ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ယေန႔ဆုိလွ်င္ ကိုးႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ စကၤာပူအတြက္ စေတးေလွ်ာက္စဥ္ ပီနန္မွတဆင့္ (ရန္ကုန္မျပန္ခ်င္သျဖင့္) ဒကာမႀကီးတုိ႔ ယပက္လက္ႏုိင္ငံသုိ႔ ရထားျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ ဆရာသမားမ်ား၏ စကားအရ ဘန္ေကာက္မွတဆင့္ မဲစရီးယန္းသုိ႔ သြားကာ ခဏသီတင္းသုံးၿပီး စေတးရၿပီဆုိမွ ျပန္လာရန္ ျဖစ္သည္။
ရထားဘူတာမွာ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး လာႀကိဳသျဖင့္ အဆင္သင့္သြားသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုကၡ အေတာ္ေရာက္ႏုိင္၏။ အဂၤလိပ္စကားေျပာလုိ႔ သိပ္မရ။ ဘက္(စ္)ကားနံပါတ္မ်ားကပင္ ထုိင္းလုိ ေရးထားရကား ထုိင္းစာ မသိသူအတြက္ အလြန္အခက္အခဲ ရွိႏုိင္သည္။ လာႀကိဳေသာ ရဟန္းမိတ္ေဆြကား ဗာခ်ီလာေလာင္ကြန္တကၠသုိလ္၌ ပညာသင္ေနတာျဖစ္ၿပီး ထုိင္းစကားပင္ အေတာ္ ေျပာႏုိင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
မဲေဆာက္၊ မဲစရီးယန္းသုိ႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ေသာအခါ အခက္အခဲ ႀကံဳရေတာ့သည္။ နံပါတ္တစ္က သကၤန္းအေရာင္၊ နံပါတ္ႏွစ္က ေထာက္ခံစာပင္ ျဖစ္သည္။
ဝတ္ထားေသာ သကၤန္းအေရာင္က အညိဳေရာင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထုိင္းတုိ႔သကၤန္းေရာင္ႏွင့္ ကြဲေနသည္။ လက္မွတ္ေရာင္းသူက ထုိင္းစကားလည္း မေျပာတတ္၊ သကၤန္းကလည္း သူတုိ႔ရဟန္းဝတ္ေသာ သကၤန္းေရာင္ႏွင့္ မတူသျဖင့္ ရဟန္းစစ္ ဟုတ္ဟန္မတူဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ေထာက္ခံစာပါမွ လက္မွတ္ေရာင္းေပးမည္ဟု ဆုိေလေတာ့သည္။
ခက္ရခ်ည့္၊ မိမိက အာဂႏၲဳ၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံကုိလည္း ပထမဆုံး အေခါက္၊ သိသည္ဆုိသည့္ ဆရာေတာ္ကလည္း သြားရမည့္ မဲစရီးယန္းမွာ။ မည္သည့္ ဆရာေတာ္အထံမွ ေထာက္ခံစာ ရပါအံ့နည္း။ အေတာ္ရစ္ေသာ လက္မွတ္ေရာင္းပဲဟု စိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာႀကိဳေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းကုိ အကူအညီ ထပ္ေတာင္းရေတာ့သည္။ သူက သူေနေသာေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကုိ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ေထာက္ခံစာ ရသြားေတာ့သည္။
ေထာက္ခံစာယူၿပီး လက္မွတ္ေရာင္းထံ ျပန္သြားေတာ့ လက္မွတ္ေတာ့ ေရာင္းေပးမည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ေရာင္းေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ေတာ့ မရ၊ (သိရသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား တစ္ဝက္ေၾကးသာ ေပးရသည္ဟူ၏) ေစ်းႏႈန္းအျပည့္ ေပးရမည္ဟု ဆုိျပန္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု ေမးရာ ထုိင္းသံဃာမဟုတ္၊ သကၤန္းအေရာင္မတူေသာေၾကာင့္ဟု က်ိဳးေၾကာင္းညီညႊတ္ေသာ အေျဖကုိ သူကေပးသည္။ မတတ္သာ ရွိေတာ့၏။ သုိ႔ျဖင့္ပင္ မဲစရီးယန္းသုိ႔ သြားမည့္ကားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရလုိက္သည္။ ဒီကသြားလုိ႔ ဒီလုိ ျပႆနာေလးေတြ ရွိတတ္တာပါ။ မဲစရီးယန္းကေန ဘန္ေကာက္ျပန္လာရင္ ဒီျပႆနာမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူးဟု မိတ္ေဆြရဟန္းက အားေပးရွာသည္။
ကားေပၚေရာက္ေသာအခါ ထုိလက္မွတ္ေရာင္းဒကာ၏ မိမိအေပၚ ဆက္ဆံမႈကုိ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းကား ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ အေတာ္တူသည္။ ခပ္ပါးပါး ျမဴမႈံတစ္ခ်ိဳ႕၊ ခပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္တန္းေတြ တစ္သြယ္၊ ေလေျပက သယ္လာသည့္ ေတာနံ႔၊ ေတာင္နံ႔၊ တကယ္ပင္ ႐ႈ႕ခ်င္စဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ အျပင္႐ႈ႕ခင္းမ်ားအေပၚ မ်က္လုံးမ်ား စူးက်ေနရာမွ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရွိေနေသာ ဗြီဒီယုိဇာတ္ကားကုိ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
ဦးေအာင္ေဇယ်နယ္ခ်ဲ႕သည့္ အေၾကာင္းကို ႐ိုက္ကူးထားေသာ ဗြီဒီယုိေခြတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ထုိင္းစကား မတတ္ေသာ္လည္း သိႏုိင္သည္။ သူတုိ႔လူမ်ိဳးမ်ား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမတ္ေရးအတြက္ ႐ုိက္ကူးထားေသာ ဗီြဒီယုိဇာတ္ကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးတုိ႔က တုိင္လုံးမ်ားျဖင့္ ဝင္းထရံခက္၍ ေနၾကသည္။ ျမန္မာေတြက တုိင္လုံးဝင္ထရံမ်ားကုိ ေလွခါးေထာင္ ေက်ာ္ဝင္ၿပီး ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ႐ုိက္ၾကေလေတာ့သည္။
ဘက္(စ္)ကား တစ္စီးလုံးမွာလည္း ျမန္မာဟူ၍ ဤရဟန္းတစ္ပါးသာ၊ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဤရဟန္းသည္ ထုိင္းမဟုတ္၊ ျမန္မာရဟန္း ျဖစ္ရမည္ဟု ေျပာေနၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သူတုိ႔႐ုိက္ကူးထားေသာ ဗြီဒီယုိဇာတ္ကားအရဆုိလွ်င္ ျမန္မာမ်ားကုိ ထုိင္းေျမာက္ပုိင္းသားတုိ႔က ေတာ္ေတာ္ မုန္းတီးေနၾကေလာက္သည္ဟုေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။ ဤမွ် ေတာေတာင္ထူထပ္ေသာ ေဒသမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အယုဒၶယအထိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ေသာ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ ဇြဲကုိ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ လြယ္ကူလွသည့္ ကိစၥမဟုတ္။
ထုိမွတဆင့္ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေပးဖူးေသာ ဩဝါဒမ်ား ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။
“ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာသာသနာျပဳေက်ာင္း ရာခ်ီၿပီး ရွိခဲ့တယ္။ အခု ဆယ္ဂဏန္းေတာင္ မျပည့္ေတာ့ဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သာသနာျပဳရဟန္းငယ္ေတြ ေမြးထုတ္ မေပးႏုိင္တာဘဲ” စေသာ ဩဝါဒမ်ား ျဖစ္သည္။
ကုိယ္တုိင္ ေခတၱမွ် သီတင္းသုံးရန္ သြားေသာ မဲစရီးယန္းေက်ာင္းကပင္ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ ျမန္မာပုိင္ေက်ာင္းမ်ားထဲမွ တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေပသည္။မဲစရီးယန္းေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕က သိပ္မႀကီးသျဖင့္ ထုိေက်ာင္းကုိ အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ကား ဦးဇဋိလျဖစ္ၿပီး စကၤာပူျမန္မာေက်ာင္းႀကီး၌ ေက်ာင္းထုိင္သြားဖူးေသာ ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။
ဘက္(စ္)ကားေပၚတုန္းက ထုိင္း၊ ျမန္မာပဋိပကၡရွိေသာ္လည္း မဲစရီးယန္းကုိ ေရာက္ေသာအခါ၌မူ သိပ္မဆုိးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကလည္း ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ားကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကပါသည္။ စကၤာပူႏွင့္ အဆက္အသြယ္၊ ဖုန္း၊ ဖက္(စ္) စသည္တုိ႔ကုိပင္ ထုိင္းလူမ်ိဳးပုိင္ စတုိးဆုိင္ထံမွ အကူအညီ ယူခဲ့ရသည္။
ထုိၿမိဳ႕၌ တစ္လပင္ မျပည့္မီ စကၤာပူမွာ စေတးရၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထုိၿမိဳ႕ေလးကား မဲေဆာက္ႏွင့္လည္း မေဝး၊ ထုိင္းျမန္မာေဘာ္ဒါႏွင့္လည္း မေဝးလွသျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အဝင္အထြက္ ခပ္စိပ္စိပ္ ရွိသည္ကုိလည္း မွတ္သားခဲ့ရသည္။
မည္သုိ႔ဆုိေစ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းသားမ်ားအဖုိ႔ ဝါးရင္းတုတ္ကုိ ေမ့လုိ႔ မရၾကေသးေၾကာင္း ဘန္ေကာက္အျပန္ ကားေပၚမွာ ျပေသာ ဗြီဒီယုိကားက သက္ေသခံလွ်က္ ရွိေနျပန္သည္။
ထုိ႔အျပင္ ဗီနန္ဆရာေတာ္၏ ဩဝါဒကုိ စဥ္းစားမိရင္း ၿပံဳးမိေသးသည္။
မိမိကား သီရိလကၤာဆရာေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးရန္ စကၤာပူသုိ႔ ေျခဦးလွည့္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သီရိလကၤာသံဃာမ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကေရာ ဗုဒၶဘာသာအခ်င္းခ်င္း နယ္ခ်ဲ႕သည္၊ သီရိလကၤာရဟန္း တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ေက်ာင္းကုိ ျမန္မာရဟန္းတစ္ပါးက ဝင္ေရာက္သီတင္းသုံးေနသည္ဟု ေျပာရန္ မသင့္ပါေလာ။ မတက္ႏုိင္၊ က်ရာဇာတ္ကုိေတာ့ ပီျပင္ေအာင္ ကရေပေတာ့မည္ဟုသာ အားခဲရင္း ဒကာမႀကီးတုိ႔ ယပက္လကႏိုင္ငံကုိ “တမ္း” လုိက္မိသည္။
ရထားဘူတာမွာ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး လာႀကိဳသျဖင့္ အဆင္သင့္သြားသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုကၡ အေတာ္ေရာက္ႏုိင္၏။ အဂၤလိပ္စကားေျပာလုိ႔ သိပ္မရ။ ဘက္(စ္)ကားနံပါတ္မ်ားကပင္ ထုိင္းလုိ ေရးထားရကား ထုိင္းစာ မသိသူအတြက္ အလြန္အခက္အခဲ ရွိႏုိင္သည္။ လာႀကိဳေသာ ရဟန္းမိတ္ေဆြကား ဗာခ်ီလာေလာင္ကြန္တကၠသုိလ္၌ ပညာသင္ေနတာျဖစ္ၿပီး ထုိင္းစကားပင္ အေတာ္ ေျပာႏုိင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
မဲေဆာက္၊ မဲစရီးယန္းသုိ႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ေသာအခါ အခက္အခဲ ႀကံဳရေတာ့သည္။ နံပါတ္တစ္က သကၤန္းအေရာင္၊ နံပါတ္ႏွစ္က ေထာက္ခံစာပင္ ျဖစ္သည္။
ဝတ္ထားေသာ သကၤန္းအေရာင္က အညိဳေရာင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထုိင္းတုိ႔သကၤန္းေရာင္ႏွင့္ ကြဲေနသည္။ လက္မွတ္ေရာင္းသူက ထုိင္းစကားလည္း မေျပာတတ္၊ သကၤန္းကလည္း သူတုိ႔ရဟန္းဝတ္ေသာ သကၤန္းေရာင္ႏွင့္ မတူသျဖင့္ ရဟန္းစစ္ ဟုတ္ဟန္မတူဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ေထာက္ခံစာပါမွ လက္မွတ္ေရာင္းေပးမည္ဟု ဆုိေလေတာ့သည္။
ခက္ရခ်ည့္၊ မိမိက အာဂႏၲဳ၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံကုိလည္း ပထမဆုံး အေခါက္၊ သိသည္ဆုိသည့္ ဆရာေတာ္ကလည္း သြားရမည့္ မဲစရီးယန္းမွာ။ မည္သည့္ ဆရာေတာ္အထံမွ ေထာက္ခံစာ ရပါအံ့နည္း။ အေတာ္ရစ္ေသာ လက္မွတ္ေရာင္းပဲဟု စိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာႀကိဳေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းကုိ အကူအညီ ထပ္ေတာင္းရေတာ့သည္။ သူက သူေနေသာေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကုိ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ေထာက္ခံစာ ရသြားေတာ့သည္။
ေထာက္ခံစာယူၿပီး လက္မွတ္ေရာင္းထံ ျပန္သြားေတာ့ လက္မွတ္ေတာ့ ေရာင္းေပးမည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ေရာင္းေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ေတာ့ မရ၊ (သိရသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား တစ္ဝက္ေၾကးသာ ေပးရသည္ဟူ၏) ေစ်းႏႈန္းအျပည့္ ေပးရမည္ဟု ဆုိျပန္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု ေမးရာ ထုိင္းသံဃာမဟုတ္၊ သကၤန္းအေရာင္မတူေသာေၾကာင့္ဟု က်ိဳးေၾကာင္းညီညႊတ္ေသာ အေျဖကုိ သူကေပးသည္။ မတတ္သာ ရွိေတာ့၏။ သုိ႔ျဖင့္ပင္ မဲစရီးယန္းသုိ႔ သြားမည့္ကားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရလုိက္သည္။ ဒီကသြားလုိ႔ ဒီလုိ ျပႆနာေလးေတြ ရွိတတ္တာပါ။ မဲစရီးယန္းကေန ဘန္ေကာက္ျပန္လာရင္ ဒီျပႆနာမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူးဟု မိတ္ေဆြရဟန္းက အားေပးရွာသည္။
ကားေပၚေရာက္ေသာအခါ ထုိလက္မွတ္ေရာင္းဒကာ၏ မိမိအေပၚ ဆက္ဆံမႈကုိ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းကား ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ အေတာ္တူသည္။ ခပ္ပါးပါး ျမဴမႈံတစ္ခ်ိဳ႕၊ ခပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္တန္းေတြ တစ္သြယ္၊ ေလေျပက သယ္လာသည့္ ေတာနံ႔၊ ေတာင္နံ႔၊ တကယ္ပင္ ႐ႈ႕ခ်င္စဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ အျပင္႐ႈ႕ခင္းမ်ားအေပၚ မ်က္လုံးမ်ား စူးက်ေနရာမွ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရွိေနေသာ ဗြီဒီယုိဇာတ္ကားကုိ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
ဦးေအာင္ေဇယ်နယ္ခ်ဲ႕သည့္ အေၾကာင္းကို ႐ိုက္ကူးထားေသာ ဗြီဒီယုိေခြတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ထုိင္းစကား မတတ္ေသာ္လည္း သိႏုိင္သည္။ သူတုိ႔လူမ်ိဳးမ်ား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမတ္ေရးအတြက္ ႐ုိက္ကူးထားေသာ ဗီြဒီယုိဇာတ္ကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးတုိ႔က တုိင္လုံးမ်ားျဖင့္ ဝင္းထရံခက္၍ ေနၾကသည္။ ျမန္မာေတြက တုိင္လုံးဝင္ထရံမ်ားကုိ ေလွခါးေထာင္ ေက်ာ္ဝင္ၿပီး ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ႐ုိက္ၾကေလေတာ့သည္။
ဘက္(စ္)ကား တစ္စီးလုံးမွာလည္း ျမန္မာဟူ၍ ဤရဟန္းတစ္ပါးသာ၊ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဤရဟန္းသည္ ထုိင္းမဟုတ္၊ ျမန္မာရဟန္း ျဖစ္ရမည္ဟု ေျပာေနၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သူတုိ႔႐ုိက္ကူးထားေသာ ဗြီဒီယုိဇာတ္ကားအရဆုိလွ်င္ ျမန္မာမ်ားကုိ ထုိင္းေျမာက္ပုိင္းသားတုိ႔က ေတာ္ေတာ္ မုန္းတီးေနၾကေလာက္သည္ဟုေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။ ဤမွ် ေတာေတာင္ထူထပ္ေသာ ေဒသမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အယုဒၶယအထိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ေသာ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ ဇြဲကုိ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ လြယ္ကူလွသည့္ ကိစၥမဟုတ္။
ထုိမွတဆင့္ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေပးဖူးေသာ ဩဝါဒမ်ား ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။
“ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာသာသနာျပဳေက်ာင္း ရာခ်ီၿပီး ရွိခဲ့တယ္။ အခု ဆယ္ဂဏန္းေတာင္ မျပည့္ေတာ့ဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သာသနာျပဳရဟန္းငယ္ေတြ ေမြးထုတ္ မေပးႏုိင္တာဘဲ” စေသာ ဩဝါဒမ်ား ျဖစ္သည္။
ကုိယ္တုိင္ ေခတၱမွ် သီတင္းသုံးရန္ သြားေသာ မဲစရီးယန္းေက်ာင္းကပင္ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ ျမန္မာပုိင္ေက်ာင္းမ်ားထဲမွ တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေပသည္။မဲစရီးယန္းေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕က သိပ္မႀကီးသျဖင့္ ထုိေက်ာင္းကုိ အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ကား ဦးဇဋိလျဖစ္ၿပီး စကၤာပူျမန္မာေက်ာင္းႀကီး၌ ေက်ာင္းထုိင္သြားဖူးေသာ ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။
ဘက္(စ္)ကားေပၚတုန္းက ထုိင္း၊ ျမန္မာပဋိပကၡရွိေသာ္လည္း မဲစရီးယန္းကုိ ေရာက္ေသာအခါ၌မူ သိပ္မဆုိးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကလည္း ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ားကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကပါသည္။ စကၤာပူႏွင့္ အဆက္အသြယ္၊ ဖုန္း၊ ဖက္(စ္) စသည္တုိ႔ကုိပင္ ထုိင္းလူမ်ိဳးပုိင္ စတုိးဆုိင္ထံမွ အကူအညီ ယူခဲ့ရသည္။
ထုိၿမိဳ႕၌ တစ္လပင္ မျပည့္မီ စကၤာပူမွာ စေတးရၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထုိၿမိဳ႕ေလးကား မဲေဆာက္ႏွင့္လည္း မေဝး၊ ထုိင္းျမန္မာေဘာ္ဒါႏွင့္လည္း မေဝးလွသျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အဝင္အထြက္ ခပ္စိပ္စိပ္ ရွိသည္ကုိလည္း မွတ္သားခဲ့ရသည္။
မည္သုိ႔ဆုိေစ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းသားမ်ားအဖုိ႔ ဝါးရင္းတုတ္ကုိ ေမ့လုိ႔ မရၾကေသးေၾကာင္း ဘန္ေကာက္အျပန္ ကားေပၚမွာ ျပေသာ ဗြီဒီယုိကားက သက္ေသခံလွ်က္ ရွိေနျပန္သည္။
ထုိ႔အျပင္ ဗီနန္ဆရာေတာ္၏ ဩဝါဒကုိ စဥ္းစားမိရင္း ၿပံဳးမိေသးသည္။
မိမိကား သီရိလကၤာဆရာေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးရန္ စကၤာပူသုိ႔ ေျခဦးလွည့္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သီရိလကၤာသံဃာမ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကေရာ ဗုဒၶဘာသာအခ်င္းခ်င္း နယ္ခ်ဲ႕သည္၊ သီရိလကၤာရဟန္း တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ေက်ာင္းကုိ ျမန္မာရဟန္းတစ္ပါးက ဝင္ေရာက္သီတင္းသုံးေနသည္ဟု ေျပာရန္ မသင့္ပါေလာ။ မတက္ႏုိင္၊ က်ရာဇာတ္ကုိေတာ့ ပီျပင္ေအာင္ ကရေပေတာ့မည္ဟုသာ အားခဲရင္း ဒကာမႀကီးတုိ႔ ယပက္လကႏိုင္ငံကုိ “တမ္း” လုိက္မိသည္။
သီဟနာဒ
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
