၿပီး အရာအားလုံးကုိ ေစ့ေစ့စပ္ စပ္ ေတြးေခၚတတ္သူလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ အာဏာရၿပီးၿပီးခ်င္း ဆားေရာဂါ ျဖစ္ ပြားေတာ့ အမွားတစ္ခု သူ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီျပႆနာက စီးပြားေရးအထိ လာ ထိခုိက္မွန္း သိေတာ့မွ ဒီကိစၥကုိ ၾကပ္ၾကပ္မက္မက္ ကုိင္တြယ္ေတာ့တာ။ အဲဒီအထဲမွာ မႀကံဳစဖူး က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာ ပါဝင္တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဟူက်င္ေတာင္နဲ႔ သူ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝမ္က်ားေပါင္တုိ႔ရဲ႕ ျပတ္သားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ညႊန္ျပလုိက္ တာပါပဲ။ ဒါေတြ အားလုံးထဲမွာ ဟူနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ တြင္ခဲ့တာ ကေတာ့ တိဗက္အေရးအခင္းမွာပါပဲ။ ဒီလူဟာ သံမဏိလုိ မာတဲ့လူသားပါ။
သူ အာဏာတည္ၿမဲေနစဥ္ ဆယ္စုႏွစ္ကာလထဲမွာ ဘယ္မူကုိ ရွီက်င့္ဖ်င္ (ရွီက်င့္ပင္း) လက္ကုိင္က်င့္သုံးၿပီး သူ႔သိကၡာအတြက္ ဘာေတြ လုပ္သြား မယ္ဆုိတာကေတာ့ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ ခက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္တုိင္းဟာ သူတုိ႔ အနာဂတ္စီမံကိန္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔က ရြက္ပုန္းသီးဘဝကုိ သေဘာက်ၾကတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ျပည္တြင္းေရး ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေရးႀကီးလွပါ တယ္။ ဒီျပႆနာကုိ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း ကုိင္တြယ္သြားႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူ အာ႐ုံစုိက္ ထားမယ့္သေဘာ ရွိပါတယ္။ သူ႔အေပၚ က်ေရာက္လာမယ့္ ႏုိင္ငံတကာ မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိလည္း အမ်ားႀကီး သူ အာ႐ုံစုိက္ထားရပါလိမ့္မယ္။ တုိးတက္လာတယ္ဆုိေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ တုိးတက္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ ဘူးဆုိရင္ အရင္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ မူဝါဒတခ်ိဳ႕ကလည္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားႏုိင္ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ သူ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္း သြားႏုိင္ မယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း ေထာက္ခံမႈက လည္း အားသစ္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရးမူဝါဒကုိလည္း ကမၻာက အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိမ့္ မယ္။ အေနာက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အာရွတုိက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တုိး တက္လာတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးဟာ ႏုိင္ငံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေပၚမွာ ထိ ႐ိုက္မႈ ရွိေနပါတယ္။ အားေကာင္းတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးဟာ ကမၻာမွာလည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီ ႀကီးေတြဟာ ကမၻာအႏွံအျပားမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္လာမွာမုိ႔ပါ။ တ႐ုတ္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရးမူဝါဒနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏုိးလာတဲ့ က်ားႀကီးဆီက ပါဝါသုံးတဲ့ ေပၚလစီေတြမ်ား က်င့္ သုံးလာေလမလားလုိ႔ စတင္ ခံစားေနၾကရပါၿပီ။ အေမရိကန္ေတြကုိယ္တုိင္ေတာင္ တစ္ခါမွ မႀကံဖူးေသးတဲ့ ရင္ဆုိင္မႈနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါၿပီ။ တစ္ကမၻာလုံး မဟုတ္ေစဦးေတာ့ အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္ေဒသ မွာေတာ့ တ႐ုတ္ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈဒဏ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ခံေနၾကရၿပီ။
ဒီမွာ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈကုိပဲ လုိ လားပါတယ္လုိ႔ ထပ္တလဲလဲ ေပးေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ကတိစကားကုိ ယုံ သည္ျဖစ္ေစ၊ မယုံသည္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာတာကေတာ့ တ႐ုတ္ဟာ သူ တစ္ပါးႏုိင္ငံထဲကုိ က်ဴးေက်ာ္လာမယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။
ဒီမွာ အျမင္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
တစ္က တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အႏုိင္က်င့္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ တိတ္ တိတ္ကေလး တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း မသိမသာနဲ႔ လႊမ္းမုိးမႈ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူ တုိ႔မွာရွိတဲ့ အင္အားကို ထုတ္ျပရင္း သူတစ္ပါးကုိ ၿခိမ္းေျခာက္လိမ့္မယ္။
ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၅)
Post a Comment