ဘဝဟူသည္ ေဘာလုံးပြဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ အသက္ ၅ ႏွစ္မွ အစ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္အထိ ေျခစစ္ပြဲမ်ား ကစားခဲ႔ၾကရသည္။ ထုိ ေျခစစ္ပြဲမ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြရဲ႕ စာသင္ခန္းထဲက တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ အနာဂတ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးလွပါသည္။
အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ သုံးဆယ္ေက်ာ္အထိ အုပ္စုပြဲမ်ား ကစားခဲ႔ရျပန္သည္။ ေျခ စစ္ပြဲ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အုပ္စုတူအသင္းမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤအဆင္႔မွာ အမွားခံပါသည္၊ မွားေသာ္ ျပင္ဆင္ခြင္႔ ရွိပါသည္။ သာမန္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ သာေနလ်င္ အုပ္စုက တက္ပါသည္။
၃၀ ေက်ာ္မွ ၄၀ ေက်ာ္ကာလမ်ားမွာေတာ႔ ရွဳံးထြက္ပြဲစဥ္မ်ားကို ကစားရေတာ႔ သည္၊ အမွား မခံ၊ ေျခကုုန္ ထုတ္၊ တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ စည္းအျပင္ ေရာက္ သြားေတာ႔သည္။ ရွဳံးထြက္ပြဲစဥ္မ်ား၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ရက္စက္လွသည္။ မိမိဘက္ကလည္း ရက္ရက္စက္စက္ ခ်လိုက္ရသည္႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ရွိလာႏိုင္ သည္။ ရွဳံးထြက္ပြဲစဥ္မ်ားမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္သူ အေရအတြက္ နည္းသြားတာနဲ႔အမ်ွ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။
၄၀ ေက်ာ္ကာလမ်ားမွစၿပီး ကြားတားဖိုင္နယ္၊ ဆီမီးဖိုင္နယ္ႏွင္႔ ဖိုင္နယ္ပြဲမ်ားကို အလ်ဥ္းသင္႔သလို ၿပိုင္ဆိုင္လာရသည္၊ ၿပိဳင္ဆိုင္သူ အေရအတြက္ နည္းလာ သည္၊ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ အဆမတန္ ျပင္းထန္လာသည္။ နားခ်ိန္မ်ား သိပ္မရွိ၊ မူခ်ိန္ မရွိ၊ ႏြဲ႔ခ်ိန္ မရွိ၊
အရည္အခ်င္း၊
သက္လုံ၊
သတၱိ၊
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ရဲမႈ၊
ျမန္မႈ
စသည္တို႔ အဆမ်ားစြာ ပိုလိုအပ္လာပါသည္။
အားလုံးအထဲမွ အထက္ပါ အခ်က္ေတြနဲ႔ အျပည့္စုံဆုံး ပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္း စသည္ကို ခ်န္ပီယံဟု ေခၚဆိုၾကပါသည္။
ဘဝဟူသည္ႏွင္႔ ေဘာလုံးပြဲမတူသည္က ဘဝမွာ ပုံစံတစ္မ်ိဳးစီျဖင္႔ ခ်န္ပီယံျဖစ္ခြင္႔ ရရွိျခင္း၊ ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားသူ(အခ်ိဳ႕က) ဖလား တကိုင္ကိုင္၊ ေရႊတံဆိပ္ တျပျပ မလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင္႔ ေလးစား၊ ခံစားမႈျဖင္႔ ျမတ္ႏိုးရသည့္ ခ်န္ပီယံမ်ား သည္ ဖလား တကိုင္ကိုင္၊ ေရႊတံဆိပ္ တျပျပ မလုပ္ၾကသူေတြျဖစ္ေနေၾကာင္း အံ႔ဩဖြယ္ေတြ႔ရွိရပါသည္။ သူတို႔၏ သိုသိပ္ေသာ ဘဝလည္ပင္းမွာ ေရႊတံဆိပ္ မ်ား ဝတ္ဆင္ထားျခင္း မရွိတတ္ၾကပါ။
ထိုထို (သိုသိပ္ေသာ ဘဝလည္ပင္းမွာ ေရႊတံဆိပ္မ်ား ဝတ္ဆင္ထားျခင္း မရွိသည့္) ခ်န္ပီယံမ်ားတြင္ တစ္ခ်ိန္က ေအာင္ဆန္း(သို႔)အရိုင္းဟု အေခၚခံရသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆုံးကပါဝင္ေနပါသည္။
