@@@ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ လက္သီးသုံးခ်က္@@@

မႏၱေလး၊ သာသနာ႔တကၠသိုလ္ဘဝက ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေခမာဝံသကို မွတ္မိ ပါေသးသည္။ သူက ေဝါသား၊ မစိုးရိမ္ထြက္၊ အရပ္ပုပု၊ သီဟနာဒက ျမင္းမူသား၊ မိုးေကာင္းထြက္၊ အရပ္ပိန္ရွည္ရွည္။ ရုပ္ရည္၊ ေမြးရပ္ေျမ အခ်ိဳးအစားေဝးကြာစြာ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ခဲ႔ၾကရသည့္ ငါးႏွစ္တာကာလ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ႏွစ္စီ စာေမး ပြဲ က်သည္အထိ။

သူနဲ႔စတင္ေပါင္းမိသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းက မလွမပ။ အပုတ္ခ်တာမဟုတ္၊ လိုအပ္ လို႔ ေျပာရဦးမည္။ သူ႔ဒကာတစ္ေယာက္က ခ်ဲေပါက္ၿပီး အေလ်ာ္မရ၊ ခ်ဲထိုင္က မေလ်ာ္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လာသည္။ မင္းလည္း ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔ကြာဆိုလို႔ လိုက္သြားသည္။ ခ်ဲဒိုင္က အျခားသူမဟုတ္၊ ကုသိုလ္ေတာ္ေဘး၊ အမွတ္ ၆(ထင္တာပဲ၊ ၄ လားမမွတ္မိ) ကားဂိတ္က ထမင္းဆိုင္လင္မယားျဖစ္ေနသည္။ အမ်ိဳသမီးက ကေလးႏို႔တိုက္ရင္း ငိုၿပီးေတာင္းပန္သည္၊ ေယာက်္ားက အေတြ႔ မခံ။ ျဖစ္ပုံက လူလည္က်ၿပီးမေလ်ာ္တာေတာ႔မဟုတ္၊ အစားမွားၿပီး ဒိုင္ပြင္႔တာျဖစ္ သည္။ ေနာက္ကလိုက္ရသူဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာမီးစဥ္ကိုၾကည့္ ၿပီး ကရမည္ဟု စဥ္းစားေနလိုက္သည္။
အမ်ားအားျဖင္႔ မဟုတ္မခံေဝါသားက တကယ္မေလ်ာ္ႏိုင္တာမွန္းလည္းသိေရာ ဒါဆိုလည္း တစ္ဝက္ေလ်ာ္၊ က်န္တာ ထားလိုက္ေတာ႔ဟုဆိုကာ သူ႔ဒကာကို တရားခ် ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
"အခု မရွိေသးပါ၊ ျဖည္းျဖည္းေတာ႔ ေပးပါမည္"ဟု သူမက ကတိျပဳသည္။

Artist Aung Kyaw Htet

တကယ္႔အေရးက်ေတာ႔ သူက ေသြးေအးသားပဲဆိုၿပီး သူနဲ႔ပဲအမ်ားဆုံး တြဲျဖစ္သည္။
ေနာက္ၿပီး သီဟနာဒက အညာသားမို႔ ဆင္းရဲသည္။ သူက ေအာက္သားမို႔ သုံးႏိုင္ စြဲႏိုင္သည္။ မနက္ပိုင္းလဘက္ရည္ဆိုင္သြားလ်င္ သူကပဲ ရွင္းေနရတတ္ သည္။ ေက်းူဇူူးႀကီးပါသည္။ ဒါတင္မက၊ သူ႔အခန္းက ဧည့္သည္လည္း အဝင္ အထြက္မ်ားသည္။
သူ႔မွာ တစ္ခု အားနည္းတာက(ကိုယ္႔ သတ္မွတ္ခ်က္ သက္သက္သာျဖစ္သည္) သူ႔အခန္းမွာ ၾကက္ေမႊးမရွိ၊ ေဈးမႀကီးဘဲ မဝယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွေျမာတာမဟုတ္ ပါ၊ ဘာမွန္းလည္းမသိပါ။ ၾကက္ေမႊးဘိုးက လဘက္ရည္ တစ္မနက္ေသာက္ စာပင္ မရွိ။
သူ႔မွာ မရိွလို႔ ကိုယ္႔မွာရွိသလားဆိုေတာ႔ ရွိသည္။ ဒကာမတစ္ေယာက္က ညစ္ပတ္လြန္းေသာ အခန္းကိုၾကည့္ၿပီး ပညာေပးသည့္သေဘာျဖင္႔ လႉထားျခင္းေၾကာင္႔ ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ သီဟနာဒအခန္းမွာ ၾကက္ေမႊးရွိသည္။ သူ႔မွာ မရွိ။ နန္းေရွ႕ေဈးေရာက္ေတာ႔ သူ႔ကိုအဝယ္ခိုင္းသည္။ မသယ္ခ်င္ရင္ တပည့္ေတာ္သယ္ခဲ႔ပါမယ္လို႔ ဆိုေသာ္လည္း ဆရာက မဝယ္ပါ။

သူ႔ေနစဥ္အလုပ္က မနက္ ၉ နာရီခြဲမွာ ေရမခ်ိဳးခင္ အခန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္မီ တံခါးလာေခါက္ၿပီး ၾကက္ေမႊး လာယူ သည္။ ဒါက ပုံေသ။ မေဖာက္လြဲတဲ႔ အမွန္တရား။
တစ္မနက္မွာေတာ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားေျပာစဥ္ အျပင္မွ တံခါးေခါက္ သည္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ သူဝင္မလာမီ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းေတြကို
"ဒါ ဦးေခမာဝံသ၊ သူ ၾကက္ေမႊးလာယူတာ"လို႔ ေျပာေတာ႔
"မင္းဟာက ေသခ်ာလွခ်ည္လား"
"ေသခ်ာတယ္၊ မယုံရင္ၾကည့္၊ ပရမတၳသစၥာလိုပဲ"
ေျပာအၿပီး တံခါးဖြင္႔ေပးလိုက္ေတာ႔ ေျပာတဲ႔အတိုင္းျဖစ္ေနလို႔ အားလုံး ရယ္ၾကရ သည္။ ဆရာသမားကေတာ႔ ဘာကို ရယ္မွန္းမသိ၊ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပေတာ႔မွ
"ေခြးမသား၊ ငါ႔ကိုအပုတ္ခ်တာေပါ႔ေလ" ဆိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး လက္သီးနဲ႔ သုံးခ်က္ တိတိ လက္ေမာင္းကို ထိုးပါသည္။ သီဟနာဒလည္း မေရွာင္ပါ။ ရယ္ၿပီး အထိုးခံလိုက္ပါသည္။ မုန္းလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။

သို႔ေသာ္
ဧည့္သည္အလာမ်ားတဲ႔ သူ႔အခန္းမွာ ဧည့္သည္ေတြလာၿပီး ျပန္ရင္ သူတို႔ အမႈိက္ ကို သူတို႔ဘာသာျပန္ရွင္းသြားႏိုင္ဖို႔ ၾကက္ေမႊးေလးတစ္ေခ်ာင္း အခန္းေထာင္႔မွာ ရွိေနရင္ေတာ႔ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ႀကဳံတိုင္းလည္း လက္သီးနဲ႔အထိုးခံၿပီး ရယ္စရာ လိုလို အတည္လိုလို ေျပာေနျဖစ္တာပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္း ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းက ရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို ဘာမွထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
ဦးေခမာဝံသသည္လည္းေကာင္း
သီဟနာဒသည္လည္းေကာင္း
ၾကက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းသည္လည္းေကာင္း
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေတြက မႏၱေလး၊ သာသနာ႔တကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာ တကယ္ ရွိခဲ႔ၾကပါ၏။