လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)
"တစ္ႏိုင္ငံက လုပ္ဆိုလုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံက စကားေတြပဲ စြတ္ေျပာေနၿပီး လုပ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္မလာႏိုုင္ဘူး။ တရုတ္ေတြ ဆီ မွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ စည္းလံုးျခင္းရဲ့အင္အားမ်ိဳး အိႏိၵယမွာ မေတြ႔ရဘူး" (လီကြမ္းယု)
တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယၾကားမွာ တိုင္းတာစရာ တူညီမႈဘာမွ မရွိဘူးဆိုတဲ့ေကာက္ ခ်က္ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲလိုက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ဟာ မူလဘူတက်က်တိုးတက္လာခဲ့ဲၿပီး လူမ်ိဳးအေနနဲ႔လည္း တစ္မ်ိဳးတည္းျဖစ္ လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ျပင္ပကမာၻက ဖန္ဆင္းေပးလို႔ မရပါဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ ဟန္လူမ်ိဳးက (၉၀) ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေနျပီး သူတို႔ေျပာ တဲ့စကားကိုလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးက နားလည္ၾကတယ္။ အိႏၵိယမွာ ေဒသသံုးဘာသာစကားေပါင္း (၄၀၀)ေက်ာ္ရွိေနၿပီး (အီေကာ္ေနာ္ မစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၂) ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္ ရထားလမ္းေတြနဲ႔ နယ္ေျမေတြဆက္သြယ္မေပးခင္က သူ႔လူစု၊ သူ႔ဘုရင္နဲ႔သူ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲသလို ဘာသာစကားမတူကြဲျပားေနမႈေၾကာင့္ ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ၿပီး ႏိုင္ငံလူဦးေရရဲ့ (၄၀)ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ေက်ာ္တဲ႔လူေတြကို စကားမေျပာႏို င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒလီဟာ ဟင္ဒီစကား အမ်ားဆံုးေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ၂၀၁၁ ခု စစ္ တန္းအရ အိႏိၵယလူဦးေရရဲ့ (၄၁)ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဟင္ဒီစကားေျပာၿပီး ဟိႏၵဴ မ ဟုတ္တဲ့ ပန္ခ်ာပီေတြလည္း ဟင္ဒီစကားကို နားလည္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အျခားဘာသာစကားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ တမီး(လ္)တို႔၊ ပန္ဂ်ာဘီ(ပန္ခ်ာပီ)စကား တုိ႔ဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ သမိုင္းအေထာက္ အထား လံုးဝမရွိပါဘူး။ ဒီဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာေနရင္ နားမလည္သူေတြ အဖို႔ ဂရိစကားကို ေျပာေနသလိုပါပဲ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာမယ္ဆိုရင္ လူဦးေရ ၁.၂ ဘီလီယံထဲက သန္း(၂၀၀)ေလာက္နားလည္မယ္။ ဟင္ဒီစကားေျပာရင္ သန္း(၅၀၀)ေလာက္က နားလည္မယ္။ တမီး(လ္)စကားေျပာရင္ သန္း(၆၀) ဝန္းက်င္ေလာက္ကပဲ နားလည္မယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ အဟန္႔အတားႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မွလည္း ဒီဘာသာစကားေတြအားလံုး ေျပာႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ပါ ဘူး။
အိႏိၵယဟာ ဘယ္တံုးကမွ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္းႏိုင္ငံမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လူမ်ိဳး တစ္ မ်ိဳးတည္းဆိုတာက ၿဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြရဲ႕ စည္း ႐ုံးေရးစကားသက္သက္ပါ။ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါေစ ဒီအယူ အဆက အမွန္တရားဆိုတာထက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ သေဘာတရားေလာက္ ပဲ ရွိပါတယ္။
အိႏိၵယနဲ႔တရုတ္ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈႀကီးႏွစ္ခုကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ဒါကလည္း ပန္းသီးနဲ႔ လိေမၼာ္သီးလိုပါပဲ။ တရုတ္ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့တာေတြကို အိႏိၵယေရာ ပိုင္ဆိုင္ရရွိႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ပန္းသီးကို လိေမၼာ္ သီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔အတူတူပါပဲ။ အိႏိၵယနဲ႔ တရုတ္ တို႔ အေျခခံ မတူညီတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြရဲ့ ရလာဒ္က ေတာ္ေတာ္ထင္သာျမင္ သာရွိပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံက လုပ္ဆိုလုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံက စကားေတြေျပာေနၿပီး လုပ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္မလာႏိုုင္ဘူး။ တရုတ္ေတြ ဆီမွာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ စည္းလံုးျခင္းရဲ့အင္အားမ်ိဳး အိႏိၵယမွာ မေတြ႔ရဘူး။
အိႏိၵယႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေတြထဲမွာလည္း အက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ေဒ လီမွာရွိတဲ့အရာရွိက အျခားျပည္နယ္ကအရာရွိကို ဘာလုပ္ဆိုတာမ်ိဳး သြားေျပာလို႔မရဘူး။ ျပည္နယ္အရာရွိက ေဒလီကလူရဲ့ ေထာက္ခံမဲအေပၚ ရပ္တည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေဒသတြင္းက လူေတြ ေ ထာက္ခံရင္ ဟိုလူမေထာက္ခံလည္း သူက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ ဗဟိုကေပးတဲ့အမိန္႔ကို မလိုက္နာဘူးဆိုရင္ ေဘးဖယ္ခံရမွာပဲ။ တရုတ္ျပည္က ျပည္ေထာင္စုတစ္စုတည္းအေနနဲ႔ ခရီးဆက္ေနခ်ိန္ အိႏၵိယ ကေတာ့ မတူညီတဲ့ကြဲျပားမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းျဖစ္လာဖုိ႔ လြယ္ကူလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေပၚလစီကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာစရာရွိေကာင္း ရွိႏိုင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တရုတ္ျပည္က ဥပေဒေဘာင္ထဲကေန ျပတ္ျပတ္သား သားေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့အက်င့္ကိုလည္း သတိရသင့္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခု၊ စက္တင္ဘာလသတင္းမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ ရွန္ရွီျပည္နယ္က ဖိန္က်င္းေမ (Feng Jianmei) ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးက အစိုးရခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ထားလို႔ဆိုၿပီး (၇)လသားကိုယ္ဝန္ကို အစိုးရက ဖ်က္ခ်ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်က္က ဗဟိုဦးစီးမႈစနစ္ဟာ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာ ျပသေနပါတယ္။ မင္း ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္တယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်၊ အဲသလိုမ်ိဳးပါ။ အိႏိၵယက အဲသလိုဖိအားေပးဖို႔ အသာထား၊ အဲသလို ဥပေဒမ်ိဳးကို ထုတ္မွာမဟုတ္ပါ ဘူး။ အိႏိၵယအရႈပ္ေတာ္ပံုထဲက ေနာက္တစ္ခ်က္က ဇာတ္ခြဲျခားမႈစနစ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ႏိုင္ငံရဲ့တိုးတက္မႈကို ေႏွးေကြးေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ပါ။ သူတို႔ဇာတ္စနစ္အရ ကိုယ္ေအာက္နိမ့္တဲ့ဇာတ္ရွိသူကို လက္ထပ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ပါ အလိုလိုဇာတ္နိမ့္ထဲပါသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ျဗဟၼဏက ျဗဟၼာခ်င္း၊ ကုန္သည္က ကုန္သည္ခ်င္း၊ ဆင္းရဲသားက ဆင္းရဲသားခ်င္းပဲ လက္ထပ္ ၾကေတာ့တယ္။ ဟိႏၵဴဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ျဗဟၼဏဇာတ္ေတြဟာ ကမာၻမွာ ဘယ္လူတန္းစားနဲ႔မဆို ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္အရည္အေသြး ရွိ တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာသာစကားေပါင္းမ်ားစြာေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္စနစ္ႀကီးက အိႏိၵယကို ဘယ္လိုထိခိုက္လာသလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အၾကံျပဳခ်က္ဟာ ေပၚျပဴလာမျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ဒါဟာ လံုးဝအမွန္ တရားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ျဗဟၼဏလူတန္း စားေတြထဲမွာပဲ တဝဲဝဲလယ္ေနတယ္။ တရုတ္ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈကို ၾကည့္ရင္ ထက္ျမက္တဲ့အစုိးရအရာရွိ၊ ဘုရင့္အရာရွိတစ္ေယာက္ဟာ မိန္း မေတြအမ်ားႀကီးယူခြင့္ရွိၿပီး သူ႔မ်ိဳးရိုးဗီဇေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပ်ံ႕ႏွ႔ံသြား တယ္။ ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္က်ေတာ့ သူရဲ့ဇာတ္တစ္ဆင့္ခ်မေပးဘဲ ျဗဟၼဏမဟုတ္သူကို လက္ထပ္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ဇာတ္စနစ္သာမရွိရင္ ျဗဟၼဏေတြက သူတို႔မ်ိဳးရိုးဗီဇကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစၿပီး၊ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္း ျဗဟၼာဏေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာႏို္င္ပါတယ္။
ဆိုပါေတာ့၊ ႏိုင္ ငံတစ္ခုမွာ ဥပေဒအသစ္တစ္ခုတိုးလာတယ္။ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္ဘြဲ႔မရသူကို ကိုယ့္ရွိၿပီးသား အဆင့္အတန္း မစြန္႔လြတ္ပဲ လက္ထပ္ခြင့္မရွိဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒီလူ႔အဖြ႔ဲအစည္းဘယ္မွာ လမ္း ဆံုးသြားမလဲ။
ဆက္ရန္
