အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔.......က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔

တည္းခိုခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ခဏနားေနၿပီး တီဗြီ ရီမုတ္ကြန္ထရိုး ကို ႏွိပ္ ရင္း ကိုယ္နားလည္ႏိုင္မယ္႔ ဘာသာစကားေျပာတဲ႔ ဇာတ္ကားကို ရွာေနမိ တယ္။ ႏွိပ္ရင္း ႏွိပ္ရင္းနဲ႔ အေမရိကန္ စစ္ကား တစ္ကားစီ လက္ေရာက္သြား မိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဇာတ္ကားက ေကာင္းခန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ကြဲၿပီးက်န္ ရစ္ေနခဲ႔တဲ႔ အေမရိကန္ တပ္စိပ္တစ္စိပ္ကို ရန္သူ ရွရွားစစ္သားေတြက ဝိုင္း ထားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလည္း ႏွင္းခဲေတြဖုံးၿပီး ဆြတ္ဆြတ္ေဖြး လ်က္ ရွိေနတယ္။ အေမရိကန္စစ္သားေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ သိေပ မယ္႔ ဘယ္မွာ ရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ တိတိက်က်မသိေတာ႔ ရွရွားစစ္သားေ တြကလည္း အရမ္းမတက္ရဲၾကဘူး။

ခဏေနေတာ႔ အဲဒီ တပ္စိပ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ အေမရိကန္ ဟယ္လီေကာ္ပတာ တစ္စီးထိုးဆင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေျမျပင္အထိမဆင္းဘဲ တြယ္ၿပီးတက္ဖို႔ ႀကိးခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ ဟယ္လီေကာ္ပတာရွိရာ အေမရိကန္ စစ္သားေ တြလည္း ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ရွရွားစစ္သားေတြက အေမရိကန္ေတြ ကို ေတြ႔ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္ ဝိုင္းၿပီး ပစ္ခတ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ ေျပးရင္း၊ ကာကြယ္ရင္း...... ေျပးေနၾကစဥ္မွာ ေနာက္ဆံုးက ေျပးလိုက္လာတဲ႔ အေမရိကန္ စစ္သားေလးရဲ႕ေပါင္ကို က်ည္ဆံထိမွန္သြား ရွာပါေတာ ႔တယ္ ။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ သူလည္းေနာက္က ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ဒါေပမဲ႔ ခရီးကမတြင္ေတာ့ပါဘူး။
က်ည္ဆံမထိတဲ႔စစ္သား ငါးေယာက္ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚ ေရာက္သြား တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ဆင္းလာတာ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တၿပဳိဳင္နက္ ရန္သူ႔ စစ္တပ္ ကလည္း တင္႔ကားေတြအပါအဝင္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေျပးတက္ လာၾကေတာ႔တယ္။
က်ည္ဆံထိမွန္ ထားတဲ႔ စစ္သားကလည္း ေမ်ွာ္လင္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီလိုက္ရွာတာပါပဲ။ ခန္႔မွန္းေျခ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ကိုက္ တစ္ ရာေလာက္ပဲ ေဝးမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ရုရွားတင္႔ကားေတြနဲ႔ကလည္း ကိုက္ ငါးရာေလာက္ပဲ ေဝးေတာ႔မယ္။ စကၠန္႔ဝက္အတြင္း အားလုံး ျပာျဖစ္ သြားႏိုင္ တဲ႔ အေနအထားေပါ႔။

ကဲ.......
ရဲေဘာ္ကိုပဲ ရေအာင္ကယ္မလား။
က်န္တဲ့စစ္သားေတြအတြက္ ေဘးလြတ္ရာကို သြားမလား။
ကပၸတိန္ဆုံးျဖတ္ရေတာ႔မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ႔ ကပၸတိန္ရဲ႕ ေမးရိုးေတြတင္းမာသြားၿပီး ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ႔ အလုပ္ကို သူ ေကာက္လုပ္လိုက္တယ္။
ကပၸတိန္က သူ႔လက္ထဲမွာရွိတဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ဒဏ္ရာရေနတဲ႔ စစ္သားေလးရဲ႕ ရင္ဝကို တည့္တည့္ႀကီး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။
သံုးခ်က္တိတိ။
မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔စစ္သားေလး ေခြက်ေသဆံုးသြားပါေတာ႔ တယ္။
ၿပီးေတာ႔မွ ကပၸတိန္က "Take off !" အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
အမိန္႔ေပးအၿပီး ကပၸတိန္က ငိုခ်လိုက္တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာကေတာ႔ ရန္သူႏွင့္ေဝးရာကို ျပန္သန္းထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

ဟယ္လီေကာ္ပတာ စတင္ပ်ံေနေတာ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကပၸတိန္ကို ခံုအုပ္လိုက္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ က်က်နနထိုးတယ္။ ကပၸတိန္ကေတာ႔ ဘာမွ လည္း ျပန္မေျပာ။ ခုလည္း မခုခံ။ အဲ႔ဒီ စစ္သား ထိုးသမွ်ကို င႔ံုခံေနရွာတယ္။
“ ခင္ဗ်ား ရဲေဘာ္စိတ္မရွိဘူး “ စစ္သားက ကပၸတိန္ကို စြပ္စြဲတယ္။
“ ငါ့မွာ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ရွိတယ္။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ တို႔ေျခာက္ေ ယာက္လံုးေသမယ္။ သူ႔ ကို မကယ္ေတာ့ စစ္သား ေျခာက္ေယာက္ ရဲ႕ အသက္ ငါတို႔ျပန္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ပဲဆံုးတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ငါတို႔ ဟယ္လီေကာ္ပတာပါ ပစ္ခ်တာ ခံရေတာ႔မယ္“
ကပၸတိန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ ေျဖတယ္။
“ ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကို ဘာလို႔ ပစ္သတ္ရတာလည္း၊ ခင္ဗ်ား လူယုတ္ မာႀကီး “ စြပ္စြဲျပန္တယ္။
“ ဒါက ပရင္စီပယ္အရ ျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြလက္ထဲ ေရာက္ၿပီး ငါတို႔ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ဖြင္႔မေျပာဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အသက္မရွင္ႏိုင္ ဘူး။ ေသရတာခ်င္းအတူတူ အႏွိပ္စက္မခံရဘဲ ေသရတာက ပိုေကာင္းတယ္ “ ေျဖတယ္။

စကားဆံုးေတာ႔ ကပၸတိန္ကို လက္သီးႏွင့္ထိုးတဲ႔ စစ္သားလည္းငိုျပန္တယ္။

ငိုသင့္တယ္။ စစ္သားလည္း ငိုသင့္တယ္။ ကပၸတိန္လည္းငိုသင့္ပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တဲ႔ ေယာက္်ားမ်ား မငိုသင့္ဆိုတဲ႔ စကားဟာ အဓိပၸါယ္မရွိလွပါဘူး။ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည္ ႔ႏွက္လို႔ေနတယ္။

အဲဒီ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္းတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။
ကပၸတိန္ဟာ ျပတ္သားတယ္။ လူသားဆန္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆန္တယ္။
သူ မွန္သလား၊ မွားသလား ေျပာခ်င္ရာေျပာခြင့္ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုး မွန္ၿပီး ႏွစ္ခုစလံုးလည္းမွားႏိုင္တာပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ တီဗြီ ဖန္သားျပင္က ခြာၿပီး မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္မိ ပါေတာ႔ တယ္။
ရဲေဘာ္ ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အသက္..
ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာနဲ႔ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔ သနားစရာ စစ္သား..
အဆုံးအျဖတ္ေပးရမယ္႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔....

အင္ဒီဗီက်ဴရယ္နဲ႔ ဆိုဆိုက္တီး။
တခါ တခါ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြမွာ ေရြးစရာ မ်ားမ်ား မရွိတတ္ဘူး။


ခင္ဗ်ား အဲဒီ ကပၸတိန္ေနရာမွာဆို ဘာလုပ္မလဲ???
က်ေနာ္ကေတာ႔ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီ က်ည္ဆံသုံးေတာင္႔မွာ ရက္စက္မႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ လူမဆန္ မႈေတြ ေပက်ံေနတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။

ျမန္မာ ေဖာရမ္

Look,
...Listen,
......Learn and
................Leave.

Due to

terrible roads,
...the lack of electricity,
.....overwhelmed government officials and
..........eager but very under-educated workforce.

(New York Times)

ဘယ္သူ ဓားျပအစစ္လဲ

တ႐ုတ္ျပည္၊ Guangzhou ျပည္နယ္က ဘဏ္မွာဓားျပတိုက္ေတာ႔ ဓားျပေ တြက
" မလႈပ္ၾကနဲ႔၊ ဘဏ္ေငြေတြက အစိုးရေငြ၊ အသက္က ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ " ေျပာတယ္။ လူေတြအားလုံး တစ္ေယာက္မွ မလႈပ္ၾကဘူး။
ဒါကို "Mind Changing Concept” လို႔ ေခၚပါတယ္။ စိတ္ကို လွည္႔စားလိုက္ တဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္နည္းေပါ႔။

ဒီအထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိလွဘူး။ ဒါနဲ႔ ဓားျပက
" ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ပီသပါ။ အခုဟာက ဓားျပတိုက္ေနတာပါ၊ မုဒိမ္း က်င္႔ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး"
ဒါကိုေတာ႔ "Being Professional” ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုပဲ အာ႐ုံ စိုက္ထားပါတယ္။

ဓားျပေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ဓားျပအငယ္လူ (MBA-trained) က ဓားျပအႀကီး (who has only completed Year 6 in primary school) ကို
" အကို က်ေနာ္တို႔ ပိုက္ဆံေတြ ေရၾကည္႔ရေအာင္" လို႔ ေျပာေတာ႔ ဓားျပ အႀကီးက
"မင္းႏွယ္ ရူးပါ႔ကြာ၊ ဒါေတြေရေနလို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ကုန္မွာေပါ႔၊ ဒီည တီဗြီသတင္းကို ထိုင္ၾကည္႔လိုက္၊ တို႔ ဘယ္ေလာက္ရခဲ႔သလဲဆိုတာ သိ တယ္"
ဒါကိုေတာ႔ "Experience.” လို႔ေခၚတယ္။
ဒီေခတ္မွာ အေတြ႔အႀကဳံက ေအာင္လက္မွတ္ေတြထက္ ပို အေရးႀကီးတယ္။

ဓားျပေတြ ထြက္သြားေတာ႔ ဘဏ္ မန္ေနဂ်ာက ရဲကို အေၾကာင္းၾကားဖိုု႔ စူပါ ဗိုက္ဆာကို လွမ္းခိုင္းတယ္။ ဒီေတာ႔ စူပါဗိုက္ဆာက
"ေနပါဦး၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ၁၀ မီလီယံ ယူထားလိုက္ၿပီး ၇၀ မီလီယံ ထပ္ တိုးလိုက္မယ္" အႀကံျပဳတယ္။
ဒါကိုေတာ႔ "Swim with the tide.” ေခၚတယ္။ ေခတ္ပ်က္စဥ္ ကိုယ္႔ အတြက္ရေအာင္ လုပ္ယူတာ။

ေနာက္ေန႔ TV new မွာ ဘဏ္ကေန မီလီယံ ၁၀၀ ဓားျပ တိုက္သြားတဲ႔ အေၾကာင္း ေၾကျငာတယ္။ ဓားျပေတြကေတာ႔ မေက်နပ္တိုင္း ထပ္ေရ၊ မီလီယံ ၂၀ ပဲ ရွိတာေတြ႔ရတယ္။ဓားျပေတြခံလိုက္ရေတာ႔ ေဒါသျဖစ္မဆုံးေပါ႔။
"ငါတို႔က အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ဓားျပတိုက္၊ မီလီယံ ၂၀ ပဲ ရတယ္။ ဘဏ္ မန္ေန ဂ်ာဆိုတဲ႔ေကာင္က လက္ေဖ်ာက္ေလးတီးၿပီး မီလီယံ ၈၀ ရသြားၿပီ၊ ဒါ ၾကည္႔ ရင္ ဓားျပျဖစ္ရတာထက္ ပညာတတ္ျဖစ္ရတာ ပိုမိုက္ေနသလိုပဲ"
ဒါကိုေတာ႔ "Knowledge is worth as much as gold!" လို႔ ေခၚပါတယ္။

ဘဏ္ မန္ေနဂ်ာကေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးေပါ႔။ သူရွဳံးခဲ႔တဲ႔ မားကက္ ရွယ္ယာေတြ ဘဏ္ဓားျပတိုက္မႈနဲ႔ ေထမိသြားတယ္။
ဒါကိုေတာ႔ "Seizing the opportunity.” လို႔ေခၚၿပီး အရဲစြန္႔ရဲျခင္းလို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။

ကဲ..ဒါဆို ဒီအမႈမွာ ဘယ္သူ ဓားျပအစစ္လဲ။
(ဒီေန႔ ရတဲ႔ အီးေမးကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ)

လူ႔ဘဝဆိုတာ

သို႔....
ေမေမ...........

သမီး ေမေမတို႔ကို မ်က္ႏွာမျပရဲလို႔ အိမ္က ထြက္သြာခဲ႔ပါတယ္။ သမီးခ်စ္သူ နဲ႔ သမီးကို ဘယ္နည္းန႔ဲမွ ေမေမတို႔ သေဘာတူႏိုင္မယ္ မထင္လို႔ပါ။ သူ႔ကို သမီး သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူက သမီးနဲ႔အရြယ္တူ၊ ေဆးစြဲေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ခြင္႔လႊတ္ထားရာကေန သမီးေတာင္ အခု ေဆးနည္းနည္း ႀကိဳက္စျပဳလာပါၿပီ။ ေဆး ဆိုတာ လူေတြေျပာသေလာက္ ဆိုးရြားတဲ႔ အရာ ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ။
သမီးအတြက္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ အခု သမီးအသက္ ၁၆ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သမီးဘဝကို သမီး ထိမ္းေၾကာင္းႏိုင္ပါၿပီ။ သမီးခ်စ္သူအတြက္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ သူဘာမွ မျဖစ္ခင္ သိပၸံပညာရွင္ေတြက AIDS ေရာဂါကို ကုသႏိုင္တဲ႔ ေဆး ရွာေဖြႏိုင္ မယ္လို႔ သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။
အခု သမီးမွာ ကိုယ္ဝန္ပါရိွေနေတာ႔ သူက ေဆးေလ်ွာ႔သုံးမယ္လို႔ သမီးကို ကတိေပးထားပါတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး ကန္ေတာ႔ခဲ႔ပါတယ္။

စာႂကြင္း။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ႔ ဒုကၡေတြထက္ ဆိုးမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး ဆိုးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေမေမ႔ကို အသိေပးရုံပါ။ အခု သမီး သႏၱာနဲ႔အတူရိွေနပါတယ္။ အထက္မွာ သမီးေရးထားတာေတြ မမွန္ပါဘူး၊ တကယ္က သမီး ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ က်ရုံတင္ပါ။ ဒါဆို ေမေမ စိတ္ခ်မ္း သာႏိုင္ၿပီလို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ေမေမတို႔ရဲ႕
သမီး 

ကြန္စစ္စတင္႔ ျဖစ္သူမ်ား (New Addition)

ေမး ။ ။ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ေတြဟာ ဘယ္လိုလူေတြပါလဲ။

ေျဖ ။ ။ ရုရွား စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးပါတယ္။ ေတာ္ လွန္ေ ရးသမား စစ္စစ္ေတြဟာ ပထမ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ေတာ္လွန္ပါ တယ္ ။ ေတာ္လွန္ဖို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မ႐ိွေတာ႔ဘူးဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုခြဲၿပီး ဆက္လက္ ေတာ္လွန္ၾကပါတယ္ တဲ႔ ။ ကြန္စစ္စတင္႔ ျဖစ္လို႔ ခ်ီးက်ဴး စရာပါ။

ေမး ။ ။ အေနာက္က အမ်ိဳးသားေတြ နဲ႔ အာရွ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္က်တာ မ်ားၿပီး အေနာက္က အမ်ိဳးသမီးေတြ နဲ႔ အာရွ အမ်ိဳး သားေတြ အိမ္ေထာင္က်တာ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ လို႔ ေမးတဲ႔ အခါမွာ အာရွ အမ်ိဳးသမီးေတြက ရင္႔က်က္တယ္၊ ( Girl ) ဂါးလ္ ကေန (Lady ) ေလဒီ ျဖစ္လာၾကတယ္၊ အာရွ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ႔ အသက္ႀကီးလာေပမယ္႔ ( Man ) မဲန္း ျဖစ္မလာဘဲ ( Big boys ) ဘစ္ ဘြိဳင္းပဲ ျဖစ္ေနၾကလို႔ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။

ေျဖ ။ ။ ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အာရွ အမ်ိဳးသားေတြက အာရွ အမ်ိဳး သမီးေတြထက္ ပိုၿပီး ကြန္စစ္စတင္႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကမၻာကေတာင္ သိေန မွပဲ။

ေမး။ ။ ဘီ႐ူးမာ (ဘူးရ္မား) လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ ၃၀ တုံးက ငါတို႔ လာစဥ္ ကလည္း ဒီၿခဳံပုတ္က ဒီအတိုင္း၊ ဒီေတာင္ကုန္းေလးကလည္း ဒီအတိုင္း၊ လူေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ဘာမွလည္း မေျပာင္းပါလား။
ကြန္စစ္စတင္႔ ျဖစ္တယ္။

ေျဖ။ ။ မစၥတာဂ်ပန္။ ခင္မ်ား အဲသလို မေျပာပါနဲ႔။ ဟိုတုံးက စစ္အာဏာ ရွင္လက္ထက္မို႔ တစ္ပါတီထဲကိုပဲ ဆဲလို႔ရတယ္။ အခု ဒီမိုကေရစီရေတာ႔ အနည္းဆုံး ႏွစ္ပါတီကို စိတ္ႀကိဳက္ထိုင္ဆဲလို႔ရတယ္။ ဆင္ဆာမရွိေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔ ယဥ္ေက်းတဲ႔ စကားလုံး ဘာညာေတြအတြက္ လည္း ေခါင္းရွဳပ္ခံ စဥ္းစားေနစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ဆဲေရးဆိုခြင္႔ ပါ အျပည္႔ရေနၿပီ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကြန္စစ္စတင္႔ေတာ႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါလည္း ဂုဏ္ယူစရာပဲ မဟုတ္ လား။