ဗုေဒၶါ၊ ေလာက (ေခြးအိုလူနာႏွင္႔ရဟန္းသိကၡာ)
မာစီေကလင္း (Mercy killing) ဟုလည္းေကာင္း၊ ယူသေနရွား (Euthanasia) ဟုလည္းေကာင္း၊ ထိုမွတဆင့္ လစ္ဗင္း ေဝ(လ္) (Living will) ဟုလည္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္၊ သတၱဝါတစ္ေကာင္၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာၾကဆိုၾကေသာ စကားလံုးမ်ား ေတာ္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ခမ္းတနား စာေပတစ္ဖြဲ႔ေရးၾက၏။
လက္ေတြ႔သေဘာအရမူ အလြန္ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာရန္ လံုးဝအခြင့္အလမ္းမရွိေသာ လူမမာသည္ ေက်းဇူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ပို၍ခက္ခဲ၏။ ျပန္လည္က်န္းမာရန္ အခြင့္မရွိေတာ့ေသာ မိခင္(သို႔) ဖခင္ကို ေဆးရံုတင္ၾက၏။ ေဆးကုၾက၏။ အသက္ကယ္ေဆး၊ အသက္ကယ္ကိရိယာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုဆြဲဆန္႔၊ ဒုကၡကို ဆြဲဆန္႔ၾက၏။ လိုက္(ဖ္) ပရိုေလာင္း လုပ္ၾကရ၏။ ေငြကုန္ေၾကးက်ကား မ်ားလြန္း၏။ စုေဆာင္းထားေသာေငြမ်ား( လူလတ္တန္းစားမ်ားကို ဆိုလို) ကုန္ေသာအခါ ထိုလူမမာလည္း ဘဝဆံုးေလေတာ့၏။
ထိုကိစၥမ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကံဳလာရေသာအခါ အထက္ပါ မာစီကစ္လင္း(န္)ႏွင့္ ယူသေနရွား တို႔လည္း ေပၚျပဴလာျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ေဆးရံုတက္မႈ၊ ေဆးကုသမႈစရိတ္ႀကီးလြန္းေသာ စကၤာပူ၌ ဤကိစၥမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရ၏။ သားသမီးမ်ားအတြက္ အလြန္ကုုသိုလ္ရေသာကိစၥဟု ထင္သည္။ ေငြလည္း အလြန္ကုန္၏။ ထိုလူနာသည္ တစ္လကိုးသတင္း အသက္ရွင္ေနေသာ္ ရွိစုမဲ့စု ကုန္ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ တသက္မွာတစ္ခါ အစြမ္းကုန္ျပဳစုခြင့္ေတာ့ ရ၏။ ထိုလူနာ ဆံုးပါးသြားသည့္တိုင္ ေနာင္တရစရာမရွိေတာ့။ ဘဝလံု၏။
လူမ်ိဳးျခားၾကား၌ ေနရေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ အတန္ၾကာမွ သေဘာေပါက္ေသာကိစၥတစ္ခုရွိသည္။
လူနာအတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးကိုပင့္၍ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ခ်ီးျမွင့္ရန္ ပင့္ေဆာင္ရာ၌ လူနာျပန္လည္က်န္းမာေရးအတြက္သာဟု အစက ထင္မိ၏။ မဟုတ္၊ မွားေလ၏။ လမ္းႀကံဳရင္း ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ ျပန္လည္က်န္းမာလာေရးအတြက္ မဟုတ္၊ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ရန္” ဟု ေျဖေလ၏။
မသိေတာ့၊ ဘာပရိတ္ရြတ္ရမွန္း တကယ္ကို မသိေတာ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ ရြတ္ၾကရ၏။ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ဖို႔ ရြတ္ရမည့္ပရိတ္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ပဲ ရြတ္လုိက္ရ၏။
ဤ၌ ကိုယ္တိုင္ဘုရားတခဲ့ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ေျပာခ်င္သည္။
ထိုသူက သီရိလကၤာလူမ်ိဳး စကၤာပူစီတီဇင္ ျဖစ္၏။ စကၤာပူမွာေမြးသျဖင့္ သီဟုိဠ္စကားလည္း မတတ္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ မေလးစကားသာ တတ္၏။
သူ႔မွာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ အလြန္လိမ္မာေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ေတြ႔ေနရေသာ ထိုေခြးႀကီး၏က်န္းမာေရးတစ္စတစ္စ ယိုယြင္းလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔စဥ္ သူ႔ေခြးႀကီး မ်က္စိႏွစ္ဘက္ပင္ ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေခၚ၍မရေတာ့ဟု ဆိုေလသည္။
သိပ္မၾကာပါ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္လို႔ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းေရာက္လာ၏။
“ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ့္ ေခြးႀကီးကို မွတ္မိသလား”
“ မွတ္မိတယ္ ဒကာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အဲဒီေခြးႀကီးက အခု ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အေလး၊ အေပါ့လည္း အခန္းထဲမွာပဲ ကိစၥၿပီးရတယ္။ ညညဆိုလဲ မအိပ္ဘူး၊ တစ္ေအာ္ထဲပဲ ေအာ္ေနတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း အိပ္ေရးေတြပ်က္လွၿပီ၊ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ အရွင္ဘုရားဆီ အႀကံဥာဏ္လာေတာင္းတာပါ။ ”
“ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ဘာမွ ဝင္မေျပာသင့္ဘူးထင္တယ္ ဒကာေတာ္။”
“ဗုဒၶဘာသာက ဒီကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားပါသလဲ”
“ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သူ႔သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသသြားတာပဲ လက္ခံပါတယ္ (Natural Death)၊ ႏို႔မို႔ ပါဏာတိပါတက မလြတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက မာစီေကလင္းကို လက္မခံဘူးေပါ့”
“လက္မခံပါဘူး။ မာစီက မာစီ၊ ေကလင္းက ေကလင္းပါ။ မလုပ္အပ္ပါဘူး”
“သူသာ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ ေသမွာပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာက ေခြးကိုေတာ့သနားတယ္၊ လူကိုေတာ့ မသနားဘူးေပါ့။”
“မဟုတ္ပါဘူး ဒကာ၊ လူကိုလည္း သနားပါတယ္။ ဦးဇင္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါၿပီ၊ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ဘာသာေရး ဝင္မပါေစခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ခင္ဗ်ားေခြးကို တိရိစာၦန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနကို ပို႔လုိက္ပါ၊ သူတို႔ ၾကည့္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာ”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ”
“ေကာင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ရင္ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး အထပ္ထပ္သတိတရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကုသိုလ္ပြါးေအာင္လို႔ပါ။ အကုသိုလ္တစ္ခုခုကို မလြဲသာမေရွာင္သာ လုပ္ရရင္လည္း ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အကုသိုလ္အသစ္ မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ”
“ေက်းဇူးပါ အရွင္ဘုရား၊ ရၿပီ။ တပည့္ေတာ္လိုေနတာ အဲဒါပါပဲ”
ဘယ္လုိသေဘာေပါက္သြားသည္ မသိ၊ ဝမ္းပန္းတသာျဖင့္ ယင္းဒကာ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ အရင္ကႏွင့္စာလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း အတန္ငယ္ ပိန္က်သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ရဟန္းအေနနဲ႔လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး စကားရွည္ရွည္ မေျပာအပ္။ လူကို သနား၊ ေခြးကိုေတာ့ မသနား။ ေခြးကို သနား၊ လူကိုေတာ့ မသနား ကိစၥက အလြန္ရွင္းရခက္၏။
သို႔ျဖင့္ပင္...
ကာလအတန္ၾကာေသာအခါ အသုဘတစ္ခုသြားခုိက္ ထိုဒကာေမာင္းေသာကားကို စီးခြင့္ရေတာ့၏။
စကားစပ္မိရင္း...
“ဒါနဲ႔ ဒကာေတာ္ရဲ့ ေခြးႀကီးေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အရွင္ဘုရားက ေမ့ေနၿပီ၊ အရွင္ဘုရားရဲ့ ၾသဝါဒအတိုင္း ေခြးႀကီးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီေလ”
ဗုေဒၶါ!
ဗုေဒၶါကိစၥက ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ရွင္းၿပီဟုထင္သည္။ သူ႔ေခြကိုသတ္ဖို႔ ဤရဟန္းက ၾသဝါဒေပးလိုက္သည္ ဟူသတတ္။
ၿပံဳးမိ၏။
စကား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ တဖက္သား၏စကားကို ဘာသာျပန္ဆိုမႈ။ ထိုလူ၏ ဘာသာျပန္ဆိုမႈအရ သီဟနာဒသည္ ေခြးအိုတစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္ရန္ ၾသဝါဒေပးခဲ့ဖူး၏။
ေလာက…….။
လက္ေတြ႔သေဘာအရမူ အလြန္ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာရန္ လံုးဝအခြင့္အလမ္းမရွိေသာ လူမမာသည္ ေက်းဇူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ပို၍ခက္ခဲ၏။ ျပန္လည္က်န္းမာရန္ အခြင့္မရွိေတာ့ေသာ မိခင္(သို႔) ဖခင္ကို ေဆးရံုတင္ၾက၏။ ေဆးကုၾက၏။ အသက္ကယ္ေဆး၊ အသက္ကယ္ကိရိယာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုဆြဲဆန္႔၊ ဒုကၡကို ဆြဲဆန္႔ၾက၏။ လိုက္(ဖ္) ပရိုေလာင္း လုပ္ၾကရ၏။ ေငြကုန္ေၾကးက်ကား မ်ားလြန္း၏။ စုေဆာင္းထားေသာေငြမ်ား( လူလတ္တန္းစားမ်ားကို ဆိုလို) ကုန္ေသာအခါ ထိုလူမမာလည္း ဘဝဆံုးေလေတာ့၏။
ထိုကိစၥမ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကံဳလာရေသာအခါ အထက္ပါ မာစီကစ္လင္း(န္)ႏွင့္ ယူသေနရွား တို႔လည္း ေပၚျပဴလာျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ေဆးရံုတက္မႈ၊ ေဆးကုသမႈစရိတ္ႀကီးလြန္းေသာ စကၤာပူ၌ ဤကိစၥမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရ၏။ သားသမီးမ်ားအတြက္ အလြန္ကုုသိုလ္ရေသာကိစၥဟု ထင္သည္။ ေငြလည္း အလြန္ကုန္၏။ ထိုလူနာသည္ တစ္လကိုးသတင္း အသက္ရွင္ေနေသာ္ ရွိစုမဲ့စု ကုန္ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ တသက္မွာတစ္ခါ အစြမ္းကုန္ျပဳစုခြင့္ေတာ့ ရ၏။ ထိုလူနာ ဆံုးပါးသြားသည့္တိုင္ ေနာင္တရစရာမရွိေတာ့။ ဘဝလံု၏။
လူမ်ိဳးျခားၾကား၌ ေနရေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ အတန္ၾကာမွ သေဘာေပါက္ေသာကိစၥတစ္ခုရွိသည္။
လူနာအတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးကိုပင့္၍ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ခ်ီးျမွင့္ရန္ ပင့္ေဆာင္ရာ၌ လူနာျပန္လည္က်န္းမာေရးအတြက္သာဟု အစက ထင္မိ၏။ မဟုတ္၊ မွားေလ၏။ လမ္းႀကံဳရင္း ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ ျပန္လည္က်န္းမာလာေရးအတြက္ မဟုတ္၊ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ရန္” ဟု ေျဖေလ၏။
မသိေတာ့၊ ဘာပရိတ္ရြတ္ရမွန္း တကယ္ကို မသိေတာ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ ရြတ္ၾကရ၏။ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ဖို႔ ရြတ္ရမည့္ပရိတ္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ပဲ ရြတ္လုိက္ရ၏။
ဤ၌ ကိုယ္တိုင္ဘုရားတခဲ့ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ေျပာခ်င္သည္။
ထိုသူက သီရိလကၤာလူမ်ိဳး စကၤာပူစီတီဇင္ ျဖစ္၏။ စကၤာပူမွာေမြးသျဖင့္ သီဟုိဠ္စကားလည္း မတတ္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ မေလးစကားသာ တတ္၏။
သူ႔မွာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ အလြန္လိမ္မာေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ေတြ႔ေနရေသာ ထိုေခြးႀကီး၏က်န္းမာေရးတစ္စတစ္စ ယိုယြင္းလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔စဥ္ သူ႔ေခြးႀကီး မ်က္စိႏွစ္ဘက္ပင္ ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေခၚ၍မရေတာ့ဟု ဆိုေလသည္။
သိပ္မၾကာပါ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္လို႔ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းေရာက္လာ၏။
“ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ့္ ေခြးႀကီးကို မွတ္မိသလား”
“ မွတ္မိတယ္ ဒကာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အဲဒီေခြးႀကီးက အခု ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အေလး၊ အေပါ့လည္း အခန္းထဲမွာပဲ ကိစၥၿပီးရတယ္။ ညညဆိုလဲ မအိပ္ဘူး၊ တစ္ေအာ္ထဲပဲ ေအာ္ေနတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း အိပ္ေရးေတြပ်က္လွၿပီ၊ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ အရွင္ဘုရားဆီ အႀကံဥာဏ္လာေတာင္းတာပါ။ ”
“ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ဘာမွ ဝင္မေျပာသင့္ဘူးထင္တယ္ ဒကာေတာ္။”
“ဗုဒၶဘာသာက ဒီကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားပါသလဲ”
“ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သူ႔သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသသြားတာပဲ လက္ခံပါတယ္ (Natural Death)၊ ႏို႔မို႔ ပါဏာတိပါတက မလြတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက မာစီေကလင္းကို လက္မခံဘူးေပါ့”
“လက္မခံပါဘူး။ မာစီက မာစီ၊ ေကလင္းက ေကလင္းပါ။ မလုပ္အပ္ပါဘူး”
“သူသာ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ ေသမွာပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာက ေခြးကိုေတာ့သနားတယ္၊ လူကိုေတာ့ မသနားဘူးေပါ့။”
“မဟုတ္ပါဘူး ဒကာ၊ လူကိုလည္း သနားပါတယ္။ ဦးဇင္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါၿပီ၊ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ဘာသာေရး ဝင္မပါေစခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ခင္ဗ်ားေခြးကို တိရိစာၦန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနကို ပို႔လုိက္ပါ၊ သူတို႔ ၾကည့္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာ”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ”
“ေကာင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ရင္ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး အထပ္ထပ္သတိတရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကုသိုလ္ပြါးေအာင္လို႔ပါ။ အကုသိုလ္တစ္ခုခုကို မလြဲသာမေရွာင္သာ လုပ္ရရင္လည္း ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အကုသိုလ္အသစ္ မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ”
“ေက်းဇူးပါ အရွင္ဘုရား၊ ရၿပီ။ တပည့္ေတာ္လိုေနတာ အဲဒါပါပဲ”
ဘယ္လုိသေဘာေပါက္သြားသည္ မသိ၊ ဝမ္းပန္းတသာျဖင့္ ယင္းဒကာ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ အရင္ကႏွင့္စာလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း အတန္ငယ္ ပိန္က်သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ရဟန္းအေနနဲ႔လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး စကားရွည္ရွည္ မေျပာအပ္။ လူကို သနား၊ ေခြးကိုေတာ့ မသနား။ ေခြးကို သနား၊ လူကိုေတာ့ မသနား ကိစၥက အလြန္ရွင္းရခက္၏။
သို႔ျဖင့္ပင္...
ကာလအတန္ၾကာေသာအခါ အသုဘတစ္ခုသြားခုိက္ ထိုဒကာေမာင္းေသာကားကို စီးခြင့္ရေတာ့၏။
စကားစပ္မိရင္း...
“ဒါနဲ႔ ဒကာေတာ္ရဲ့ ေခြးႀကီးေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အရွင္ဘုရားက ေမ့ေနၿပီ၊ အရွင္ဘုရားရဲ့ ၾသဝါဒအတိုင္း ေခြးႀကီးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီေလ”
ဗုေဒၶါ!
ဗုေဒၶါကိစၥက ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ရွင္းၿပီဟုထင္သည္။ သူ႔ေခြကိုသတ္ဖို႔ ဤရဟန္းက ၾသဝါဒေပးလိုက္သည္ ဟူသတတ္။
ၿပံဳးမိ၏။
စကား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ တဖက္သား၏စကားကို ဘာသာျပန္ဆိုမႈ။ ထိုလူ၏ ဘာသာျပန္ဆိုမႈအရ သီဟနာဒသည္ ေခြးအိုတစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္ရန္ ၾသဝါဒေပးခဲ့ဖူး၏။
ေလာက…….။
သီဟနာဒ
(on 5/04/2012)
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
အၿမဲေနာက္က်သူ
တန္းစီတဲ႔စနစ္နဲ႔ အသားမက်လို႔
မိသားစုထဲမွာေတာင္ ၇ ေယာက္ေျမာက္။
စကၤာပူေရာက္လာေတာ႔
သူမ်ားလျပည့္လို႔ ကိုယ္႔မွာ မျပည့္ႏိုင္
မနက္ျဖန္မွျပည့္သတဲ႔ေလ
တရုတ္ လူနာ ကလင္ဒါက။
လျပည့္ေန႔ အင္တာဗ်ဴး (ေပါက္တတ္ကရ)
ေမး။ ။ အခုလို လျပည့္ေန႔ႀကီးမွာ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ယူတဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္ၾကပါတယ္၊ ဥပုသ္ေစာင္႔တာတို႔ ဘာတို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ႔ ကုသိုလ္ေပးတဲ႔အလုပ္ကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။
ေမး။ ။ ကုသိုလ္ေပးတဲ႔အလုပ္ဆိုတာက ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးပါလဲ။
ေျဖ။ ။ အစီးကုတ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းဆီက ပိုက္ဆံေခ်ျခင္းပါ၊ အျခားေန႔ေတြမွာထက္ ဒီလိုေန႔ေတြမွာ ရႏိုင္ေျခပိုမ်ားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေငြမထြက္ဘူးဆိုရင္ ဒီေန႔က လျပည့္ေန႔ႀကီး မႏွေျမာေကာင္းဘူးလို႔ သတိေပးလိုက္ပါ။ ဒါနဲ႔မွ မရေသးရင္ ဘုရားေလာင္း ယုံမင္း ဘာညာေတြနဲ႔ ရိုက္ထည့္လိုက္ေပါ႔ဗ်ာ။
ေမး။ ။ စီးကုတ္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးမလဲ။
ေျဖ။ ။ ႏႈတ္လုံသူကို ေရြးမွာေပါ႔။ အာေခ်ာင္တဲ႔ေကာင္က ေလ်ွာက္ေျပာရင္ ကိုယ္မြဲတာကို ေၾကျငာဖို႔ ေအးဂ်င္႔ငွားလိုက္ရသလိုပဲေလ။
ေမး။ ။ ေခ်းရင္ ဘယ္ေလာက္ ေခ်းသင္႔ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ကပ္ေစးနဲတဲ႔ေကာင္ဆီကပဲ၊ မ်ားေလေကာင္းေလေပါ႔ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခား စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာဖူး တယ္။ နည္းနည္းေခ်းရင္ ကိုယ္က ပူေနရၿပီး မ်ားမ်ားေခ်းရင္ သူ ပူရတဲ႔ အလွည့္ျဖစ္သြားတယ္ တဲ႔။
ေမး။ ။ အခုလို ေျဖၾကားေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ကလည္း ေျဖခြင္႔ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အသည္းကြဲေပၚလစီကို အိုဘားမား ေရြးလိမ္႔မယ္
NLD ေတြအတြက္ သတင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး။
"ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အေမရိကန္က အေကာင္းျမင္ေနခဲ႔တာေတြရိွပါတယ္။ မႏွစ္က ႏွစ္ဦးပိုင္းကတည္းကစၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလမ္းစဥ္ဟာ အီလည္ လည္ျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီး လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂၄ လအတြင္း ထင္ရွားတဲ႔ေျပာင္းလဲမႈရယ္လို႔ ျပ စရာ ဘာရွိပါသလဲ။"
ဒါက အိုဘားမား ဒီလထဲမလာခင္ လွမ္းပို႔လိုက္တဲ႔ ေဒၚစုရဲ႕ "သက္ဆိုင္သူ သို႔" မက္႔ဆ႔ဂ်္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ အိုဗားမားရဲ႕ အႀကီးတန္းအရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကို နားစြင္႔ၾကည့္ ပါဦး။
" ေရြးေကာက္ပြဲ တရားမ်ွတမႈရွိမရွိကို ဘယ္သူဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင္႔ရတယ္၊ ဘယ္သူေတာ႔ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင္႔ မရဘူးဆိုတာေလာက္နဲ႔ တိုင္းတာ သတ္ မွတ္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူထုက ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီမ်ိဳးကိုလိုခ်င္တာလဲ၊ သူတို႔ ရသြားတဲ႔ ဒီမိုကေရစီက ဘယ္လိုဟာလဲဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာသတ္မွတ္ရမွာပါ" သူက လို႔ ဆိုခဲ႔ပါတယ္။
ဒီစကားေတြရယ္၊ အေမရိကန္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလာတဲ႔ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးေပၚ လစီရယ္ကိုေထာက္ဆၾကည့္ရယ္ ေဒၚစုနဲ႔အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြက္ အေမရိကန္ဆီ က ေထာက္ခံအားေပးမႈ သိပ္မရႏိုင္ဘူးလို႔ အလြယ္တကူ ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ပါ တယ္။
ဒါေၾကာင္႔ အေမရိကန္က ေဒၚစုကို မႀကိဳက္ေတာ႔ဘူး၊ မေထာက္ခံေတာ႔ဘူးလို႔ ဆိုလိုရာမေရာက္ပါဘူး။
လူထုအႀကိဳက္ထက္ သူတို႔အႀကိဳက္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ကို အတင္းထိုးတင္မိတဲ႔အတြက္ အေမရိကန္ေတြျပန္ဆပ္ရတဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးက မနည္း လွပါဘူး။ သူတို႔ထင္တဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း မၿမဲဘူး၊ သူတို႔လည္းနာမည္ပ်က္၊ လူမုန္းမ်ားတယ္။
ဒါေတြကို သူတို႔ ေက်ေက်ညက္ညက္ေလ႔လာၿပီးၿပီလို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိ ကန္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ျမန္မာဟာ တူရကီနဲ႔တူတာထက္ အီဂ်စ္နဲ႔ပိုတူေနႏိုင္ပါ တယ္။
သေဘာမတူရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ။
ကိုယ္႔ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ႔ အီဂ်စ္နဲ႔ျမန္မာရဲ႕ ဘာသာေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ မတူဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႕ အေမရိကန္ပညာရွင္ေတြနဲ႔မီဒီယာရဲ႕အျမင္မွာေတာ႔ ဘာသာအမည္ကြဲေနတာကလြဲလို႔ သိသာတဲ႔ထူးျခားမႈ ရွိေနမယ္မဟုတ္ပါဘူး။
ကဲ ဒါဆို က်ေနာ္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။
ကစ္ဆင္းဂ်ားနဲ႔ဟန္တင္တန္ မမွားခဲ႔ဘူးဆိုရင္...
ရင္ထဲက (လစ္ဘရယ္) အခ်စ္ကို ၿမိဳသိပ္ရင္း....
ႏိုင္ငံေရးသမားအၿပဳံးနဲ႔ ေခၽြးသိပ္ရင္း....
မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းေပၚလစီကို အိုဘားမား က်င္႔သုံးသြားလိမ္႔ယ္။
