"ကိေလသာက ပယ္လို႔ရတယ္၊ အႏုသယက ပယ္ဖို႔ပိုခက္တယ္"
ဖြင္႔ဆိုခ်င္တဲ႔ဆရာက ဒီအဆိုကို အလြန္အမင္း ခိုင္ေစခ်င္ေတာ႔ အရွင္သာရိ ပုတၱရာႀကီး မဆီမဆိုင္ ေရေျမာင္းႏွစ္ခါခုန္ေတာ္မူလိုက္ရတယ္။
(ကိေလသာကိုသာ သတ္ၿပီး အႏုသယကိုေတာ႔ မသတ္ႏိုင္ဆိုတဲ႔သေဘာ)
ဒကာက ေစတနာပ်က္သြားေတာ႔ လႉမယ္႔သကၤန္းသုံးစုံကလည္း တစ္စုံပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။
ဒါကိုသိေတာ္မူလို႔ အရွင္ျမတ္ႀကီးက ေနာက္ဆုံးေရေျမာင္းေရာက္ေတာ႔ "ခုန္ေတာ္မမူ" တဲ႔။
တစ္ခါမွ မခုန္ခင္(သို႔) တစ္ခါခုန္ၿပီးေနာက္မွာလည္း ဒီ အရွင္ျမတ္ႀကီးက သိေတာ္မူႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား။ ႏွစ္ခါႀကီးဆိုေတာ႔.......။
အႏုသယကေတာ႔ အႏုသယေပါ႔။
"ဘုန္းဘုန္း၊ တပည့္ေတာ္တို႔ နဝကမၼ ကပ္ခ်င္လို႔"
"ေအး၊ ဘာအတြက္ရည္စူးၿပီးကပ္မွာလဲ"
"ဘာအတြက္ရယ္မွေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား"
"ဒါဆိုလည္း ကပ္မေနပါနဲ႔ကြာ"
"ဟင္ ဒါဆို မကပ္ရေတာ႔ဘူးလား"
"ကပ္ရပါတယ္"
"ဘုန္းဘုန္းကလည္း ဒီလိုလုပ္ပါ"
"ေအးပါ၊ လုပ္ပါတယ္"
သီဟနာဒလိုေကာင္က ဒီလို(စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာ) ဝါသနာ၊ ဗီဇ၊ အႏုသယကေတြရွိေပမဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာႀကီး ေရေျမာင္းႏွစ္ခါခုန္တာ ကေတာ႔ ဆရာ လက္လြန္သြားတယ္ ထင္တာပဲ။ မဟုတ္ဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲ။
ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပါ။
