လေရာင္သည္ပြက္ပြက္ဆူေရေႏြးအိုးထဲ ထိုးက်စဥ္
ေငြဇင္ေယာ္သည္
ပခုံးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင္႔
ညကို ထမ္းပိုးထြက္သြားေလသည္။
ည
လေရာင္သည္ပြက္ပြက္ဆူေရေႏြးအိုးထဲ ထိုးက်စဥ္
ေငြဇင္ေယာ္သည္
ပခုံးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင္႔
ညကို ထမ္းပိုးထြက္သြားေလသည္။
နတ္အိုင္ဒင္တတီ
အိုင္ဒင္တတီကိစၥက အထူးအဆန္းမဟုတ္သလို အခုမွေပၚေပါက္လာတာလည္း မဟုတ္ပါ။
ဓဇဂၢသုတ္ထဲမွာ အိုင္ဒင္တတီကိစၥ ေတြ႔ရသည္။ မယုံ မရွိပါႏွင္႔။
သိၾကားမင္းက ေရွ႕တန္းထြက္ တာ၀တႎသာစစ္သားေတြကို (ယံ ဘဝိသတိ ဘယံဝါ ဆမၻိတတၱံဝါ စသည္)
"ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာရင္ ငါ႔အလံ(တာဝတႎသာအလံ၊ စစ္သူႀကီးေတြရဲ႕အလံ) ကို ေမာ႔ၾကည့္ၾကလုိ"႔ မွာလိုက္ရသည္။
စစ္အင္အား၊ စစ္လက္နက္အစြမ္းထက္မႈအရေတာ႔ တာဝတႎသာမဟာမိတ္အဖြဲ႔ က အမ်ားႀကီးသာဟန္ရွိေပသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က မူးရူးၿပီး ေသရမွာမေၾကာက္သည့္ အသူရာတပ္ျဖစ္ေန သျဖင္႔ မဟာဗ်ဴဟာအရေတာ႔ အက်ပ္ရိုက္ခဲ႔ဟန္တူသည္။
တာဝတႎသာ လူခ်မ္းသာေတြက ေသရမွာ ေၾကာက္သလို အေသအေပ်ာက္ နည္းႏိုင္သမ်ွလည္း နည္းေစလိုဟန္ရွိသည္။
အသူရာတို႔က ေသရမွာမေၾကာက္ ဘယ္ႏွေယာက္အပါေခၚသြားရမလဲသာ စဥ္းစားဟန္ရွိ၏။
ဘာမွမဟုတ္ပါ။
နတ္မွာလည္း နတ္အိုင္ဒင္တတီရွိသည္ဆိုသည့္အခ်က္၊
စစ္ဟူသည္ တစ္ခါတစ္ခါ ေခြးရူးနဲ႔ေခြးေကာင္းကိုက္သလိုပါလား ဆိုသည့္ အခ်က္ကို စဥ္းစားရင္း ၿပဳံးမိသျဖင္႔ စေတးတပ္လိုက္ရပါသည္။
ပိုႀကီးလာတဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေဘာဂသဟာယ ပိုင္နက္
အခန္း ၇၊ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္
တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သမုိင္းအစဥ္အဆက္ကတည္းကကိုပဲ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္၊
လ်ဴခ်ဴးကၽြန္းစု (Liu Chiu Islands)နဲ႔ တခါတရံ ဂ်ပန္အပါအ၀င္ အားလံုးကို ဆုိင္း နစ္ဇုန္ (Sinic Zone တရုတ္စီဗီလိုက္ ေဇးရွင္းပိုင္နက္) လုိ႔ သတ္မွတ္ပါ တယ္။ “အတြင္းပိုင္း အာရွဇုန္ (Inner Asian Zone)” အေနနဲ႔ ကေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ မန္ခ်ဴး၊ မြန္ဂို၊ ၀ီဂါ (Uighurs) တူရကီနဲ႔ တိဗက္ေတြ ပါ၀င္တယ္။ လံုၿခံဳေရးအတြက္ သူတုိ႔ဟာ တ႐ုတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရွိေနရမယ္လုိ႔ ခံယူ ထားၾကတယ္။ အျပင္ပိုင္းဇုန္(Outer Zone)ကေတာ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ့ လူေတြ “တ႐ုတ္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္မႈကိုအထင္တႀကီး ေလးစားမႈေပး႐ံုက လြဲလုိ႔ ဘာမွအျဖစ္မရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြလို႔ ခံယူထားၾက ပါတယ္။ Note-13 *
လက္ရွိ ဆုိင္းနစ္(Sinic=တရုတ္)စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကလည္း အလားတူ ဖက္ရွင္ အတုိင္း ပံုေဖာ္ လာေနတယ္။ ဟန္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးက ပင္မဌာနခ်ဳပ္၊ ဒီဌာနခ်ဳပ္ကို ၀န္းရံထားတာက တ႐ုတ္ျပည္တြင္းထဲ ရွိျပည္နယ္ေတြ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိ၊ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ တရား၀င္ပါ၀င္ေနေပမဲ့ အျခားစီဗီလိုက္ေဇးရွင္း ထဲကလာတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနတဲ့ ျပည္နယ္ ေတြပါ။ (ဥပမာတိဗက္နဲ႔ ရွင္က်န္း- Xinjiang) အေျခအေနအေပၚ မူတည္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ မထဲကို ပူးေပါင္းလာေနၾက၊ လာႏိုင္မယ့္အလားအလာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းေတြ (ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္)၊ ေဘဂ်င္းနဲ႔ အဆက္အဆံ သိသိသာသာ တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး အမ်ားစုတစ္ႏုိင္ငံ(စကၤာပူ)တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕လႊမ္းမုိးမႈ အႀကီးအက်ယ္ရွိေနတဲ့ ထုိင္လန္၊ ဗီယက္နမ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွားနဲ႔ ဖီလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံ။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး မဟုတ္ၾကတဲ့ (ေတာင္၊ ေျမာက္ကိုရီး ယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္တုိ႔ကေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့) ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသူေတြ နဲ႔ ၀ုိင္းရံထားတယ္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္း တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဆုိဗီယက္ မဟာမိတ္လုိ႔ ခံယူခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္ တရုတ္ ဆုိဗီယက္ (Sino-Soviet) သေဘာတူညီမႈ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီး စူပါ ပါ၀ါႀကီး ႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံငယ္ေလးေတြ ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ခံယူလာျပန္တယ္။ အကုန္အက်မ်ားလွၿပီး အက်ိဳးေက်းဇူး သိပ္မရွိလွတဲ့လႈပ္ရွားမႈပါ။ နက္(က္)ဆင္ရဲ႕ အစိုးရ လက္ထက္ အေမရိကန္ ေပၚ လစီထဲကို ေျပာင္း၀င္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ အေမရိကန္ အားနည္း လာ ဟန္ရွိေနေတာ့ စူပါ ပါ၀ါႀကီး ႏွစ္ခုကို ဟန္ခ်က္ၫွိေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ တ႐ုတ္က အေမရိကန္နဲ႔ ေပါင္းလာတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြ ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္ စစ္ တပ္အင္အားက ျပန္ေကာင္းလာၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ဆုိဗီ ယက္ရဲ႕ စြားပြားေရးက်ဆင္းသြားေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးနဲ႔ ခပ္ကြာကြာေနလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စူပါပါ၀ါ အားၿပိဳင္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ တ႐ုတ္ကိုင္ထားတဲ့ “ဝွက္ဖဲ” က အသုံး မက် ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအေရး အခင္းေတြၾကားမွာ ျပ သလာျပန္တယ္။ သူတုိ႔မွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ပန္းတုိင္ ႏွစ္ခုရွိခဲ့တယ္။
(က) တ႐ုတ္ျပည္ဟာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ခ်န္ပီယံ၊ တျခားႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ရွိေနၾကတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးအားလံုးအတြက္ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း ဗဟိုဌာနျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔
(ခ) (၁၉)ရာစုထဲမွာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ အေရွ႕အာရွရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာပါ၀ါဆုိတဲ့ သမုိင္း၀င္ေနရာကို ျပန္ယူႏုိင္ဖုိ႔တုိ႔ ျဖစ္ပါ တယ္။
တ႐ုတ္ပါ၀င္လာတဲ့ အခန္းက႑ေတြကို ေအာက္ပါ အခ်က္ေတြ ထဲမွာ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
တစ္၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ေနရာ ဘယ္ေနရာဆုိတာ တ႐ုတ္ကိုယ္ တုိင္ ေဖာ္ျပလာ မႈေတြ
၊ႏွစ္၊ ျပည္ပေရာက္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးနဲ႔ စီးပြားေရး ဆက္စပ္မႈ ပုိမ်ားလာတာေတြနဲ႔၊
သံုး၊ အျခားတ႐ုတ္လူမ်ိဳး အမ်ားစုရွိတဲ့ သံုးႏုိင္ငံ (ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ စကၤာ ပူ) စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ သံတမန္ေရးေတြမွာ ပိုၿပီးရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံလာ တာေတြရယ္ တ႐ုတ္ ႏုိင္ငံေရးလႊမ္းမုိးမႈ ရွိတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံေတြ အေပၚ ဆက္ဆံေရးတုိးျမွင့္လာတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
တ႐ုတ္အစိုးရက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို တ႐ုတ္စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းရဲ႕ ပဓာနႏုိင္ငံ အျဖစ္ ႐ႈျမင္ၿပီး အျခားႏုိင္ငံေတြရွိ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ လာေရာက္ေပါင္းသင္း ရမယ္လို႔ ယူဆ ထားၾကတယ္။ ေဒသတြင္းရွိကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေတြကတဆင့္ တစ္ကမၻာလံုးကို ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ႀကိဳးစားမႈကို လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ တ႐ုတ္ဟာ “တစ္ကမၻာလံုးရွိတ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြအားလံုးရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ေနရာျပန္ ယူလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။” Note-14 * တ႐ုတ္အစိုးရအလုိအရ အျခားႏုိင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူထားရင္ေတာင္ တ႐ုတ္မ်ိဳးႏြယ္ ေတြဆုိရင္ သူတု႔ိအဖြ႔ဲ၀င္ေတြအေနနဲ႔ ပါ၀င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မအစိုးရရဲ႕ ၾသဇာသက္ ေရာက္မႈရွိေနရ မယ္ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ရဲ႕ အုိင္ဒင္တတီကလည္း တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးအေပၚမွာ အေျခ ခံၿပီး သတ္မွတ္တယ္"လူမ်ိဳး၊ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈတူညီမႈ” တူညီရင္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႔ တရုတ္အစိုးရပညာရွင္တစ္ေယာက္ကဆိုပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြ ထဲမွာ အစိုးရပိုင္းဆီကေရာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဆီကပါ ဒီ အ သံေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ (ဘယ္ႏုိင္ငံသားမဆုိ တ႐ုတ္ မ်ိဳးႏြယ္ဆုိရင္ PRC) (Peoples’ Republic of China) တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ အျခား ႏိုင္ငံေတြမွာေနထုိင္ေနၾကတဲ့ တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြားေတြအတြက္ သူတုိ႔ ဘယ္ သူေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိဖုိ႔ “ ေၾကမံု စစ္တန္း (Mirror test)” ဆုိတာ ေပၚေပါက္ ခဲ့ဖူးတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထုိင္ၿပီး အျခားယဥ္ေက်းမႈက်င့္သံုးေနတဲ့ တ႐ုတ္ႏြယ္ေတြကို ေဘဂ်င္းအေျခစိုက္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သတိ ေပးစကားက
“ကုိယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ဦး” ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသအတြင္းမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကလည္း အေရအတြက္ အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ မူလတ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲရွိအျခားလူမ်ိဳးေတြ ကလည္း အဆင့္အတန္းမတူၾကဘူး။ “တ႐ုတ္ ယဥ္ေက်းမႈ” နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားကိုလည္း “တူညီတဲ့ စိတ္ဓာတ္” ဆုိၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ေျပာဆုိလာေနၾက တယ္။ (၂၀)ရာစုအတြင္းမွာ အေနာက္တုိင္းရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ တ႐ုတ္ အုိင္ဒင္ တတီဟာ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ခဲ့ရၿပီး အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံၿပီး တ႐ုတ္အုိင္ဒင္တတီကို အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္လာေနၾက ပါေတာ့တယ္။ Note-15 *
ဒီ အုိင္ဒင္တတီက တ႐ုတ္ျပည္ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ အျခားျပည္နယ္အစိုးရေတြရဲ႕ ပုံစံ အမ်ိဳဳးမ်ဳဴိးေသာ ဆက္ဆံေရးမွာ သဟဇာတလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈသကၤတ ဆုိတဲ့ စိတ္က ျပည္နယ္ အသီးသီး ရွိ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ စီးပြားေရးဆက္ဆံရာမွာ ပိုမုိအားေကာင္းေစသလို တ႐ုတ္ျပည္မထဲနဲ႔ အျခားေနရာေတြမွာ တ႐ုတ္ပိုင္ စီးပြားေရးေတြ ႐ုတ္တရက္ ဖြဲ႔ၿဖိဳးလာျခင္းအေပၚမွာလည္း ေက်းဇူးျပဳ ႏုိင္တယ္။ အလားတူပါပဲ စီးပြားေရးကတဆင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိး တက္လာ မႈေတြက တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈအိုင္ဒင္တတီကို အားသစ္ေလာင္းေ ပးႏုိင္ပါတယ္။
“Greater China” ဆုိတာဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ယုံၾကည္မႈ တစ္ခုသက္သက္ တင္ မက ေတာ့ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔စီးပြားေရးက တကယ္ပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တုိးတက္လာေနၿပီး ဒီကေန ႏုိင္ငံေရးပံုသ႑န္ပါ ပါ၀င္လာေနပါတယ္။ ၁၉၈၀ နဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြအၾကား တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ႐ုတ္တရက္ တုိးတက္လာျခင္း ဟာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတုိင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မထဲက တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြ၊ အာရွက်ားသံုး ေကာင္ထဲက တ႐ုတ္ေတြ ( အာရွက်းေလးေကာင္မွာ သံုးေကာင္က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြပါ)ရယ္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွထဲက တ႐ုတ္လူ မ်ိဳးေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ အေရွ႕ အာရွရဲ႕ စီးပြားေရးဟာတ႐ုတ္ဗဟိုျပဳ၊ တ႐ုတ္ လႊမ္းမုိးတဲ့ စီးပြားေရး ျဖစ္လာေနတယ္။ ၁၉၉၀ ခုေတြမွာ တက္လာတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ စီးပြားေရးအတြက္ ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ စကၤာပူရွိ တ႐ုတ္လူ မ်ိဳးေတြ ရဲ႕ ေငြေၾကးရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈေတြက အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြ ထဲမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကလည္း သူတုိ႔ေနထုိင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရးကို လႊမ္းမုိးထား ႏုိင္တယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္း ဖီလစ္ပိုင္မွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူဦးေရဟာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ လူဦးေရရဲ႕ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိေပမဲ့ ျပည္တြင္းအေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းကြက္ရဲ႕ (၃၅) ရာခုိင္ႏႈန္း သူတုိ႔ပိုင္တယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ အလယ္ပိုင္းမွာ တ႐ုတ္ လူဦးေရ ၂-၃ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အင္ဒုိနီးရွားမွာရွိခဲ့ေပမဲ့ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးရဲ႕ (၇၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို သူတုိ႔က ပိုင္ထားတယ္။ အႀကီးဆံုးစီးပြားေရး (၂၅) ခုထဲမွာ(၁၇)က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္လူမ်ိဳး တစ္စုရဲ႕ (အမ်ားထဲကတစ္စု) GDP က အင္ဒိုနီးရွား GDP ရဲ႕ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရွိေနတယ္။ ၁၉၉၀ ခု ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြအတြင္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ တ႐ုတ္လူဦးေရ (၁၀) ရာခုိင္ႏႈန္းရွိၿပီး အႀကီးဆံုးစီးပြားေရး (၁၀)ခုမွာ(၉)ခုက သူတုိ႔ပိုင္ဆုိင္တယ္ ။ ေနာက္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ႕ GDP (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တ႐ုတ္ေတြ ဆီကပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး သံုးပံုတစ္ပံု ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွိရွိသမွ် စီးပြားေရးအားလံုးနီးပါးကို တ႐ုတ္ေတြက ဦးစီးထားပါတယ္။ Note-16 * ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုရီးယား စီးပြားေရး ကလြဲရင္ အေရွ႕အာရွရဲ႕ စီးပြားေရးဟာတ႐ုတ္စီးပြားေရးပါပဲ။
“Greater China” ရဲ႕ ေဘာဂသဟာယ ပိုင္နက္ကို ေခါက္ဆြဲစား “တူ” မိသားစု ကြန္ယက္ (Bamboo Network) ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတူညီျခင္း က အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳေပးထားတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရး လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ ေတြအဖုိ႔ အေနာက္တုိင္းသားေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြ ထက္ အမ်ားႀကီး လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔မႈရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တယ္ဆုိတာက စာခ်ဳပ္နဲ႔ မဆုိင္၊ ဥပေဒနဲ႔ မဆုိင္၊ ဘယ္လို ဥပေဒေရး ရာ အေထာက္အထား(စာရြက္စာတမ္း)နဲ႔မွမဆုိင္ဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္မႈနဲ႔သာဆုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြအဖုိ႔ စီး ပြားေရးလုပ္ရာမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ၾကားက ဆက္ဆံေရးအေပၚမွာပဲမူတည္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရတာထက္ အိႏၵိယမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရတာက ပိုမုိလြယ္ကူေနပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတစ္ေယာက္က အားက်၀န္တုိမႈနဲ႔အတူ ဒီလုိ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ တယ္။ “ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ေဟာင္ေကာင္၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ရွိေန တဲ့ နယ္ျခားစည္းမဲ့ ကြန္ယက္ ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ကုန္သည္ပြဲစားေတြဆီက အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ရရွိေနတာပါ” Note-17
အေမရိကန္ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ကလည္း ဒီအဆုိကို သေဘာတူ တယ္” ျပည္ပေရာက္ တ႐ုတ္ေတြဟာ စီးပြားေရးသေဘာ ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဘာသာစကားတူတယ္။ အခ်င္း ခ်င္း ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ေခါက္ဆြဲစားတူ ကြန္ယက္ လည္းရွိတယ္။ ဒါက တစ္ခုခုဆုိရင္ အကၠ႐ြန္ (Akron) (သို႔) ဖီလဒယ္ဖီးယား (Philadelphia)က ဘုတ္အဖြဲ႔ကို ျပန္လည္တင္ျပေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေပၚ အမ်ားႀကီး အသာစီးရေနေစတယ္”
ဆက္ရန္
တစ္ ႏွစ္ သုံး
၁။ လစ္ဘရယ္ဆန္လြန္းေတာ႔ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ပတ္ႏြမ္းျဖစ္သြားတယ္။
၂။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဆန္လြန္းေတာ႔ အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္သြားတယ္(သို႔) အာဏာရွင္စနစ္ကို ေထာက္ခံမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။
၁။ အဆိုးျမင္ဝါဒလြန္သြားေတာ႔ ကာကြယ္ေရးအသုံးစရိတ္ေတြ ျမင္႔သြားတယ္။
၂။ အေကာင္းျမင္ဝါဒလြန္သြားေတာ႔ နယ္ျခားစည္းေတြ ေပါက္သြားတယ္။
၃။ အလယ္အလတ္(မဇၩိမပဋိပဒါ)လမ္းစဥ္ ေအာ္ေနသူေတြကိုယ္တိုင္..
"အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို လာမထိနဲ႔၊ မီးပြင္႔သြားမယ္၊ တို႔က ဒီလမ္းစဥ္ကေန တစ္ျပားသားမွ မေလ်ွာ႔ႏိုင္ဘူး" ဆိုေနၾကေတာ႔...
အထက္က ႏွစ္ခုလည္း မွန္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ဟာက အလယ္ အလတ္လမ္းစဥ္လဲဆိုတာ မေရရာေတာ႔ဘူး။ အားလုံးက ေဘာင္ေတြနဲ႔ကိုး။
အထက္ ၁ နဲ႔ ၂ ကဆိုရင္ "အစြန္းေရာက္ အလယ္အလတ္ဝါဒ" လို႔ ၃ ကို ေခၚၾကမယ္ထင္တယ္။ မသိပါဘူး။ ရွဳပ္လြန္းတယ္၊ ဉာဏ္မမီဘူး။
အခုဆိုအခုပညာေရး ( The Pressure Cooker)
ကမၻာ့အေတာ္ဆုံးကေလးမ်ား
အခန္း(၃) ကိုရီးယား
(အဆက္ျပတ္ေနတဲ႔ "Smartest Kids in the world" ပါ )
အဲရစ္ကေတာ့ မင္နီဆိုတာ ( Minnesota ) ၿပည္နယ္ မင္နီတြန္က
(Minetonka) ေက်ာင္းကေန ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံ ပူဆန္ၿမိဳ့ (Busan) ကို အိတ္(စ)ခ်ိန္းေက်ာင္းသားအေနနဲ ့သြားေရာက္ခဲ့သူပါ။ ကင္(မ္) နဲ ့သူ မတူညီတာ ကေတာ့ သူေနတဲ ့မင္နီဆိုတာၿပည္နယ္ဟာ ဆယ္လီေဆာၿမို ့လုိမဟုတ္ပဲ ပညာေရးမွာ အေကာင္းဆံုးစာရင္း၀င္တဲ ့ေနရာတစ္ေနရာပါ။ ေရွ ့ပိုင္းေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၿပီး သူပူဆန္ကိုေရာက္တဲ ့ေနရာကေနစၿပီး ကိုရီးယားရဲ ့ပညာေရး တစ္ပိုင္းတစ္စကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ (မူရင္း စာေရးသူ)
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္ဖူးသလား?
သူမထမဆံုး အခ်ိန္ၿပည့္ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ မနက္ေစာေစာမွာပဲ နမ္ဆန္ ( Nansan ) ေက်ာင္းရဲ ့ေက်ာင္း၀တ္စံု အၿပာရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ ့အၿဖူေရာင္ရွပ္ အက်ီ ကို ၀တ္လုိက္တယ္။ ဒီ၀တ္စံုကိုရေအာင္ Rotary Club ေကာင္ဆယ္လာ ကေန စီစဥ္ေပးထားတာၿဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အတန္းထဲမွာ သူ ့ထက္နွစ္နွစ္ငယ္ တဲ ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့အတူတက္ရမယ္။ဒီထက္အသက္ၾကီးတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ သူတို ့တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပဲြအတြက္ သိပ္အလုပ္ရွဳပ္ေနၾက တယ္လို ့သူမကပဲဆက္ေၿပာပါတယ္။
ဒီစာေမးပဲြဟာ သူတို ့ဘ၀ေတြအတြက္သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ သူက သူမရွင္းၿပ တာက္ုိ နားလည္တဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပတယ္။ ဒီစာေမးပဲြကလည္း မင္နီ တြန္ကာက SAT စာေမးပဲြလုိပဲေနမွာေပါ့ ။
သူ့ရဲ႕ ပထမဆံုးကလပ္စ္ၿဖစ္တဲ ့စိတ္ပညာအခ်ိန္မွာ သူကုိယ္တုိင္ခႏၶာကိုယ္ကို က်ံဳ ့က်ံဳ ့ေလးထားၿပီး အၿခားေက်ာင္းသားေတြနဲ ့မိတ္ဖဲြ ့ေနမိတယ္။ စာသင္ခန္း အၿပင္မွာ ရွဴးဖိနပ္ခြ်တ္၊ ဖိနပ္ခံုေပၚတင္၊ အၿခားေက်ာင္းသားေတြလုိ စာသင္ခန္း ထဲမွာ ညွပ္ဖိနပ္ပဲစီးထားလုိက္တယ္။ သူ သတိထားမိတာက ေက်ာင္းသားေလး တိုင္းမွာ အေရာင္စံုေၿခအိတ္ေတြ၀တ္ထားတယ္။ သူနားမလည္တဲ့စာတန္းေတြ နဲ ့ကာတြန္းရုပ္ေတြ၊ ပင့္ကူလူသားအရုပ္ေတြလည္း ေၿခအိတ္ေတြေပၚမွာ ေတြ ့ ရတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ မိတ္ကပ္၊ နားကြင္း၊ ဆံပင္ရွည္၊ ဆံပင္ေဆးဆုိး စတာေတြ ကိုခြင္ ့မၿပုပါဘူး။ ဒီေတာ့သူတုိ ့စိတ္တုိင္းက်လုပ္ရတာက ေၿခအိတ္ပဲက်န္ေတာ့ပံုရပါတယ္။
စာသင္ခန္းေရွ့ပိုင္းခံုေတြမွာ ေက်ာင္းသားမရွိသေလာက္နည္းပါးေနတယ္။ ေစာေသးလုိ ့ၿဖစ္မွာဆိုၿပီး သင္တန္းစခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စာသင္ခန္းကို မ်က္စိေ၀့ၿပီးေလ့လာမိေတာ့ ဒီစာသင္ခန္းဟာ မင္နီဆုိတာမွာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ကရွိခဲ ့တဲ ့ စာသင္ခန္းနဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတယ္။ သစ္သားစားပဲြနဲ ့ထုိင္ခံုေတြက အတန္းလုိက္တဲြထားတယ္။ ေရွ့မွာရွိေနတဲ ့ဘလက္ဘုတ္ကလည္း အေရာင္ေတြျပယ္ၿပီး မဲြေၿခာက္ေၿခာက္ၿဖစ္ေနတယ္။ မင္နီ တြန္ကာ( Minnetonka) က အခုစာသင္ခန္းေတြမွာဆိုရင္ ေဒၚလာ နွစ္ေထာင္ ၀န္းက်င္တန္ အၿပန္အလွန္ဆက္သြယ္ထားတဲ ့ အီလက္ထေရာနစ္ ၀ိွဳက္ ဘုတ္ေတြရွိတယ္။ ဆရာေတြဆီမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး အေၿဖကိုသိရဖို ့အတြက္ ၀ိုင္ယာလက္ကလစ္ကာေတြ( Klicker ) ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာသင္ခန္းထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ကိုရီးယားရဲ ့ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ယဥ္ေက်းမွဳဟာ စာသင္ခန္းထဲကို၀င္လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ ့။ ေက်ာင္းသား အားလံုးစံုလို ့စာသင္ခန္းကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၃၀ေက်ာ္ ကို ေတြ ့ရတယ္။ အဲရစ္ရဲ႕ အၿမင္မွာေတာ့ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းေက်ာင္းသား ၃၀ ေက်ာ္ဆုိတာေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ ့ကလပ္စ္ေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ကိုရီးယားမွာေတာ့ ဒါကပံုမွန္ပမာဏပါပဲ။
“ မင္းၿမင္းစီးဖူးသလား။”
“ဘရက္ပစ္နဲ ့ေတြ ့ဖူးသလား။”
“မင္းမွာလယ္ေျမ ကိုယ္ပိုင္ရွိသလား။”
“တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္ဖူးသလား။”
ကိုရီးယားေတြဟာ အာရွတုိက္ရဲ႕ အီတလီေတြလုိ ၿဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ေတြ၊ တရုတ္ေတြ ထက္ခံစားလြယ္တယ္၊ စကားလည္းပိုမ်ားတယ္ဆုိတာ သူၾကားဖူးတယ္။ အခု ကေလးေတြအားလံုးဟာ ေဖာ္ေဖာေရြေရြနဲ ့ေလွ်ာက္ေမးေနတာကို သူကိုယ္တိုင္ ၾကံုေတြ ့ေနရၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလုိစကားေၿပာရတာကို သေဘာက်ပါ တယ္။
“ေအး ၿမင္းေတာ့စီးဖူးပါတယ္။ နုိင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီး အမ်ားၾကီးနဲ ့ေတာ့ မေတြ ့ဖူးဘူး။ ငါ့မွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေၿမ မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူ ့ကုိမွ ေသနတ္နဲ ့မပစ္ဘူးပါဘူး။” ကသူ ့အေၿဖေတြပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမ၀င္လာၿပီး အတန္းေရွ ့မွာရပ္လုိက္တယ္။ မ်က္မွန္နဲ ့သူမက ကိုရီးယားလူမ်ိဳးထဲမွာေတာ့ အရပ္ရွည္တဲ႔အထဲမွာပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္က မိုက္ကရိုဖုန္းကိုကိုင္ထားၿပီး အၿခားတစ္ဖက္က ထိပ္မွာဖားရုပ္ေလးပါတဲ့ ဒုတ္ တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားတယ္။ အဲဒီဒုတ္ေခ်ာင္းကေလးက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာေရာင္းတတ္တဲ ့ ေက်ာယားရင္ ကုတ္လို ့ရတဲ ့ဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ိဳးေလးပါ။ အဲရစ္က စကားေၿပာတာကို ရပ္၊ ခါးကို မတ္မတ္ၿပင္ၿပီး ၿပန္ထုိင္လို္က္တယ္။ အဲဒီဒုတ္ကေလးနဲ ့ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ ဆိုတာကိုုလည္း သူစိတ္၀င္စားေနတယ္။
ထူးဆန္းတာက ဆရာမ၀င္လာတာကို ဘယ္သူမွ အေရးမစိုက္သလုိပဲ။ ဆရာမ အတန္းေရွ ့မွာ ရပ္ေနတာေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြက စကားေၿပာ မရပ္ၾကဘူး။ ဆရာမက ေစာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ၿမင္ရတာ အဲရစ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာမက ဖားဒုတ္ကေလးနဲ ့ခံုကိုရုိက္လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေတြက အာရံုစုိုက္လာၿပီး ကိုယ့္ခံုကိုယ္ စနစ္တက် လာ ထုိင္ၾကေတာ့တယ္။
သူမစာသင္ေနစဥ္မွာကိုပဲ အတန္းရဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္စကားေၿပာေနၾကဆဲပဲ။ အဲရစ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြား မိတယ္။အေမရိကားမွာ ဒီထက္ဆိုးတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ သူေတြ ့ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကိုရီးယားက ေက်ာင္းသားေတြထက္ေတာ့ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ရွိမွာပဲလို ့ သူေတြး မိတယ္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အတန္းေနာက္ပိုင္းဆီကို မ်က္လံုးေ၀့ၿပီး သူၾကည့္ လုိက္မိၿပန္တယ္။ မယံုနုိင္ေအာင္ၿဖစ္ေနလို ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ၾကည့္ယူရ တယ္။ အတန္းရ ဲ ့သံုးပံုတစ္ပံုက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ငိုက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ ဘူး။ တကယ္ကို လက္ေပၚေခါင္းတင္ၿပီး က်က်နနအိပ္ေနၾကတာပါ။ ေကာင္ မေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ အသင့္ယူလာတဲ ့ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်ၿပီးေတာ့ကို အိပ္ေနတာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၾကိုတင္ၾကံစည္ၿပီးေတာ့ကို အိပ္ေနတာပဲ။
ဘယ္လိုၿဖစ္ရတာလဲ???
သခ်ၤာ ၊ စာဖတ္နဲ ့သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာ အေမရိကန္ေတြကို ေနာက္ေကာက္ ခ်ထားခဲတဲ ့ ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြရဲ ့စာၾကိုးစားပံုအေၾကာင္းေတြ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ ့ရပါတယ္။ အရွက္မရွိ အခုလုိ စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနၾကတာကို မဖတ္ခဲ ့ရပါဘူး။ ဆရာမကို အားနာတာနဲ ့ အားလံုးရဲ ့ကိုယ္စား သူ ့ခါးကိုတမင္မက္မက္ထားၿပီး ထုိင္ေနရင္း ေနာက္ထပ္ဘာေတြမ်ား ၿဖစ္လာေ လဦးမလဲလို ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။
ဆရာမကလည္း ဘာမွမၿဖစ္သလုိပဲ စာသင္ေနတယ္။ စာသင္ခ်ိန္လည္း ၿပီးေရာ ေက်ာင္းသားေတြအိပ္ေနရာက နုိ္းလာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆယ္မိနစ္ အနားေပးတယ္။ ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ့ကစာသင္ခံုေတြေပၚတက္ထုိင္၊ တစ္ခ်ိဳ ့က စကားေၿပာ၊ တစ္ခ်ိဳ ့ကဖုန္းမက္ေဆ့ေတြပို ့လို့ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြ က်ၿပန္ေတာ့ သူတို ့ေဘာပင္နဲ ့ခံုကိုတီးေနၾကၿပန္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါပဲ။ စာသင္ခန္းဟာ သူတို ့အိပ္ခန္းထဲမွာလိုကို အားလံုးက လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ေနေနၾကတာပါ။
ၿပီးေတာ့ သိပၸံဘာသာရပ္။ အရင္အတိုင္းပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသား သံုးပံု တစ္ပံုက အိပ္ေမာက်လို ့။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီေလာက္အိပ္ေနၾကတဲ ့ ကိုရီး ယားေက်ာင္းသားေတြက နုိင္ငံတကာစာေမးပဲြရလဒ္မွာ ဘာလို ့အမွတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရေနရတာလဲ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာမကိုင္ထားတဲ့ေက်ာကုတ္ဖားဒုတ္တန္ေလးရဲ ့ အသံုး က်ပံုကို သူေတြ ့လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဒုတ္ကေလးက ေက်ာင္းသားေတြကို နွိဳးတဲ ့ဒုတ္ကေလးပါ။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆရာေတြက စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ ့ ဒါမွမဟုတ္ စကားေၿပာေနတဲ ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ေခါင္းကို မနာေအာင္ေခါက္ၿပီး နွိဳးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒီဒုတ္ကေလးကို “love stick” လုိ ့ေခၚၾကတယ္။
ေန ့လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အဲရစ္လည္း အၿခားေက်ာင္းသားေတြေနာက္ ကလုိက္ၿပီး သူတို ့လုပ္သလုိအကုန္လိုက္လုပ္ေနလုိက္တယ္။
ထမင္းပန္းကန္ၿပားထဲကို မပါမၿဖစ္ ကင္မ္ခ်ီ ၊ အမဲသား၊ အရြက္ေတြနဲ ့ေခါက္ဆဲြပါ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေနဒါက ေက်ာင္းသူေလးကို ေတြ ့လိုက္ရလို ့ စိတ္သက္သာရာရၿပီး သူမေဘးမွာ သြားစားေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ေကၽြးတဲ ့ အစားအစာေတြကေတာ့ မင္နီတြန္ကာမွာ ေကၽြးတဲ ့အစားအစာေတြလို ၿပန္ေႏြးထားတာေတြ မဟုတ္ပဲ ေလာေလာလတ္လတ္ခ်က္ထားတဲ ့ပူပူေႏြးေႏြး အရသာရွိတဲ ့အစားအစာေတြ ၿဖစ္ေနတာကိုေတြ ့ရတယ္။
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိတဲ ့ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာထုိင္ ေခါက္ဆဲြကိုတူနဲ ့ေမႊေနရင္း ကိုရီးယားကို လာဖို ့သူဆံုးၿဖတ္ခဲ့တာဟာ မွန္ကန္တဲ ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ၿဖစ္တယ္ ဆို တာ ေတြးေနမိတယ္။ သူနဲ ့အတူေက်ာင္းတက္ေနခဲ့ရတဲ ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေကာလိပ္ကို ေရာက္ၾကရေတာ့မယ္။ အိပ္ယာခင္းရွည္ၾကီးေတြ အပါအ၀င္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ အားလံုးသယ္ယူလာခဲ့ၾကၿပီး သူတို ့နဲ ့အတူေနရမယ့္ အခန္းေဖာ္ေတြနဲ ့ေတြ ့ ဆံုေနၾကတယ္။ အဲဒီက ၿပီးရင္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ပဲြကို သူတို ့သြားၾကမယ္။ အဲရစ္ကေတာ့ သူတို ့ၾကားကေန မသိမသာအၿပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။
အထက္တန္းၿပီးလို ့ရွီကာဂုိမွာရွိတဲ ့ Depaul တကၠသိုလ္က သူ ့ကို လက္ခံ လုိက္ၿပီးတဲ ့ေနာက္ သူသြားနုိင္တဲ ့နုိင္ငံေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္မိတယ္ ။ သူအာရွတိုက္ကို သြားခ်င္တယ္။ အာရွတုိက္အေၾကာင္း သူဘာမွမသိသလို သူ ့အတြက္လံုး၀ အသစ္အဆန္းေတြၿဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ (ကာလအတန္ၾကာ သည္အထိ) သူသိထားတယ္။ အာရွတုိက္ကေန ၿပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ့မွ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ကို ၿပန္လာၿပီး ဘ၀အသစ္ၿပန္စလိုက္ေတာ့မယ္လို ့ သူဆံုးၿဖတ္ခဲ့တာပါ။
ကိုရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာ အစားအေသာက္ကိုေရးၾကီးသုတ္ပ်ာစားၿပီး က်န္ေနတဲ ့မိနစ္အနည္းငယ္အခ်ိန္ေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကဖုိ ့ စားေသာက္ဆုိင္ထဲကေနထြက္ေၿပးသြားၾကေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ ့က ဖံုေတြထဲမွာေဘာလံုးကန္ေနၾကသလို ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာထုိင္ရင္း သူတို ့စမတ္ဖုန္းေလးေတြနဲ ့Cy World ထဲကို ၀င္သြားၾက တယ္။ Cy World ဆိုတာက ေဖ့စ္ဘုတ္လိုမ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကို ပိုၿပီးထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ ့စနစ္နဲ ့ပါ။ အဲရစ္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ စား လို ့ေသာက္လို ့ၿပီးတဲ ့ေက်ာင္းသားၿဖစ္သလို စားေသာက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာရာ မွာလည္း သူေနာက္ဆံုးပါပဲ။
ေနာက္ထပ္စာသင္ခ်ိန္ မစမီေလးမွာပဲ သူအၿမဲတမ္းၾကားေနရတဲ ့စာေမးပဲြ အေၾကာင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့
“ဒီစာေမးပဲြက မင္းတုိ ့အေမရိကားက SAT စာေမးပဲြလိုပါပဲ။ ထူးၿခားတာက ဒီစာေမးပဲြ အေၿဖက မင္းဘ၀တစ္ခုလံုးကို အဆံုးအၿဖတ္ေပးတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ကိုရီးယားမွာေတာ့ မင္းရဲ႕ပညာေရးဆိုတာ မင္းစာေမးပဲြမွာရတဲ ့ရမွတ္ပဲ။ ရမွတ္ေ ကာင္းရင္ အနာဂတ္လည္း အလားအလာရွိတယ္။” လို ့စီနီယာေက်ာင္းသားက သူ ့ကိုရွင္းၿပတယ္။
အမွတ္အၿမင့္ဆံုးရသူေတြဟာ ကိုရီးယားရဲ ့ထိပ္သီးတကၠသိုလ္ၾကီးသံုးခုကို တက္ေရာက္ခြင္ ့ရမယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္ ၾကီးေတြကိုေရာက္သြားရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္း သက္ေတာင့္သက္တာဘ၀ကို လည္းရနုိင္မယ္။ လူတုိင္းကမင္းကို တစ္ေလးတစ္စားရွိမယ္လို ့ဆက္ရွင္းၿပတယ္။
ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
“ဒါဆိုရင္ မင္းဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းခံရသူၿဖစ္သြားၿပီ။” လို ့ရယ္စရာလုိလိုနဲ ့၀င္ၿပီးၿဖည့္စြက္လိုက္တယ္။
ဆက္ရန္
