ျမန္မာ။ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းျခင္း
ေရွ႕ဆက္ဖို႔လမ္းဆံုးေနျပီဆိုတာသိတဲ့ေနာက္ေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းညီညီ စဥ္းစားတတ္ရင္ ေရြးစရာက တစ္လမ္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါက ေနာက္ လွည့္ျပန္ေလွ်ာက္ဖို႔ပါပဲ။ ၂၀၁၁ ခုမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံ ဘယ္ကို ဦးတည္ရမလဲဆို တာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ျမန္မာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ဆႏၵဘယ္လိုရွိခဲ့တယ္၊ ဘယ္ လိုစတင္ေျပာင္းလဲမယ္ဆိုတာကို သံုးသပ္ၾကည့္ဖုိ႔ နည္းလမ္းေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ဦးေႏွာက္ေကာင္းေတြကို စနစ္တက်ရွာေဖြ၊ ေရြးျခယ္၊ ေမြးျမဴၿပီး ရုတ္တရက္ ႀကီး “ဂ”ငယ္ေကြ႔ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္တာမဟုတ္သလို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ အျမင္မွန္ ရၿပီး ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအတုိင္း ဆက္သြားေနရင္ေတာ့ ၿပိဳလဲက်သြားေတာ့မွာပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး သူ တို႔နာမည္ကို အဖတ္ဆယ္ယူဖို႔ မျဖစ္မေနေျပာင္းလဲလိုက္တာမ်ိဳးလည္း မ ဟုတ္ပါဘူး။
ဒီထက္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ ရွင္းျပလို႔ ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေ တြ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရတာာက သူတို႔ႏိုင္ငံကေတာ့ လမ္းဆံုးကိုေရာက္ေနၿပီ ။ ေရြးစရာ (ဆက္သြားစရာ လမ္း) ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။
ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ နယ္ျခားေလးကိုေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္မိ တယ္ဆိုရင္ပဲ ဒီအျမင္က ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေတြ႔ျမင္ရမွာပါ။ သဘာဝ အရင္း အျမစ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံထက္ပိုၿပီး မခ်မ္းသာဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံေလာက္ေတာ့ ျမန္မာလည္း ခ်မ္းသာပါတယ္။
ဥပမာ အေနနဲ႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးကထြက္တဲ့ ေရွာက္ခ်ိဳသီးေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ ပါ။ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာကို အသံုးျပဳၿပီးစိုက္ပ်ိဳးထားတာ ျဖစ္ေနေတာ့ ထိုင္းက ထြက္တဲ့ ေရွာက္ခ်ိဳသီးက အလံုးပိုႀကီးသလို ခ်ိဳလည္း ပိုခ်ိဳတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထိုင္းႏုိင္ငံဟာ ဒီေဒသတြင္းမွာ သစ္ခြပန္း၊ ပန္းပင္၊ သစ္သီးေတြ တင္ပို႔ရာမွာ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သီအိုရီအရေျပာရရင္ ရာသီဥတုနဲ႔ ေျမၾသဇာ ၾကြယ္ဝမႈက ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး ကံေကာင္းစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကေတာ့ ထိုင္းစိုက္ပ်ိဳး လို႔ရႏိုင္တာမွန္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာလည္း စိုက္ပ်ိဳးႏုိင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာ မွ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ စိတ္မေကာင္းစရာ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္စရာတစ္ခု က ထုိင္းႏုိင္ငံက ေဆးဝါးေတြရရွိဖို႔ နယ္ျခားကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ထြင္းထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္ယူေနၾကရတယ္။ ျမန္မာက အမ်ား ႀကီးေနာက္က်က်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ကိုခံလိုက္ရျခင္းဟာ စစ္တပ္အရာရွိေတြကိုေရာ ျမန္ မာျပည္သူလူထုကိုပါ လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာပါပဲ။ ၂၀၀၈ ခုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီေဘး ဒဏ္ေၾကာင့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာ ကိုုင္ရမွန္းမသိတဲ့ အစိုးရဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီေ စာင့္ေရွာက္မႈမေပးႏိႈင္သလို စိတ္လိုလက္ရ အကူအညီေပးလိုတဲ့ အေမရိ ကန္၊ ျပင္သစ္စတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြရဲ့ အကူအညီကိုလည္း လက္မခံခဲ့ ၾကပါဘူး။
သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္သာဓက ကေတာ့ တရုတ္ျပည္၊ စီခၽြမ္း (Sichun) ျပည္ နယ္မွာ လႈပ္သြားတဲ့ ငလ်င္ပါ။ အပ်က္အစီးအရ ျမန္မာျပည္ေအာက္ မေရာက္ပါဘူး တရုတ္ျပည္ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ခ်က္ခ်င္းေ ရာက္သြားၿပီး ကယ္ဆယ္မႈ ကူညီပံ့ပိုးမႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ ပရီးမီးယား ဝင္က်ားေပါင္ကိုယ္တိုင္ ဒါကို အဓိက ဦး စားေပးအေနနဲ႔ ဦးေဆာင္လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တက္ညီလက္ညီ ကူညီပံ့ပိုးေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြကေတာ့ နာဂစ္ မုန္တိုင္း အႏၱရာယ္ဟာ ႏိုင္ငံရဲ့ စိုးရိမ္စရာအေကာင္းဆံုးေရမွတ္ကိုေရာက္ သြားၿပီး ေျပာင္းလဲမႈ၊ အစပ်ိဳးေပးလိုက္တာလို႔ သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ သံုးသပ္ခ်က္ဟာ အမွန္တရားးနဲ႔ မေဝးလွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ၂၀၁၁ ခုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ နဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကိုစတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္လာပါေတာ့တယ္။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ ေအာင္ဆန္ုးစု ၾကည္ လည္းပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုဘယ္ဆုတံဆိပ္ရွင္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ၂၀၁၂ ခု ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါဝင္အေရြးခံခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ သူမလည္း အေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ပါလီမန္ထဲေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီး တဲ့အခါမွာလည္း ခပ္သြက္သြက္ပဲ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ဆက္ၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းတစ္ရပ္ကေတာ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကို စီးပြားေရးျပန္ဖြင့္ေပးလာေအာင္ စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ မႈတစ္ခုပါ။ ဒီအခ်က္ဟာ ႏုိင္ငံစီးပြားေရးအတြက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိထားၾကပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကလည္း အစပထမေတာ့ တြန႔္ဆုပ္ဆုပ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းဖြင့္ေပးလာခဲ့ၾကတယ္။
၂၀၁၂ ခု ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလည္း ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚ အျပည့္အဝေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီႏိုင္ငံဟာ ၂၀၁၅ ခုမွာ အမွန္တကယ္လြပ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈရွိတဲ့ ေရြးေ ကာက္ပြဲက်င္းပလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျပတ္အသတ္အႏိုင္ရေပမဲ့ စစ္အစိုးရက လံုးဝအသိအမွတ္္မျပဳခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ခု ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးမွာ ပထ မဆံုးက်င္းပႏိုင္မဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွန္မွန္ ပံုမွန္ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာေနပါတယ္။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဆိုရွယ္ လစ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက စီးပြားေရးလုပ္ ဖို႔ေခၚသြင္းလာတဲ့ အိႏိၵယန္းေတြကို အိႏိၵယျပန္ပို႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အိႏိၵယန္းေတြ က စီးပြားေရးနဲ႔ ကူသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြပါ။ သူတို႔ကိုျပန္လႊတ္၊ တံခါးပိတ္ဝါဒက်င့္သံုးၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအခ်င္းခ်င္းပဲ စီးပြားေရးလည္ပတ္ေနေတာ့ ႏုိင္ငံလည္း ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ ေသသြားတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြထဲမွာ ဥာဏ္ ရည္ဥာဏ္ေသြး အထက္ျမက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ခင္ညႊန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အဆက္ အသြယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြထဲမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ဖုို႔ စိတ္ ဝင္စားတာလည္း သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဆူဟာတို႔လမ္းစဥ္ကိုလိုက္ဖို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ စစ္ဝတ္စံုကိုခၽြတ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ေအာင္လုပ္၊ လူထု ရဲ့ေထာက္ခံမႈရလာၿပီဆိုရင္ စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္လိုက္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ခင္ညႊန္႔လည္း အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီး ေန အိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အခ်ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမန္မာစစ္တပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ သြားၿပီး တိုက္တြန္းေနလို႔လည္း စကၤာပူအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ ဘာမွမရွိႏိုင္ ဘူးလို႔လည္း သံုးသပ္မိပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႀကိဳးးစားခဲ့ၾကၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ အလုပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါဘူး။
ဆက္ရန္
