တစ္ခါတုံးကတဲ႔ ညီမေလး ေရ.......
"က်မတို႔ဘဝက ၾကမ္းပါတယ္ရွင္၊ အစကတည္းက ရႊံ႕ထဲေရထဲကို ပစ္ခ်ျခင္း ခံခဲ႔ရၿပီး အဲဒီဘဝထဲကေနလြတ္ေအာင္ မနည္း ရုန္းကန္ခဲ႔ရတာပါ။ ဒီေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေရာက္၊ ဖြံ႕ၾက၊ ၿဖိဳးၾက၊ ၿပီးေတာ႔ သဘာဝအတိုင္းပဲ သီးၾကပြင္႔ၾကေပါ႔ရွင္။ ပိုဆိုးတာက အခက္အလက္လည္းစုံေရာ လွီးတာ ျဖတ္တာေတြကို ပုံစံမ်ိဳးစုံ ခံစား ၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေရခြံေတြကို ခြာသလို ခြာၾကျပန္ေရာ၊ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္မလဲ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ၿပီးၿပီလို႔ ထင္ေနမိတာ၊ ဘယ္ဟုတ္ရပါ႔မ လဲ၊ အားလုံးကို အေမွာင္ထဲထည့္ၿပီး ထြက္ခြင္႔လႈပ္ရွားခြင္႔မရေအာင္ ပိတ္ဆို႔ျခင္းခံ လိုက္ရျပန္ပါတယ္။
ေနသာခိုက္ဘဝေလးရယ္လို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရခ်ိဳးခြင္႔၊ ေရကူးခြင္႔ ရလိုက္ျခင္းပါ၊ ရွင္တို႔ကေတာ႔ ဒါကိုပဲ ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္စက္ေခၚ မလားေပါ႔။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒါလည္း ဘဝအစိတ္အပိုင္းပဲမဟုတ္လား။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ဒီေနာက္ေတာ႔ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ႔ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ျပဳတ္တာ ခံလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ အခု လက္ရွိအေနအထားကိုေရာက္ဖို႔ အဲသလို ဘဝမ်ိဳးစုံ ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတာပါ ရွင္" လို႔ သူေဌးမေလးရဲ႕ ထမင္းပုဂံထဲရွိ ထမင္းေစ႔ေလး က ေျပာျပေနသတဲ႔။
သူမေျပာသမ်ွကို ခံစားခ်က္အျပည့္၊ နားလည္မႈအျပည့္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေပးေနသူကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးလက္ထဲက ထမင္းေျခာက္ေၾကာ္ေလးတဲ႔ကြယ္။
သူက ဘာမွဝင္မေၿပာဘူး၊ နားပဲ ေထာင္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက မေျပာလည္း အခ်ိန္တန္ရင္သိတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ ေျပာေနလည္း အခ်ိန္မတန္ေသးရင္ နားပူတာပဲရွိမယ္ေလ။
ေနာက္ၿပီး ငါ႔ဘဝက မင္းထက္ဆိုးပါတယ္ကြာလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ဟိုေျပာေန တဲ႔ေကာင္မေလး အရွိန္ပ်က္သြားမွာေပါ႔။
ဟင္း ဟင္း ဟင္း "ဘဝအေၾကာင္းကို မင္း ဆက္ေလ႔လာပါဦး" ေျပာလိုက္မိလို႔
"ဆရာလာမလုပ္န႔ဲ ေတာက္ခ်လိုက္မယ္" လို႔ ျပန္ေျပာမွာကို ေၾကာက္လို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔ကြယ္။
ပ်င္းလို႔ေျပာတဲ႔ပုံျပင္မို႔ ဘာေမာ္ရယ္၊ ညာေမာ္ရယ္ေတြ ဒီအထဲမွာ မပါပါဘူး၊ အပ်င္းေျပပဲေပါ႔ ေနာ္ ညီမေလး။ ။
