တည္းခိုခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ခဏနားေနၿပီး တီဗြီ ရီမုတ္ကြန္ထရိုး ကို ႏွိပ္ ရင္း ကိုယ္နားလည္ႏိုင္မယ္႔ ဘာသာစကားေျပာတဲ႔ ဇာတ္ကားကို ရွာေနမိ တယ္။ ႏွိပ္ရင္း ႏွိပ္ရင္းနဲ႔ အေမရိကန္ စစ္ကား တစ္ကားစီ လက္ေရာက္သြား မိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဇာတ္ကားက ေကာင္းခန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ကြဲၿပီးက်န္ ရစ္ေနခဲ႔တဲ႔ အေမရိကန္ တပ္စိပ္တစ္စိပ္ကို ရန္သူ ရွရွားစစ္သားေတြက ဝိုင္း ထားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလည္း ႏွင္းခဲေတြဖုံးၿပီး ဆြတ္ဆြတ္ေဖြး လ်က္ ရွိေနတယ္။ အေမရိကန္စစ္သားေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ သိေပ မယ္႔ ဘယ္မွာ ရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ တိတိက်က်မသိေတာ႔ ရွရွားစစ္သားေ တြကလည္း အရမ္းမတက္ရဲၾကဘူး။
ခဏေနေတာ႔ အဲဒီ တပ္စိပ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ အေမရိကန္ ဟယ္လီေကာ္ပတာ တစ္စီးထိုးဆင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေျမျပင္အထိမဆင္းဘဲ တြယ္ၿပီးတက္ဖို႔ ႀကိးခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ ဟယ္လီေကာ္ပတာရွိရာ အေမရိကန္ စစ္သားေ တြလည္း ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ရွရွားစစ္သားေတြက အေမရိကန္ေတြ ကို ေတြ႔ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္ ဝိုင္းၿပီး ပစ္ခတ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ ေျပးရင္း၊ ကာကြယ္ရင္း...... ေျပးေနၾကစဥ္မွာ ေနာက္ဆံုးက ေျပးလိုက္လာတဲ႔ အေမရိကန္ စစ္သားေလးရဲ႕ေပါင္ကို က်ည္ဆံထိမွန္သြား ရွာပါေတာ ႔တယ္ ။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ သူလည္းေနာက္က ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ဒါေပမဲ႔ ခရီးကမတြင္ေတာ့ပါဘူး။
က်ည္ဆံမထိတဲ႔စစ္သား ငါးေယာက္ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚ ေရာက္သြား တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ဆင္းလာတာ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တၿပဳိဳင္နက္ ရန္သူ႔ စစ္တပ္ ကလည္း တင္႔ကားေတြအပါအဝင္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေျပးတက္ လာၾကေတာ႔တယ္။
က်ည္ဆံထိမွန္ ထားတဲ႔ စစ္သားကလည္း ေမ်ွာ္လင္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီလိုက္ရွာတာပါပဲ။ ခန္႔မွန္းေျခ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ကိုက္ တစ္ ရာေလာက္ပဲ ေဝးမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ရုရွားတင္႔ကားေတြနဲ႔ကလည္း ကိုက္ ငါးရာေလာက္ပဲ ေဝးေတာ႔မယ္။ စကၠန္႔ဝက္အတြင္း အားလုံး ျပာျဖစ္ သြားႏိုင္ တဲ႔ အေနအထားေပါ႔။
ကဲ.......
ရဲေဘာ္ကိုပဲ ရေအာင္ကယ္မလား။
က်န္တဲ့စစ္သားေတြအတြက္ ေဘးလြတ္ရာကို သြားမလား။
ကပၸတိန္ဆုံးျဖတ္ရေတာ႔မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ႔ ကပၸတိန္ရဲ႕ ေမးရိုးေတြတင္းမာသြားၿပီး ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ႔ အလုပ္ကို သူ ေကာက္လုပ္လိုက္တယ္။
ကပၸတိန္က သူ႔လက္ထဲမွာရွိတဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ဒဏ္ရာရေနတဲ႔ စစ္သားေလးရဲ႕ ရင္ဝကို တည့္တည့္ႀကီး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။
သံုးခ်က္တိတိ။
မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔စစ္သားေလး ေခြက်ေသဆံုးသြားပါေတာ႔ တယ္။
ၿပီးေတာ႔မွ ကပၸတိန္က "Take off !" အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
အမိန္႔ေပးအၿပီး ကပၸတိန္က ငိုခ်လိုက္တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာကေတာ႔ ရန္သူႏွင့္ေဝးရာကို ျပန္သန္းထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။
ဟယ္လီေကာ္ပတာ စတင္ပ်ံေနေတာ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကပၸတိန္ကို ခံုအုပ္လိုက္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ က်က်နနထိုးတယ္။ ကပၸတိန္ကေတာ႔ ဘာမွ လည္း ျပန္မေျပာ။ ခုလည္း မခုခံ။ အဲ႔ဒီ စစ္သား ထိုးသမွ်ကို င႔ံုခံေနရွာတယ္။
“ ခင္ဗ်ား ရဲေဘာ္စိတ္မရွိဘူး “ စစ္သားက ကပၸတိန္ကို စြပ္စြဲတယ္။
“ ငါ့မွာ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ရွိတယ္။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ တို႔ေျခာက္ေ ယာက္လံုးေသမယ္။ သူ႔ ကို မကယ္ေတာ့ စစ္သား ေျခာက္ေယာက္ ရဲ႕ အသက္ ငါတို႔ျပန္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ပဲဆံုးတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ငါတို႔ ဟယ္လီေကာ္ပတာပါ ပစ္ခ်တာ ခံရေတာ႔မယ္“
ကပၸတိန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ ေျဖတယ္။
“ ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကို ဘာလို႔ ပစ္သတ္ရတာလည္း၊ ခင္ဗ်ား လူယုတ္ မာႀကီး “ စြပ္စြဲျပန္တယ္။
“ ဒါက ပရင္စီပယ္အရ ျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြလက္ထဲ ေရာက္ၿပီး ငါတို႔ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ဖြင္႔မေျပာဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အသက္မရွင္ႏိုင္ ဘူး။ ေသရတာခ်င္းအတူတူ အႏွိပ္စက္မခံရဘဲ ေသရတာက ပိုေကာင္းတယ္ “ ေျဖတယ္။
စကားဆံုးေတာ႔ ကပၸတိန္ကို လက္သီးႏွင့္ထိုးတဲ႔ စစ္သားလည္းငိုျပန္တယ္။
ငိုသင့္တယ္။ စစ္သားလည္း ငိုသင့္တယ္။ ကပၸတိန္လည္းငိုသင့္ပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တဲ႔ ေယာက္်ားမ်ား မငိုသင့္ဆိုတဲ႔ စကားဟာ အဓိပၸါယ္မရွိလွပါဘူး။ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည္ ႔ႏွက္လို႔ေနတယ္။
အဲဒီ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္းတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။
ကပၸတိန္ဟာ ျပတ္သားတယ္။ လူသားဆန္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆန္တယ္။
သူ မွန္သလား၊ မွားသလား ေျပာခ်င္ရာေျပာခြင့္ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုး မွန္ၿပီး ႏွစ္ခုစလံုးလည္းမွားႏိုင္တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ တီဗြီ ဖန္သားျပင္က ခြာၿပီး မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္မိ ပါေတာ႔ တယ္။
ရဲေဘာ္ ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အသက္..
ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာနဲ႔ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔ သနားစရာ စစ္သား..
အဆုံးအျဖတ္ေပးရမယ္႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔....
အင္ဒီဗီက်ဴရယ္နဲ႔ ဆိုဆိုက္တီး။
တခါ တခါ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြမွာ ေရြးစရာ မ်ားမ်ား မရွိတတ္ဘူး။
ခင္ဗ်ား အဲဒီ ကပၸတိန္ေနရာမွာဆို ဘာလုပ္မလဲ???
က်ေနာ္ကေတာ႔ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီ က်ည္ဆံသုံးေတာင္႔မွာ ရက္စက္မႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ လူမဆန္ မႈေတြ ေပက်ံေနတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။
ခဏေနေတာ႔ အဲဒီ တပ္စိပ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ အေမရိကန္ ဟယ္လီေကာ္ပတာ တစ္စီးထိုးဆင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေျမျပင္အထိမဆင္းဘဲ တြယ္ၿပီးတက္ဖို႔ ႀကိးခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ ဟယ္လီေကာ္ပတာရွိရာ အေမရိကန္ စစ္သားေ တြလည္း ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ရွရွားစစ္သားေတြက အေမရိကန္ေတြ ကို ေတြ႔ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္ ဝိုင္းၿပီး ပစ္ခတ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ ေျပးရင္း၊ ကာကြယ္ရင္း...... ေျပးေနၾကစဥ္မွာ ေနာက္ဆံုးက ေျပးလိုက္လာတဲ႔ အေမရိကန္ စစ္သားေလးရဲ႕ေပါင္ကို က်ည္ဆံထိမွန္သြား ရွာပါေတာ ႔တယ္ ။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ သူလည္းေနာက္က ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ဒါေပမဲ႔ ခရီးကမတြင္ေတာ့ပါဘူး။
က်ည္ဆံမထိတဲ႔စစ္သား ငါးေယာက္ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚ ေရာက္သြား တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ဆင္းလာတာ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တၿပဳိဳင္နက္ ရန္သူ႔ စစ္တပ္ ကလည္း တင္႔ကားေတြအပါအဝင္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေျပးတက္ လာၾကေတာ႔တယ္။
က်ည္ဆံထိမွန္ ထားတဲ႔ စစ္သားကလည္း ေမ်ွာ္လင္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီလိုက္ရွာတာပါပဲ။ ခန္႔မွန္းေျခ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ကိုက္ တစ္ ရာေလာက္ပဲ ေဝးမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ရုရွားတင္႔ကားေတြနဲ႔ကလည္း ကိုက္ ငါးရာေလာက္ပဲ ေဝးေတာ႔မယ္။ စကၠန္႔ဝက္အတြင္း အားလုံး ျပာျဖစ္ သြားႏိုင္ တဲ႔ အေနအထားေပါ႔။
ကဲ.......
ရဲေဘာ္ကိုပဲ ရေအာင္ကယ္မလား။
က်န္တဲ့စစ္သားေတြအတြက္ ေဘးလြတ္ရာကို သြားမလား။
ကပၸတိန္ဆုံးျဖတ္ရေတာ႔မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ႔ ကပၸတိန္ရဲ႕ ေမးရိုးေတြတင္းမာသြားၿပီး ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ႔ အလုပ္ကို သူ ေကာက္လုပ္လိုက္တယ္။
ကပၸတိန္က သူ႔လက္ထဲမွာရွိတဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ဒဏ္ရာရေနတဲ႔ စစ္သားေလးရဲ႕ ရင္ဝကို တည့္တည့္ႀကီး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။
သံုးခ်က္တိတိ။
မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔စစ္သားေလး ေခြက်ေသဆံုးသြားပါေတာ႔ တယ္။
ၿပီးေတာ႔မွ ကပၸတိန္က "Take off !" အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
အမိန္႔ေပးအၿပီး ကပၸတိန္က ငိုခ်လိုက္တယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာကေတာ႔ ရန္သူႏွင့္ေဝးရာကို ျပန္သန္းထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။
ဟယ္လီေကာ္ပတာ စတင္ပ်ံေနေတာ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကပၸတိန္ကို ခံုအုပ္လိုက္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ က်က်နနထိုးတယ္။ ကပၸတိန္ကေတာ႔ ဘာမွ လည္း ျပန္မေျပာ။ ခုလည္း မခုခံ။ အဲ႔ဒီ စစ္သား ထိုးသမွ်ကို င႔ံုခံေနရွာတယ္။
“ ခင္ဗ်ား ရဲေဘာ္စိတ္မရွိဘူး “ စစ္သားက ကပၸတိန္ကို စြပ္စြဲတယ္။
“ ငါ့မွာ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ရွိတယ္။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ တို႔ေျခာက္ေ ယာက္လံုးေသမယ္။ သူ႔ ကို မကယ္ေတာ့ စစ္သား ေျခာက္ေယာက္ ရဲ႕ အသက္ ငါတို႔ျပန္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ပဲဆံုးတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ငါတို႔ ဟယ္လီေကာ္ပတာပါ ပစ္ခ်တာ ခံရေတာ႔မယ္“
ကပၸတိန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ ေျဖတယ္။
“ ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကို ဘာလို႔ ပစ္သတ္ရတာလည္း၊ ခင္ဗ်ား လူယုတ္ မာႀကီး “ စြပ္စြဲျပန္တယ္။
“ ဒါက ပရင္စီပယ္အရ ျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြလက္ထဲ ေရာက္ၿပီး ငါတို႔ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ဖြင္႔မေျပာဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အသက္မရွင္ႏိုင္ ဘူး။ ေသရတာခ်င္းအတူတူ အႏွိပ္စက္မခံရဘဲ ေသရတာက ပိုေကာင္းတယ္ “ ေျဖတယ္။
စကားဆံုးေတာ႔ ကပၸတိန္ကို လက္သီးႏွင့္ထိုးတဲ႔ စစ္သားလည္းငိုျပန္တယ္။
ငိုသင့္တယ္။ စစ္သားလည္း ငိုသင့္တယ္။ ကပၸတိန္လည္းငိုသင့္ပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တဲ႔ ေယာက္်ားမ်ား မငိုသင့္ဆိုတဲ႔ စကားဟာ အဓိပၸါယ္မရွိလွပါဘူး။ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည္ ႔ႏွက္လို႔ေနတယ္။
အဲဒီ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္းတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။
ကပၸတိန္ဟာ ျပတ္သားတယ္။ လူသားဆန္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆန္တယ္။
သူ မွန္သလား၊ မွားသလား ေျပာခ်င္ရာေျပာခြင့္ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုး မွန္ၿပီး ႏွစ္ခုစလံုးလည္းမွားႏိုင္တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ တီဗြီ ဖန္သားျပင္က ခြာၿပီး မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္မိ ပါေတာ႔ တယ္။
ရဲေဘာ္ ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အသက္..
ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာနဲ႔ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔ သနားစရာ စစ္သား..
အဆုံးအျဖတ္ေပးရမယ္႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔....
အင္ဒီဗီက်ဴရယ္နဲ႔ ဆိုဆိုက္တီး။
တခါ တခါ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြမွာ ေရြးစရာ မ်ားမ်ား မရွိတတ္ဘူး။
ခင္ဗ်ား အဲဒီ ကပၸတိန္ေနရာမွာဆို ဘာလုပ္မလဲ???
က်ေနာ္ကေတာ႔ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ က်ည္ဆန္သုံးေတာင္႔လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီ က်ည္ဆံသုံးေတာင္႔မွာ ရက္စက္မႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ လူမဆန္ မႈေတြ ေပက်ံေနတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။
Post a Comment