အင္တာေနရွင္နယ္ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာ


သတင္းစာေတြ၊ မီဒီယာေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖတ္လုိက္၊ နားေထာင္လိုက္နဲ႔ တိ႔ု ႏိုင္ငံႀကီး ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနၿပီလို႔ ထင္မိတယ္။ ဟုတ္သေလာက္ေတာ႔ ဟုတ္တယ္။ မဟုတ္သေလာက္က မဟုတ္ဘူး။
ႏိုင္ငံျခား ေဒၚလာေငြေတြ ေငြလဲ စင္တာေတြမွာ တရားဝင္ လဲလွယ္ႏိုင္ၿပီ။ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ လဲစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ အဲဒါ ကမၻာ သိ ေၾကျငာထားတဲ႔ သတင္းေပါ႔။

ဒါနဲ႔ အထင္တႀကီး စလုံး ေဒၚလာေလးေတြ ယူသြားတယ္။ သြားၿပီးလဲမယ္ ဆိုေတာ႔......
ႏိုင္ငံျခား ေဒၚလာေငြေတြကို ျမန္မာ က်ပ္ေငြနဲ႔ လဲေပးတဲ႔ ဘဏ္ ေျခာက္ခု ရဲ႕ ေကာင္တာ ေျခာက္ခု ေဖာရိန္း မန္းနီး အိတ္က္စ္ ခ်ိ္န္း စင္တာမွာ ရိွတယ္။

ျဖစ္ရပုံက တခ်ိဳ႕ေကာင္တာက ပတ္စ္ပို႔ပါမွ လဲေပးတယ္တဲ႔။ ဟိုက္။ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ေငြလဲ ေကာင္တာက အင္မီဂေရးရွင္းရုံးမွ မဟုတ္တာဘဲ။
တခ်ိဳ႕ေကာင္တာက စင္ကာပူ ေဒၚလာ ဘယ္က ဘယ္လို ရလာတာလဲတဲ႔။ ဟိုက္။ ( ဒုတိယဟိုက္ ) ေမးစရာလား။
က်န္တဲ႔႕ေကာင္တာႏွစ္ခုက လဲေပးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ..တစ္ေယာက္ကို ေဒၚ လာ ႏွစ္ရာပဲ လဲလို႔ရပါတယ္ တဲ႔။ ဟိုက္။ ( တတိယဟိုက္ )

မွန္တယ္။ တရားဝင္ လဲလွယ္ႏိုင္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာပဲ။
အျပင္မွာေတာ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ လဲလို႔ရတယ္။ အဲ ေဈးေလး ကြာတာပဲရိွ တယ္။
ျပည္ပ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ရြာျပန္ လက္ေဆာင္သတင္းေလးပါ။



ဇင္ေဝေသာ္

ဘာသာစကား နဲ႕ ဇာတိဂုဏ္ ( ၆ း ၆ )

          ပထမဆုံးကေတာ့ ဇာတိဂုဏ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ တ႐ုတ္လုိ ဘြဲ႔ရသူနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိ ဘြဲ႔ရသူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကုိ ငါ ေတြ႔မိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိခင္ဘာသာစကား သင္ရမယ္လုိ႔ အတင္းတြန္းေပးေနတာ။ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္မွာ မူလဗီဇ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၁၉၆၅ - ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ရပ္ဖဲ(လ္)ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက ရီေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းေပၚတက္ၿပီး အသည္းအသန္ ဆႏၵျပေနၾကတာ။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးေရသာခုိမႈ၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္မႈပဲ။ လူထုႀကီးထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ လုံးဝမရွိဘူး။

(လီကြမ္းယု)

လီကြမ္းယု နဲ႕ ခရစ္ယန္ဘာသာတရား ( ၆ း ၅ )   မွအဆက္

ေမး ။   ။ ခုတေလာ ဘာသာစကားထဲမွာ မစၥတာလီ စိတ္ေတာ္ေတာ္ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တ႐ုတ္ဘာသာစကား သင္ၾကားေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာစကားႏွစ္ခု ၿပိဳင္တူသင္ၾကားေရးကိစၥမွာေပါ့။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မစၥတာလီရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိပါရေစလား။
ေျဖ ။    ။ ပထမဆုံးကေတာ့ ဇာတိဂုဏ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ တ႐ုတ္လုိ ဘြဲ႔ရသူနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိ ဘြဲ႔ရသူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကုိ ငါ ေတြ႔မိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိခင္ဘာသာစကား သင္ရမယ္လုိ႔ အတင္းတြန္းေပးေနတာ။ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္မွာ မူလဗီဇ ေပ်ာက္သြားတယ္။

         ၁၉၆၅ - ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ရပ္ဖဲ(လ္)ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက ရီေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းေပၚတက္ၿပီး အသည္းအသန္ ဆႏၵျပေနၾကတာ။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးေရသာခုိမႈ၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္မႈပဲ။ လူထုႀကီးထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ လုံးဝမရွိဘူး။

 ေမး ။   ။ မစၥတာလီလည္း အဂၤလိပ္လုိ ဘြဲ႔ရခဲ့တာပဲ။ မစၥတာလီရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြလည္း အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရေတြပဲ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။    ။ စကၤာပူမွာ အႏုိင္ရဖုိ႔ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရေတြကုိ စည္း႐ုံးႏုိင္မွ ရမယ္ဆုိတာကုိ ငါတုိ႔ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရဆုိတာက လူဦးေရနဲ႔စာရင္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရေတြရဲ႕အားကုိ ရေအာင္လုိ႔ လက္ဝဲသမားေတြနဲ႔ ငါတုိ႔ေပါင္းခဲ့တာ။ တ႐ုတ္ဗီဇသာ ေပ်ာက္သြားရင္ ငါတုိ႔ ဘာလူမ်ိဳးေတြဆုိတဲ့ စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားမွာ။ တုိ႔က အေနာက္တုိင္းသား မဟုတ္ဘူး။ တုိ႔မွာ အေရွ႕တုိင္းသား တ႐ုတ္ဗီဇ ရွိကုိရွိေနရမယ္။ ဒါက ငါ့ကုိ ေမာင္းႏွင္ေပးလုိက္တဲ့ ပထမအေၾကာင္းပဲ။

         အခု စကၤာပူးရီးယန္းေတြက စကၤာပူးရီးယန္းျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ဒီယဥ္ေက်းမႈတန္ဖုိးကုိ အေလးမထားတတ္ၾကဘူး။
         ယဥ္းေက်းမႈဆုိတာ ဘာလဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ။

         အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ငါ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ လုံးဝမတူဘူး။ မူလဗီဇဓာတ္ခံ ရကုိမရဘူး။ ဒါနဲ႔ ငါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ငါ့သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ဦးဇြန္းပုတ္ဆံပင္အရြယ္ ကတည္းက တ႐ုတ္ေက်ာင္းကုိ ထည့္လုိက္တာ။ သူတုိ႔ ကိန္းဘေရး(ဂ်္)ကုိ ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔အရြယ္ ကေလးေတြအားလုံးက ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သူတုိ႔က ဒီအတုိင္းပဲ။ လုံးဝ မေျပာင္းၾကဘူး။ အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမုိးတာကုိ သူတုိ႔ မခံၾကဘူး။ မင္းကမင္း၊ ငါက ငါပဲ။ မင္း သခ်ၤာအေၾကာင္းေျပာရင္ ငါလည္း သခ်ၤာအေၾကာင္း ေျပာမယ္။ ငါနဲ႔မင္း ယွည္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက ငါပဲ။ ဆုိလုိတာက သူတုိ႔မွာ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ရွိၾကတယ္။

 ေမး ။   ။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔မ်ား အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကုိ အရင္သြားခဲ့ၾကရင္ ...
ေျဖ ။    ။ ဒါဆုိရင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက ကမၻာရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းထဲမွာ ပါဝင္ဖုိ႔ ဆံပင္ရွည္ထားရမယ္။ ဒါဟာ ကမၻာ့ယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ ငါ့သားေတြကလည္း ဒီလုိပဲ ထင္မွာေပါ့။ အျမင္သာ မတူၾကတာ။ အဲ့ဒီစိတ္ဓာတ္က တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ။ အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါက ၁၉၅၀ - နဲ႔ ၆၀ - ခုႏွစ္ေတြက။

         အခုႏွစ္ေတြမွာ မိဘေတြက တ႐ုတ္စာသင္တာဟာ  အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ သက္သက္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ တန္ဖုိးကုိ မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တ႐ုတ္ျပည္က တက္လာပါေလေရာ။ တ႐ုတ္စကားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာတတ္တဲ့လူေတြ မရွိရင္ အခြင့္အေရးေတြ ငါတုိ႔ ဆုံး႐ႈံံးေတာ့မယ္။ သူတုိ႔က ဒီကုိလာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ၾကေတာ့မွာ။ သူတုိ႔အဂၤလိပ္က မေကာင္းဘူး။ မေလးလုိလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ စကၤာပူးရီးယန္း စီးပြားေရးမိတ္ဖက္ေတြကုိ သူတုိ႔ လုိလာၿပီ။ သူတုိ႔နဲ႔ လက္တြဲၿပီး စီးပြားေရးလုပ္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ မေလးစကားေျပာ၊ သူတုိ႔ကုိ ေဒသတြင္း အကုန္ေခၚသြားလုိ႔ ရတယ္။

         တ႐ုတ္စကားမတတ္လုိ႔ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ တုိ႔ဆီက စီးပြားေရးသမားတုိင္း သေဘာေပါက္တယ္။ အဂၤလိပ္ ပထမဘာသာ၊ တ႐ုတ္ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္တဲ့ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်းဇူးတင္စကား လာလာေျပာတဲ့ အီးေမးေတြ ငါရတယ္။ ဆုိလုိတာက ကမၻာ့အႀကီးဆုံးေစ်းကြက္က ငါတုိ႔ကုိ အမ်ားႀကီး အကူအညီေပးႏုိင္တယ္။ တုိ႔လုိတာက သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ဘာသာစကားရွိေနဖုိ႔ပဲ။

         အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အေမရိက၊ ဥေရာပနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္ငံေတြကုိ ဆက္သြယ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါက ဘယ္လုိ တုိးတက္လာတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာတာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တ႐ုတ္နဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး တ႐ုတ္ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး မလုိက္ႏုိင္ရမွာလဲ။ လာမယ့္ႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ နဲ႔ ၄၀ မွာ သူတုိ႔စီးပြားေရးဟာ အမ်ားႀကီး တုိးတက္လာမွာ။ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ လူတစ္ေယာက္စီ (တစ္ဦးခ်င္း) ၀င္ေငြကုိ မီဖုိ႔ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၊ ၇၀ လုိလိမ့္ဦးမယ္။

ေမး ။   ။ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘာသာစကားႏွစ္ခု သင္ယူရမယ္ဆုိတဲ့ ေပၚလစီခ်မွတ္မိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေနာင္တရစရာမ်ား ရွိသလား။
ေျဖ ။    ။ ေနာင္တေတာ့ မရဘူး။ အဂၤလိပ္စကား အိမ္မွာေျပာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ တ႐ုတ္စာ တ႐ုတ္လုိသင္၊ တ႐ုတ္လုိ ငါနဲ႔တူေအာင္လုိက္ဆုိ။ ဒါမ်ဳိးဆုိေတာ့ ကေလးေတြက မသိဘူး။ နား႐ႈပ္ကုန္တာ။ သူတုိ႔က တ႐ုတ္ျပည္က ေက်ာင္းမွာ သင္သလုိ သင္ၾကတာ။ ေနာက္ပုိင္း ဒီစနစ္ကုိ ငါေျပာင္းပစ္ခဲ့ရတာ။ ငါၾကားရတာက တခ်ဳိ႕ကေလးမိဘေတြက သူတုိ႔ကေလးေတြ တ႐ုတ္စာသင္ရတာက လြတ္ေအာင္ ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္း သြားထားၾကသတဲ့။

         ဒီေနာက္ Goh Yeng Seng နဲ႔ ငါသြားေတြ႔တယ္။ သူက တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားပညာေရးဌာနမွာ အႀကီးအကဲ၊ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကုိလည္း အဂၤလန္က ရထားတာ။ သူလည္း ဒါေတြ ေလ႔လာေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အရင္သင္ယူရတာ။ သူ႔အဂၤလိပ္စာ ေလ႔လာတာကလည္း ငါ တ႐ုတ္စာ ေလ့လာခဲ့ရသလုိပဲ။ အဂၤလိပ္-တ႐ုတ္ အဘိဓာန္ကုိ သုံးရတယ္။ အဂၤလိပ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကုိ သုံးလုိ႔ကေတာ့ ဒီဟာ မသိလုိ႔ ရွာတယ္။ ဟုိဟာပါ ထပ္မသိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ကုန္တာ။

         ငါ တ႐ုတ္စာသင္ေတာ့လည္း တ႐ုတ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓာတ္ကုိသုံးခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ ကေလးေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကုိ အသုံးျပဳၿပီး တ႐ုတ္စာသင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ။ အဲဒါအဆင္ေျပသြားတယ္။ အရင္ဆုံး ေက်ာင္းေလးေက်ာင္းမွာ စမ္းၾကည့္တယ္။ ကေလး မိဘေတြဖက္ကေန တုိးတက္မႈရွိေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရအဖြဲ႔ေတြကုိ အတုိက္အခံလုပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆက္ၿပီး ဒီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးခဲ့ၾကတယ္။

         အခုအေျခအေနက ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ဆရာေတြကုိယ္တုိင္က ဘာသာစကားႏွစ္ခုကုိ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္ၾကၿပီ။ ဆရာႀကီးေတြကုိ အစားထုိးလုိက္တဲ့ ဆရာငယ္ေလးေတြဆုိရင္ အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းတတ္ၿပီ။ တ႐ုတ္စာကုိ ထပ္ၿပီး ေလ႔က်င့္ေပးလုိက္ေတာ့ ျပႆနာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သင္မယ့္ႏႈန္းကုိလည္း ေလ႔လာရတယ္။ ေမာ္ဂ်ဴးတစ္ခု ထားရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီျပႆနာက ေျဖရွင္းႏုိင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက ညံ႔ခဲ႔လုိ႔ ႏွစ္ (၄၀) ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္ကြ။

         ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲကြာ။ ဒီေလာက္ႀကီး အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေတြ ရင္ဆုိင္ရမယ္မွန္း သိခဲ့ရင္ ငါလုပ္ခ်င္မွလည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့မွာေပါ႔။ ဒါ ဘ၀ပဲေလ။ ေလ႔လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ပညာဆုိတာ ရလာတတ္တာပဲ။

 ေမး ။   ။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရ ကေလးမိဘေတြက ေတာ္ေတာ္ကုိ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကတာ။ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က တရုတ္စာကုိ စိတ္မ၀င္စားတာနဲ႔ ကေလးေတြကုိလည္း တ႐ုတ္စာသင္ဖုိ႔ အားမေပးၾကတာပါ။
ေျဖ ။    ။ တခ်ဳိ႕တ၀က္ မွန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကကုိ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိတာ။ ငါကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပဲ ေက်ာင္းမွာသင္၊ ေက်ာင္းကထြက္ေတာ့ေမ့ … ျဖစ္ဖူးတယ္။ အခု တ႐ုတ္ျပည္က တတ္လာၿပီ၊ တ႐ုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္ဖုိ႔ သင့္ၿပီ။ မင္းက ေရွ႕ေနလား၊ စာရင္းစစ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ုတ္စကားေျပာတတ္ရင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကုမၸဏီေတြက မင္းကုိ ငွားၾကမယ္။ လစာကလည္း ေကာင္း၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္းလည္း ေပး၊ မင္းကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးေကာင္းေကာင္းလည္း ေပးထားတယ္။ ပုိက္ဆံ ပုိစုလုိ႔ရ၊ အရင္ထက္ ပုိက္ဆံပုိရွိတဲ့ လူအေနနဲ႔ ျပန္လာ။ မင္း CV ကလည္း ပုိၿပီး အထင္ႀကီးစရာေကာင္း၊ မင္းနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူတုိ႔က တေလးတစား ေျပာရေတာ့မယ္။ ကဲ အခုေတာ့ စိတ္မ၀င္စားမႈကိစၥက ၿပီးသြားၿပီ။ သူတုိ႔ စိတ္၀င္စားလာၾကၿပီ။

 ေမး ။   ။ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရ၊ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရ အုပ္စုႏွစ္ခုရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ၾကားမႈ ေပၚလစီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျခားနားခ်က္ကုိ မစၥတာလီ ေျပာျပခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ခ်မွတ္ခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္သလဲ။
ေျဖ ။    ။ ေအး … လူငယ္ေတြမွာေတာ့ ဒီျခားနားခ်က္က နည္းနည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္ကုိ ပထမဦးစားေပး၊ တ႐ုတ္ကုိ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ၾကရတာကုိး။ ငါ ဟႏိြဳင္းကုိေရာက္ေတာ့ စထရိတ္တုိင္း(မ္)က ငါ႔သတင္းကုိယူဖုိ႔ ပီကင္းက သတင္းေထာက္ကုိ လႊတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက ေက်ာင္းမွာ တ႐ုတ္စာကုိ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္ခဲ့ရတာ။ သူ႔ CV ကုိၾကည့္ေတာ့ သူက လန္ဒန္က စီးပြားေရးတကၠသုိလ္က ဘြဲ႔ရခဲ့တာ။ ငါတုိ႔ သံအမတ္က ေျပာတယ္။ သူ ပီကင္းမွာစၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္လေလာက္လည္းၾကာေရာ အဆင္ေျပသြားေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါက ေျခာက္လအတြင္း သူတုိ႔ကုိ မီေအာင္ ဘယ္လုိလုိက္ခဲ့သလဲလုိ႔ ေမးတယ္။

         အိမ္မွာ တ႐ုတ္စကားေျပာလုိ႔လုိ႔ သူက ေျဖတယ္။ အေရးနဲ႔ အဖတ္မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး အဆင့္ျမင့္ႀကီး ဟုတ္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အၿမဲတမ္း ေျပာေနေတာ့ သူ႔တ႐ုတ္စကားက ေခ်ာေနတာပဲ။ အခု ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္လည္းၾကာေရာ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဘာမွ ခြဲလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။

         အခု လုိအပ္တာက စီးပြားေရးေလကြာ။ ကဲ … ေနာက္ စီးပြားေရးပါ၀ါေတြက ဘယ္မွာလဲ။ အေမရိက၊ ဂ်ပန္၊ ၿဗိတိန္၊ ၾသစေတးလ်၊ နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ အဂၤလိပ္စာ။ သူတုိ႔ကုိ ငါက မစြန္႔လႊတ္ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး သေဘာတူညီမႈက ရွိေနမွာပဲ။ အခု ငါတုိ႔ စီးပြားေရးအတြက္ အင္ဂ်င္အသစ္ေတြ ထပ္ၿပီး တပ္ဆင္ရေတာ့မယ္။

         တ႐ုတ္၊ အိႏိၵယ၊ ပါရွားေဒသ (ပင္လယ္ေကြ႔) ႏုိင္ငံေတြကြာ။ ငါတုိ႔ဆီက ေတာ္တဲ့ကေလးေတြ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ အာရပ္စကားေတာင္ သင္ယူသင့္ၿပီ။ ဒီမွာ အာရပ္ရပ္ကြက္ေလးလည္း ရွိသင့္တယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမွာ။ အစကတည္းက စကၤာပူမွာ အာရပ္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ယီမင္က လာၾကတဲ့လူေတြ၊ အာရပ္အမည္နဲ႔လမ္းလည္း ဒီမွာရွိတယ္။ အာရပ္ေတြအတြက္ ေနရာေလး ဒီမွာရွိရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ပုိအဆင္ေျပမယ္။ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္စကားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီကုိသြားၿပီး စီးပြားေရးလုပ္မယ္ဆုိရင္ အလုပ္သမားေတြကုိ ၿခဳံငုံမိေအာင္ အာရပ္စကားနည္းနည္းေတာ့ ေျပာတတ္မွ ေကာင္းမယ္။

         အိႏိၵယနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ တမီး(လ္) သင္တာကေတာ့ သိပ္အသုံးမက်လွဘူး။ ဒီဘာသာက တမီး(လ္) နာဒူးမွာပဲ ေျပာၾကတာ။ အိႏိၵယဘာသာစကား သင္မယ္ဆုိရင္ ဟိႏၵီက အေကာင္းဆုံး၊ သန္းသုံးေလးရာေလာက္ ဒီဘာသာနဲ႔ စကားေျပာလုိ႔ရတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္သူတုိင္းက အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္ေတာ့ ျပႆနာေတာ့ မရွိလွဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္က တ႐ုတ္စကားမတတ္ရင္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ သိပ္ပညာတတ္တဲ့ လူနည္းစုေလးပဲ အဂၤလိပ္လုိတတ္တာ။ အုိလံပစ္အတြက္ဆုိၿပီး အခု လူတုိင္း အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ေနလုိက္ၾကတာ။ ရႏုိင္လွ ထမင္းစားေရေသာက္ စကားေပါ႔ကြာ။

 ေမး ။   ။ စကၤာပူမွာ တစ္ခုတည္းေသာ တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ သင္ၾကားေပးတဲ့ Nantah တကၠသုိလ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီကိစၥမ်ဳိးကုိ ေရွာင္လုိ႔ ရႏုိင္မယ့္ နည္းမ်ား မရွိႏုိင္ဘူးလား။ အခုေန တ႐ုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္မယ့္ တကၠသုိလ္တစ္ခုေလာက္ ရွိေနရင္ ပုိ မေကာင္းဘူးလား။


ဆက္ရန္ -

ဇင္ေ၀ေသာ္

“မအုိမင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရား”


Letter in the Wallet
By- Arnold Fine

           ဒီဝတၱဳတိုေလးကို ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္(စ္)မွာ ၁၉၈၅- ခုက ေဖာ္ျပခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။ အခု ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂- မွာ အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားတာပါ။ ပထမဆံုးဖတ္တုန္းကေတာ့ သာမာန္ပါပဲ။ ပ်င္းပ်င္းရွိလို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ဖတ္လိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ဟန္နာ့နဲ႔ မိုက္ကယ္တို႔ရဲ႕ သစၥာတရားက မျဖစ္မေနတိုက္တြန္းေနလို႔ ဘာသာျပန္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ သူတို႔သစၥာကို မေဖာက္ရဲလို႔ လို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
         
           အသည္းခိုက္ေအာင္ခ်မ္းတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္မိတယ္။ အိတ္ထဲမွာ အမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာလည္း မေတြ႔ရဘူး။ အိတ္ထဲမွာပါတာက သံုးေဒၚလာရယ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝါက်င့္က်င့္ စာေလးတစ္ေစာင္ရယ္ပါ။


           အဲဒီ စာအိတ္ေပၚမွာ ျပန္ပို႔ရမယ့္ လိပ္စာကလြဲလို႔ ဘာမွမေတြ႕ရျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ စာအိတ္ကိုေဖာက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒီစာဟာ ၁၉၂၄- ခုက ေရးထားတာဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္နီးပါးေတာင္ ၾကာေနေပါ့။ ပိုက္ဆံအိတ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သဲလြန္စေလးမ်ား ရမလားဆိုၿပီး စာကိုလည္း ထပ္တလဲလဲဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။

           စာက တကယ္ေတာ့ ရည္းစားစာပါ။ ဒီစာကို ဦးတည္ေရးထားခံရသူက မိုက္ကယ္ပါ။ သူမရဲ့ အေမက မိုက္ကယ္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္မျပဳလို႔ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ္ကိုေတာ့ အျမဲတမ္းဆက္ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပထားတယ္။ စာရဲ့ေအာက္မွာ ဆိုင္းထိုးထားတဲ့နာမည္က ဟန္နာ့တဲ့။ စာကေလးကေတာ့ ခ်စ္စရာေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာပိုင္ရွင္ရဲ့ သဲလြန္စကိုလိုက္ရွာဖို႔ မိုုက္ကယ္ဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းစင္တာကို သတင္းအစအနေလးမ်ား ရလိုရျငား ဖုန္းေကာက္ဆက္လိုက္မိတယ္။

           “ေအာ္ပေရတာခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမတၱာရပ္ခံစရာေလး ရွိေနလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ရခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ရဲ့ ပိုင္ရွင္ကိုေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားရွာေဖြေနတာပါ။ ဒီစာထဲမွာပါတဲ့ လိပ္စာရဲ့ဖုန္းနံပတ္ေလးမ်ား ေျပာျပႏိုင္မလားလို႔ပါ။”

           ေအာ္ပေရတာက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူမရဲ့ စူပါဗိုက္ဆာလိုင္းဆီ လႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ သူမက ဖုန္းနံပါတ္ရွိေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနကို သူမကပဲ ရွင္းျပေပးၿပီး ဟုိဖက္က လက္ခံစကားေျပာဆိုဖို႔ သေဘာတူရင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းျပန္ဝင္လာပါတယ္။ “အမ်ိဳးသမီးက ရွင္နဲ႔စကားေျပာမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္”။

           ဟန္နာ့ကို သိသလားလို႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ကြ်န္ေတာ္ကေမးတယ္။
           “သိတာေပါ့ရွင္၊ ကြ်န္မတို႔ ဒီအိမ္ကို ဟန္နာတို႔မိသားစုဆီက ဝယ္ထားလိုက္တာပဲ။”
           “အခု သူတို႔ ဘယ္မွာေနၾကသလဲဆိုတာ ေျပာျပေပးႏိုင္မလားဗ်ာ”
           “ၾကာေတာ့ ၾကာၿပီရွင့္၊ ဟန္နာက သူ႔အေမကို လူႀကီးေဂဟာကို ပို႔လိုက္ရတယ္။ ေဂဟာကို ေခၚၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဟန္နာရဲ့ လက္ရွိလိပ္စာကို ရႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
          
သူမကပဲ လူႀကီးေဂဟာရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေပးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေခၚၾကည့္ေတာ့ ဟန္နာရဲ့မိခင္ဟာ ေဂဟာမွာပဲ ဆံုးပါးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပျပန္ပါတယ္။ တဆက္တည္း သူမကပဲ ဟန္နာရွိႏိုင္ေလာက္တဲ့ လိပ္စာတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ထပ္ေပးျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းေျဖတဲ့အမ်ိဳးသမီးကပဲ အခုဟန္နာကိုယ္တိုင္ လူႀကီးေဂဟာမွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဂဟာရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထပ္ေပးလို႔ ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းေျဖတဲ့အမ်ိဳးသမီးက “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ဟန္နာဟာ ကြ်န္မတို႔နဲ႔အတူတူ ရွိေနပါတယ္” လို႔ ေျဖလာပါတယ္။

           ကြ်န္ေတာ္မ်ား ခဏဝင္ေတြ႔လုိ႕ရမလားလို႔ ေမးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အခ်ိန္က ည (၁၀) နာရီထိုးေနၿပီ။ ေဂဟာရဲ့ ဒါရုိက္တာက ဟန္နာက အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ အိပ္ၿပီလား၊ တီဗီြၾကည့္ေနတုန္းပဲလား မေသခ်ာဘူး။ ကံေကာင္းလို႔ မအိပ္ေသးရင္ေတာ့ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္ေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကံစမ္းလိုက္္မိပါတယ္။ ဒါရုိက္တာနဲ႔ အေစာင့္က ေဂဟာရဲ့အေပါက္ကေန ကြ်န္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဂဟာရဲ့ တတိယထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကံ သိပ္မညံ့ေၾကာင္း ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဟန္နာက တီဗီြၾကည့္ေနတုန္းပါ။
           ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ၊ ေငြအိုေရာင္ဆံပင္၊ ေဖာ္ေရြတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ဟန္နာ့ကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ေကာက္ရခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ စာအေၾကာင္းကိုရွင္းျပၿပီး သူမကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ စာကို သူမခဏ စူးစုိက္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး-

           “လူေလးရယ္၊ ဒီစာေလးဟာ မိုက္ကယ္နဲ႔ အေဒၚတို႔ ေနာက္ဆံုးဆက္သြယ္ခဲ့ရတဲ့ စာေလးပါ”
           အဲဒီေနာက္ သူမက ဟိုးအေဝးကို ေငးၾကည့္ရင္း-
           “သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက အဖြားက (၁၆) ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ။ ေမေမက သိပ္ငယ္ေသးတယ္ဆိုၿပီး အဖြားကို မိုက္ကယ္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္မေပးေတာ့ဘူးေလ။ မင္းယံုမလားမသိဘူး။ မိုက္ကယ္က သိပ္ေခ်ာတာ။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေရွာင္ကြန္နရီက်ေနတာပဲ”

           ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူရယ္မိၾကေသးတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ ဒါရုိက္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး အျပင္ထြက္သြားခဲ့တယ္။
           “ဟုတ္တယ္ကြဲ႕၊ မိုက္ကယ္ဂိုးစတိန္းဆိုတာ သူ႔နာမည္ပဲ။ သူ႔ကိုေတြ႔ရင္ ေျပာျပေပးပါကြယ္ ဟန္နာကခ်စ္ေနဆဲ၊ မိုက္ကယ့္ကို သတိရေနဆဲပါ၊ အခုအခ်ိန္အထိ အဖြားဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္မထပ္ခဲ့ပါဘူး” လို႔။

           သူမရဲ့မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရီေဝေနတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားကပဲ ရေအာင္ၿပံဳးၿပီး “မိုက္ကယ့္ေလာက္ ခ်စ္ရမယ့္လူ အဘြားဘဝမွာ မရွိခဲ့ဘူး” လို႔ ဆက္ေျပာရွာတယ္။

           အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ဟန္နာ့ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၊ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး စက္ေလွကားနဲ႔ ပထမထပ္ကို ဆင္းသြားမိတယ္။ တံခါးဝမွာ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနေတာ့ အေစာင့္က “ဟန္နာက ဘာအကူအညီမ်ား ေပးလိုက္ႏိုင္သလဲ” လို႔ ေမးတယ္။ လမ္းစေတာ့ရခဲ့ေၾကာင္း သူ႔ကိုရွင္းျပၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံအိတ္ကေလးကို သူ႔ကိုထုတ္ျပမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပိုက္ဆံအိ္တ္ပိုင္ရွင္ကိုေတြ႔ဖို႔ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ႀကိဳးစားခဲ့ရပံုကိုလည္း သူ႔ကိုရွင္းျပလုိက္တယ္။

           ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလည္းျမင္လိုက္ေရာ အေစာင့္က “ ကြ်န္ေတာ္သိၿပီ၊ အိတ္ပိုင္ရွင္က မစၥတာ ဂိုး(လ္) စတိန္းပဲ။ အဲဒါ သူအျမဲတမ္း သိမ္း၊ အျမဲတမ္း က်ေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးပဲ”
           “မစၥတာ ဂိုး(လ္) စတိန္း ဆိုတာဘယ္သူလဲ”
           “ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဂဟာက သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ပဲ။ ရွစ္ထပ္မွာေနတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ပါ။ သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း က်ေပ်ာက္ခဲ့တာျဖစ္မွာ”

           အေစာင့္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ဒါရုိက္တာရံုးခန္းကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္သြားတယ္။ အေစာင့္ေျပာသမွ်ေတြကို ဒါရုိက္တာကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူလိုက္လာၿပီး ရွစ္ထပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္သြားၾကျပန္တယ္။
           “သူဧည့္ခန္းထဲမွာရွိေနတုန္းလို႔ ထင္တာပဲ။ ညပိုင္းေတြမွာ သူစာၾကည့္ေနတတ္တယ္” လို႔ နာ့စ္မေလးကေျပာတယ္။
          
မီးလင္းေနတဲ့အခန္းထဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝင္လိုုက္ေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒါရုိက္တာက သူ႔ကိုပဲ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ား က်ေပ်ာက္ခဲ့သလားလို႔ေမးေတာ့ မိုက္ကယ္ဂိုးစတိန္းက သူ႔အိတ္ေထာင္ကို စမ္းၾကည့္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အျဖစ္မွန္ကိုသိၿပီး “ဘုရား၊ ဘုရား ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္ပိုက္ဆံအိပ္ေပ်ာက္ေနတယ္” လုိ႔ေျဖတယ္။

ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလည္းေတြ႔လုိက္ေရာ သူေတာ္ေတာ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားတဲ့ပံုပဲ။ “ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းက က်ေပ်ာက္ခဲ့တာေနမွာ။ မင္းကို ဆုခ်ရဦးမယ္” လို႔ေျပာတယ္။

           “မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဝန္ခံစရာရွိတယ္။ အိတ္ထဲကစာကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါကလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ပိုင္ရွင္ကို သိလိုတဲ့ဆႏၵေၾကာင့္ပါ။ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ”
           သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးေတြ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
           “မင္း စာကိုဖတ္လိုက္တယ္၊ ဟုတ္လား”
           “စာဖတ္မိရံုတင္ မကပါဘူးဗ်ာ။ ဟန္နာဆိုတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရပါတယ္”
           သူ႔မ်က္ႏွာက ပိုၿပီး ျဖဴေရာ္ေရာ္ျဖစ္သြားတယ္။
           “ဟန္နာ၊ မင္း ဟန္နာဘယ္မွာဆိုတာ သိတယ္၊ ဟုတ္လား။ သူေနေကာင္းသလား။ အရင္တုန္းကလိုပဲ ခ်စ္စရာေလးပဲလား”
           သူ႔ရဲ့ တလစပ္ေမးခြန္းေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွဳတ္ဆိတ္သြားမိတယ္။
           “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို ေျပာျပပါလားကြာ” မုိက္ကယ္က ထပ္ၿပီးေတာင္းဆိုတယ္။
           “သူမ ေနေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ ဟန္နာက အျမဲတမ္းခ်စ္စရာေလးပါ”
           “သူဘယ္မွာလဲ၊ ငါ့ကို ေျပာျပပါကြာ။ မနက္ျဖန္ သူ႔ကို ငါဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔” သူက ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြကို ဆြဲယမ္းၿပီး အားမလိုအားမရ ဆက္ေျပာတယ္။
           “မင္းသိသလား။ သူ႔စာေရာက္တဲ့ေန႔မွာ ငါ့ဘဝလည္း ေသဆံုးခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း လက္ထပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ သူ႔ကို တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနမွာ”

           “မိုက္ကယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။
           ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ စက္ေလွကားနဲ႔ သံုးထပ္ကိုဆင္းသြားၿပီး ဟန္နာရွိတဲ့အခန္းကို ဝင္သြားၾကတယ္။ ဟန္နာက တီဗီြၾကည့္ေနတုန္းပါ။ ဒါရုိက္တာကပဲ သူမဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး-
           “ဟန္နာ၊ ဒီအမ်ိဳးသားကို သိသလား” လို႔ ခပ္ဖြဖြ ေမးတယ္။ မိုက္ကယ္က တံခါးေပါက္မွာ ရပ္လို႔ေပါ့။
           သူမက မ်က္မွန္ကိုျပင္တပ္ၿပီး ခဏစိုက္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။
           “ဟန္နာ၊ အဲဒါ မုိက္ကယ္ေလ၊ မိုက္ကယ္ဂိုးစတိန္းေပါ့။ သူ႔ကို မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား”

           “မုိက္ကယ္၊ ရွင္က မုိက္ကယ္ ဟုတ္လား”
           မိုက္ကယ္က ေျဖးေျဖးခ်င္း သူမဆီေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူမကလည္း ထရပ္ၿပီး သူတို႔ ဖက္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းအတူတူတြဲ ဆိုဖာေပၚထုိင္ရင္း စကားေတြေျပာၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဒါရုိက္တာလည္း အလိုက္တသိ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါ။
          
           သံုးပတ္ၾကာေတာ့ ဒါရုိက္တာက ကြ်န္ေတာ့့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။
           “လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လက္ထပ္ပြဲတစ္ခုကို တက္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေလးမ်ား ေပးႏိုင္မလားလို႔ပါ”
           ကြ်န္ေတာ့္ အေျဖကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ-
           “ဟုတ္ပါတယ္၊ မုိက္ကယ္နဲ႔ ဟန္နာတို႔ရဲ့ လက္ထပ္ပြဲပါ” တဲ့။
           မျဖစ္မေနကို တက္ရမယ့္ လက္ထပ္ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလက္ထပ္ပြဲကို ေဂဟာတစ္ခုလံုးကလူေတြ အားလံုးတက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဟန္နာက သတို႔သမီးဂါဝန္ရွည္နဲ႔ သိပ္လွေနသလို မိုက္ကယ္ကလည္း နက္ျပာေရာင္ ကုတ္အက်ၤ ီနဲ႔ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း စမတ္က်လွပါတယ္။ ေဂဟာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔ခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ေပးတယ္။ ၇၆- ႏွစ္ရွိ သတို႔သမီးနဲ႔ ၇၈-ႏွစ္ရွိ သတို႔သားတို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြလို ႏုပ်ိဳေနတာကိုမ်ား ျမင္ဖူးခ်င္ရင္ သူတို႔စံုတြဲကိုသာၾကည့္ၾကဖို႔ အႀကံေပးလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

           အႏွစ္ ၆၀- ၾကာ ေဝးကြာေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလိုပဲ လွလွပပ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ့္ ၾကည္ႏူးစရာ…….။       ။


 ဇင္ေဝေသာ္

♥ အခ်စ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသ ♥

            အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ကဒ္ေတြ ေပးဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆုိတာ သတိထားမိၾကမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္ တစ္ခု ေတြ႔ဖူးတယ္။ "Happy Birthday to my favorite cousin." တဲ့။ ဒီကဒ္ေလးကုိ ဝယ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ ကာစင္က ရွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္ခု ထပ္မွာတယ္။ "Happy Birthday to my non-favorite cousin." ဆုိတဲ့ စာတမ္းနဲ႔။ ဒါက ေစ်းကြက္မွာ မရွိဘူးတဲ့။

            အမွတ္တရ ကဒ္ေလးေတြေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းေတြက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္သမားေတြအတြက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏုိင္လြန္းပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အမွတ္တရကဒ္ေတြ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္ဆန္ ကုိယ့့္အခ်စ္ကုိ ေဖာ္ျပလုိ႔ ရႏုိင္သလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ စီးပြားေရးဆန္တဲ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ပရုိပုိ႔(စ္) လုပ္တဲ့အေၾကာင္း PG Wodehouse ဝတၳဳထဲမွာဖတ္ခဲ့ရတာကုိအမွတ္ရမိတယ္။
            "မင္း ေငြကုိ ခ်စ္သလား" အမ်ိဳးသားက ေမးတယ္။
            "I do" လုိ႔ အမ်ိဳးသမီးက ေျဖတယ္။
            "Have mine" လုိ႔ အမ်ိဳးသားက ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါပါပဲ။

            အဲ့သလုိ ဝတ္စုံခန္႔ခန္႔ျငားျငားနဲ႔ လူေတြ သုံးလုိ႔ရႏုိင္တဲ့  စလုိဂန္ပါတဲ့ ကဒ္ဆယ္ခု စိတ္ကူး ၾကည့္မိတယ္။
၁။ မိမိနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ Mr. or Mrs. Right ကုိေတြ႔ရင္
    "မင္းအေပၚမွာ ကုိယ့္စိတ္ဝင္စားမႈက ဘဏ္အခ်င္းခ်င္း ေပးတဲ့ အတုိးႏႈန္းထက္ ျမင့္ေနပါၿပီ"
၂။ အဆင္ေျပစ ျပဳလာၿပီဆုိရင္
    "မင္းကုိ ျမင္ရတုိင္း ကုိယ့္ရင္ခုန္ႏႈန္းက ပြိဳင့္ေလးဆယ္အထိ တုိးတုိးလာတယ္"
၃။ ပထမဆုံးအနမ္း ေပးေတာ့မယ္ဆုိရင္
    "တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ Non-hostile margin ဆီကုိ ညႊန္ျပေနပါၿပီ"
၄။ ႀကိဳက္ရာကေန ခ်စ္လာၾကၿပီဆုိရင္
    "ကုိယ့္ဒူးေတြ တစ္ခါမွ မႀကံဳဘူးတဲ့ Liquidity ျဖစ္ေနရပါၿပီ"
၅။ တစ္ေယာက္္ကုိတစ္ေယာက္ စည္းရုံးေရး စၿပီဆုိရင္
    "လာပါ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ ႏွစ္ၿခိဳက္လက္ခံစရာ Extensive portfolio ကုိ လာၾကည့္ပါ"
၆။ ဝန္ခံကတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိလာၿပီဆုိရင္
    "ကုိယ့္ႏွစ္လုံးသာဟာ Receivable ျဖစ္တယ္ဆုိတာ classify လုပ္ပါရေစ"
၇။ လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းေတာ့မယ္ဆုိရင္
    "ကုိယ့္ရဲ႕ Long term liability ျဖစ္လွည့္ပါေတာ့လားကြာ"
၈။ လက္ထပ္လုိက္ၾကၿပီဆုိရင္ေတာ့
    "အဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ လက္ထပ္ထားတဲ့ Hybrid annuity ပါ"
၉။ ကေလးယူေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရင္
    "ကုိယ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္အသစ္ေလးအတြက္ Co-parent လုပ္လုိက္ပါ ဒါလင္ရယ္"
၁၀။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူ ဘားကုိ မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိရင္
    "ကုိယ္ မတက္ေရာက္ႏုိင္တာကုိ ခြင့္လြတ္ၾကပါ။ ႀကီးႀကီးမားမား Fallout risk ကုိ ေရွာင္ဖုိ႔ ကုိယ့္စူပါဗုိက္ဆာကုိ ညေနတုိင္း ရီပုိ႔(တ္) တင္ရမွာမုိ႔ပါ"

            ခ်စ္ျခင္းတရားအေၾကာင္းကေန စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြ အႀကံဥာဏ္ယူရာမွာ Source ႏွစ္ခုကေန ရေအာင္ ယူတတ္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ သုေတသနရွိတယ္။ တစ္ခုက စာရင္းကုိင္ဆီက ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အိပ္ယာထဲကပါ။ စာရင္းကုိင္က နံပါတ္တစ္၊ နံပါတ္ႏွစ္က ဇနီး (သုိ႔) ခင္ပြန္းပါ။ Non-executive ဒါရုိက္တာက နံပါတ္သုံး ေရာက္သြားပါတယ္။

            ဒီသီအုိရီကုိ စမ္းသက္တဲ့အေနနဲ႔ ေမးခြန္းတစ္ခုထဲကုိပဲ က်ေနာ့္ဇနီးဆီနဲ႔ မိတ္ေဆြစာရင္းကုိင္ဆီ ပုိ႔ၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
၁။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ၾကက္ေတြ လမ္းျဖတ္ၿပီး ဟုိဘက္ကုိ ကူးၾကတာလဲ။
    ဇနီး။      ။ ဟုိဘက္ ေရာက္ေအာင္လုိ႔။
    စာရင္းကုိင္။      ။ ပုိၿပီး Favorable tax jurisdiction ျဖစ္တဲ့ေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္လုိ႔။

၂။ ၂ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ။
    ဇနီး။    ။ ေလး။
    စာရင္းကုိင္။    ။ အခြန္ေပးၿပီးလား၊ မေပးခင္လား။

၃။ ေယာက္်ားေတြက သူတုိ႔ခံစားခ်က္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဖြင့္မေျပာၾကတာလဲ။
    ဇနီး။    ။ ခံစားခ်က္ မရွိလုိ႔။
    စာရင္းကုိင္။    ။ ဒါေတြကုိ ရက္ေကာ့လုပ္ထားဖုိ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ Form မရွိလုိ႔။

၄။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္က ဘာလဲ။
    ဇနီး။    ။ စကားသုံးလုံး၊ I love you.
    စာရင္းကုိင္။    ။ စကားသုံးလုံး၊ "Cashier's cheque enclosed."

၅။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ရတာလဲ။
    ဇနီး။    ။ ရွင္မစြံလုိ႔၊ ဒီဝိကင္းမွာေတာ့ အေရာင္းနည္းနည္း တက္လာတယ္။ ရွင္ ျပန္ႀကိဳးစားရင္ ရမယ္။
    စာရင္းကုိင္။ ရွင္ဖုိင္(လ္)လုပ္တာ ေနာက္က်လုိ႔။

၆။ အခ်စ္ကုိ ယုံၾကည္သလား။
    ဇနီး။    ။ ယုံၾကည္လုိ႔ ရွင့္လုိလူကုိ လက္ထပ္ထားတာေပါ့။
    စာရင္းကုိင္။    ။ လက္ေတြ႔က်က် ေျဖရရင္ "ႏုိး"။ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္က Tangible မျဖစ္သလုိ off-balance sheet လည္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

၇။ ဘဝသံသရာဆုိတာ ရွိသလား။
    ဇနီး။    ။ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ တာဝန္ဝတၱရားေတြ၊ ဝိတ္ခ်ျခင္းေတြအားလုံးကုိ စြန္႔ၿပီး ေကာင္းကင္ဘုံကုိ သြားၾကရမယ္။
    စာရင္းကုိင္။    ။ ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ရွင္တုိ႔ ပုိင္ဆုိင္သမွ်ကုိ ထရန္စဖာလုပ္လုိ႔ ရမယ့္ Ownership ကုိ ရွာေဖြ မေတြ႔ေသးဘူး။
  
            ဗယ္လင္တုိင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေဖဖဝါရီ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာလားလုိ႔ လူေတြက ေမးတုိင္း မဟုတ္ဘူး၊ ႏုိဝင္ဘာမွာ ေမြးတာလုိ႔ေျဖတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ ေမးရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ၊ "ေဖဖဝါရီမွာ ေမြးဖုိ႔ပါပဲ။ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္က ႀကီးလြန္းေနေတာ့ ႏုိဝင္ဘာေရာက္မွ ေမြးတာ ၿပီးသြားတယ္" လုိ႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျဖတတ္တယ္။

            ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေတြအားလုံးကုိ က်ေနာ္ ေမတၱာပုိ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ Non-favorite cousin (၇)ေယာက္တုိ႔ကုိေပါ့။

Proof that love Exists
by Nury Vittachi


အဲ နယူးရီးယားနဲ႕ ဗယ္လင္တိုင္းေဒး ပို႕စ္ လြဲတင္မိျပီ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ 
ကမ္းလက္ ကို ေဖးဘရိတ္ျဖစ္သူမ်ားေရာ
ေဖးဘရိတ္မျဖစ္သူမ်ားပါ အားလံုးပဲ
ႏွစ္သစ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ စြာ
ဆီးၾကိဳေပြ႕ဖက္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစ။


ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပါ

Thank You All !
See You Next Year.

ဇင္ေဝေသာ္


 ကမ္းလက္ 

မသိမ္ေမြ႔ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသားေရး ခ်စ္စိတ္ ( ၆ )


မသိမ္ေမြ႔ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသားေရး ခ်စ္စိတ္ ( ၅ ) မွ အဆက္

ေမး။        ။ မစၥတာလီတို႔မိသားစုက သူ႔အတြက္လိုအပ္တာေတြအားလံုး ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္ပဲ သူဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။
ေျဖ။        ။ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ေမး။        ။ တကယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။
ေျဖ။        ။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူ႔ကို Dover Court Preparatory ေက်ာင္းကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းကို ႀကီးၾကပ္သူက ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳး။ ပထမဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ သူ႔ရဲ့အရွက္လြန္ေနတဲ့ သဘာဝေတြ၊ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ(Half- blindness) ကိုသာ အထူးျပဳေလ့လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းက သူ႔ကိုေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထားၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ယံုၾကည္မႈရွိလာေအာင္ လုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔သူလည္း အဆင့္ေလးေတြ ရလာတယ္။

    သူအလယ္တန္းကို တက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေမ ဟိုခ်င္း ( Ho Ching- လက္ရွိ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့ ဒုတိယဇနီး) က ေက်ာင္းအုပ္ဆီကို ကိုယ္တိုင္သြားအပ္ၿပီး ဂရုစုိက္ေပးဖို႔ မွာၾကားတယ္။ အတန္းထဲမွာလည္း သူမ်ာကေလးေတြနဲ႔မတူတဲ့ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႔ေပါ့။ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံဘူး။ သူတို႔က ဒီျပႆနာကို ရွင္းႏိုင္တဲ့ဆရာ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းမရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို Zhonghua (ေခ်ာင္းဝွာ) ေက်ာင္းကို ပို႔ရတယ္။ လူႀကိဳက္သိပ္မ်ားတဲ့ေက်ာင္း မဟုတ္ဘူး ။ ေက်ာင္အုပ္ႀကီးက ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္။ သူ႔ကို လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယိပိုင္(Yipeng) လည္း တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ေအလယ္ဗယ္ (A level) ကို ေအာင္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားထက္ေတာ့ ႏွစ္ပိုၾကာတာေပါ့။ သူ႔မွာ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရတဲ့ အားနည္းခ်က္က ရွိေနတာကိုး။

    သူ႔မွာ ဂီတနားရွိတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေတးဂီတပညာရွင္ေတြ၊ ေတးေရးဆရာေတြရဲ့  နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဂႏၳဝင္ဂီတသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ပါရမီပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါကေျပာပါတယ္။ မင္းဂီတဘက္ကို ေဇာက္ခ်လိုက္ပါလားလို႔။ သူက ေတာ္ၿပီ၊ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ ေျပာတယ္။

ေမး။        ။ မိသားစုဆီက အေထာက္အပံ့ေတြရေတာ့ သူကံေကာင္းတာေပါ့။
ေျဖ။        ။ အေထာက္အပံ့ေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဂရုစုိက္ေပးမႈပါပါတယ္။ သူ႕အေမနဲ႔ သူ႔အေဖက သူ႔ကို သိပ္ဂရုစုိက္ၾကတယ္။ ဟုိခ်င္းဆိုရင္ သူ႔အတြက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း တက္ခြင့္ရဖို႔ ေက်ာင္းေတြအမ်ားႀကီး သြားခဲ့ရရွာတယ္။ အားလံုး ျငင္းလႊတ္လုိက္တာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းအုပ္က ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတာ

    ဟုတ္ၿပီ၊ တို႔မွာ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးရွိတယ္။ ဒါဆို ျပႆနာေတြ ေအးသြားေရာလား။ မေအးေသးဘူး။ မိဘေတြက စနစ္တက် ကေလးကိုလမ္းျပမွ၊ တာဝန္ရွိသူေတြဆီကိုလည္း စနစ္တက် သြားေရာက္အပ္ႏွံမွ အဆင္ေျပမယ္။ အဲသလိုမဟုတ္ရင္ ဆရာေတြက တာဝန္တစ္ခုကို လုပ္ေနသလို မနက္ကိုးနာရီကေန ညရွစ္နာရီ၊ မနက္ကိုးနာရီကေန ညေန ငါးနာရီလုပ္ၾကမွာ။ ၿပီးၿပီ၊ ေက်ာင္းဆင္း။ ျပန္လႊတ္ၾကမွာ။ ၿဗိတိန္မွာရွိတဲ့ အဲသလိုေက်ာင္းေတြရဲ့ စစ္စတန္ဟာ တကယ္အားနည္းတဲ့ ကေလးေတြကို ဖြ႔ံၿဖိဳးလာေစဖို႔ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္လွဘူး။

ေမး။         ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဖြ႔ံၿဖိဳးသေလာက္ မဖြ႔႔ံၿဖိဳးဘူးဆိုတဲ့ကိစၥမွာ မစၥတာလီဆိုလိုတာက တာဝန္ရွိသူဟာ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရဆိုတာထက္ မိသားစုလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။
ေျဖ။        ။ ႏွစ္ခုစလံုး။ အစုိးရက လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းကိရိယာေတြ ပံ့ပိုးမေပးလို႔။ မိသားစုက ေမာင္းႏွင္မေပးလို႔။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားက မိသားစုဆီကေနလာတာ။

ေမး။        ။ ဒါဆို အစုိးရဖက္က တာဝန္လစ္ဟင္းခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံတယ္ေပါ့။
ေျဖ။        ။ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔၊ တာဝန္ရွိသူေတြကို တာဝန္ေပးဖို႔ေတြမွာ တာဝန္လစ္ဟင္းခဲ့တယ္လို႔ အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ပါဘူး။ အစုိးရက ပထမကိစၥကို ပထမေဆာင္ရြက္ေပးရတယ္။ဘာသာစကားေလးခုကေန ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္လာေအာင္ လုပ္ယူေနရတာကကို နည္းတဲ့တာဝန္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး Nanta (တရုတ္ဘာသာစကားသံုး နန္႔ယန္းတကၠသိုလ္၊ ယခု NTU) တကၠသိုလ္ကို တရုတ္ဘာသာကေန အဂၤလိပ္မီဒီယာအျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ မူလတန္းေက်ာင္းေတြကို တစ္မ်ိဳးတည္းျဖစ္ေအာင္ အဂၤလိပ္လိုသင္၊ မိခင္ဘာသာစကားတစ္ခုကိုလည္း သင္ ဆိုၿပီး လုပ္ယူခဲ့ရတာ။ ဒီကိစၥ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ၁၉၈၀- ခုႏွစ္ေတြအထိ ငါတို႔ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။

    ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ငါသိခဲ့တယ္။ သိတိုင္းလုပ္လို႔မရဘူး။
    ဒီပညာေရးမူကို အထာက်ဖို႔ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ ေန႔ခ်င္း၊ ညခ်င္းလုပ္လို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းက ေဆာက္လုိ႔ရတယ္။ ေဆာက္ၿပီး၊ ကဲ ဘာလဲ။ အေဆာက္အဦးႀကီးပဲျဖစ္မယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ အေဆာက္အဦကို ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာက လူေတြ။ အထူးျပဳေလ့လာၾကတယ္။ ဂရုစုိက္ႀကတယ္။ ကေလးေတြကို ကရုဏာစိတ္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ပိုဆုိင္တယ္။ ဒါေတြရွိမွ ေက်ာင္းျဖစ္လာတယ္(အေဆာက္အဦကေန)။

    မင္းက စပယ္ရွယ္လစ္တစ္ေယာက္။ မင္းကေလးက အဲသလုိပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြအုပ္စုထဲမွာ မပါဘူး။ ဒါဆိုမင္းက အလုပ္သေဘာဆန္ဆန္ပဲလုပ္မွာပဲ။ မင္းကေလးကိုယ္တိုင္ကပဲ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ကေလးဆိုရင္ေတာ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြြားၿပီ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကကိုပဲ မတူေတာ့ဘူး။

 


 ဇင္ေ၀ေသာ္