သေရနဲ႔ေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ မေပ်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ မေန႔က ေဘာလုံး ပြဲ ထက္ အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္။ ဒီေန႔လို အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ တေထာင္းေထာင္းေတာထတဲ႔ေခတ္ က်ေနာ္တို႔ မျမင္ဖူးဘူး။ ဦးလွဝင္းေျပာတဲ႔ ဒ႑ာရီေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေဝးလြန္းတယ္။ ခဏ ေဘးဖယ္ထားပါအုံး။
ဦးသိန္းစိန္နဲ႔နီးစပ္ရာအေရခြံလဲအစိုးရအဖြဲ႔က အဲဒီ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ဆိုတဲ႔အားႀကီးကို တမိတရ ဖမ္းယူႏိုင္ေလဦးမလား။ မသိဘူး။ မေရရာဘူး၊ ေျခလွမ္းအေရြ႕ေတြ ေႏွးလြန္းတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ ႏွစ္ႏွစ္ကေလာက္ မယုံၾကည္ခ်င္မိေတာ႔ဘူး။
ဖုန္ဆိုးေတာထဲက တိုးထြက္လာတဲ႔ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေတာ္တိုင္္းရဲ႕ေနာက္မွာ ပြင္႔ထြက္မတတ္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ မင္းမူေနခဲ႔တယ္။ လိုက္ၾကည့္၊ အေမရိကလား
ဂ်ပန္လား
ကိုရီးယားလား။
ဒီေန႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာတိုင္းဟာ တစ္ခုတည္းေသာအလံေတာ္ေအာက္မွာ ကမၻာမေၾကေတြ ပန္းေတြေဝသည္အထိ ေအာ္ဆိုေနႏိုင္ၿပီ။ အဲဒါႀကီးကို လက္ၾကားယိုေစမွာလား။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပားရည္တစ္စက္နဲ႔ ဝမ္းမသက္ပါရေစနဲ႔။
ကခ်င္ျပည္နယ္က ဖက္မမ်ွတဲ႔လူသတ္ပြဲ။ ေမးပါရေစ၊ သူပုန္ေတြက ဘယ္သူေတြ လဲ???
သူတို႔နဲ႔ျပည္မႀကီးထဲကညီအကိုေတြ တစ္သားထဲေပါင္းစည္းလို႔ရေအာင္ ရွစ္လမ္းသြား ကားလမ္းႀကီးေဖာက္ေပးထားတာ ရွိသလား???
သူတို႔ျပည္နယ္ကထြက္တဲ႔ေက်ာက္စိမ္းေတြအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကး ဘာေတြျပန္ေပးထားသလဲ???
ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြနဲ႔..
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္နဲ႔ ...အမ်ိဳးသားေရး ရင္ၾကားေစ႔လို႔ မရႏိုင္ဘူး။
သမၼတလုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး၊ အစိုးရလုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး၊ ဒီလိုလား။ ဒါဆို ဘယ္သူက လြယ္တယ္ေျပာေနပါသလဲ။
"မလြယ္ရင္ မလုပ္န႔ဲ၊ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ဆင္းေလ၊ လုပ္ႏိုင္သူ တက္လာလိမ္႔မယ္" လို႔ပဲ ေျပာၾကလိမ္႔မယ္။
ေနာက္ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပို႔စ္ေတြ၊ အရပ္ထဲက စကားေတြကလည္း ဝန္ႀကီးေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္၊ ဝန္ႀကီးေတြပါးစပ္ကေန ထြက္။ ရွက္တတ္ရင္ ေသဖို႔ပဲ။ ဦး မရဲတရဲထြဋ္က ခပ္ငယ္ငယ္စာဖတ္ပရိသတ္ကို ျပားရည္တစ္စက္နဲ႔ ဝမ္းသက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္(ဒါမ်ိဳးကို လူငယ္ေလးေတြ ေရးၾက၊ လိုက္ခ္ၾက၊ ရွယ္ၾကပါေစဗ်ာ၊ ဒီထက္အေရးႀကီးတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ)။ ဘူးလက္လွေဆြက အမ်ိဳးသားေရး ရင္ၾကားေစ႔ေရးအတြက္ မိစၧာဝါစာစကားေျပာတယ္။ သူလည္း ေသရာပါ နာမည္ဆိုးနဲ႔၊ ေခသူေတာ႔မဟုတ္။ လူဆိုတာ မတရားလြန္းဘူးထင္ရင္ အေသခံၿပီးေတာ္လွန္တယ္။
အဲဒါ လူ႕သမိုင္း၊
အဲဒါ ကမၻာ႔သမိုင္း၊
အဲဒါ ျမန္မာ႔သမိုင္။
လက္ရွိ အမ်ိဳးသားေရး ေရစီးကို အမိအရမယူႏိုင္ရင္ "ဘရူးတပ္စ္လည္း စစ္ရႈံးဖူးတယ္" ဆိုတာကို အမွတ္ရပါ။
စကၤပူကလူငယ္ေတြ မၾကားဖူးတာ ေကာက္လုပ္တယ္။ တစ္သက္လုံး ရႈံးခဲ႔ရတဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးသိကၡာဆယ္ပြဲကို
စည္းကမ္းရွိမႈ၊
ေသဝပ္မႈ၊
တစ္ေသြးတစ္ေရာင္တည္းရွိမႈ၊ အရႈံး(သို႔)သေရကို သကၡာရွိရွိလက္ခံႏိုင္မႈ၊ အႏိုင္ကို မူးယစ္ေဆးဝါးမကူဘဲ ဂုဏ္ယူမႈ။
ျပည္နယ္ေတြနဲ႔ျပည္မ တစ္သားထဲရွိတယ္ဆိုတာျပဖို႔ ပထမဆုံး ကားလမ္းမ ႀကီးေတြ၊ ရထားလမ္းသစ္ႀကီးေတြ ေဖာက္ျပလိုက္ပါ။ တန္းတူအခြင္႔အေရးတကယ္ေပးပါ။ စကားလုံးေတြထက္ ခရီးေပါက္ပါ တယ္။( ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ေငြမရွိဘူး။ စကၤာပူမွာေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဘန္ဂလိုေတြရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူတို႔အမည္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႕က ခရိုနီ အမည္နဲ႔။) အဲဒီက်ည္ဆန္ေတြ ေကြးေကာက္မသြားေလာက္ဘူးလား။ အဲဒါ ၿဗိတိသ်ွေတြ အိႏၵိယမွာလုပ္သြားတဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ၊ လိုက္မမီတဲ႔ ၂၁ ရာစု စထရက္ဒဂ်ီမဟုတ္ဘူး။
ျပည္ပေရာက္ လူအနည္းငယ္ျပန္လာရုံနဲ႔ (တခ်ိဳ႕က တကယ္႔အမ်ိဳးသားေရး၊ တခ်ိဳ႕က ေဖာ္လန္ဖား) ျပည္ေတာ္ဝင္သီခ်င္း မဆိုပါနဲ႔ဦး။
၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းက ဦးသိန္းစိန္နဲ႔နီးစပ္ရာအေရခြံလဲ အစိုးရအဖြဲ႔ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ၾကည့္ေနၾကဆဲပါ။
ဝင္သြားသမ်ွကလည္း ခရိုနီသြားၿဖဲျပတာမ်ားေတာ႔ ဒုတိယအိမ္ဆီ ေျခဦးျပန္ လွည့္လာၾကတယ္။
ဘယ္အစိုးရရဲ႕အလုပ္မွ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒီမလြယ္တာေတြကို အစိုးရတိုင္းလည္း လုပ္ရမယ္႔တာဝန္ရွိတယ္။ မွားခြင္႔ရွိတယ္၊ မလုပ္ခြင္႔ေတာ႔မရွိဘူး။
ေသနတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ျပည္သူကိုအုပ္ခ်ဳပ္မႈက မိစၦာႏိုင္ငံေရးလို႔ေခၚပါတယ္။
ဦးေႏွာက္ ဦးေႏွာက္ခ်င္း၊ အယူအဆ အယူအဆခ်င္း အားၿပိဳင္၊ ညွိႏိႈင္း၊ အေျဖရွာတဲ႔ႏိုင္ငံေရးက သမၼာႏိုင္ငံေရးပါ။
