Humanity’s sob story.
By Michael Trimble.
" ယဘုယ်က်က်ေျပာရရင္ ပုိၿပီးလည္းခ်မ္းသာ၊ ပိုၿပီးလည္း ဒီမိုကေရစီ ထြန္း ကားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက လူေတြဟာ ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကပါတယ္။ မ်က္ရည္ က်ရ မွာ မရွက္သလို မ်က္ရည္က်မိရင္လည္း ဝန္ခံရမွာ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး "
"အေမရိကန္ေတြ၊ ဂ်ာမန္ေတြ၊ အီတာလီယန္ေတြဟာ ဘူေဂးရီးယန္းေတြ၊ တရုတ္ေတြ၊ ပီရူးလူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္ၾကတယ္ "
ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ ေရွးေဟာင္း ဂရိသူရဲေကာင္းႀကီးေတြမွာလည္း မ်က္ ရည္နဲ႔ မေဝးကြာလွပါဘူး။ Odysseus တို႔၊ Agamemnon တို႔၊ Achilles တို႔လည္း မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ သိပ္မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါကို မယံုရင္ လတ္တေလာ ကမၻာ့သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အေမရိကန္သမၼ တ ေရာ္နယ္ရီဂင္၊ ဘီ(လ္) ကလင္တန္တို႔ ေဂ်ာ့ဘု(ရွ္) တို႔ဆိုရင္ အငိုမင္း သားႀကီးေတြ(Weepy Chief Executive) လို႔ေတာင္ ဆိုစမွတ္ျပဳခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ပတ္တည္း ႏွစ္ခါငိုသူတစ္ေယာက္ အရင္တစ္ပတ္ကပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသး တယ္။ အဲဒါ သမၼတ အိုဗားမားပါပဲ။ အိုင္အိုဝါးမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာစဥ္တစ္ႀကိမ္၊ ခ်ီကာဂိုမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာစဥ္ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္ႀကိမ္ငိုခဲ့ပါတယ္။ Babe Ruth က သူ႔မွာ ကင္ဆာရွိေနၿပီလို႔ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငိုခဲ့သလုိ Floyd Patterson လည္း မိုဟာမက္ အလီကို ရွံဳးတုန္းက ငိုခဲ့တာပါပဲ။
အမ်ိဳးသမီးေရာ အမ်ိဳးသားပါတူတဲ့အခ်က္က သူတို႔က အိမ္တြင္းထဲမွာဆို ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကတယ္။ ညေန ေစာေစာပိုင္းမွာ ပိုၿပီးငုိတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခါ (သို႔) အမ်ိဳးသမီး အေဖာ္ရွိေနတဲ့အခါ မ်ိဳးေတြမွာ ငုိတတ္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာေတြ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပါေနရင္ ကိုယ့္ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းလည္း ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။
လူေတြရဲ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ စစ္တမ္းအရ သနားတတ္သူ၊ ခံစားနားလည္တတ္ သူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္မာသူ၊ ခံစားမွဳကို ထိန္းထားတတ္သူေတြထက္ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္တတ္ပါတယ္။ ငိုတဲ့ အႀကိမ္ေရနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဝတၱဳဖတ္ရင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ငိုေနတတ္ၾကသလို တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူူတို႔ တစ္ဘဝလံုးမွာ ငိုေၾကြးမိတဲ့ အႀကိမ္ေရကို ေရတြက္လို႔ေတာင္ ရႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုခုအဆင္မေျပလို႔၊ စိတ္ညစ္လို႔၊ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာျဖစ္လို႔ ငိုၿပီဆိုရင္ တျခားငိုေၾကြးျခင္းေတြထက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ၾကာတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရ၊ ေက်နပ္ ရလို႔လည္း မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ရည္က်ျခင္းက ခဏ မွ်သာပါ။
ဒါဝင္ရဲ့ သံုးသပ္ခ်က္အရကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံမဟုတ္တဲ့ အျခား တိုင္းျပည္ေတြနဲ႔စာရင္ ျဗိတိန္မွာ ငိုေၾကြးမွဳက ပုိနည္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေနာက္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက (ျဗိတိန္အပါအဝင္) သူမ်ားထက္ ငိုေၾကြးတာ နည္းတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္ဟန္ တူပါတယ္။
ငိုေၾကြးမွဳနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ယဥ္ေက်းမွဳကို အေျခခံ သုေတသနလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒတ္ (ခ်္) လူမ်ိဳး စိတ္ပညာရွင္ A.J.J.M. Vingerhoets နဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ့ ေတြ႔ရွိ ခ်က္က ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္မွဳရွိပါတယ္။ (၃၇) ႏုိင္ငံကို သူတို႔ သုေတသနျပဳခဲ့ၾက ရာမွာ အေမရိကန္ေတြ၊ ဂ်ာမန္ေတြ၊ အီတာလီယန္ေတြဟာ ဘူေဂးရီးယန္းေ တြ၊ တရုတ္ေတြ၊ ပီရူးလူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
ေယဘုယ်က်က်ေျပာရရင္ ပုိၿပီးလည္းခ်မ္းသာ၊ ပိုၿပီးလည္း ဒီမိုကေရစီ ထြန္း ကားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက လူေတြဟာ ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ရ မွာ မရွက္သလို မ်က္ရည္က်မိရင္လည္း ဝန္ခံရမွာ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ငိုေၾကြးတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၊ အ မ်ိဳးသား ကြဲျပားမွဳကေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။
ဒီႏုိင္ငံႀကီးေတြက လူေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ပိုလြယ္ရသလဲဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ယဥ္ေက်းမွဳက မ်က္ရည္က်မွဳ ဟာ ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းလို႔ ယူဆတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီက်တဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ တဖက္သားရဲ့ မ်က္ရည္က်မွဳကိုလည္း ပုိၿပီးနားလည္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကသည္ပင္ ဝမ္းနည္းလို႔ က်တဲ့မ်က္ရည္ကို ထိန္းေနစရာမလုိဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္လြယ္သြားၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။
ဝမ္းနည္းမွဳနဲ႔ ငိုေၾကြးမွဳဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားၾကေပမယ့္ လူ တစ္ေယာက္ဟာ ငိုၿပီးရင္ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္လာတတ္ပါတယ္။ သုေတသန ေတြ႕ ရွိခ်က္ေတြက ေျပာျပတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ၈၅-ရာခိုင္ႏွံဳးနဲ႔ အမ်ိဳး သား ၇၃-ရာခိုင္ႏွံဳးဟာ ငိုၿပီးတဲ့ေနာက္ ခံစားရတာ ပိုသက္သာလာတယ္ ဆို တဲ့ အခ်က္ပါ။
ကမၻာ့လူသားေတြ လက္ခံထားတာကေတာ့ မ်က္ရည္ဟာ စိတ္တင္းက်ပ္မွဳ ကို ေျဖေလ်ာ့ေစဖုိ႔၊ ခံစားမွဳကို ဖြင့္ထုတ္ဖုိ႔၊ နာက်င္မွဳကို သက္သာေစဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ (တကယ္တမ္း လက္ခံထားၾကတဲ့ အထဲမွာလည္း လူခႏၶာကိုယ္ထဲကထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြထဲမွာ မ်က္ရည္တစ္ခုကိုသာ စက္ဆုပ္စရာအေနနဲ႔ သေဘာမထားၾကတာပါ။)
ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနႏွင့္လည္း ကရုဏာကို ဖြင့္ျပသတဲ့ အေန နဲ႔ မ်က္ရည္က်ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ကမၻာတဝွမ္းလံုးပါ။
" ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ဇနီးမ်က္ရည္ "
မ်က္ရည္ဆိုတာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမွဳရဲ့ သေကၤတဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုး လက္ ခံထားရတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ စိတ္က အလြန္ အမင္း ဝမ္းနည္းေနေတာ့ မ်က္ရည္က်လုိ႔မရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေန တတ္ျပန္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ မိမိအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ ဆံုးပါး သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ မ်က္ရည္က်ျခင္း၊ မက်ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာၾကေပမယ့္ ေရွးေရွးေခတ္တုန္းကေတာ့ လင္သားတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးလို႔ လူေရွ႕မွာ ဇနီးက မ်က္ရည္မက်ရင္ လူထုက ေဝဖန္ျပစ္တင္တာ မ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေယာက်ၤားဆံုးတာေတာင္ မ်က္ရည္မက်တဲ့မိန္းမ၊ မၾကာခင္ တစ္ပင္ထူမယ့္မိန္းမ စတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ ဇနီး (မုဆိုးမ) ေတြဟာ ၾကက္သြန္နီရဲ့ အကူအညီနဲ႔ မ်က္ရည္က်ျပရတတ္ပါတယ္။ ဒီမ်က္ရည္က်မွဳက ေရွးေခတ္တုန္းကေတာ့ လူမွဳေရးမွာသာမက ႏိုင္ငံေရး ထဲမွာေတာင္ ရွိေနပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ရမယ့္အခ်ိန္မွာ က်ကို က်ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့။
မ်က္ရည္ကို အျခားလူမွဳေရးကိစၥေတြမွာလည္း အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၾကျပန္တယ္။ Rousseau က သူ႔ရဲ့ “Confessions” ျပဇာတ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာရဲ့ အထင္ရွားဆံုး သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါတင္မကဘူး၊ မ်က္ရည္ဟာ ကုိယ့္အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ထားလြန္းလို႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥအတြက္ က်တဲ့ မ်က္ရည္လည္း ရွိေနျပန္ေသးတယ္လို႔ သူကပဲ ဆိုထားျပန္ပါတယ္။
တျခားဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ဟာ တစ္ဖက္သားကို စိတ္ ယိမ္း ယိုင္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။
ရွိတ္စပီးယားကေတာ့ သူ႔ရဲ့ “The Taming of the Shrew” ထဲမွာ-
“ And if the boy have not a woman’s gift
To rain a shower of commended tears,
An onion will do well for such a shift” လို႔ ေရးထားခဲ့တယ္။
( ဆက္ရန္ )
ဇင္ေဝေသာ္
