အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားေျပာသည့္ စကားအခ်ိဳ႕ကိုၾကားဖူးေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္မွပဲသိခြင့္ရခဲ့သည္။
“ေဘဂ်င္းမွာ အၿမဲ႐ံုးစိုက္ေန တဲ့ အစိုးရက ႏွစ္စဥ္ ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း ထုတ္လုပ္ေန ရတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္တစ္ဘီလီယံ၊ ေျခအိတ္ ႏွစ္ဘီလီယံကို ဘယ္လိုလုပ္ စီမံခန္႔ခြဲ ေပးႏိုင္မွာလဲ” အမွန္မူ တ႐ုတ္ျပည္သည္ ဥေရာပတစ္တိုက္လံုး ေပါင္းထားတာထက္ပင္ အဆမ်ားစြာ ပိုႀကီးပါသည္။
လမ္းေပၚမွာပင္ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္သည့္စနစ္၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ေတြ႕ရသည္။ “ေစ်း၀ယ္သူက အၿမဲ မွန္တယ္” ဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ကေတာ့ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ ဘက္ပင္၊ တ႐ုတ္ျပည္မွာက ေရာင္းသူက ေရာင္းေပးေနတာကိုပဲ ၀ယ္သူ က ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ေနရသည့္အေနအထားပါ။ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္သည့္ ကိစၥအတြက္ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ စကားေျပာယူရသည္ကိုလည္း ႀကံဳရတတ္ သည္။ ေဟာ္တယ္မွာတည္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားစဥ္ ေကာင္တာမွာရွိသည့္ ဧည့္ လက္ခံ စာေရးမက “အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူး” ဆိုသျဖင္႔ ဧည့္သည္ လည္း မေတြ႕ရဘဲ အခန္းလြတ္မရွိျခင္း ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔မရ။ သူမစကားကို မယံုၾကည္သျဖင့္ အခန္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရာ ဘာဧည့္သည္မွ မရွိေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရသည္။
“ဘာေၾကာင့္လဲ”
အမွန္မူ ဤသည္မွာ အစိုးရကအရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဧည့္သည္တည္းခိုသည္ျဖစ္ေစ၊ မတည္းခိုသည္ျဖစ္ေစ သူမလစာက မတိုး မေလ်ာ့။ စီးပြားေရးအ႐ႈံးအျမတ္ကိစၥကလည္း သူမႏွင့္မဆိုင္။ သူမသာ မဟုတ္ပါ။ သူမအထက္က လူႀကီးေတြကလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ “အထက္အမိန္႔” ဆိုတာကလြဲၿပီး ဘာဆိုဘာမွမသိၾကပါ။ ဒီေတာ့ ဧည့္သည္ ေရာက္လာ၊ အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူးေျပာ၊ ဧည့္သည္ျပန္သြားတာ နဲ႔ သူတို႔ သတင္းစာကိုျပန္ဖန္။ ဒါသည္ တ႐ုတ္ျပည္၏ စီးပြားေရး စနစ္ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။
ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုခြင့္ရဖို႔ သံုးႏိုင္သည့္ နည္းကေတာ့ ေနာက္တစ္ေ ခါက္ ျပန္သြား၊ လက္မခံမခ်င္း ေပကပ္ၿပီး လက္ခံလာေအာင္ ေျပာျခင္း သာျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္မွာသာမက ကားလက္မွတ္အေရာင္းဌာနေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ယုတ္စြအဆံုး စက္ဘီးငွားသည့္ေနရာမွာပင္ ဤသေဘာမိ်ဳးေတြကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေကာင္တာမွာ ေရာင္းဖို႔တင္ထားသည့္ ပစၥည္းကို ျမင္ေနရလ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုလို႔ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့၀ယ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထမင္းဟင္းေတြရွိလ်က္ ကုန္သြားၿပီေျပာလို႔ ေခ်ာ့ ၀ယ္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ရွီအန္းၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ဆိုင္ပိတ္ထားၿပီဟု ေျပာသျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ေစာင့္ၿပီးလို႔ ထမင္းေရာင္းဖို ႔ေျပာေတာ့ ထမင္းကုန္သြားၿပီ ဆိုၾကျပန္သည္။ အေတြ႕အႀကံဳရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔စကားကို မယံုၾကည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စားဖိုဆာင္ထဲကို ကိုယ္တိုင္၀င္၊ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ယူ၊ စားခ်င္တဲ့ဟင္းေတြ ပံုထည့္ယူလာၿပီး အလြတ္စားပြဲခံုတစ္လံုးမွာ ထိုင္စားေန လိုက္ပါေတာ့သည္။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ သစ္သီးသစ္ရြက္၀ယ္ရတာကသည္ပင္ စိန္ေခၚမႈႀကီးတစ္ခု။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေျပာျပသည့္ ဟာသေလးကို သတိရမိသည္။ “ ဧည့္သည္ေတြေရာက္လာလို႔ အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းဟင္းကုန္ၿပီ၊ ဘီယာျပတ္သြားၿပီလို႔ ေျပာတာက ဧည့္သည္ရဲ႕ စိတ္ကို အကဲစမ္းတာ ။ တကယ္လို႔ ဧည့္သည္က ဘယ္မွမသြားဘဲ မရွိဘူးဆိုတဲ့ၾကားက ရေအာင္တည္းခိုႏိုင္ရင္၊ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ပစၥည္းကို ရေအာင္၀ယ္ႏိုင္ရင္ သူတို႕က သေဘာေတြက် ၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနတတ္ၾကတယ္”
