ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ

ေနာက္လူေတြကုိ သနားတယ္၊ ေရွ႕ကလူေတြ ခုိးသြားလုိ႔ သူတုိ႔ခုိးစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
(႐ုရွားစကားပုံ)

စကၤာပူဆုိတာ ေျမဆင္းရဲတဲ့ၿမိဳ႕။ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ဒီၿမိဳ႕ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျမမခ်မ္းသာႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ တုိက္ခန္းေတြ၊ အိမ္ေတြက ျမင့္ၿပီးရင္း ျမင့္လာမယ္။ က်ဥ္းၿပီးရင္း က်ဥ္းလာမယ္။ ၿပီးေတာ့ စကၤာပူဆုိတာ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္၊ လူခ်မ္းသာ ျမန္ မာေတြရဲ႕ အိမ္၊ ကြန္ဒုိ၊ ဘန္ဂလုိေတြ ဝယ္ယူရာ ၿမိဳ႕ေတာ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားရင္ အဲ့ဒီ လူခ်မ္းသာေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္ လည္း ျဖစ္ႏုိင္ျပန္ေသးရဲ႕။

စကၤာပူဆုိတာ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ၾသစေတးလ်တုိ႔လုိ ဗီဇာရဖုိ႔လည္း သိပ္ မခက္ခဲလွ၊ ေငြကုန္ေၾကးက်ကလည္း လူလတ္တန္းစားတုိ႔ အတြက္ ျဖစ္ညွစ္ ထုတ္ရင္ လက္လွမ္းမီေလာက္တဲ့ အေနအထား၊ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ဘြဲ႔ရ လူငယ္ေတြအတြက္ ကမၻာ့စံခ်ိန္မွီ ဘဝထြက္ေပါက္တစ္ခု အျဖစ္ ရွိေနခဲ့ တာ ကာလအတန္ ၾကာခဲ့ေပါ့။

လူလတ္တန္းစား ေက်ာင္းသားေလးေတြကေတာ့ တကၠသုိလ္ေတြ ၊ ေက်ာင္းေတြက ေပးတဲ့ အေဆာင္မွာပဲေနေန၊ အျပင္မွာပဲ ငွါးရမ္းေနေန က်ပ္က်ပ္ညွပ္ညွပ္ပဲ ေနၾကရရွာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဘြဲ႔ရၿပီးလုိ႔ လစာေကာင္းေကာင္းေလး ရရင္ အခန္းက်ယ္က်ယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ႀကံဳးဝါး တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကံဳးလုိ႔ ဝါးဝါး တကယ္ အလုပ္လုပ္ ၾကျပန္ေတာ့လည္း ဒီအိပ္မက္က တကယ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ခက္ခက္ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ တုိက္ခန္းေလးေတြငွါး၊ သေဘာထားမွ်တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ အိမ္၊ အခန္းေတြ ရွယ္ယာလုပ္ၿပီး က်ပ္က်ပ္ညွပ္ညွပ္ပဲ ခရီးဆက္ေနၾကရရွာဆဲပါပဲ။ အဲ့ဒါ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ပုံရိပ္ကေလးပါ။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သိရတဲ့ အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြ ဝယ္ထားတဲ့ ကြန္ဒုိတုိက္ခန္းထဲကုိ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေရာက္ခဲ့ရဖူး တယ္။ မိဘေတြက စကၤာပူနဲ႔ ျမန္မာ သြားခ်ည္လာလွည့္။ ေလယာဥ္ စရိတ္ ဆုိတာ သူတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းစားေရေသာက္ မုန္႔ဖုိး၊ သားတုိ႔ေနတဲ့ ကြန္ဒုိက စကၤာပူရဲ႕ အေရွ႕ပုိင္းမွာ ရွိတယ္။ စက္႐ုံေတြ သိပ္မရွိ၊ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ သိပ္မရွိလုိ႔ ကြန္ဒုိေစ်း ပုိႀကီးတဲ့ အရပ္ေပါ့။ သူတုိ႔အခန္းက်ယ္ႀကီးကေန ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ ေရကူးကန္က ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ မနက္ခင္းမွာေတာင္ ဒုိင္ပင္ထုိးၿပီး ဆင္းကူးခ်င္စရာပါပဲ။ ဒီေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူရဲ႕ သားေတြမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသလဲ။

နာမည္ေတြ မပါရင္ေတာင္မွ ဘယ္လုိလူေတြရဲ႕ သားေတြဆုိတာ ခပ္ဝါးဝါးေ တာ့ သေဘာေပါက္ ႏုိင္မယ္ေလ။ ဒါေတြကုိ ေတြ႔ရေတာ့ ဣႆာ မစၧရိယ ပဲ ျဖစ္ရမလုိလုိ၊ မုဒိတာပဲ မ်က္ေစ့မွိတ္ ပြားလုိက္ရမလုိလုိ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အ တြက္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ နာက်င္ဆဲပါ။

ေနာက္တစ္အိမ္ကေတာ့ တရံေရာအခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး။ သူမဝယ္ထားတဲ့ ဘန္ဂလုိႀကီး ဟီးေနခ်က္က လစာေဒၚလာ ေျခာက္ေ သာင္းေလာက္ ရသူေတြေတာင္ မနာလုိစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေရးကူးကန္က ျပာလဲ့လဲ့။ ေစ်းလည္းခ်ိဳ၊ အသစ္စက္စက္ လည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ဆုိၿပီး စီးသူမရွိဘဲ ဝယ္ထားတဲ့ မာစီးဒီးနဲ႔ BMW ဂ်ာမန္ကားႏွစ္စီးက ဘန္ဂလုိရဲ႕ က်က္သေရကုိ ပုိၿပီး ခန္႔ျငားေစတယ္။ အဲ့ဒီ ဘန္ဂလုိမွာ ကေလးထိမ္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကားဒ႐ုိင္ဘာရယ္၊ ကံေကာင္း လွတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္တုိ႔ ေနၾကပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ ရန္ကုန္၊ စကၤာပူ၊ အဂၤလန္ သြားခ်ည္လာလွည့္ပဲေပါ့။

ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ရင္နာေနရတာနဲ႔ ဣႆာလည္း မဝင္မိ၊ မုဒိတာလည္း မပြားမိေတာ့ပါဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ ေဝးလည္းေဝး၊ ဗီဇာက လည္းက်ပ္၊ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈေတြကလည္း တင္းၾကပ္ဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံ ရွိေပမယ့္ ျပႆနာကေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနဆဲပါ။

ေငြရွိရင္ အဆင္ေျပတဲ့ ၿမိဳ႕က စကၤာပူပါ။ ဘိန္းကုိ အဝင္မခံေပမယ့္ ဘိန္းကေန ရလာတဲ့ ေငြေတြကုိေတာ့ စကၤာပူက “ႏုိး” မေျပာဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ စကၤာပူဆုိတာ ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းတက္ရာ၊ တစ္ခုခုဆုိ ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ ခုိလႈံရာ ေနရာေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ရဲ႕ တရားဝင္ သားသမီးေတြ ေနထုိင္၊ ပညာသင္ရာျဖစ္ေန လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ စကၤာပူကုိ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” လုိ႔ ေခၚေနမိတယ္။

ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လုိ႔ သာေကတတုိ႔၊ ေတာင္ဒဂုံတုိ႔ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လြင္တီးေခါင္ထဲက တုိက္ျမင့္ျမင့္ေတြ ေထာင္ထြက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခု ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ စကၤာပူက ဆင္ကန္းနဲ႔ နည္းနည္း ဆင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ နာမည္ကုိ ေမ့ေနတာနဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေမးမိေတာ့ အဲ့ဒါ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေလ၊ ဒီေန႔ လူေတြ သိေနၾကတာကေတာ့ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” တဲ့။

လာျပန္ၿပီ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ။
အဲ့ဒီဦးေလး ရွင္းျပတာက ထူးဆန္းလြန္းေတာ့ မယုံဘူးလုိ႔ မေျပာရဲခဲ့ေပမယ့္ ယုံျပစ္လုိက္ဖုိ႔ၾကျပန္ေတာ့လည္း ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။ နံပါတ္မဝင္တဲ့ အငယ္ေလးေတြ အဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအငယ္ေလးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ နယ္က ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ (က်န္သူေတြကုိ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါရေစ)

ဒါကုိ ယုံျပစ္လုိက္ဖုိ႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ “မင္းမယုံရင္ တကၠစီတစ္စီးကုိ တားၿပီး ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ သြားမလုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္၊ တကၠစီ က မင္းကုိ ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေရာက္လာတဲ့ တကၠစီကုိတား၊ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ သြားမလုိ႔ပါလုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ေရာ တကၠစီသမားက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေထာင္လုိ႔ ေစ်းေျပာကာ အဲ့ဒီ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလးဆီ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္ထားတာက စကၤာပူသာ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာဆုိတာပါ။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ တကၠစီသမားေလာကက ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာလုိ႔ ေခၚတာ မသိ ဘူးေလ။

ေခတ္ေနာက္ဆြဲသမားေတြကုိ ခ်န္ထားခဲ့မယ္ဆုိတဲ့ သမၼတႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့မွာစုိးလုိ႔ အဲ့ဒီေဝါဟာရေလးကုိ မရ၊ အရ ႏႈတ္ တက္ ႐ြတ္မိတယ္။ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” ။

႐ြာနာမည္ခ်င္း တူေပမယ့္ ေနတဲ့လူေတြကေတာ့ မတူၾကဘူး။
သူတုိ႔ အနာဂတ္ေတြေရာ ကြဲျပားေနမွာပဲလား၊ မဆီမဆုိင္ ႐ုရွားစကားပုံက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေသးတယ္။


 ဇင္ေဝေသာ္

1 comments:

ခိုးစရာတင္မကဘူး ပိုးစရာပါေျပာင္ကုန္တာပါ...

Reply

Post a Comment