လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္
(ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)
ေျမာက္ကုိရီးယားကုိ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ သြားခ်င္စိတ္လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မေပါက္ခဲ့ ဖူးဘူး။ အလြန္ထူးဆန္းလွတဲ့ႏုိင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္က လူေတြေတာင္ အခြင့္အေရးတခ်ိဳ႕ကုိ ရရွိၾကတယ္။ ေျမာက္ ကုိရီးယားႏုိင္ငံက လူထုတစ္ရပ္လုံးဟာ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္၊ လုံးဝ ဖိႏွိပ္ျခင္းကုိ ခံေနၾကရပါတယ္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကင္ (မ္) မိသားစုဟာ တစ္ႏုိင္ငံလုံးကုိ သုႆာန္တစျပင္မွာ က်ိန္စာတုိက္ေနသလုိကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾက တာပါ။
ဝါဒ မႈိင္းအသြင္းခံထားရတဲ့ ကုိရီးယားလူထုႀကီးအတြက္ ကင္ (မ္) မ်ိဳးဆက္ ဟာ နတ္ဘုရားတစ္ပုိင္းပါ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ ထဲ ေရာက္ေနတာ ကို သတိမထားမိဘဲ သူတုိ႔မိသားစုကုိ လူထုက ေၾကာက္ရြံ႕ေနေအာင္ ပုံစံဆြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ အားမာန္အျပည့္ စစ္ေရးျပေနတာေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳ ပူေဇာ္ေနမႈ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဆုိရွယ္လစ္ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ “လူ႔ျပည္က ေကာင္ကင္ဘုံ” ဆုိတာနဲ႔ ေဝလာေဝးလုိ႔ ေျမာက္ကုိရီးယားဟာ အဆုိးဝါးဆုံး အစုိးရရဲ႕ အုပ္ ခ်ဳပ္မႈကုိ ခံေနရတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကအေျခခံ လုိအပ္ခ်က္ေ လးေတြမွ မရွိ၊ ဝဝလင္လင္ေတာင္ လူထုကုိ ေကြ်းမထားႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံပါ။
ဒီလုိ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆင္ေသကုိ ဆိတ္သားေရနဲ႔ ဖုံးတဲ့ အခ်ိဳးနဲ႔ ဒီေလာက္ႀကီး အခ်ိန္ၾကာေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ထားႏုိင္တာကုိပဲ အေတာ္ႀကီး ထူးဆန္းေနပါတယ္။ သူတုိ႔မွာ အုိင္ဖုန္းမရွိ၊ စလဲလုိက္တီဗြီ မရွိ။ သူတုိ႔မွာသာ ဒါေတြရွိရင္ သူတုိ႔ အလိမ္အညာ ဇာတ္ လမ္းႀကီး ဆက္ကလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ေျမာက္ကုိရီးယား သားေတြဆုိရင္ ႏုိင္ငံထဲကေန ရေအာင္ ထြက္လာ ခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာႀကီး ဘယ္ေလာက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ကုိရီးယား ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲ တုိးတက္လာေနတယ္ ဆုိတာကုိ ေတြ႔ျမင္ေန ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူစုက တကယ့္ကုိ လူနည္းစုေလးပါ။
အဲဒီလူနည္းစုေလးကပဲ လက္ရွိဘဝကုိ မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္ပဲ ႀကံဳရႀကံဳရဆုိၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ (သုိ႔မဟုတ္) ေတာင္ကုိရီးယားထဲကုိ ခုိးဝင္ႏုိ င္ေအာင္ အရဲစြန္႔ၾကေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေအာင္ျမင္သြားတာလည္း ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မေအာင္ျမင္ၾကရွာပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆုိ သစ္သားေလွေတြနဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ကုိ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ျဖတ္၊ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္လည္း ဖိနပ္မပါ ကုန္းေၾကာင္းခရီးကေန နယ္ေစာင့္တပ္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးခံရမႈ စတာေတြကုိ ရင္ဆုိင္ၿပီး အရဲစြန္႔ ထြက္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကရတယ္။
ေျမာက္ ကုိရီးယား လူထုထဲက အမ်ားစုသာ အဲသလုိ သိျမင္ တုန္႔ျပန္လာ ၾကရင္ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အေနအထားက ကေမာက္ကမနဲ႔ ထိန္းမရသိမ္းမရျဖစ္ၿပီး အေမွာင္ကမၻာထဲ ျပန္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒီအျဖစ္က ေတြးေတာင္ မေတြး ရဲစရာပါ။ ဒီေတာ့ လက္ရွိ စစ္အာဏာရွင္ အစုိးရကုိပဲ (ႏိုင္ငံၿပိဳကြဲမသြားေ အာင္ ထိန္းထားတဲ႔အတြက္) ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနရ မလုိလုိပါ။ ႏိုင္ငံၿပိဳ ကြဲသြားရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေတာ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ၿပီေပါ႔။
ကံမေကာင္း၊ အေၾကာင္းမလွစြာပါပဲ၊ ေျမာက္ကုိရီးယား အာဏာရွင္ စစ္ အစုိးရအေနနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၿပီး ေနာက္က်ေနႏုိင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ေျပာင္းလဲမႈ စတင္ဖုိ႔ တ႐ုတ္ျပည္ ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး လမ္းျပေနတာပါပဲ။ ေျမာက္ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကုိ ရွန္ဟုိင္း၊ ဂြမ္ေက်ာက္၊ ရွင္က်င့္ၿမိဳ႕ေတြကုိ ေခၚျပ၊ အာဏာ လက္မ လႊတ္ေစဘဲ ေျပာင္းလဲယူလုိ႔ ရတယ္ဆုိတာကုိ ျပသေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျမာက္ကုိရီးယားနဲ႔ တ႐ုတ္တုိ႔ရဲ႕ အေနအထားခ်င္းက လုံးဝ မတူ ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေျမာက္ကုိရီးယားရဲ႕ အခုလက္ရွိ အေနအထားက က်ိန္စာ အတုိက္ခံထားရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအေနအထားကေန ႐ုတ္ တရက္ႀကီး ေျပာင္းလဲၿပီး တံခါးဖြင့္စနစ္ကုိ က်င့္သုံးလုိက္မယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ ငံလည္း ၿပိဳကြဲထြက္သြားလိမ့္မယ္။
ေျမာက္ကုိရီးယား လူထုတစ္ရပ္လုံး သူတုိ႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ အလိမ္ခံလုိက္ ရၿပီဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အိပ္ယာက လန္႔ႏုိးလာၾကမွာ။ ကင္ (မ္) မိသားစုကုိ အ ဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး ကုိးကြယ္ခဲ့မိတဲ့ သူတုိ႔တေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ဦးေႏွာက္ မဲ့ခဲ့ၾကတယ္၊ ကမ္ (မ္) မိသားစုေျပာတဲ့ ကမၻာ့စံျပႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ ယုံၾကည္ ခဲ့ၾကျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ ႐ူးသြတ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေတာင္ကုိရီးယား ဘယ္ေ လာက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ခဲ့ၿပီလဲ ဆုိတာကုိလည္း သူတုိ႔ ေတြ႔ျမင္ၾကရလိမ့္မယ္။
ေျမာက္ကုိရီးယားဟာ တံခါးဖြင့္ေပး႐ုံနဲ႔ လုံးဝ မလုံေလာက္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီထက္ပုိၿပီး ႐ႈတ္ေထြးေစတဲ့အခ်က္က ေျမာက္ကုိရီးယားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ဘဝနဲ႔ လုံၿခဳံေရးကလည္း သိပ္ မေသခ်ာလွပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြဟာ ေတာင္ ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ လုပ္ႀကံျခင္း၊ အက္ဒမန္ကြ်န္းမွာ ခရီးသည္ တင္ ေလယာဥ္ကုိ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ဂ်ပန္အပါအဝင္ ႏုိင္ငံျခား သားေတြကုိ ျပန္ေပးဆြဲျခင္းစတဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ရာဇဝတ္မႈေတြကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေသဆုံးသြားၾကၿပီ၊ တခ်ိဳ႕က အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနၾကေသးတယ္။ သူတုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ မပါဘဲ ဒါေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ေတာ့ အသက္ရွင္က်န္ရွိေနသူေတြ အတြက္လည္း မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိျဖစ္ေနမယ္။
ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရသမွ် အနာဂတ္အထိကေတာ့ ကုိရီးယားကြ်န္းဆြယ္ဟာ လက္ ရွိအေနအထား အတုိင္းပဲ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ပါဝါအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လာႏုိင္ စရာ မျမင္မိပါဘူး။ ေျမာက္ကုိရီးယားရဲ႕ လက္ရွိ ျပႆနာကုိ စိတ္ဝင္စားတဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံအားလုံးကလည္း ေတာင္ ကုိရီးယား နဲ႔ ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္ျဖစ္မွာကုိေရာ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ သူတို႔ ေပါင္းစည္း သြားမိၾကမွာကုိပါ မလုိလားၾကေလာက္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးဆက္ အႏၲရာယ္ေတြက အမ်ားႀကီး မုိ႔ပါ။
၁၉၅၀ - ခုႏွစ္မွာ ေတာင္ကုိရီးယားကုိ သိမ္းပုိက္ဖုိ႔ စစ္ျပင္သလုိမ်ိဳး လည္း ေျမာက္ကုိရီးယားက မလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူး။ အဲသလုိ တုိက္ပြဲျဖစ္လာ ရင္ေတာင္ ေတာင္ကုိရီးယားဘက္ကေန စစ္ေရးအရ အကူအညီေပးလာမယ့္ အေမရိကန္ေတြကုိ သူတုိ႔ ယွဥ္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ သိထားၾကပါၿပီ။ အေမရိ ကန္ မပါဘူးဆုိရင္ေတာင္မွ တစ္ႏုိင္ငံခ်င္း ေျမာက္ကုိရီးယားက ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္တပ္အင္အားရွိဖုိ႔ ပထမဆုိတဲ့ ေပၚလစီနဲ႔ သူတုိ႔က စစ္တပ္ကုိ အားျဖည့္ခဲ့ေပမဲ့ ေတာင္ကုိရီးယားရဲ႕ စီးပြားေရး အားအစြမ္းက အမ်ားႀကီး သာလြန္ေနပါတယ္။ ဒါကုိ မယုံၾကည္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္ကုိ ဥပမာအေနနဲ႔ ယူၾကည့္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ေရတပ္သေဘၤာေတြကုိ အရင္ဖ်က္ဆီးၿပီး ကမၻာစစ္ မွာ ေရွ႕ကေန အသာစီးယူဖုိ႔ ႀကံစည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈ အားအစြမ္းက ပ်က္စီးသြားတာေတြကုိ အစားထုိး ထုတ္လုပ္ႏုိင္႐ုံသာမက ဒီထက္ပုိမ်ားေအာင္ကုိ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ ခဲ့တယ္။
ဘာမွ မၾကာလုိက္ပါဘူး၊ စစ္အင္အား စုစည္းၿပီး ဂ်ပန္ကုိ ပညာေပး လုိက္ ၾကေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ ခြန္အား ဘယ္ေ လာက္ ရွိတယ္ဆုိတာ လက္နက္၊ စစ္သေဘၤာ အေရအတြက္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္တာ မဟုတ္ ဘဲ ထုတ္လုပ္ႏုိင္မႈစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဆုိတာက ဆုံးျဖတ္တာပါ။ ကုိယ့္မွာ လက္နက္ပဲရွိၿပီး စီးပြားေရးေနာက္ခံ မေတာင့္တင္းဘဲ စစ္ပြဲထဲ ဝင္သြားမယ္ဆုိရင္ ဒီစစ္ပြဲကုိ ၾကာရွည္ထိန္းမထား ႏုိင္ပါဘူး။ ေျမာက္ ကုိရီး ယားက လူေတြလည္း အ႐ူးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ ဒါေလာက္ေတာ့
သေ ဘာက္ေပါက္ၾကပါတယ္။
ဆက္ရန္
