“ထား” ဆုိတာ သူမနာမည္ မဟုတ္သလုိ “ထား” လုိ႔ ေခၚတယ္ဆုိတာကုိ လည္း သူမကုိယ္တုိင္ကေတာင္ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစ္စုံတရာကုိ ထားခဲ့ရမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာသြားလုိ႔ သူမကုိ “ထား” လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေခၚလုိက္မိတာပါ။ ထားက အသားညိဳတယ္၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္၊ စိတ္ရင္း ျဖဴတယ္၊ တုိင္းရင္းသားေလသံ နည္းနည္း ဝဲတယ္။ နယ္က၊ ရြာေလး တစ္ရြာကပါ။
သူမနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ထားကုိက်ေနာ္ သိခဲ့ရတာ။ သူမ စကၤာပူကုိ ေရာက္လာခဲ့ရတာက လူအုိ႐ုံမွာ သူနာျပဳအကူ (နာ့စ္) တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ သိပ္ဆန္သြားမွာစုိးလုိ႔ လစာကုိ မေမးမိေပမဲ့ စကၤာပူေဒၚလာ ေလး ရာနဲ႔ ငါးရာၾကားမွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္း တြက္ဆလုိ႔ ရပါ တယ္ ။ ေနစရိတ္နဲ႔ စားစရိတ္က အလုပ္ရွင္က တာဝန္ယူထားတာရယ္၊ အျပင္ ထြက္ခြင့္ သိပ္မရတာရယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ သုံးခြင့္ မရတာ ရယ္ေၾကာင့္ သူမရတဲ့ လစာေလးထဲကေန ယုိဖိတ္စရာ အေပါက္ေတာ့ သိပ္ မရွိႏုိင္ပါဘူး။
သူမ စိတ္လုိလက္ရ ရွိတုန္း ေျပာျပလုိ႔ သူမအေၾကာင္း သိလုိက္ရတာက သူမမွာ (၆၅) ႏွစ္ ေက်ာ္ေနၿပီး ျဖစ္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလုံး ရွိေသးတယ္။ အမႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူမ အမႀကီးကေတာ့ သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔။ မိဘကုိ လုပ္ေကြ်းခြင့္ရေအာင္ စကၤာပူကုိ အရဲစြန္႔ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တာ။ ဒါပါပဲ။ အဲ … သူမရတဲ့ လစာေလးထဲ ကေန တစ္လကုိ ေဒၚလာႏွစ္ရာ မိဘေတြဆီ ပုံမွန္ ပုိ႔ေပးတယ္။
သူမ ေျပာျပတာက ဒါအကုန္ေပမဲ့ က်ေနာ့္အေတြးက ကုန္မသြားခဲ့ဘူး။ မိဘေတြကုိ ေထာက္ပံ့ဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ မိဘေတြကုိ ျပဳစုခြင့္ သူမ လက္ လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ သူမက လူအုိ႐ုံမွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေန ရခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ သက္ႀကီးရြယ္အုိ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ဘယ္သူက ေစာင့္ေရွာက္ေန မလဲ။ သမီးႀကီးကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ၊ သူ႔ကေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔သူ၊ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ေဖးမ ရင္း ေစာင့္ေရွာက္လုိ႔ ပဲ ေနၾကရလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ သူမကုိ “ထား” လုိ႔ ေခၚမိျခင္းရဲ႕ ပထမ အေၾကာင္းတရားပါ။
တစ္လကုိ ေဒၚလာႏွစ္ရာ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ မိဘေတြကုိ “ထား” ခဲ့ရၿပီး ကုိယ့္မိဘ မဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ ရပ္ေဝးေျမျခား လာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနရလုိ႔ ထားလုိ႔ ေခၚမိတာပါ။
ဒီအသက္၊ ဒီအရြယ္ဆုိေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ဘာေတြလည္း သူမမွာ ရွိေနႏုိင္ ၿပီေပါ့။ စကၤာပူကုိ အရဲစြန္႔ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္သူနဲ႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အတူတူ ေနရဖုိ႔ဆုိတဲ့ အိပ္မက္ကုိ လည္း ထားခဲ့ရမွာေပါ့။ ဒါဆုိ သူမနာမည္က “ထား” ဆုိတာထက္ “ထားထား” လုိ႔ေတာင္ ေခၚဖုိ႔ သင့္ေနျပန္ပါၿပီ။
တစ္လကုိ ေဒၚလာႏွစ္ရာ မိဘေတြဆီ ပုိ႔ေပးတယ္ဆုိရင္ က်န္တဲ့ ေဒၚလာႏွစ္ ရာေလာက္ကုိ သူမခ်စ္သူနဲ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ ႀကိတ္ၿပီးေတာ့မ်ား စုေစာင္းေနရွာမလား။ စတင္ ေတြ႔ရွိခ်ိန္ကစလုိ႔ ခ်စ္စရာ၊ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ ထားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျဖဴ စင္စြာ ေတြးၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။
က်ေနာ္သိတဲ့ “ထား” ဟာ စုိင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းထဲက ထားမဟုတ္သလုိ တစ္ျပည္သူ မေရႊထားထဲက ထားလည္း မဟုတ္ရွာဘူး။ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ ျပဳစုရတာဟာ ကုသုိလ္ရတဲ့ အလုပ္လုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္ပီပီ ႏွလုံးသြင္းထားမွာ ျဖစ္သလုိ ကုိယ့္မိဘေတြကုိ ျပဳစုခြင့္နဲ႔ အေၾကာင္း မလွစြာ လြဲေခ်ာ္ေနရတာကုိလည္း သူမ ႀကိတ္ၿပီး ေၾကကြဲေနရွာမွာပါ။
က်ေနာ္သိတဲ့ “ထား” လုိ ထားေတြ စကၤာပူမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိေန မလဲ???
အရင္တစ္ပတ္ကပဲ ထားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ ရြာျပန္ေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
“ဘာ ျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဒီမွာ အဆင္မေျပလုိ႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး။အဆင္ေျပပါတယ္။အရင္တုန္းက ေအးဂ်င့္ကုိ ေပးစရာေတြကလည္း မေက်ေသးေတာ့ ဒါေတြေက်ေအာင္ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး လုပ္ေနရတာေပါ့။ အခုေတာ့ ေက်သြားပါၿပီ။ စိတ္လည္း ေပါ့သြားတယ္။ ေဒၚလာေလး သုံးေလးရာနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ေစာင့္ေရွာက္သူ မရွိဘဲ ပစ္ ထားခဲ့ရတာကုိ စိတ္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ရွိတဲ့ပုိက္ဆံေလးနဲ႔ ရင္းႏွီး စားေသာက္ၿပီး မိဘေတြနားမွာပဲ ေနသင့္တယ္ ထင္လုိ႔ ျပန္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ လုိက္တာပါ”
စိတ္ထင္မွ ေျပာတတ္တဲ့ ထားဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာကုိ ရွင္းျပရွာတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ “ထား” ဟာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စကၤာပူကုိပါ ထားခဲ့ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ လုိက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထားအတြက္၊ ထားမိဘႏွစ္ပါးအတြက္၊ အကယ္၍ ေစာင့္ေနသူ ရွိခဲ့ရင္ ထားခ်စ္သူအတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။
အဲ သူမ “ထား” ခဲ့သမွ်ေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါ ထားခဲ့ျခင္းဟာ ပုိၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္လုိ႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ မွန္ခ်င္မွေတာ့ မွန္မွာေပါ့။ ထားခဲ့ပါ ထားရယ္။ ထားခဲ့ရမယ့္ အရာအားလုံးဟာ ထားကုိ ထားခဲ့ရမွာပဲ မဟုတ္လား။
အထားခံရတဲ့ က်ေနာ္က ဝမ္းသာမိသလုိမ်ိဳး ေနာက္ အထားခံလုိက္ရတဲ့ စကၤာပူကေရာ ဝမ္းသာႏုိင္မလား။ ဒီကိစၥကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ စကၤာပူက “ထား” တုိ႔လုိ မိန္းကေလးေတြကုိ တကယ္ ထားခ်င္ပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲ သိလား။
သူတုိ႔ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ ထားတုိ႔က လာလုပ္ေပးေနလုိ႔ပဲေပါ့။ သူမကုိ ထားခ်င္တဲ့ စကၤာပူကုိ ထားခဲ့ၿပီး “ထား” တစ္ေယာက္ ျပန္သြားခဲ့ တယ္။
မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ လာလုိ႔၊ ျပန္လုိ႔ အႀကိဳအပုိ႔ မလုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ထားျပန္တဲ့ေန႔က ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္မိတယ္။ “ထား” ၿပီး ျပန္သြားတဲ့ “ထား” ကုိ ဂုဏ္ျပဳဖုိ႔ပါ။
အဲဒါ အျဖဴထည္ ရင္းႏွီးလုိက္ရတဲ့ က်ေနာ္သိတဲ့ “ထား” ပါပဲ။
“ထား” မွ ရယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးလည္း ထားခဲ့ရမွာ မွန္သမွ်ကုိ ထားခဲ့ၾကရဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က ခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ တမာရနံ႔လုိလုိ ဘာလုိလုိ ရနံ႔ တစ္ခု ေတာင္ ခပ္သင္းသင္းရလုိက္မိတယ္။
ဇင္ေဝေသာ္
