ခရီးစဥ္ႏွစ္ခု


ေလရွီးေတာင္တက္ခရီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဘဝ၏ အေရးပါေသာခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ သလို စကၤာပူရီးယန္းမ်ားႏွင္႔ ရြာကိုသြားေသာခရီးကလည္း မေမ႔သင္႔သည့္ ခရီးတစ္ခုဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ထိုခရီးစဥ္ႏွစ္ခုသည္ ပုံစံမတူဆက္စပ္ေနသည့္ ခရီးမ်ားလည္းျဖစ္ပါသည္။
ေလရွီးေတာင္တက္ခရီးက ကၽြႏ္ုပ္၏ခံႏိုင္ရည္ကို စမ္းသပ္လိုက္တာျဖစ္ၿပီး ရြာ အျပန္ခရီးကေတာ႔ သူတို႔ စကၤာပူရီးယန္းမ်ားအတြက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ေလရွီးေတာင္ တက္ခရီးႏွင္႔ တူေနပါလိမယ္႔မည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ထို ခရီးစဥ္ႏွစ္ခုစလုံးက ခရီးေဖာ္၏ဂုဏ္ရည္ကို ဖြင္႔ဆိုပါသည္။

ေလရွီးေတာင္တက္ခရီးမွာ သူတို႔ေတာင္ေပၚသား၊ စစ္သားမ်ား၏ေျခရာကို မွီေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္မလိုက္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ထို႔ေၾကာင္႔ လမ္းဆုံရွိတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္လိုက္ရမည့္ လမ္ေလးေပၚ သစ္ခက္စိမ္ေလးမ်ား ခ်ထားခဲ႔ၿပီး သူတို႔ခရီးဆက္တတ္ၾကပါသည္။ သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာေရာက္မွ စားျခင္း၊ နားျခင္းလုပ္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္ မွာ ထိုခရီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိသည့္ခရီး၊ သူတို႔ခ်မွတ္သည့္ လမ္းစဥ္ကို တေသြမတိမ္းလိုက္ရမည့္ဆိုတာျဖစ္ပါသည္။
ရြာအျပန္ခရီးမွာေတာ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္က လမ္းစဥ္ခ်မွတ္သူျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ အတြက္ခက္ခဲၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ပို၍ တာဝန္ႀကီးပါသည္။ ကားလမ္းမရွိ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ယာခင္းထဲျဖတ္ေမာင္း၊ အညာေက်းလက္ရဲ႕ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ သူတို႔ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ဤခရီးမ်ိဳးမထြက္ဖူးပါဟုဆိုၾကပါသည္။ ထိုအခါ သူတို႔အတြက္ အားေပးစကားတစ္ခြန္း ကၽြႏ္ုပ္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည္။
"မင္းတို႔ ငါ႔ရြာကိုလာတဲ႔ခရီးက ၾကမ္းေကာင္းၾကမ္းမယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီရြာေလးကေန မင္းတို႔ဆီေရာက္ေအာင္လာရတဲ႔ ငါ႔ခရီးက ဒီထက္ၾကမ္းတယ္" ဆိုတာျဖစ္ပါသည္။

ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးမဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၿပဳံးၾကသည္။ ခရီး အတြက္ သူတို႔အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီဟု ယုံၾကည္လိုက္သည္။ မွန္ပါသည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖင္႔ ရြာကို ေရာက္ခဲ႔ၾကဖူးပါသည္။
ဤခရီးႏွစ္ခုသည္ သာမန္ခရီးေတြထက္ အဓိပၸါယ္ပိုေဆာင္ေနတာေတာ႔ ေသခ်ာ ပါသည္။ ဘာမွန္းေတာ႔ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေျပာမျပတတ္ပါ။

ဟန္တင္တန္ကို ကမၻာေက်ာ္ေစတဲ႔ အရက္စက္ဆုံး၊ အဆိုးဝါးဆုံးခန္႔မွန္းခ်က္


(အဆိုးဝါးဆုံးအေျခအေနကို ဆြဲျပလိုက္လို႔ သကၠရာဇ္ေတြလြဲမွားမႈရွိေပမဲ႔ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ေရွာင္ရွားစရာတစ္ခု ရသြားတယ္ဆို တာေတာ႔ ျငင္းလို႔မရပါဘူး တဲ႔)
****************************************************************************
ဆိုၾကပါဆို႔ သကၠရာဇ္(၂၀၁၀)ခု ကိုရီးယားႏိုင္ငံေပါင္းစည္းသြားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုရီးယားထဲမွာရွိတဲ့ အေမရိကန္ တပ္ေတြအားလံုးတပ္ဆုတ္သြားမယ္၊ ဂ်ပန္ထဲမွာရွိတဲ့အေမရိကန္ စစ္အင္အားကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေလွ်ာ့ခ်လိုက္မယ္။ ထိုင္၀မ္နဲ႕ တရုတ္ျပည္မႀကီးတို႔ အျပန္အလွန္ သေဘာတူညီမႈရ၊ ထိုင္၀မ္ဟာ (နားလည္မႈသေဘာအရ) လြပ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ ဒါေပမဲ့ ေဘဂ်င္းရဲ႕ ၾသဇာခံအျဖစ္နဲ႔ ရွိေနမယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က ခရိုေအးရွားနဲ႔ ဘယ္လာရုရွားအတိုင္း (Belorussia) တရုတ္ရဲ႕ေထာက္ပံ႔မႈနဲ႔ ထိုင္၀မ္က ကုလသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံျဖစ္လာမယ္။ ေတာင္ တရုတ္ပင္လယ္ထဲက ေရနံရွာေဖြတူးေဖာ္ေရးက အရွိန္အဟုန္ေကာင္းလာ၊ အမ်ားစုက တရုတ္ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေမရိကန္ ကုမၸဏီႀကီးေတြ အုပ္စိုးထားတဲ့ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ၊ တရုတ္က သူရရွိပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အင္အားအသစ္ေတြကေန ေသြးထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခုလံုး သူတို႔ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနရမယ္လို႔ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာ ဆိုတဲ႔စကားနဲ႔ ပင္လယ္တစ္ျပင္လုံး သူတို႔ပိုင္တယ္ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ျပန္။ (တစ္ကယ္ေတာ့ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာ ဆိုတာ သူတို႔အၿမဲတမ္းေျပာေန က်စကားပါ) ဗီယက္နမ္ေတြက ဒါကို လက္မခံဘူး။ သူတို႔ၾကားမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြား။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္က အရွက္ခြဲခံခဲ့ရတာကို လက္စားေခ်ဖို႔ တရုတ္က ဗီယက္နမ္ထဲကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္၊ ဗီယက္နမ္ေတြက အေမရိကန္ ကို စစ္အကူအညီေတာင္း၊ တရုတ္ကလည္း ေဘးထြက္ေနဖို႔ အေမရိကန္ေတြကို ရာဇသံေပး၊ ဂ်ပန္နဲ႔ အျခားႏုိင္ငံေတြကလည္း ေၾကာက္ၿပီးဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရ မွန္းမသိ (ျဖစ္ေနၿပီဆိုပါစို႔)။

ဗီယက္နမ္အေပၚတရုတ္ရဲ႕ ဗိုလ္က်ေအာင္ျမင္မႈကို လက္မခံႏိုင္ဘူးလို႔ အေမရိ ကန္ေတြကေျပာ၊ တရုတ္အေပၚ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြလုပ္။ သူ႕ရဲ႕လက္က်န္ ပင္လယ္တြင္း ေရတပ္ကို ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္ ထဲမွာ တပ္ျဖန္႔ထား။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေရပိုင္နက္ကို က်ဴးေက်ာ္မႈဆိုၿပီး တရုတ္ကအေမရိကန္ေတြကို စြပ္စြဲ။ ေလေၾကာင္းကေနတိုက္ပြဲဆင္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ နဲ႔ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အပစ္ အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးညႇိဳ႕ႏႈိင္းမႈ မေအာင္ျမင္။ အေရွ႕အာရွေဒသတြင္းမွာ တိုက္ပြဲေတြက ဟိုေနရာျဖစ္ ဒီေနရာျဖစ္ (ျဖစ္ေနၿပီဆိုပါစို႔)။

ဂ်ပန္ကလည္း တရုတ္ကိုတိုက္ခိုက္တဲ့အတြက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထဲရွိ အေမရိကန္ တပ္ စခန္းေတြကို တားျမစ္ ပိတ္ပင္၊ သူတို႔ရဲ႕ၾကားေန၀ါဒနဲ႔ “ဓါးခုတ္ရာလက္ ဝင္မလွ်ိဳ လို” လို႔ အေမရိကန္တပ္စခန္းေတြအားလံုး ရုပ္သိမ္း မယ္ေၾကျငာ။ ထိုင္၀မ္နဲ႔ တရုတ္ျပည္မႀကီးထဲ စစ္ဆင္ေရးေတြလုပ္ေနတဲ့ တရုတ္ေရငုပ္ သေဘၤာေတြနဲ႔ တိုက္ေလယဥ္ေတြက အေရွ႕အာရွထဲမွာရွိေနတဲ့ အေမရိကန္ စစ္သေဘၤာေတြနဲ႔ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္း၊ အေဆာက္အဦးေတြကို ေလေၾကာင္း၊ ေရေၾကာင္း ကေနတိုက္ခိုက္။ အႀကီးအက်ယ္ဆံုးရႈံးမႈေတြျဖစ္။ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပဲ တရုတ္ ႀကည္းတပ္က ဟႏြိဳင္းနဲ႔ဗီယက္နမ္ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ သိမ္း ပိုက္လိုက္မယ္ (ဆိုပါေတာ႔)။

တရုတ္ေရာ အေမရိကန္ပါ တစ္ဦးနယ္ေျမထဲအထိ ေရာက္ေအာင္ပစ္ခတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုျမဴလက္နက္ေတြ ရွိေနေတာ့(ဘယ္သူမွ စတင္မသုံးစြဲရဲပဲ)မဆုတ္သာ မတက္သာ အႏုျမဴသေရပြဲျဖစ္ေန။ စစ္ဦးကာလမွာ အႏုျမဴလက္နက္ေတြကို မသံုးစြဲၾက။ အႏုျမဴနဲ႔တိုက္ခိုက္လာႏိုင္ေျခကို ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးရွိ လူထုေတြက အထိတ္တလန္႔ျဖစ္။ အေမရိကန္လူထုရဲ႕ အထိတ္ တလန္႔ျဖစ္မႈက ပိုအားေကာင္း။ ဒီေတာ့ အေမရိကန္ေတြက
“ဒီအႏၲရာယ္ကို ငါတို႔ ဘာေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ေန ရတာလည္း၊ တရုတ္က ေတာင္ တရုတ္ပင္လယ္ကို သိမ္းပိုက္ ရုံတင္ မကဘဲ အေရွ႕ေတာင္အာရွတစ္ခုလံုးကိ္ု သိမ္းပိုက္ေတာ့ေရာ ငါတို႔အပူ လား။”
ေမးလာမယ္။

စပိန္လူမ်ိဳးေတြအမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ အေမရိကန္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းျပည္ နယ္ေတြမွာ စစ္ပြဲဆန္႔က်င္ေရးေတြ အားေကာင္းလာ၊ လူထုေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရေတြက “ဒီစစ္ပြဲက ငါတို႔စစ္ပြဲ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး ၁၈၁၂ ခုႏွစ္က နယူးအဂၤလန္လို စစ္ပြဲအတြင္းကေန ေဘးထြက္ေန။ ကနဦး ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔အတူ အေရွ႕အာရွအတြင္းမွာ တရုတ္ေတြ အင္အားထပ္ေကာင္းလာေတာ့ အေမရိ ကန္ေတြက ၁၉၄၂ခုက ဂ်ပန္ရဲ႕လမ္းစဥ္ ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးရလာၾက၊ ရုတ္တရက္ႀကီးေခါင္းမာလာတဲ့ တက္သစ္စပါ၀ါကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးက သိပ္ၿပီး ႀကီးမားလြန္းေနတယ္၊ ဒီေတာ႔ ေစ့စပ္ညႇိဳ႕ႏႈိင္းမႈေတြလုပ္၊ ေနရာအႏွံ႔အျပားတိုက္ပြဲေတြကို အဆံုးသတ္ (သို႔) ကေရာ္ကမည္ စစ္ပြဲေလးေတြသာ အေနာက္ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာထဲမွာ က်န္ခဲ့ေတာ့မယ္ (ဆိုပါေတာ႔)။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဒီစစ္ပြဲႀကီးရဲ႕ အရွိန္အဟုန္က အျခားစီဗီလိုက္ေဇး ရွင္းေတြထဲရွိ ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ဆီကိုပါ ရိုက္ခတ္သြား။ အေရွ႕အာရွတြင္းမွာ တရုတ္ေျခခ်ဳပ္မိေနတဲ့အခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အိႏၵိယက ပါကစၥန္ရဲ႕ အႏုျမဴလက္နက္နဲ႔ အျခားလက္နက္ေတြ ရသေလာက္ ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္ဖို႔ ရုတ္တရက္ ထိုးစစ္ဆင္တိုက္ခိုက္တယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြရ၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ပါကစၥတန္၊ အီရန္ နဲ႔ တရုတ္တို႕ရဲ႕ စစ္မဟာမိတ္သေဘာတူညီမႈက အသက္၀င္လာၿပီး အီရန္က ပါကစၥတန္ကို အကူအညီေပးဖို႔ ေခတ္မီဆန္းသစ္တဲ့ စစ္လက္နက္ေတြနဲ႔ အတူေရာက္လာ။ အိႏၵိယကိုယ္တိုင္ လူမ်ိဳးစုအသီးသီးဆီ ကထြက္လာတဲ့ အီရန္တပ္ေတြနဲ႔ ပါကစၥတန္ေျပာက္ၾကား သူပုန္ေတြၾကားမွာ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ မိေန။ အိႏၵိယေရာ ပါကစၥတန္ကပါ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြဆီက အကူအညီေတြ ကိုေတာင္း။ အိႏၵိယက အေရွ႕ေနာက္အာရွတြင္း အီရန္လႊမ္းမိုးလာႏိုင္တဲ့ အႏၲရယ္ (အျခား အာရပ္ႏိုင္ငံေတြကို) သတိေပး။ ဒါေပမဲ့ ကနဦးပိုင္းမွာ တရုတ္က အေမရိကန္အေပၚ အႏိုင္ရလိုက္တဲ့အခ်က္က မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံေတြ အတြင္း အေနာက္ဆန္႔က်င္ေရး ၀ါဒကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳလာေန။ အေနာက္ကိုေထာက္ခံေနတဲ့ တူရကီအပါအ၀င္ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ အာရပ္ အစိုးရေတြကလည္း မြတ္ဆလင္လူငယ္ထုႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အုပ္စုအင္အားေၾကာင့္ျဖစ္ပြားလာတဲ့ အစၥလာမ္မစ္လႈပ္ရွားမႈေတြေအာက္ တစ္ႏိုင္ငံၿပီးတစ္ႏိုင္ငံက်ေရာက္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေနာက္တိုင္း အားနည္းမႈ က ေသြးထိုးေပးလိုက္ေတာ႔(သူတို႔ကို ေျမႇာက္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ႔) အေနာက္ဆန္႔က်င္ေရးေတြ အရွိန္ အဟုန္ေကာင္းလာၿပီး အစၥေရးကို၀င္တိုက္၊ အေရအတြက္အမ်ား ႀကီးေလွ်ာ့ခ်ထားတဲ့ အေမရိကန္ တပ္မ(၆)ကလည္း အစၥေရးကိုကာကြယ္မႈမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး (ဆိုပါေတာ႔)။

တရုတ္နဲ႔ အေမရိကန္တို႔က အဓိကႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ေနာက္ကေန အားေပးေထာက္ပံ႔၊ တရုတ္က စစ္ေရးအရေအာင္ပြဲရလိုက္ေတာ့ ဂ်ပန္က လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ သာမန္ၾကားေန၀ါဒႏုိင္ငံကေန တရုတ္ဖက္ မသိမသာယိုင္တဲ့ၾကားေန၀ါဒအျဖစ္ကူးေျပာင္း၊ တရုတ္ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို လိုက္ေလ်ာ၊ ေနာက္ဆုံး စစ္မဟာမိတ္ျဖစ္သြားၾက။ ဂ်ပန္စစ္ကားေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ ငံထဲရွိ အေမရိကန္ တပ္စခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္၊ အေမရိကန္က ေရးႀကီး သုတ္ျပာနဲ႔ သူ႕တပ္သားေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္၊ အေမရိကန္က ဂ်ပန္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္မယ္ေၾကျငာ၊ အေနာက္ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ ဂ်ပန္နဲ႔ အေမရိကန္ ေရတပ္သေဘၤာေတြ အၾကား တိုက္ပြဲေတြ ဟိုေနရာျဖစ္ ဒီေနရာျဖစ္။ စစ္ပြဲႀကီးအစမွာ တရုတ္က ရုရွနဲ႔ အျပန္အလွန္ လံုၿခံဳေရး သေဘာတူညီမႈ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုဖို႔ ကမ္းလွမ္း။ (ဟစ္တလာနဲ႔ စတာလင္တို႔ စာခ်ဳပ္ကို အမွတ္ရစရာ) ဒါေပမဲ့ တရုတ္ရဲ႕စစ္ပြဲေအာင္ျမင္မႈအေပၚ ဂ်ပန္ရဲ႕သေဘာထားနဲ႔ ရုရွားရဲ႕ သေဘာထားတို႔ မတူၾက၊ ရုရွားက တရုတ္ထင္သလို မတုန္႔ျပန္။ တရုတ္ရဲ႕ ရလာႏိုင္ေျခရွိတဲ့ ေအာင္ပြဲနဲ႔ အေရွ႕အာရွအတြင္း တရုတ္လႊမ္းမိုးမႈက ေမာ္စကို ကိုထိတ္လန္႔ေစခဲ့၊ ရုရွားက တရုတ္ ဆန္႔က်င္ေရး လမ္းစဥ္ကိုလိုက္ၿပီး ဆိုက္ေဘးရီးယား ထဲမွာ စစ္တပ္အင္အားေတြ ထပ္ျဖည့္။

ဆိုက္ေဘးရီးယားထဲမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ကန္႔ကြက္ ဆန္႔က်င္မႈေတြျပဳလုပ္လာၾက။ တရုတ္က သူ႕ႏိုင္ငံသားေတြကို အကာ အကြယ္ေပးဖို႔ စစ္အင္အားသံုး၊ ဗလာဒီဗိုစေတာ့(Vlasivastok) အမ္မားျမစ္၀ွမ္း (Amur River Valley)နဲ႔ ဆိုက္ေဘးရီးယား အေရွ႕ပိုင္း ေနရာအခ်ိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္။ ရုရွားနဲ႔တရုတ္စစ္တပ္ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲေတြ ဆိုက္ေဘးရီးယား အလယ္ပိုင္း မွာျဖစ္ပြား၊ တရုတ္ရဲ႕ “အထိန္းသိမ္းခံ” အေနနဲ႔ထားရွိခဲ့တဲ့ မန္ဂိုရီးယားမွာ ဆႏၵျပမႈေတြျဖစ္ပြား (ဆိုပါေတာ႔)။ 

ဒါမ်ိဳးသတင္းေလးေတြ လုပ္ပါအုံး ဦးရဲထြဋ္


အက်င္႔ပ်က္၊ လာဘ္စား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း Xu Caihou ရဲ႕အိမ္ကို ဝင္စစ္ေတာ႔ အေမရိကန္ေဒၚလာ၊ ယူရို၊ တရုတ္ယြမ္ ေငြစကၠဴေတြ တန္ခ်ိန္ထက္ေက်ာ္ေန သတဲ႔။ ေက်ာက္မ်က္၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ရတနာပစၥည္းေတြနဲ႔ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ ကလည္း သိုေလွာင္ခန္းထဲမွာ မနည္းမေနာဆိုပဲ။ ဒါေတြသိမ္းဆည္းသယ္ေဆာင္ဖို႔ (စစ္)ထရပ္ကား ဆယ္စီးေတာင္လိုဆိုပဲ။
လက္ရွိသမၼတ ရွီက တကယ္ေဆာ္ေနတာ။ အေကာင္ႀကီးေတြကို ကိုင္ေနတာ။ တရုတ္ျပည္အတြက္ ဝမ္းသာစရာေကာင္းတယ္။



ခင္ဗ်ားေရးတဲ႔ အေဝးေျပးလမ္းေပၚ ကားပ်က္၊ ဝန္ႀကီးက ဆင္းကူ သတင္း၊ ကိုယ္ေတြ ႔ေဆာင္းပါးက ဖတ္ေကာင္းပါတယ္။ဆိုရွယ္မီဒီယာဆိုရင္ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေလးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လူႀကီးမင္း ေပ႔ဂ်္က ေအာ္ဖစ္ရွယ္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ပိုဆန္ေနသင္႔တယ္။ ဘာပဲဆိုဆို လူႀကီးမင္းေဝါေပၚမွာ အထက္ပါ တရုတ္ျပည္ သတင္းမ်ိဳး ေမ်ွာ္ေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။

သမၼတပါးစပ္ေပါက္လို႔ဆိုရင္ရတဲ႔ လူႀကီးမင္းဆီက
"ဟိုင္း၊ ဟယ္လို၊ မဂၤလာမနက္ခင္းပါရွင္၊ မေန႔ညက ကားပ်က္ေနတာေတြ႔လို႔ မီးတို႔ ဆင္းကူခဲ႔ရေသးတယ္၊ သာဓုေခၚၾကပါအုံး ေညွာ္" ဆိုတာထက္
"အက်င္႔ပ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအိမ္ ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေဆး၊ ခိုးယူထားေသာ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာမ်ား ေတြ႔ရွိ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔အညီ အေရးယူႏိုင္ရန္..." စတာေလးေတြ ထြက္လာရင္ ေကာင္းမွာ။

အခုေတာ႔ ေမ႔ေနၿပီေပါ႔ေလ(ပ်င္းလို႔ ေရးတဲ႔စာ၊ ဘာမွ မွတ္စရာမပါ)


စိတ္ဓာတ္ခိုင္လြန္းလို႔ ကြမ္းဆက္စားႏိုင္တာ။ ဝယ္လႉတဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ လည္း အတိုက္အခံေတြၾကားထဲက လႉေနရတာ။
ေဘးက "စကၤာပူေရာက္တာေတာင္၊ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ၊ ဝိနည္းေတာ္နဲ႔ မညီ" စသျဖင္႔ စသျဖင္႔။
ဆရာ ဒကာ ညီညြတ္လြန္းလို႔၊ ႏို႔မို႔ ဒီယဥ္ေက်းမႈ ျပတ္တာၾကၿပီ။
သာဂါရာ အနာဂါရာ စ။

ခါတိုင္း ၾကာသပေတးေန႔မွာ ကြမ္းရြက္ျပတ္တတ္ေတာ႔ ေသာၾကာေန႔ ဒကာမႀကီးေတြကို ေမ်ွာ္တတ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း မယိမ္းမယိုင္ ေက်ာက္စာ တိုင္ ေစတနာနဲ႔ ရွားရွားပါးပါးကြမ္းလႉသူေတြထဲက တစ္ဖြဲ႔။
ျဖစ္ပုံက မေန႔ကမွ ကိုျဖဴေဖြးလာပို႔သြားေတာ႔ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ဆိုတာ ေမ႔ေနမိ တယ္။
ဒါတင္မကဘူး အေပၚတက္လာတာေတာင္ ကြမ္းရြက္ထုတ္ေလး ေအာက္ မွာ ေမ႔ေနရစ္ခဲ႔တယ္။
လူသာဆိုရင္ "အခုေတာ႔ ေမ႔ေနၿပီေပါ႔ေလ ဘာညာ" ရႈပ္ေနမွာ။ ကြမ္းရြက္ေလးေတြမို႔ မေျပာတတ္လို႔သာကိုး။

ဟန္တင္တန္ေျပာတဲ႔ စကၤာပူ


" ေဆြမ်ိဳးေကာင္းစားေရး ၀ါဒီဆီကို ဦးတည္သြားႏိုင္တဲ့ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ မိသားစုအေျခခံ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ ၀ါဒ ထက္ တစ္ဦးခ်င္း စြမ္းေဆာင္ရည္ကို အဓိက ဦးစားေပးလိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္"

ဒီလိုတူညီမႈေတြကို စုစည္းသတ္မွတ္ႏိုင္ဖို႕ သဘာ၀က်က်အားစိုက္ထုတ္မႈမ်ိဳးကို စကၤာပူလိုအလြန္ေသးမႊားတဲ့ ႏိုင္ငံေလးမွာ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြက ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြဟာ အၾကမ္းျဖင္းအားျဖင့္ တရုတ္ (၇၆ %)၊ မေလး မြတ္ ဆလင္ (၁၅%) အိႏၵိယန္း ၊ တမီး (လ္)နဲ႔ ဆစ္(ခ္) (၆%)ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္ကာလတုန္းကေတာ့ အစိုးရက “ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ ၀ါဒ တန္ဖိုးကို” သူ႕လူထု ၾကားမွာ ေရပန္းစားေအာာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါအျပင္ လူတိုင္း ပညာတက္ေျမာက္ေရးနဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ကၽြမ္းက်င္စြာ တက္ေျမာက္ေရးအတြက္လည္း အစိုးရက လမ္းစဥ္ခ်ပါတယ္ သမၼတ ၀ီကင္၀ီ (Wee Kin We) က ၁၉၈၉ ခု ဇန္န၀ါရီလ သူ႕ရဲ႕အဖြင့္မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ၂.၇ သန္းရွိတဲ့ စကၤာပူ လူမ်ိဳးေတြဟာ အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေနာက္ ေရာက္ေနၿပီး “ႏိုင္ငံျခားအေတြးအေခၚနဲ႔ နည္းပညာသစ္ေတြ ရရွိေရး” ေတြေၾကာင္႔ ဘ၀ေနထိုင္နည္းနဲ႕ တန္ဖိုးေတြ ေလ်ာ့က်လာေနေၾကာင္း ၊ တစ္ခ်ိန္က ေရွးေဟာင္း အာရွကိုယ္က်င့္သီလ၊ တာ၀န္ ၀တၱရားနဲ႔ အဖြဲ႕အစည္း အေပၚထားရွိခဲ့တဲ့ သေဘာထားေတြဟာ အေနာက္တိုင္းအျမင္၊ ပုဂၢလိက အျမင္ နဲ႔ အတၱ ဗဟိုျပဳ အျမင္ေတြကို ေနရာဖယ္ ေပးေနရတယ္ေၾကာင္း ပါလီမန္ ကို ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ စကၤာပူလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ၿခံဳငံု ႏိုင္မိေစဖို႔ မတူညီတဲ့ လူမ်ိဳးစု၊ ကိုးကြယ္မႈေတြထဲကေန တူညီမႈေတြကို ေပါင္းစုၿပီး အဓိကတန္ဖိုးေတြ သတ္မွတ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း သူကတိုက္တြန္းေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။

သမၼတက ဒီတန္ဖိုးေလးခုကို အႀကံျပဳခဲ့ပါတယ္-

၁။ တစ္ဦးခ်င္းစီထက္ အဖြဲ႕အစည္းကိုေရွ႕တန္းတင္ရန္

၂။ မိသားစုဆိုတာ အေျခခံလူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ စြဲၿမဲလက္ခံထားရန္

၃။ ျပႆနာႀကီးေတြကို ေျဖရွင္းရာမွာ အျငင္းပြားျခင္းထက္ အမ်ားဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစရန္

၄။ လူမ်ိဳးေရး ၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး နားလည္သည္းခံၿပီး သဟဇာတ ျဖစ္ျဖစ္ ေနထိုင္ၾကရန္

သူ႕မိန္႔ခြန္းေၾကာင့္ပဲ ေနာင္ႏွစ္နစ္အၾကာ အစိုးရရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကိုေဖာ္ျပမယ့္ စကၠဴျဖဴစာတန္းမွာ စကၤာပူ ရီးယန္းတန္ဖိုးေတြနဲ႔ ပက္သက္လို႔ အႀကီး အက်ယ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ စကၠဴျဖဴ စာတန္းက သမၼတ တင္ျပခဲ့တဲ့ တန္ဖိုးေလးခုစလံုးကို လက္ခံၿပီး ပုဂၢလိက၀ါဒဆိုတဲ့ ပဥၥမေျမာက္တန္ဖိုးကို ထပ္မံထည့္သြင္းခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေကာင္းစားေရး ၀ါဒီဆီကို ဦးတည္သြားႏိုင္တဲ့ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ မိသားစုအေျခခံ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ ၀ါဒ ထက္ တစ္ဦးခ်င္း စြမ္းေဆာင္ရည္ကို အဓိက ဦးစားေပးလိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

စကၠဴျဖဴစာတန္းက သတ္မွတ္တဲ့ စကၤာပူရီးယန္းေတြရဲ႕ ဘံုတန္ဖိုးေတြကေတာ့-

၁။ လူမ်ိဳးစုထက္ ႏိုင္ငံကို ဦးစားေပး၊ တစ္ဦးခ်င္းစီထက္ အဖြဲ႕အစည္းကို ဦးစားေပးေရး

၂။ မိသားစုဆိုတာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုးအုတ္ျမစ္

၃။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အရည္အေသြးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေထာက္ပံ့အားေပး

၄။ ျငင္းခံုမႈထက္ အမ်ားဆႏၵကိုဦးစားေပးေရး

၅။ လူမ်ိဳးေရး ၊ ဘာသာေရး သဟဇာတ ျဖစ္ေရး

ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပထမတန္းစား အစိုးရျဖစ္ေရးကို ေျပာဆိုခဲ့ၾကေပမဲ့ “ဘံုတန္ဖိုးေတြ” ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးတန္ဖိုးကေတာ့ ဒီအထဲမွာ အထင္ကရေပ်ာက္ရွေနခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရအသားေပးေျပာဆိုတာက “စကၤာပူဟာ အာရွလူအဖြဲ႕ အစည္းေတြထဲမွာပဲရွိတယ္“ ဒါေၾကာင့္ “အာရွလူ႕အဖြဲ႕အစည္း အေနနဲ႔ပဲ ဆက္လက္တည္ရွိေနရမယ္” ကၽြန္ေတ္တို႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုေတြ ၀တ္ေနၾကေပမဲ့ စကၤာပူရီးယန္းေတြဟာ အေမရိ ကန္ေတြ မဟုတ္သလို အန္ဂလိုဆက္(က္)ဆြန္ေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး။ လာမယ့္အနာဂတ္ကာလမွာ စကၤာပူရီးယန္းေတြသာ အေမရိကန္ေတြ၊ ၿဗိတိသွ်ေတြ ၾသစေတးလ်န္းေတြနဲ႔ ကြဲျပားမႈမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ ဒီထက္ ပိုဆိုးတာ က သူတို႔ဆီက မေကာင္းတဲ့ အတုေတြကို ခိုးယူခဲ့မိမယ္ဆိုရင္ (ဆိုလိုတာက ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ပက္ႏြမ္းႏိုင္ငံ) ဒီႏိုင္ငံ ႀကီးေတြနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကမၻာႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အေျခလြတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အေမြအႏွစ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရလိမ့္မယ္ ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ (Note-21)




စကၤာပူရဲ႕ စီမံကိန္းဟာ အေနာက္နဲ႔မတူ၊ လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ ဘာသာေရး ဘံုတူညီ ခ်က္ေတြကို ရွာယူၿပီး ကိုယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈ အိုင္ဒင္တတီ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစား ယူလိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားၿပီး အေမွ်ာ္အျမင္ေကာင္းတဲ့ အားထုတ္မႈ တစ္ခု ပါ၊
အေနာက္ရဲ႕ တန္ဖိုး သတ္မွတ္မႈ၊ အထူးသျဖင့္အေမရိကန္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးသတ္ မွတ္မႈဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထက္ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အမ်ားႀကီး ပိုအေရးေပးတာ၊ လြပ္လပ္စြာ ေျပာေရးဆိုခြင့္ ၊ အေတြးအေခၚျခင္း ယွဥ္ၿပဳိင္ရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အမွန္တရား ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါ၀င္ပက္သက္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးယွဥ္ၿပိဳင္ မႈ ေတြကိုပိုၿပီးအေရးေပးတာ၊ လူေတာ္ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္တာ၊ ပညာတတ္ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္တာ၊ တာ၀န္ေက်တဲ့ အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တာထက္ တရားဥပေဒက အုပ္ခ်ဳပ္ တာကို အမ်ားႀကီးပိုအေရးေပးတာေတြ ေတြ႕ရမွာ အေသအခ်ာပါ။

ဒါေပမဲ့အေနာက္တိုင္းသားေတြအေနနဲ႔ စကၤာပူရဲ႕ တန္ဖိုးေတြထဲကို ျဖည့္စြက္ လိုတာ၊ ဒီတန္ဖိုးေတြဟာ အနိမ့္စားေရြးခ်ယ္မႈလို႔ ခံယူေကာင္းခံယူၾကမွာျဖစ္ေပမဲ့ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ တန္ဖိုးေတြလို႔ ေျပာမဲ့သူကေတာ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။