ငါ သုံးစြဲလုိ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေသးတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔
လႊင့္ပစ္ရမွာတုန္း။ သူမ်ား အထင္ႀကီး၊ မႀကီးကုိ ငါက စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့ကုိ ရာဇဝတ္မႈဥပေဒ သင္ေပးခဲ့တဲ့ စူပါဗုိက္စာ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက လက္ခ်ာလည္း ဝင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ေထာက္လာေတာ့ စူပါဗုိက္လုပ္တာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ပထမကမၻာစစ္ လက္က်န္ မီးဖုိရွိတယ္။ သူ႔အကၤ်ီတံေတာင္ဆစ္ေနရာက စုတ္ေနၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီ ဒူးဆစ္မွာလည္း စုတ္ၿပဲေနတာပဲ။ ငါတုိ႔ထဲက ရဲတဲ့ေက်ာင္းသားက ဆရာ့မွာ အဝတ္အစား ခ်ိဳ႕တဲ့လုိ႔လားလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ ရီေတာင္ ရီလုိက္ေသး။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဂိတ္ေစာင့္ဆုိရင္ေတာ့ လူေလးစားဖုိ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ဖုိ႔ လုိတာေပါ့။ ငါက လူ အထင္ႀကီးေအာင္ အဲ့သလုိ ဝတ္ျပစရာ မလုိပါဘူးတဲ့။
ဒါနဲ႔ ငါက “ဒါက တန္ျပန္လူတန္းစား ခြဲျခားမႈပဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာက အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္ကြ။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဖက္ရွင္ေတြေနာက္ လုိက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေပၚတိုင္း ဝယ္ဝတ္၊ ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ေျပာင္းစီးနဲ႔ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဘာလုိ႔မ်ား လုပ္ေနရမွာလဲကြာ။ အေၾကာင္းရွာလို႔ကုိ မရဘူး။
ငါ့ကုိ ရာဇဝတ္မႈဥပေဒ သင္ေပးခဲ့တဲ့ စူပါဗုိက္စာ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက လက္ခ်ာလည္း ဝင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ေထာက္လာေတာ့ စူပါဗုိက္လုပ္တာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ပထမကမၻာစစ္ လက္က်န္ မီးဖုိရွိတယ္။ သူ႔အကၤ်ီတံေတာင္ဆစ္ေနရာက စုတ္ေနၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီ ဒူးဆစ္မွာလည္း စုတ္ၿပဲေနတာပဲ။ ငါတုိ႔ထဲက ရဲတဲ့ေက်ာင္းသားက ဆရာ့မွာ အဝတ္အစား ခ်ိဳ႕တဲ့လုိ႔လားလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ ရီေတာင္ ရီလုိက္ေသး။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဂိတ္ေစာင့္ဆုိရင္ေတာ့ လူေလးစားဖုိ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ဖုိ႔ လုိတာေပါ့။ ငါက လူ အထင္ႀကီးေအာင္ အဲ့သလုိ ဝတ္ျပစရာ မလုိပါဘူးတဲ့။
ဒါနဲ႔ ငါက “ဒါက တန္ျပန္လူတန္းစား ခြဲျခားမႈပဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာက အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္ကြ။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဖက္ရွင္ေတြေနာက္ လုိက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေပၚတိုင္း ဝယ္ဝတ္၊ ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ေျပာင္းစီးနဲ႔ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဘာလုိ႔မ်ား လုပ္ေနရမွာလဲကြာ။ အေၾကာင္းရွာလို႔ကုိ မရဘူး။
ေမး ။ ။ အင္ဒုိနီးရွားက ေတာမီး႐ႈိ႕တာေတြကေန စၿပီး ဒီပတ္ဝန္းက်င္မ်ား မၾကည္မလင္ ျဖစ္ရတာ၊ ျမဴေငြ႔ေတြ အုံ႔ဆုိင္းေနတာေတြ မၾကာမၾကာ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။ ဒီျပႆနာကို ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္း မရွိဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ ဂ်ကာတာၿမိဳ႕ကုိယ္တုိင္ ျမဴမႈန္ေတြနဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းၿပီး ဂ်ကာတာေလယာဥ္ကြင္း ပိတ္လုိက္ရၿပီ ဆုိေတာ့မွ သူတုိ႔ တစ္ခုခု လုပ္လာၾကမွာပါ။ Gambi တုိ႔၊ Riau ကြ်န္းဆြယ္ေတြတုိ႔၊ Balikpapan တုိ႔မွာ မီးခုိးမႊန္ေန႐ုံေတာ့ ဂ႐ုကုိ မစုိက္ဘူး။ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္သြားေနၾကမွာ။
ေမး ။ ။ ဒီျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တုိးတက္လာမႈ ေႏွးေကြးေနတာအေပၚမွာ စိတ္မပ်က္မိဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ မပ်က္ပါဘူး။ လက္ေတြ႔က်က်ပဲ စဥ္းစားၿပီး ေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔လယ္ေတြ၊ ေတာင္ယာ စုိက္ခုိင္းတာေတြအတြက္ သစ္ပင္ေတြခုတ္၊ မီးမ႐ႈိ႕ပဲ လုပ္လုိ႔မွ မရၾကတာပဲ။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္လုိက္(ဖ္)စတုိင္က ဘယ္လုိလဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိပါသလဲ။ ကုိယ့္အတြက္ ကာဘြန္ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါသလား။ အိပ္တဲ့အခါမွာေရာ အဲယားကြန္း ဖြင့္ပါသလား။
ေျဖ ။ ။ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္လုိ႔ ရမွာလဲ။ အဲယားကြန္း မပါရင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လုိ႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ။
ေမး ။ ။ ရီဆုိက္ကယ္ (Recycle) စနစ္ကုိေရာ သုံးသလား။
ေျဖ ။ ။ ငါတုိ႔ဆီမွာ အမႈိက္သုံးမ်ိဳး ထည့္ဖုိ႔ အမႈိက္ပုံး သုံးပုံးလုိတယ္ဆုိတာ မသိေသး၊ မရွိေသးဘူး။ (အခုေတာ့ ရွိေနပါၿပီ - စာျပန္သူ)။ ဒါေတြ လုပ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာ တုိ႔လူေတြကုိ ပညာေပးၾကရမယ္။ ပုလင္းခြန္ေတြရယ္၊ သံဗူးေတြရယ္၊ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြရယ္ကုိ သီးသန္႔အမႈိက္ပုံးေတြထဲမွာ ထည့္ၾကရမယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။
ေမး ။ ။ ေနာက္ထပ္ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆုိင္ရာ အသိစိတ္က ကုိယ့္အတြက္ အလြန္အကြ်ံ မသုံးစြဲျခင္းလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ မစၥတာလီက အလြန္အကြ်ံ သုံးစြဲသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ေျဖ ။ ။ မွန္တယ္။ ငါက စားတာ နည္းတယ္။ ခရီးထြက္တာ နည္းတယ္။ ငါ့အတြက္ ကားေတာင္မွ ဝယ္သင့္၊ မဝယ္သင့္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ အျပင္သြားတုိင္း မာစီးဒီးတကၠစီကားကုိ ေခၚၿပီး သြားတာေတာင္မွ ကားတစ္စီး ေမာင္းသြားတာထက္ အကုန္အက် အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္။ အိပ္ရာထ ေနာက္မက်ဘူးဆုိရင္ အိမ္ကေန ႐ုံးကုိ လမ္းေလ်ာက္၊ တစ္ကီလုိမီတာ ေဝးတယ္။ ႐ုံးကေန အိမ္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ။ ငါ့ကားဝယ္ထားတာ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ အခု ကားနဲ႔ ခရီးသြားထားတဲ့ ခရီးအကြာအေဝးက ကီလုိမီတာ ႏွစ္ေသာင္းပဲ ရွိေသးတယ္။
ေမး ။ ဓာတ္ပုံထဲမွာ အဝတ္တန္းမွာ လွန္းထားတဲ့ မစၥတာလီရဲ႕ ရွပ္အကၤ်ီကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီလုိ႔ ထင္တယ္။ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကုိ လႊင့္မပစ္ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ ငါ သုံးစြဲလုိ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေသးတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လႊင့္ပစ္ရမွာတုန္း။ သူမ်ား အထင္ႀကီး၊ မႀကီးကုိ ငါက စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့ကုိ ရာဇဝတ္မႈဥပေဒ သင္ေပးခဲ့တဲ့ စူပါဗုိက္စာ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက လက္ခ်ာလည္း ဝင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ေထာက္လာေတာ့ စူပါဗုိက္လုပ္တာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ပထမကမၻာစစ္ လက္က်န္ မီးဖုိရွိတယ္။ သူ႔အကၤ်ီတံေတာင္ဆစ္ေနရာက စုတ္ေနၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီ ဒူးဆစ္မွာလည္း စုတ္ၿပဲေနတာပဲ။ ငါတုိ႔ထဲက ရဲတဲ့ေက်ာင္းသားက ဆရာ့မွာ အဝတ္အစား ခ်ိဳ႕တဲ့လုိ႔လားလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ ရီေတာင္ ရီလုိက္ေသး။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဂိတ္ေစာင့္ဆုိရင္ေတာ့ လူေလးစားဖုိ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ဖုိ႔ လုိတာေပါ့။ ငါက လူ အထင္ႀကီးေအာင္ အဲ့သလုိ ဝတ္ျပစရာ မလုိပါဘူးတဲ့။
ဒါနဲ႔ ငါက “ဒါက တန္ျပန္လူတန္းစား ခြဲျခားမႈပဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာက အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္ကြ။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဖက္ရွင္ေတြေနာက္ လုိက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေပၚတိုင္း ဝယ္ဝတ္၊ ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ေျပာင္းစီးနဲ႔ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဘာလုိ႔မ်ား လုပ္ေနရမွာလဲကြာ။ အေၾကာင္းရွာလို႔ကုိ မရဘူး။
ျပႆနာက ငါ့အဝတ္ဗီ႐ုိက အခု အဝတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီ။ ငါ့မွာ ရွပ္အကၤ်ီေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါမွ ဝတ္ေတာ့ အားလုံးက အသစ္အတုိင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ႐ုံးမွာ အခမ္းအနားရွိတာ၊ ႏုိင္ငံျခားကို သြားတာ မဟုတ္ရင္ ဝတ္စုံျပည့္ ဝတ္ခဲတယ္။ တကယ္ေတာ့ အသက္အရြယ္ ရလာေလေလ၊ ဝတ္စုံေတြ လဲေနရ၊ နက္တုိင္ေတြ စည္းေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ႏွေျမာေလေလပဲကြ။ ေဘာင္ဘီးနဲ႔ တ႐ုတ္အကၤ်ီနဲ႔ဆုိရင္ အဆင္ေျပေနပါၿပီ။ ငါက ဒါမ်ိဳးေတြကုိပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝတ္လာခဲ့ေတာ့ ဒါေလးေတြနဲ႔ပဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္။
ေမး ။ ။ ဒါက ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဆုိင္တယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ မဆုိင္ပါဘူး။ မင္းဆႏၵရွိရင္ေတာ့ ၿခိဳးၿခံေခြ်တာ တတ္တယ္လုိ႔ ေျပာေပါ့။ တျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီလူႀကီး ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲတမ္း စုတ္တီးစုတ္ျပတ္နဲ႔လုိ႔ ေျပာမွာပဲ။ ဒီျပင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကုိမ်ား ၾကည့္။ သူတုိ႔ကုိ တီဗြီမွာ ေတြ႔လုိက္ရင္ ဝတ္စုံအသစ္၊ နက္တုိင္အသစ္ေတြနဲ႔ စမက္ကုိ က်ေနတာပဲ။ ငါဆုိလုိတာက … ၾကည့္လုိက္စမ္းကြာ၊ ငါတုိ႔ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကုိ၊ ႏွစ္တုိင္း အမ်ိဳးသားေန႔ အခမ္းအနားတုိင္းမွာ ဝတ္စုံအသစ္တစ္စုံ လဲတယ္ဆုိတာမ်ိဳးကြာ။ ငါက အဲသလုိေနဖုိ႔ ဆႏၵ မရွိဘူး။
ေမး ။ ။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမးခြင့္ျပဳပါ။ အခု မစၥတာလီ ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်က္ကက္က သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ။
ေျဖ ။ ။ ဒီဂ်က္ကက္လား။ ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတဲ့ ဂ်က္ကက္ကြ။ ဒီဂ်က္ကက္ကုိ ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စက္ခ်ဳပ္ဆရာေတာင္ မရွိရွာေတာ့ဘူး။
ေမး ။ ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ။
ေျဖ ။ ။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကားမွာ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္ကြ။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ႕ အိမ္ကလည္း ဒီအတုိင္းပဲလုိ႔ သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မစၥတာလီရဲ႕အိမ္ကုိ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ေရာက္ဖူးသူေတြ ေျပာစကားအရကေတာ့ အိမ္ကုိ ျပင္ဆင္မြမ္းမံတာေတြ ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့။
ေျဖ ။ ။ ကက္ဘိနိတ္အဖြဲ႔ကုိ မွာထားတယ္။ ငါေသရင္ ဒီအိမ္ကုိ ဖ်က္လုိက္ေတာ့လုိ႔။
ေမး ။ ။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ ခင္ဗ်ာ။
ေျဖ ။ ။ အိမ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငါ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေန႐ူးရဲ႕အိမ္၊ ရွိတ္စပီးယား ေနခဲ့တဲ့အိမ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေတြလည္း ပ်က္စီးယုိယြင္းၿပီး လူေတြ ဝင္ၾကထြက္ၾကပဲ။ ဒီမွာ ငါ့အိမ္ ရွိေနေတာ့ က်န္တဲ့အိမ္ေတြက အျမင့္ႀကီး ေဆာက္လုိ႔ မရၾကဘူး။ ငါေနတဲ့အိမ္ကုိ ဖ်က္လုိက္ၿပီဆုိရင္ အစီအစဥ္ေတြ အားလုံး ေျပာင္းသြားမွာ။ တုိက္ျမင့္ျမင့္ေတြေဆာက္၊ ေျမေစ်းေတြလည္း အမ်ားႀကီး တက္သြားမွာ။
ေမး ။ ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအိမ္က စကၤာပူရဲ႕ သမုိင္းအစိတ္အပုိင္းပဲ။
ေျဖ ။ ။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒီအိမ္ကို ထိန္းသိမ္းထားရမယ့္ စရိတ္က နည္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအိမ္ရဲ႕ သက္တမ္းက ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ၿပီ။ ေဖာင္ေဒးရွင္းလည္း မရွိဘူး။ ေဖာင္ေဒးရွင္း မရွိေတာ့ နံရံေတြကလည္း ေရညွိေတြနဲ႔။ တံတုိင္းေတြကလည္း အက္ကြဲေနၿပီ။ တုိင္ေတြက မာေနလုိ႔ ေတာ္ေသးတာ။
ေမး ။ မစၥတာလီရဲ႕ အမွာအရ အဲ့ဒီအိမ္ကုိ ထိန္းသိမ္းၿပီး မထားၾကေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆုိ ဒီအိမ္က အမ်ိဳးသားျပတုိက္ တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတာ။ ေဆာက္လုပ္ေရးပညာအရေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွဘူးဆုိတာ မွန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီအိမ္ကုိသာ ၿဖိဳခ်လုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဆုံး႐ႈံးမႈႀကီးတစ္ရပ္လုိ႔ ဝမ္းနည္းမဆုံး ရွိေနၾကလိမ့္မယ္။
ေျဖ ။ ။ မထင္ပါဘူးကြာ။ ငါ့သမီး၊ ငါ့ဇနီး၊ ငါကုိယ္တုိင္ ဒီအိမ္မွာ ေနခဲ့တဲ့ လူေတြကေတာ့ ဒီလုိ ခံစားမႈမ်ိဳး မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီအိမ္မွာ ႀကီးခဲ့တဲ့ ငါ့သားႏွစ္ေယာက္လည္း ဒီလုိ မခံစားရပါဘူး။ သတိရရင္ ၾကည့္ဖုိ႔ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းေတြထဲမွာ ရွိသားပဲ။
ဇင္ေ၀ေသာ္
