ျပည္တြင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ငါတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတာေတြက မေျပာပေလာက္ေသးပါလားလို႔ေတာင္ ထင္ေ ကာင္းထင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ နားေထာင္ရတာကိုပဲ စိတ္ျငစ္စရာ ေပ်ာ္စရာေ လးေတြပါ။ စကၤာပူက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ အကယ္ဒမီသင္တန္း က ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေဆြးေႏြးေနသံကို မွတ္မိသေရြ႕ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပပါမယ္။ ၿပီးရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သက္ျပင္းခ်ရင္း ၿပဳံးေပးပါ။
ျမန္မာစာ
အရွဳပ္ေထြးဆုံး က႑ ျမန္မာစာက စပါရေစ။
အရင္ဆုံး ျမန္မာစာလုံးဝ မေျပာ၊ မေရး၊ မဖတ္တတ္အဆင္႔။
ၿပီးေတာ႔ အေျခခံအဆင္႔၊
ၿပီးေတာ႔႔မွ အထိုက္အေလ်ွက္ တတ္တဲ႔အဆင္႔ေပါ႔။
ဒီအထိ ရွင္းေသးတယ္ေလ။ သူ႕အတန္းနဲ႔သူ ခြဲလိုက္ရုံပဲ။
ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ႔ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာစာအဆင္႔က အရြယ္နဲ႔ခဲြလို႔မရေတာ႔ဘူး။ ဆိုလိုတာက ကေလးတစ္ေယာက္က ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ ရိွေကာင္းရွိမယ္၊ သူ႕ ျမန္မာစာက်ေတာ႔ ဇီးရိုး၊ အဲသလိုပဲ ၅ ႏွစ္ အရြယ္ကေလးကလည္း ျမန္မာစာ ဇီးရိုး။ သူတို႔ကို အရြယ္နဲ႔မခဲြဘဲ ျမန္မာ စာ အဆင္႔နဲ႔ ခြဲလိုက္ေတာ႔ ႀကီးတဲ႔ကေလးက မွတ္ဉာဏ္အားေကာင္းေတာ႔ သိပ္မၾကာခင္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကေလးထက္ သာသြားေရာ။ သူတို႔ကို တစ္တန္း ထဲ ထားၿပီးဆက္သင္ရင္ အႀကီးကေလးက စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။
ဒီေတာ႔ သူတို႔ကို အတန္းခြဲေပးမွ ရေတာ႔မယ္။ တစ္တန္းက ႏွစ္တန္းျဖစ္ သြားၿပီ။
ေနာက္ ျမန္မာစာလုံးဝ မတတ္ေသးတဲ႔ကေလးေတြကိုက်ေတာ႔ ဘာသာေရး ကိုေတာင္ မသင္ေသးပဲ (ျမန္မာလို သင္လို႔မွ မရေသးတာဘဲ) ျမန္မာစာပဲ သင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အထိုက္အေလ်ာက္ ရသြားၿပီဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို အထက္က အတန္းထဲေပါင္းေပးလိုက္ေပါ႔ေလ။
သူတို႔ကို အထက္ကအတန္းထဲေပါင္းေပးလိုက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္အခက္အခဲ ရွိလာျပန္ေရာ။ အဲဒါက သူတို႔တက္ရမယ္႔ အတန္းထဲက ကေလးေတြက ဘာ သာေရးအခ်ိဳ႕ သင္ေပးၿပီးသားဆိုေတာ႔ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာေလးေတြ ရြတ္ တတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ကပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေလးေတြေပါ႔။ ျမန္မာစာအဆင္႔သာတူၿပီး ဘာသာေရးက မတူေတာ႔
ဘာသာေရးသင္မယ္ဆိုေတာ႔ ေနာက္တက္ကေလးေတြကို အတန္းခြဲသင္ဖို႔ လိုလာျပန္ေရာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အတူတူထားလို႔ မရျပန္ဘူး။
ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုေရာ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲ။
ျပည္တြင္းမွာ သင္႐ိုးၫႊန္းတန္း ေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာစာေတာင္ အဲသလို အုပ္စုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲေနရေတာ႔ အဲဒီ သင္႐ိုးၫႊန္းတန္းေတြအတိုင္းလိုက္ဖို႔က် ခက္ေနျပန္ေရာ။ ေနာက္ မတူညီတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အေနအထား။
ျပည္တြင္းက ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ သူတို႔ဝန္းက်င္ မွာ ေတြ႔ေနရတာ။ ဒီက ကေလးေတြ ေတြ႔ေနရတာက ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တကယ္႔ကို ခ်ဲလင္႔ဂ်္ပဲ။ အခ်ိန္က မအားမလပ္၊ လူအင္အား က မလုံမေလာက္။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ေတာ႔ စိတ္ပ်က္ဟန္မရွိၾကဘူး။ ၿပဳံးလို႔ ေပ်ာ္လို႔ေလ။ ဒါက ဝမ္းသာစရာမဟုတ္လား။
ဒါေလးေတြကို စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေျပာျပရရင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
ျမန္မာစာ
အရွဳပ္ေထြးဆုံး က႑ ျမန္မာစာက စပါရေစ။
အရင္ဆုံး ျမန္မာစာလုံးဝ မေျပာ၊ မေရး၊ မဖတ္တတ္အဆင္႔။
ၿပီးေတာ႔ အေျခခံအဆင္႔၊
ၿပီးေတာ႔႔မွ အထိုက္အေလ်ွက္ တတ္တဲ႔အဆင္႔ေပါ႔။
ဒီအထိ ရွင္းေသးတယ္ေလ။ သူ႕အတန္းနဲ႔သူ ခြဲလိုက္ရုံပဲ။
ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ႔ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာစာအဆင္႔က အရြယ္နဲ႔ခဲြလို႔မရေတာ႔ဘူး။ ဆိုလိုတာက ကေလးတစ္ေယာက္က ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ ရိွေကာင္းရွိမယ္၊ သူ႕ ျမန္မာစာက်ေတာ႔ ဇီးရိုး၊ အဲသလိုပဲ ၅ ႏွစ္ အရြယ္ကေလးကလည္း ျမန္မာစာ ဇီးရိုး။ သူတို႔ကို အရြယ္နဲ႔မခဲြဘဲ ျမန္မာ စာ အဆင္႔နဲ႔ ခြဲလိုက္ေတာ႔ ႀကီးတဲ႔ကေလးက မွတ္ဉာဏ္အားေကာင္းေတာ႔ သိပ္မၾကာခင္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကေလးထက္ သာသြားေရာ။ သူတို႔ကို တစ္တန္း ထဲ ထားၿပီးဆက္သင္ရင္ အႀကီးကေလးက စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။
ဒီေတာ႔ သူတို႔ကို အတန္းခြဲေပးမွ ရေတာ႔မယ္။ တစ္တန္းက ႏွစ္တန္းျဖစ္ သြားၿပီ။
ေနာက္ ျမန္မာစာလုံးဝ မတတ္ေသးတဲ႔ကေလးေတြကိုက်ေတာ႔ ဘာသာေရး ကိုေတာင္ မသင္ေသးပဲ (ျမန္မာလို သင္လို႔မွ မရေသးတာဘဲ) ျမန္မာစာပဲ သင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အထိုက္အေလ်ာက္ ရသြားၿပီဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို အထက္က အတန္းထဲေပါင္းေပးလိုက္ေပါ႔ေလ။
သူတို႔ကို အထက္ကအတန္းထဲေပါင္းေပးလိုက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္အခက္အခဲ ရွိလာျပန္ေရာ။ အဲဒါက သူတို႔တက္ရမယ္႔ အတန္းထဲက ကေလးေတြက ဘာ သာေရးအခ်ိဳ႕ သင္ေပးၿပီးသားဆိုေတာ႔ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာေလးေတြ ရြတ္ တတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ကပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေလးေတြေပါ႔။ ျမန္မာစာအဆင္႔သာတူၿပီး ဘာသာေရးက မတူေတာ႔
ဘာသာေရးသင္မယ္ဆိုေတာ႔ ေနာက္တက္ကေလးေတြကို အတန္းခြဲသင္ဖို႔ လိုလာျပန္ေရာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အတူတူထားလို႔ မရျပန္ဘူး။
ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုေရာ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲ။
ျပည္တြင္းမွာ သင္႐ိုးၫႊန္းတန္း ေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာစာေတာင္ အဲသလို အုပ္စုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲေနရေတာ႔ အဲဒီ သင္႐ိုးၫႊန္းတန္းေတြအတိုင္းလိုက္ဖို႔က် ခက္ေနျပန္ေရာ။ ေနာက္ မတူညီတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အေနအထား။
ျပည္တြင္းက ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ သူတို႔ဝန္းက်င္ မွာ ေတြ႔ေနရတာ။ ဒီက ကေလးေတြ ေတြ႔ေနရတာက ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တကယ္႔ကို ခ်ဲလင္႔ဂ်္ပဲ။ အခ်ိန္က မအားမလပ္၊ လူအင္အား က မလုံမေလာက္။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ေတာ႔ စိတ္ပ်က္ဟန္မရွိၾကဘူး။ ၿပဳံးလို႔ ေပ်ာ္လို႔ေလ။ ဒါက ဝမ္းသာစရာမဟုတ္လား။
ဒါေလးေတြကို စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေျပာျပရရင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
Post a Comment