ေငြတုိးေခ်းငွါးျခင္းအေပၚ၌ ဘာသာတရားအခ်င္းခ်င္း မတူကြဲျပားေသာ အယူအဆတုိ႔ ရွိၾကသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာအယူအရ (၁၇) ရာစု မတုိင္မီအထိ ေငြတုိးေပးျခင္းကုိ မေကာင္းမႈဟု ယူဆကာ တားျမစ္ခဲ့သည္။ အစၥလာမ္ဘာသာကမူ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ေငြတုိးေပးျခင္းကုိ တားျမစ္ဆဲပင္ ျဖစ္၏။ ျဗဟၼဏဝါဒအလုိအရ ဤကိစၥသည္ အကုသုိလ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘုရားရွင္၏ အလုိအရမူ ဤေငြတုိးေပးျခင္းသည္ ထူးထူးေထြေထြ အျပစ္တစ္ခုဟု ယူဆေတာ္ မမူခဲ့သလုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့ျခင္းလည္း မရွိေပ။ ဗုဒၶဘာသာသေဘာအရ ႏြားငွါး၍ ရသလုိ ေျမ၊ အိမ္၊ လုပ္အား ငွါးရမ္း၍ ရသည္။ ေငြကုိ ငွါးရမ္းမႈ႔ေၾကာင့္လည္း တစ္စုံတစ္ရာ အျပစ္ရွိသည္ဟု မယူဆခဲ့။ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနသူတစ္ေယာက္ကုိ အရင္းအႏွီး စုိက္ထုတ္ေပးၿပီး ထုိပုဂၢဳိလ္သာ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေရာက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဤကိစၥသည္ ကုသုိလ္ရသည့္သေဘာပင္ ေဆာင္ေနေပေသးသည္။
ေငြတုိးေပးျခင္း အမွန္တကယ္ အကုသုိလ္အသြင္ ေဆာင္လာသည္က အတုိးေငြမ်ား အဆမတန္ တင္ထားျခင္း၊ ထုိအတုိးမဆပ္ႏုိင္လွ်င္ မတန္မရာ အိမ္ရာ၊ လူစသည္တုိ႔ကုိ သိမ္းယူျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ယေန႔ကမာၻကုိၾကည့္လွ်င္ ေငြတုိးကုိ အတုိးႏႈန္း ခ်ိဳခ်ိဳသာသာျဖင့္ ေပးမည္။ တရားမွ်တေသာ အတုိးႏႈန္းမွ်ကုိသာ ယူမည္ဆုိလွ်င္ အကုသုိလ္ဟု ယူဆရန္ ခက္ေၾကာင္း သိႏုိင္သည္။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ အသီးသီးက ဆင္းရဲေသာႏုိင္ငံ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔ကို အတုိးမဲ့ (သုိ႔) သိပ္မမ်ားေသာ အတုိးတုိ႔ျဖင့္ ကူညီသည့္သေဘာ ေခ်းငွါးေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကရသည္။
ေငြတုိးေပးျခင္းက အျပစ္ဟု မဆုိသာေသာ္လည္း ေငြတုိးေပးသူ၏ ေလာဘက လြန္ကဲလာလွ်င္မူ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဤဒုကၡမ်ိဳးစုံကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ႀကံဳခဲ့ရဖူးသည္။ ယေန႔တုိင္ ကမာၻမွာလည္း ဤဒုကၡက ေပးေနလ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္ရာအစုိးရ၏ တိက်တင္းက်ပ္ေသာ ဥပေဒကား လုိေနေပလိမ့္မည္။
ေငြတုိးေပးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္၏ တားျမစ္ထားမႈကုိ မေတြ႔ရေသာ္လည္း အေၾကြးေပးရန္ ရွိေနလွ်င္ စိတ္မသက္သာဖြယ္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သိျမင္ေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကြးမရွိျခင္းသည္ ခ်မ္းသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
ထုိ႔အတူ ရဟန္းဘဝ၏ အားသာခ်က္တစ္ခုမွာ အေၾကြးေပးဆပ္ရန္ မရွိသျဖင့္ အေၾကြးရွင္တုိ႔က လာလွည့္ေပးလွည့္စေသာ အေၾကြးေတာင္းသူမ်ားဒဏ္မွ လြတ္ေျမာက္ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ အေၾကြးရွိေနေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရဟန္းျပဳခြင့္ကုိ တားျမစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ရဟန္းျပဳလုိသူသည္ ေငြေၾကးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာကိစၥ ရွင္းေနရမည္။ သံဃာ့ေဘာင္ေရာက္မွ ဤကိစၥမ်ား ရွင္းေနရလွ်င္ မေကာင္းေတာ့။
အေၾကြးရွိေနလွ်င္ စိတ္ညစ္ရသည္။ ထုိ႔အတူ ေငြမရွိျပန္လွ်င္လည္း စိတ္ညစ္ၾကရျပန္သည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေငြေၾကးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကား၍ရေသာ စကားမွာ ဝင္ေငြထြက္ေငြ ညီမွ်ေအာင္ သုံးစြဲၾကဖုိ႔ (သမဇီဝိတ) သာ ရွိေပေတာ့သည္။ ယေန႔ ခ်မ္းသာေသာႏုိင္ငံမ်ား၌ အေၾကြးကင္းသူမရွိ၊ လူခ်မ္းသာတုိင္း အေၾကြးရွိသည္ဟုပင္ ဆုိစမွတ္ ျပဳၾက၏။ ထုိတင္ေသာ အေၾကြးမ်ားသည္ ဘဝအတြက္ အမွန္လုိအပ္ေသာအရာမ်ား ျဖည့္ဆည္းရန္ တင္ရွိေနျခင္းထက္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူေရးအတြက္ တင္ရွိေနေသာအေၾကြးမ်ားႏွင့္ ဝင္လာႏုိင္သည့္ေငြကုိ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ဝင္ေငြမလာမီ တစ္ခုခု ဝယ္လုိေသာေၾကာင့္ ေခ်းငွါးထားေသာ အေၾကြးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။
ဘုရားရွင္က အဂၤုတၳဳိရ္၊ စတုကၠနိပါတ္၌ ေဟာခဲ့သည္။
"ညီမွ်ေသာ အသက္ေမြးမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ဝင္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြကုိ သိၿပီး အလြန္အမင္း သုံးစြဲျခင္းမဟုတ္၊ အလြန္အမင္း စီးကုပ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ သုံးစြဲျခင္း ျဖစ္သည္။ သုံးစြဲေငြသည္ ဝင္ေငြထက္ ပုိမေနသင့္" ဟု ျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ႕စီးပြားေရး အရဲစြန္႔လုိေသာ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔က လက္ရွိအေျခအေနထက္ ပုိ၍ ခ်မ္းသာတုိးတက္ေအာင္ ဟူေသာအႀကံအစည္ျဖင့္ ေငြတုိးယူျခင္းလည္း ရွိႏုိင္ေပသည္။ လက္ရွိဘဝက မျပည့္မစုံ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထုိ႔ထက္တုိးတက္လုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာအျမင္အရ အျပစ္တစ္စုံတစ္ရာ ဆုိဖြယ္မရွိေပ။
ဘုရားရွင္ ဥပမာေပး မိန္႔ဆုိထားတာ ေတြ႔ရသည္။
"လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ စီးပြားေရးကုိ တုိးခ်ဲ႕ရန္ အေၾကြးေခ်းငွါးၿပီး လုံးလစုိက္ထုတ္ကာ တုိးတက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေၾကြးတုိ႔ကုိေပးၿပီး မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးကုိပင္ ကုိယ္ပုိင္ေငြျဖင့္ လည္ပတ္လာႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သင့္ေတာ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္သည္။ ထုိအခါ သူသည္ 'တစ္ခ်ိန္က ငါ့မွာ အေၾကြးမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ယခု အေၾကြးမရွိေတာ့။ အေၾကြးမရွိေတာ့သည့္အျပင္ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးပင္ အျမတ္က်န္ခဲ့သည္' ဟု ေတြးကာ ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ရ၏" ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ထုိ႔အျပင္ "လူတစ္ေယာက္သည္ အေသးစားစီးပြားေရးကုိ ေခ်းငွါး၍ စတင္ႏုိင္သည္။ ေပးေခ်ရမည့္ အခ်ိန္၌ အတိအက် ေပးေခ်မည္ဆုိလွ်င္ လုိအပ္ေသာအခါ ေခ်းယူဖုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏" ဟု ယေန႔ စီးပြားေရးဆန္ဆန္ ေျပာေနၾကေသာ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ၊ တိက်မႈ႔တုိ႔ကုိ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိေတာ္မူခဲ့ျပန္သည္။
မွန္ကန္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈသည္ အဘယ္နည္းဟု ေမးရန္ရွိလာသည္။ ဤ၌ ဘုရားရွင္က (မွန္ကန္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္) မွား႐ြင္းေသာ အသက္ေမြးမႈ ငါးခုကုိ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္ျပခဲ့သည္။ လက္နက္ေရာင္းဝယ္မႈ၊ လူေရာင္းဝယ္မႈ၊ အသားငါး ေရာင္းဝယ္မႈ၊ အရက္ေသစာ ေရာင္းဝယ္မႈႏွင့္ အဆိပ္ေရာင္းဝယ္မႈတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ကမာၻကို ၾကည့္လွ်င္ ဤေရာင္းဝယ္မႈ ငါးမ်ိဳးသည္ တရားမွ်တမႈမရွိေၾကာင္း ပုိ၍ပင္ ထင္ရွားလာဟန္ ရွိသည္ဟု ဆုိရေပမည္။
မွန္ကန္ေသာဝင္ေငြႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဂၤုတၳဳိရ္၊ ဒုကနိပါတ္၌ မိန္႔ျမြတ္ခဲ့သည္မွာ "လုပ္အား၊ ေခြ်း၊ အႀကံဉာဏ္တုိ႔ျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ တရားဥပေဒႏွင့္ ညီညြတ္စြာ ရရွိလာေသာဝင္ေငြ" ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေငြတုိးေပးျခင္းသည္ ကုသုိလ္လား၊ အကုသုိလ္လားဆုိေသာ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ သုံးသပ္စရာ ရွိလာသည္မွာ ထုိေငြကုိ ဘယ္လုိေနရာမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသလဲဆုိေသာ ကိစၥပင္ ရွိေနေတာ့သည္။
ယေန႔ ေလာက၌ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆရာဝန္၊ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္တုိ႔သည္ ေကာင္းမြန္္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈဟု ယူဆရန္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္လုိ ဆရာဝန္လဲ၊ ယေန႔ေခတ္၌ ဘယ္လုိ ေက်ာင္းဆရာလဲဟူေသာ ေမးခြန္းလည္း ေမးလာၾကရျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာထက္ ထုိပုဂၢဳိလ္၏ အက်င့္စ႐ုိက္က ပုိ၍ အဓိကက်ေနေပသည္။
အခ်ဳပ္ဆုိရလွ်င္ မွန္ကန္ေသာ အသက္ေမြးမႈဟူသည္ မိမိဘာကုိ လုပ္သည္ဆုိတာထက္ ဘယ္လုိလုပ္ေနသည္ဆုိတာက ပုိ၍ အခရာက်ေနေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၏အျမင္သည္ အျခားဘာသာမ်ားႏွင့္ ျခားနားစြာ ေငြတုိးေပးမႈကုိပင္ အဆုိးအေကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ မေျပာခဲ့။ ထုိေငြကုိ ဘယ္သူ႔ကုိ ေခ်းငွါးတာလဲ၊ အတုိးယူႏႈန္းက ဘယ္ေလာက္လဲဆုိတာကုိပင္ အဓိက ေဆြးေႏြးေလသည္။
သုိ႔ျဖင့္ပင္ အေၾကြးမကင္းေသာ ေလာကႀကီးထဲ၌ ဗုဒၶတရားလည္း ပုိ၍ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ၿပီး ရွင္သန္ေနလိမ့္ဦးမည္ဆုိတာ ယုံမွားဖြယ္ပင္ မရွိပါေပ။
