" ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ အ တြင္း ယင္ေကာင္ေတြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစား ယွဥ္ၿပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေ ၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး "
(Mark Vickers)
Born in 1960 in Lytham St Annes, England , Lieutenant Colonel Mark Vickers has been a Buddhist since 1991 and was serving in Afghanistan at the time he wrote this article. In early 2012 he retired from his career and emigrated to Taiwan with wife Estella. His Own Studio : www.marktheartist.org
အခု က်ေနာ္တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေနရာမွာဆုိရင္ ယင္ေကာင္ေတြ ေတာ္ေ တာ္ေပါပါတယ္။ စားပြဲတုိင္းမွာလည္း ယင္ေကာင္းသတ္တဲ့ ျမင္းေမႊးေတြ ရွိေနတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကန္႔သတ္ထား တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္သူက ယင္ေကာင္ပိုမ်ားေအာင္ သတ္ႏုိင္သလဲ ဆုိတာကိုပဲ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးလုပ္ၿပီး သတ္ျပေနၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။
က်ေနာ့္ စားပြဲမွာရွိတဲ့ ယင္တစ္ေကာင္ကို သတ္ဖုိ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ႀကိဳးစားတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို မသတ္နဲ႔လုိ႔ ငါ့စားပြဲမွာ ရွိေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ကို ဘယ္သူမွမသတ္ရဘူးလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီသတၱ၀ါေလးေတြအတြက္ အသက္ခ်မ္းသာရာရေနတဲ့ စားပြဲေလးတစ္ လံုးေတာ့ ရွိေနရမွေပါ႔။
ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း က်ေနာ္ ဘာမွထပ္မေျပာခဲ့ပါဘူး။
ရက္ပတ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကပဲ သူဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား သတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို ဂုဏ္ယူမဆံုး လာ ေျပာေနလို႔ က်ေနာ္ လည္း ႏႈတ္မထိန္းႏုိင္ျဖစ္ၿပီး
“ဘာျဖစ္လို႔ယင္ကာင္ေတြကို သတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္သလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္မိတယ္။ သူ႔အေျဖက ယင္ေကာင္က ေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္ လာလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေျဖပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုိက္သတ္လုိက္လုိ႔ ယင္ေသေတြ ျပန္႔ က်ဲေနတာနဲ႔ အသက္ရွင္ ပ်ံသန္းေနၾကတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည္႔ရင္ ပတ္၀န္း က်င္အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တကယ္သတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ေရာဂါပိုးေၾကာင့္လား၊ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လို႔လား လို႔ လည္း ဆက္ေမးမိတယ္။
ဒီေတာ့မွ သူတို႔က လက္ခံတယ္၊ ဒုတိယ အေၾကာင္းေၾကာင့္တဲ့။
ယင္ေကာင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးေရာစိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ မျဖစ္ ဘူးလားလို႔ သူ႔က ေမးလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ငါ့စားပြဲက ယင္ေကာင္ေတြဟာ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရွိၾကပါဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့္ စားပြဲဟာ ယင္ေကာင္ေတြအတြက္ အႏၱရယ္ကင္းတဲ့ ဇုန္တစ္ဇုန္ပဲ။
အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ့္ရံုးခန္းထဲ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္၀င္ေန တယ္။ ျပဴ တင္းေပါက္ေတြအားလံုးက ပိတ္ထားေတာ့ သူထြက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာက ဘာမွစားစရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒီယင္ေကာင္ေလးက လည္း အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ဟေပးထားၿပီး သူ႔ကို ေမာင္းထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး၊ ဘီစကစ္ေလးေတြရွာ၊ ေရ ခြက္ေလး တည္ေပးထားၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။
အိပ္ယာထဲေရာက္မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိေသးတယ္။ ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္း ယင္ေကာင္ေ တြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
လူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၧန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လုိ ႀကိဳးစားၿပီး ဆက္ဆံတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာ မွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးသမားေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘယ္သူကမွ အေရးလုပ္စကားမေျပာၾကသလို သူတုိ႔ကလည္း လုပ္ စရာရွိတာကို လုပ္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ စၿပီး နာ မည္ေတြေမး၊ ၿပံဳးျပ၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး ဘာေလးေပး လုပ္ လုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး မိတ္ေဆြရင္းေတြ လိုျဖစ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တင္မကဘူး တပ္ထဲကလူေတြပါ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီး သူတို႔လုပ္အားကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳလာၾကတယ္။
ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ ၀န္းက်င္ကလူေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ။နီေပါမွာဆုိရင္ အက္စတယ္လာ(က်ေနာ့္ဇနီး)က အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ ကေလးေဂဟာကို သြား သူတို႔နဲ႔ အခ်ိန္ယူ မုန္႔ေကၽြးၾက၊ ကစားၾက လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ေဂဟာက ငွားထားတာဆုိေတာ့ လတုိင္း ငွားခေပးေနရတာ၊ ဒါနဲ႔ အပိုင္၀ယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳး စားၾကည့္ၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ် စစ္သားအမ်ားစုက ကေလးေတြနဲ႔ေနတတ္ၾက ပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဘာကန္သူက ကန္၊ တခါတရံ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ထမ္းေျပးၿပီး ရံပံုေငြရေအာင္လည္း ရွာတတ္ၾကတယ္။
နီေပါမတုိင္ခင္က အယ္ေဘးနီးယားမွာ သံုးႏွစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရေသး တယ္။ အဲဒီမွာ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ဘယ္သူကမွ အဆက္အဆံမလုပ္တဲ့ ရိုးမား လူမ်ိဳးစုေလး ရွိတယ္။ ၿဗိတိသွ်စစ္သားေတြက သူတို႔ဆီသြား၊ ဆြံ႔၊ အ၊ နားမ ၾကား ေက်ာင္းေတြသြားၿပီး အခ်င္းခ်င္း အလွဴခံ ကေလးေတြကို မုန္႔ေပးၾက၊ လူႀကီးေတြကို အေႏြးထည္ေတြ ေ၀ငွၾက လုပ္ၾကတယ္။
ဒါေတြ ေျပာျပေနတဲ့အေၾကာင္းက က်ေနာ္တုိ႔ စစ္သားဘ၀ဟာ ေနရာစံု ကုိေရာက္ရၿပီး လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ထိေတြ႔ေနရေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္မရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာပါ။ ဒါေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြျဖစ္ေစၿပီး၊ ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဓမၼကိုပိုၿပီး သတိတရျဖစ္ေစပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေရွ႕ကစကားကိုျပန္ဆက္ရရင္ အပတ္တုိင္း ေဆာက္လုပ္ေရး နယ္ေျမေတြကို စစ္ေဆးဖုိ႔ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕အၿမဲတန္း ေခၚသြားတယ္။ အလုပ္သမားေတြ အႏၱရာယ္ ကင္းေစခ်င္လို႔ပါ။ အႏၱရာယ္မရွိေရး အစီ အမံေတြ လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ၿဗိတိသွ် "
စံ " ၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ပါ တယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဦးေခါင္းကို အျခားတိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ ထားလို႔ ေသဆံုးေနတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ( သူတို႔ မျမင္ေစခ်င္တာနဲ႔ ) က်ေနာ့္အဖြဲ႕ကြယ္သြားတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ၿပီး လက္နက္မပါေတာ့ ကုိယ့္ လက္နဲ႔ကိုပဲ က်ဥ္းေလးတူးၿပီး သူ႔အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္ေပးလုိက္တယ္။ သုဂတိဘ၀မွာ ေမြးဖြးႏုိင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သတိမထားလိုက္မိတာက က်ေနာ့္အဖြဲ႔က က်ေနာ္မပါ လုိ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အထူးအဆန္း သဖြယ္လည္း က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ဒီမွာ အ႐ိုးစြဲေနၾကတဲ့ အယူအဆတစ္ခုက စစ္မႈထမ္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေန သူေတြဟာ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓာတ္မခိုင္မာလို႔ ဆုိ တာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ ဘက္ပါ။ သူတို႔ေပ်ာ့ညံ့တယ္ထင္တဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္က အားသာခ်က္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေသျခင္းတရားနဲ႔ အမ်ားႀကီး လက္ပြန္းတတီး ရွိ တယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ မီးသၿဂိဳလ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပာက်သြားသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ယူေကမွာရွိတဲ့ သားသတ္ရံုေတြကိုလည္း သြားသြားၾကည့္တယ္။ ဒါေတြျမင္ပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ့္ မွာ အသားစားခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္ သတ္ သတ္လြတ္စား ၀ါဒက ပိုၿပီး ခုိင္မာလာခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာသာ၀င္ စစ္တပ္အရာရွိတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရံုနဲတင္ လူေတြက က်ေနာ္ကဘယ္လိုပံုစံျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္တြက္ထားတက္ၾကတာ။က်ေနာ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာ သာ၀င္ျဖစ္တဲ့ ထုိင္၀မ္သူကို လက္ထပ္ထားတယ္။ သတ္သတ္လြတ္ စား တယ္၊ စစ္တပ္က အနားယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားအဆံုးအမေတြကို သင္ယူ ရင္းနဲ႔ ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္ စာေရးမယ္၊ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကို ေျပာျပေတာ့မွ အားလံုး အံ့ၾသကုန္ၾကတာ။
က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေ၀ဖန္မႈ၊ ရႈံ႕ခ်မႈ စတာေတြဟာ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခု လံုးရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈတစ္ခုသာပါ။ စစ္တပ္ထဲမွာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။
ၿပီးပါၿပီ။ ။
