( ဒီေန႔ လီကြမ္းယုရဲ႕ Hard Truths( to keep Singapore going ) ကို ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ Ch 8 Standing among Giants ပါ။ ေမာင္ျမတ္မိုး ဘာသာျပန္ထားတာ ရိွေပမဲ႔ စာအုပ္ေဈးႏႈန္း ရွစ္ေထာင္ ( ၈၀၀၀ ) က်ပ္ ဆို တာရယ္၊ ဘာသာျပန္ပံု မတူတာရယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္မွာက ေကာင္းႏိုးရာရာ ေ႐ြး တင္လို႔ ရတာရယ္ေၾကာင္႔ ဆက္တင္ပါ႔မယ္။ ဒီေန႔ ၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀ က ျမန္မာ႔ အေပၚ လီကြမ္းယု အျမင္နဲ႔ စလိုက္ပါတယ္။ ဆရာတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ကြန္မင့္ ကို ျပန္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ )
ေမး ။ ။ ျမန္မာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အေကာင္းဆံုး ၾကည့္လို႔ရတဲ့အျမင္က ဘာပါ လဲ။ ဒီဆယ္စုႏွစ္ေတြထဲ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါသ လား။
ေျဖ ။ ။ ေတာ္လွန္ေရး တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္မွ အေျပာင္းအလဲျဖစ္မွာ။ ေတာ္ လွန္ေရးဆိုရာမွာ စိတ္ဓာတ္ အသိဉာဏ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး၊ အၾကမ္းဖက္ ေ တာ္လွန္ေရး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္တက္လာမယ့္ ေခါင္းေဆာ င္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ခံမွာလဲ။ဒီကိစၥက လူငယ္စစ္ဗိုလ္ေတြဆီ ေရာက္သြား မွာ။ သူတို႔က အထီးက်န္ေနတယ္။ ထိုင္း တိုးတက္လာတာကို လွမ္းျမင္ေန ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာ၊ ႏိုင္ငံက မြဲၿပီးရင္း မြဲ။ အရည္အေသြးမမီတဲ့ ေဒါက္တာေတြ၊ ေဆးမရွိတဲ့ ေဆးရံုေတြ၊ မစြံတဲ့ ပညာေရး။ ဘယ္သူက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဒီလုိ ျမင္ခ်င္မွာလဲ။
သူတို႔က ဦးေႏွာက္နည္းနည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ တံခါးဖြင့္ရမွာပဲ။ တံခါးဖြင့္ လိုက္ရင္ လူထုကို ပညာသင္ေပးရေတာ့မယ္။ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ကုန္ရင္ အ က်ိဳးဆက္ေတြက လိုက္လာမွာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္မယ္ (ဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္) လို႔ ငါေတာ့ မျမင္မိဘူး။
ငါကိုယ္တိုင္ လက္ေျမွာက္ထားရတာ။ အေမရိကန္အရာရွိေတြ ေရာက္ေရာက္လာတိုင္း လူငယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာပါလို႔ ငါေတာင္းဆုိေနၾကတယ္။ ငါ ခင္ညြန္႔နဲ႔ စကားေျပာတယ္။ သူတို႔အထဲမွာ သူက ေခါင္းအေကာင္းဆံုး။ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ။ အင္ဒိုနီးရွားနည္းအတိုင္း က်င့္သံုးၾကဖို႔ ငါနားခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ မင္းရဲ့ စစ္ဝတ္စံုကို ခြ်တ္၊ အရပ္သားလုပ္၊ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပိဳင္ပါလုိ႔ ငါေျပာတဲ့ လမ္းစဥ္ကို သူတို႔ စလိုက္ေနၾကၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ဆူဟာတိုက ျပဳတ္ ပါေလေရာ။ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ငါ့အႀကံက မေကာင္းတဲ့ အႀကံဥာဏ္ႀကီး တဲ့။
ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ငါ့ကုိ ဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့။ ငါ့ဘဝထဲကေန သူတို႔ကို ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီးၿပီ။
ေမး ။ ။ စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ လီရွန္လြန္းနဲ႔ နာဂ်စ္ရာဇတ္တို႔ တန္ဂြ်န္ပါဂါမွာရွိတဲ့ ရထားဘူတာရံုႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္ၾကဖို႔ အထင္ကရ သေဘာတူညီမႈႀကီး ရ ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဳဟုိးနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔ MRT (Mass Rapid Transit) တံတားေဆာက္ဖို႔လည္း သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့ၾကတယ္။ အီစကန္ဒါ နယ္က စင္ကာပူစီးပြားေရးသမားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားေန ၾကတယ္။ ဒီလို စီးပြားေရးပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္လာတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေကာင္းဖက္က ျမင္မိပါသလား။ စီးပြားေရးအရ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ အတူလက္တြဲ သြားႏိုင္ပါ့မလဲ။
ေျဖ ။ ။ စင္ကာပူက စီးပြားေရးအားျဖင့္ အၿမဲတမ္း သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေန တဲ့ ႏိုင္ငံပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ပုိင္း ဂ်ိဳဟုိးလို နယ္ေျမေတြမွာ စင္ကာပူနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ စင္ကာပူက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြကို သူတို႔က ႀကိဳဆိုသင့္တာေပါ့။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာဂ်စ္က ဒါကို သေဘာေပါက္တယ္။ အဲဒီ ေဒသေတြကို သူက ဖြံ႔ၿဖိဳးေစ ခ်င္တာ။ စီးပြားေရး အေရးပါမႈက သိပ္အားေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယထာ ဘူ တ မက်တဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီက ဒီစီးပြားေရး ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္မႈ ကို ေရွ႕ဆက္ခြင့္ ျပဳမလားဆိုတာကေတာ့ သံသယရွိစရာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ပူးေပါင္းလို႔ ရႏုိင္မလဲဆိုတာကေတာ့ မေလးရွားရဲ့ သေဘာ ထားအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ပင္နီဆူလာထဲ ဝင္လာတဲ့ စင္ကာပူးရီးယန္း စီးပြားေရးသမားေတြကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတာေတြဟာ စိတ္ ခ်ရပါတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ေပးထားႏိုင္ရမယ္။
ေမး ။ ။ အေမရိကနဲ႔ တရုတ္၊ (သို႔) တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ မသင့္မျမတ္ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ စင္ကာပူက တစ္ဖက္ဖက္ကို ကပ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္သင့္သလား။
ေျဖ ။ ။ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတို႔ ျပႆနာျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနပါဦး၊ ဘာအ တြက္ ျပႆနာ ျဖစ္ရမွာလဲ။ ဟိမဝႏၱာေတာင္အတြက္လား။
ေမး ။ ။ သူတို႔က နယ္နိမိတ္ခ်င္းစပ္ေနတာ။ အရွည္ႀကီးပဲ။
ေျဖ ။ ။ အဲဒီ နယ္နိမိတ္ေတြရဲ့ တန္ဖိုးကဘာလဲ။ ေတာင္ေပၚက သစ္ပင္ေတြ လား။ အိႏၵိယကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္၊ တစ္ဘီလီယံရွိတဲ့ လူထုႀကီးရဲ့ တာဝန္ေတြကိုယူ၊ ဒီလိုလား။ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိမွာလဲ။
အိႏၵိယေတြကေရာ။ တိဗက္ကို သိမ္းမွာလား။ ဘာလုပ္မွာလဲ။
အိႏၵိယန္းေတြက ဒလိုင္းလားမားကို ဓမၼသာလကေန ႏွင္ထုတ္ၿပီး တိဗက္ နယ္စပ္ကို သြားအေနခိုင္းမွာလား။ မလုပ္ဘူး။ ဒလိုင္းလားမား တိဗက္နယ္ စပ္နဲ႔ နီးနီးေလးမွာ ေနတာကို တရုတ္က သေဘာမေတြ႔ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ႏိုင္ငံ လံုးက ႏ်ဴးကလီးယားေတြရွိေနေတာ့ သူတို႔ခ်င္း စစ္ပြဲႀကီးျဖစ္လို႔ကို မရဘူး။
သူတို႔က ဘာအတြက္ တိုက္မွာလဲ။ ရလာဒ္က ဘာလဲ။
အေမရိကန္ေတြကေရာ တ႐ုတ္ကိုတိုက္ၿပီး အေရွ႕အာရွကို ထိန္းခ်ဳပ္မလား။ အေရွ႕အာရွအတြက္ တရုတ္က တိုက္ေနစရာကို မလိုဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔က စီးပြားေရးဆက္သြယ္မႈကို တိုးခ်ဲ႕မွာ။ သူတို႔ရဲ့ ၁.၃ ဘီလီယံ လူဦးေရေစ်းကြက္ကို အေရွ႕အာရွႏုိင္ငံေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမွာ။ အာဆီယံ ဆယ္ႏိုင္ငံထဲက ခုႏွစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ သေဘာတူညီမႈရထားတဲ့ သံုးႏိုင္ငံထဲမွာ တရုတ္ျပည္ပါတယ္။ သူတို႔ စီးပြားေရးတံခါး စဖြင့္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ - ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ဒီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ေရာင္းလုိက္ဝယ္လိုက္ လုပ္ေနတာ။ လာမည့္ (၁၀) ႏွစ္၊ ႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ တရုတ္ျပည္ဟာ အေရွ႕အာရွႏုိင္ ငံေတြနဲ႔ သြင္းကုန္၊ ထုတ္ကုန္စီးပြားေရးမွာ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
ကုန္သြယ္မႈမွာ အေမရိကန္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ တရုတ္ကို ယွဥ္ႏိုင္မွာတုန္း။
ေမး ။ ။ လာမယ့္ ႏွစ္ - ၂၀၊ ၃၀ အတြင္းမွာ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေမရိကတို ႔ၾကားမွာ စစ္မက္ျဖစ္ပြားဖို႔ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာပဲ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိလာႏိုင္ပါသလား။ စင္ကာပူအတြက္ စိုးရိမ္စရာတစ္ခုခု မရွိႏိုင္ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ ပထမဆံုး ငါတို႔မွာ စြမ္းရည္ျမင့္တဲ့ ကာကြယ္ေရးတပ္ မရွိဘူးဆို ရင္ေတာ့ မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားက လာၿပီး ျပႆနာရွာႏိုင္တယ္။ ထိကပါး၊ ရိကပါးလုပ္တာမ်ိဳးကို ေျပာတာ။ ေျဗာင္ဝင္တိုက္ရဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုလသမဂၢလံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ရွိေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ႏိုင္ ငံေတြရဲ့ ဆက္ဆံေရးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေမာက္ကမျဖစ္ ရုံေလာက္ေတာ႔ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔က လာလုပ္ရင္ တို႔ကလည္း ျပန္တြယ္ မွာပဲ။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေတြ ရွိဦးမလဲ။ ဖိလစ္ပုိင္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား။ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ ဗီယက္နမ္၊ စစ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းမျမင္ပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားက ျမန္မာကို တိုက္မွာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ တို႔ေလာက္ ေခတ္မီတဲ့စစ္တပ္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူး။ တို႔ဆီကလူေတြက ပိုလည္း ပညာတတ္တယ္။ အားလံုးကြန္ျပဴတာနဲ႔ ထိန္းထားတာ။ ပိုင္အိုနီးယားမဂၢဇင္းကို ဖတ္ၾကည့္။ “3G SAF” (Third Generation Singapore Armed Forces - တတိယမ်ိဳးဆက္ စင္ကာပူ စစ္အင္အား) ဆိုတာပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ တို႔မွာ အင္အားဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ အျမြက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ။ ဒီေဒသထဲမွာ ဒါေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။
ဒီစနစ္ေတြနဲ႔ အသားက်ေနၿပီးသား။ ထိပ္တန္းစစ္ဗိုလ္ေတြတင္ မကဘူး။ စစ္ပြဲမွာ အမွန္တကယ္ စစ္ဆင္တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္္ေတြလည္း လိုအပ္တယ္။ ဘယ္လို ဗိုလ္မွဴးေတြလဲ၊ ဘယ္လို ဆာဂ်င့္ေတြလဲ၊ ဒါေတြ ရွိေနရမယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္
