က်ေနာ္နဲ႔ ယမမင္း အင္တာဗ်ဴးက နည္းနည္းၾကာသြားေတာ႔ အဆက္ျပတ္ သြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ကို ျပန္ေခၚၿပီး ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခု ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲကို ဆက္ပါမယ္။
က်ေနာ္ ။ ။ ဒါနဲ႔ ငရဲျပည္ေရာက္လာသူေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္ငရဲကို သြား ရမယ္ဆိုတဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ဥပေဒ ရွိပါသလား၊ ဒါမွမဟုတ္သူတို႔သေဘာ နဲ႔ သူတို႔ လား။
ယမမင္း ။ ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ သူတို႔ပါ။ ငရဲျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ အျပည္႔အဝ ရွိပါတယ္။ အမည္ခံ မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္ႏိုင္တဲ႔ လူေတြကေတာ႔ အေကာင္း ဆုံး ငရဲကို ေရြးၾကတာေပါ႔။ ငရဲျပည္မွာလည္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာရွိသလို လူတန္း စား ကြာဟမႈျပႆနာလည္း ရွိေနဆဲပါ။
က်ေနာ္ ။ ။ ဗ်ာ။ ငရဲျပည္မွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာဆိုတာက ဘယ္အေပၚမွာ မူ တည္ၿပီး သတ္မွတ္တာလဲ ခင္ဗ်ား။
ယမမင္း ။ ။ ခင္ဗ်ားကလည္း ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အူတာပဲ။ ငရဲျပည္ရဲ႕ အင္တာေနရွင္နယ္ ရီဆာ႔ဗ္ ကာရင္စီက အကုသိုလ္ကံ ေလ။ ငရဲျပည္မွာ အကုသိုလ္မ်ားမ်ားရွိတဲ႔လူကို မီလ်ံနာ၊ ဘီလီယံနာ လို႔ေခၚတယ္။ ခင္ဗ်ားႏိုင္ ငံက ဘီလ်ံနာတခ်ိဳ႕ ငရဲျပည္မွာရွိတယ္၊ ေတာ႔ပ္ တင္း ဝင္တယ္၊ ေလ်ွာ႔ မ တြက္နဲ႔။ ဝင္ေတြ႔ခ်င္ရင္ စီစဥ္ေပးမယ္။
က်ေနာ္ ။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အဆင္ေျပရင္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ငရဲ မီလ်ံနာ၊ ဘီလီယံနာေတြက ဘယ္ငရဲမွာ ေနဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကပါသလဲ။
ယမမင္း ။ ။ သူတို႔ကေတာ႔ အေကာင္းဆုံး ကက္ပီတယ္လစ္စ္ ငရဲမွာ ေနၾက တာမ်ားပါတယ္။
က်ေနာ္ ။ ။ ဘာေၾကာင္႔ပါလဲ။
ယမမင္း ။ ။ ကက္ပီတယ္လစ္စ္ ငရဲမွာ မီးပ်က္တယ္၊ ဂက္စ္ျပတ္တယ္၊ ေ ရ ျပတ္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ႔ ငရဲအိုးထဲက သံေရပူေတြက လည္း ၂၄ နာရီ ပြက္ပြက္ဆူပဲေလ။ ေပးထားတဲ႔ ဆားဗစ္ကလည္း ပထမတန္းစားေတြ ခ်ည္းပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ႔။
ငရဲသားေတြရဲ႕ လွံေတြကလည္း အျခားငရဲျပည္ေတြမွာလို တုံးတိတိႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မ်ိ ရွေနတာ။ ဗိုင္းရပ္ကာကြယ္ဖို႔ တစ္ခါသုံး လွံေတြကို အခု စ သုံးေနတယ္။ ငရဲသားေတြအားလုံး အရပ္ ေျခာက္ေပ ႏွစ္လက္မ ရွိရတယ္၊ သူတို႔ကိုလည္း စပယ္ရွယ္ ထရိန္နင္ေပးထားရတာ။ ငရဲေရာက္ ဘီလ်ံနာ ကာစတန္မာေတြ စိတ္ခ်မ္းဖို႔ အေကာင္းဆုံး ျဖည္႔ဆည္းေပးထားပါတယ္။
က်ေနာ္ ။ ။ ၂၄ နာရီ ပြက္ပြက္ဆူေနတာက၊ ငရဲသားေတြရဲ႕ လွံေတြ မ်ိ ရွေနတာ၊ ဒါေတြက စိတ္ခ်မ္းသာစရာလား ဗ်ာ။
ယမမင္း ။ ။ ဟာ ခင္ဗ်ားက အူျပန္ၿပီ။ ဒီကိုေရာက္လာတဲ႔လူေတြက အကု သိုလ္ခ်မ္းသာတဲ႔ လူေတြ။ ငရဲျပည္ေရာက္မွေတာ႔ ငရဲစည္းစိမ္ အျပည္႔ အဝ ခံစားခ်င္တာေပါ႔။ ငရဲျပည္ေရာက္ပါတယ္ဆို ငရဲအိုးထဲက ေရက မပြက္ တပြက္၊ ကိုယ္႔ကို ထိုးတဲ႔ လွံက တုံးတိတိဆို ဘယ္ကလာ အဓိပၸါယ္ ရွိ ပါေတာ႔ မလဲ။
လူ႕ျပည္က ဖေလာ္ေတြ ငရဲျပည္ ယူမလာနဲ႔ေလ။ အက္ပလီေကဘယ္ မျဖစ္ဘူး။
"When in ငရဲ၊ do as ငရဲသား do" ပဲ။
ဒါနဲ႔ ငရဲေျခာက္ထပ္မွာ ဘယ္အထပ္ ကို အရင္ ေလ႔လာခ်င္သလဲ။
က်ေနာ္ ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲကို အရင္ ေလ႔လာခ်င္ပါတယ္။
ယမမင္း ။ ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ခင္းဗ်ားက ရီေဖာင္းမစ္တ္ ႏိုင္ငံကကိုး။ ကဲ လာ၊ ဒါဆို သြားၾကမယ္။
က်ေနာ္ ။ ။ ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲရ႕ဲ ထူးခ်ားခ်က္က ဘာျဖစ္မလဲ ခင္ဗ်ာ။
ယမမင္း ။ ။ အထင္နဲ႔အျမင္ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတတ္တာပဲ။ မင္း ေရာက္ေ တာ႔ ေတြ႔လိမ္႔မေပါ႔။
က်ေနာ္ ။ ။ ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲက လူဝင္လူထြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားသားပဲ ဗ်။
ယမမင္း ။ ။ မင္း မၾကားလိုက္ဘူးလား။ ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲရ႕ဲ စလိုဂမ္က "Look, learn and leave" ဆိုတာေလ။
( ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆူဆူပြက္ပြက္ ငရဲအိုးေတြ ၊ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ငရဲသူ ေကာင္မေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ဆိုတာ ေနာက္ကေန ျမင္ေနရတာကို ေျပာတာပါ။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို မေတြ႔ရပါဘူး။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က သိဖူးတဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲမွာ သြားေတြ႔ရပါတယ္။ ခြင္႔လႊတ္ ပါ။ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ႔ စာနယ္ဇင္းက်င႔္ဝတ္အရ ေျပာျပလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ငရဲလို႔သာေျပာရတယ္ သူ႔ၾကည့္ရတာက ငရဲေရာက္ေနပုံနဲ႔ လုံးဝ မတူပါ ဘူး။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ငရဲသူႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ၿပီး ဘီယာေသာက္ေန တာပါ။ ဒါနဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္လို႔ ယမမင္းကိုပဲ ေမးရပါေတာ႔တယ္။)
က်ေနာ္ ။ ။ ယမမင္းႀကီးခင္ဗ်ား၊ ငရဲဆိုလို႔သာ ငရဲလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္႔ မ်က္ေစ႔နဲ႔ ျမင္ေတြ႔ေနရတာေတြက ငရဲနဲ႔လည္း တစ္ခုမွ မတူဘူးျဖစ္ေန ပါတယ္။
ယမမင္း ။ ။ ညံ့ပါ႔ ငါလူရာ၊ ဒါမွ ငရဲနဲ႔တူမွာေပါ႔။ ငါေျပာတဲ႔ စကားကို မင္း ေမ႔ေနၿပီလား။
က်ေနာ္ ။ ။ ဘယ္ဟာပါလိမ္႔ ယမမင္းႀကီး၊ မ်ားေတာ႔ ေမ႔သြားတာေပါ႔ ဗ်ာ။
ယမမင္း ။ ။ အထင္နဲ႔အျမင္ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာေလ။
က်ေနာ္ ။ ။ ဘာေတြမ်ား တစ္ျခားစီျဖစ္ေနလို႔လဲဗ်ာ။
ယမမင္း ။ ။ ငါေျပာမယ္။ မင္းက သူဘီယာေသာက္ေနတယ္ ထင္တာမဟုတ္ လား။ အဲဒါက ဟန္ပဲရွိတာ။ သူ႔ ဘီယာဂ်ားနဲ႔ ဘီယာခြက္က အလယ္ေခါင္မွာ အေပါက္ႀကီးနဲ႔။ အထဲမွာ ဘာ ဘီယာမွ မရွိဘူး။
ၿပီးေတာ႔ သူက အဂၤလိပ္လို တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။
"While beer jar and cup have the big holes in the center, the two girls don't have any, including eyes." တဲ႔။
