ေဖ႔စ္ဘုတ္၊ ဘေလာ႔ဂ္၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုရဲ႕ အက္ဒမင္တာဝန္ကဘာလဲ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း(ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ စံ မဟုတ္) ကိုယ္႔စာမ်က္ႏွာေပၚ ကိုယ္လည္း ေရးခ်င္ရာ ေရး၊ သူမ်ားလည္း ေရးခ်င္ရာ ေရး၊ တင္ခ်င္ရာတင္ ပစ္ထားလိုက္တာပဲ၊ မဖ်က္ဘူး။ သူ႔ကြန္မင္႔ကို သူကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္ရင္း ရွက္သြားလိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ အယူရွိၾကတယ္။ သူတို႔အယူအဆအရဆိုရင္ေတာ႔ ဘာမွ ေဆြးေႏြးစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း တင္ခ်င္ရာတင္၊ သူလည္း ေရးခ်င္ရာ ဝင္ေရး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အြန္လိုင္း ေပ႔ဂ်္ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဒါဟာ တာဝန္မဲ႔ရာ ေရာက္မေနဘူလား။
လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲလြဲခြင္႔ ျပဳထားတဲ႔ ဂူးဂဲလ္၊ ယာဟူးလို ဝက္ဗ္ဆိုက္ေတြေတာင္ အက္ဒမင္ေတြက ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လႊတ္မထားဘူး။ မယုံရင္ နာမည္တုနဲ႔ သူမ်ားကို ေစာ္ကားတဲ႔ကြန္မင္႔ ေရးၾကည့္ပါ။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပုံ တင္ၾကည့္ပါ။ သတိေပးၿပီး ဘန္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ဆိုရင္ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ကိုင္တြယ္ေနရေတာ႔ ေစာင္႔ၾကည့္ေနရတဲ႔ ကြန္မင္႔ေတြကလည္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။ ရွိလည္း လုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
အက္ဒမင္ဆိုတာကပင္ စီမံခန္႔ခြဲသူလို႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔မွာ တာဝန္ကိုရွိေနတယ္။ သူဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ႔ မတူညီတဲ႔ မူေတြအတိုင္း ကြဲလြေနႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္လြတ္စပယ္ေတာ႔ ျဖစ္မေနသင္႔ဘူး။
ရိုင္းပ်မႈကို လက္ခံျခင္းဟာ ရိုင္းပ်မႈကို အားေပးမႈတစ္ခုပါပဲ။ ဒါကိုပဲ နားလည္မႈ၊ သည္းခံမႈ၊ ေမတၱာ ဘာညာေတြနဲ႔ ေရာေႏွာထားမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္သင္႔ တယ္။
ရိုင္းပ်မႈေတြက ေထာင္ေသာင္းရွိေနေပမဲ႔ တရားဝင္ ရိုင္းပ်သူေတြက ဆယ္ဂဏန္း၊ ရာဂဏန္းပဲရွိတယ္။(ဆဲသံအထူဆုံး သတင္းဆယ္ပုဒ္ထဲက ဆဲသူေတြကို ေရ တြက္လိုက္ပါ၊ တစ္ရာ မျပည့္တတ္ဘူး)
လူမ်ိဳဳးရဲ႕ သိကၡာ၊ ပါဝါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚမွာလည္းတည္တယ္။ သူမ်ားလည္း ဆဲတာပဲ၊ ငါတို႔လည္းဆဲမွာပဲဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ လူငယ္ေတြဆီ အေမြေပးသင္႔ မေပးသင္႔ (မိမိက လူမ်ိဳးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရမယ္လို႔ ယုၾကည္ရင္ (သို႔) ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္) စဥ္းစားသင္႔တယ္။
ဒါက က်ယ္လြန္းသြားတယ္။
အနည္းဆုံး အက္ဒမင္က အက္ဒမင္အလုပ္ကိုေတာ႔ လုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ ပို႔စ္ကိုလည္း စစ္၊ သူမ်ား ကြန္မင႔္ကိုလည္း စစ္။ ကိုယ္က မွားရင္ေတာင္းပန္၊ သူမွားတယ္ထင္ရင္လည္း လွမ္းၿပီး လူမသိေစဘဲ ေမတၱရပ္။ မရရင္ တား၊ လူထု သိသင္႔ရင္(အက်ိဳးရွိမယ္ထင္ရင္) ျပန္စာေရး။
ကြန္မင္႔တိုင္း မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ရွိေနစရာ မလိုပါဘူး။
စာဖတ္သူေတြကို တေလးတစား ဆက္ဆံေပးပါ။ မခက္ပါဘူး ဗ်ာ၊ ဆဲသံေတြ ရပ္ပါတယ္။ ဆဲသူ ရွက္ပါတယ္၊ လုပ္ၾကည့္ပါ ဗ်ာ။
