က်ေနာ္႔ဘဝ၏ အေ႐းအႀကီးဆုံးလူသားမ်ားကို စဥ္းစာၾကည့္ရာ မိဘႏွစ္ပါးၿပီး လ်င္ ဆရာဘုန္းႀကီးႏွင္႔ ဦးႀကီး(အေဖရဲ႕အကို)ျဖစ္ေနတာကို နားလည္လိုက္ ရပါသည္။ တိုက္ဆိုင္ေနသည္က ဆရာဘုန္းႀကီးေရာ ဦးႀကီးပါ အနာႀကီးေ ရာဂါမ်ား ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ အလြန္ဉာဏ္ေကာင္းသူ မ်ားျဖစ္ သည္ဟု ငယ္စဥ္ကထင္မွတ္ထားခဲ႔သလို ယေန႔လည္း ယုံၾကည္ ဆဲျဖစ္ပါသည္။
ဆရာဘုန္းႀကီးက က်ေနာ္႔ကို သခ်ၤာသင္ေပးၿပီး ဦးႀကီးက ေလးပစ္နည္း သင္ေပးပါသည္။
ဦးႀကီး၏နည္းက ပစ္မွတ္ကို ခ်ိန္ရြယ္သည့္နည္းျဖစ္ၿပီး ဆရာဘုန္းႀကီးနည္း
ကပစ္မွတ္ကို ေရြးခ်ယ္နည္းဟု ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္သည့္အခါ သေဘာေပါက္ ခဲ႔ပါသည္။
ထူးျခားသည္က အျခားေက်ာင္းသားမ်ား၊ အျခားတူ၊ တူမမ်ားက ဆရာဘုန္း ႀကီးႏွင္႔ ဦးႀကီးတို႔လက္ျဖင္႔ေပးေသာ အစားအစာမ်ားကိုစားဖို႔ တြန္ ႔ဆုတ္ေန စဥ္ သူတို႔ခံစားမႈမ်ိဳး က်ေနာ္႔ဆီမွာ မရွိခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ဒီလိုေရာဂါ က ကူးစက္တတ္တယ္ဟုဆိုေသာ္လည္း မယုံၾကည္ခဲ႔ပါ။ ယေန႔ အေန အထားအရ သူတို႔အေၾကာက္လြန္ေျပာသည့္စကားမ်ား လုံးဝ လြဲမွားေ နေၾကာင္း သိရပါသည္။ သူတို႔ေရာဂါမ်ား ကူးစက္သည္ဆိုေစဦးေတာ႔ ေစတ နာျဖင္႔ေႂကြးသည္႔ သေဘာၤသီး၊ သရက္သီးတို႔ကို ျငင္းပယ္မိမည္ မထင္ပါ။
ယေန႔ က်ေနာ္၏ မဆိုစေလာက္ေအာင္ျမင္မႈတြင္ ဦးႀကီး၏ပစ္မွတ္ကို တိတိ က်က် ခ်ိန္ရြယ္သည့္နည္းႏွင္႔ ဆရာဘုန္းႀကီး၏ ပစ္မွတ္ေရြးခ်ယ္နည္းတို႔က မ်ားစြာအကူအညီေပးေနသည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင္႔ႏႈင္းယွဥ္လ်င္ က်ေနာ္ကံေကာင္းပါသည္။ အနာႀကီးေရာဂါ ကူးစက္ျခင္း မခံရသည့္အျပင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္တုိ႔၏ အေမြအႏွစ္ေတြ ကိုပါ ရခဲ႔ပါသည္။
က်ေနာ္ခ်ိန္ရြယ္သည္႔ပစ္မွတ္ ထိ၊ မထိ။ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္သည္႔ ပစ္မွတ္ မွန္၊ မမွန္သည္ ဆရာဘုန္းႀကီးႏွင္မဆိုင္သလို ဦးႀကီးနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါ။ က်ေနာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ပါသည္။ ကံအေကာင္းဆုံးရလာဒ္ကေတာ႔ ေသြးစက္စက္လက္ဖ်ားယိုေနသည့္ ေရာဂါသည္မ်ားကိုပင္ မရြံရွာမိျခင္းဟု ဆိုရမည္ထင္ပါသည္။ Beauty is a skin deep ဟုဆိုလ်င္ Leprosy is also a skin deep ဟု ဆိုမွသာ မ်ွတမည္ဟု ထင္ပါ သည္။
