ယခု အသစ္ေရာက္လာသည့္ ဂါးဒင္းနား ေဂါဝိႏၵ(နာမည္ရင္းပါ) က အရင္လူနဲ႔ မတူ သစ္ပင္ေတြကို တကယ္ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။
စားဖို႔ မရည္ရြယ္၊ ပန္းပင္ သီးပင္ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးတတ္သူ၊ သူ႔ပန္းပင္ေလးေတြ ပြင္႔လ်င္လည္း ေခၚေခၚျပတတ္သူျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းဝင္းထဲက ေျမမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းအျပင္ အစိုးရေျမပၚအထိ ႀကံပင္ ငွက္ေျပာပင္ေလးေတြ ထြက္စိုက္ထားတာကို ေတြ႔ရသည္။ မွန္၏၊ ေက်ာင္းအျပင္ရွိ ႀကံပင္ ငွက္ေျပာပင္ေလးေတြက ပို၍ ဖြံ႔ထြားသည္။
သို႔ျဖင္႔ ငါ႔အတြက္ သေဘၤာပင္တစ္ပင္ ပ်ိဳးေပးပါ။ ငါလည္းစိုက္မယ္ဟု သူ႔ကို မွာထားလိုက္သည္။
သူပ်ိဳးေနစဥ္ စေနေန႔တိုင္းလာတတ္သည့္ ေအာင္ကိုလတ္ကို ေျမ အျပင္ခိုင္းထား လိုက္သည္။ ေျမဩဇာထည့္ထားသည္။
ဤမွာ ဇာတ္လမ္းစပါေတာ႔သည္။
ေဂါဝိႏၵကလည္း မိမိနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း အျခားတစ္ေနရာမွာ သေဘၤာပင္ တစ္ပင္ စိုက္သည္။ သေဘၤာပင္ေလးႏွစ္ပင္ တစ္ေနရာစီမွာ အတူတူနီးပါး ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေန ၾကသည္။
ယခင္က ၿပိဳင္စရာမရွိ၊ အခု ၿပိဳင္စရာရွိလာသည္။
သူကလည္း သူ႔သေဘၤာပင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္၊ ဒီက သေဘၤာပင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္၊ သူ႔အပင္ေလး ပိုသန္ေစခ်င္ေတာ႔ မိမိမသိေအာင္ ေျမဩဇာ ခိုးေႂကြးလိုက္။
ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ္႔ သေဘၤာပင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္၊ သူ႔ သေဘၤာပင္ေလး ကိုၾကည့္လိုက္၊ ကိုယ္႔အပင္ေလး ပိုသန္ေစခ်င္ေတာ႔ သူ မသိေအာင္ ေျမဩဇာ ခိုးေႂကြးလိုက္။
လူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မသိမသာ အတၱလြန္ဆြဲပြဲထဲမွာ သေဘၤာပင္ေလးႏွစ္ပင္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္လာသည္။
သိပ္ၿပီးမၾကာလိုက္ပါ။
ေျမဩဇာအေႂကြးမ်ားၿပီး သေဘၤာပင္ေလးႏွစ္ပင္ ၿပိဳင္တူေသဆုံး သြားရွာေလေတာ႔သည္။
အမွန္မူ သစ္ပင္ေလးေတြကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကပါသည္။
