ခက္ေတာ႔လည္း အခက္သား။ ကိုယ္ကလည္း မန္ယူကို ခ်စ္၊ ဦးသိန္းစိန္ကို ခ်စ္၊ ေဒၚစုကို ခ်စ္ (ေဒၚစုကိုေတာ႔ ေလးစား၊ ျမတ္ႏိုး၊ နားလည္၊ အထင္ႀကီး၊ အားကိုး စသည္ စသည္ ေပါ႔ေလ၊ စုံလို႔) တာကလြဲရင္ ဦးဘူးလက္ႀကီးကို လည္း မမုန္း၊ ဦးရဲထြဋ္ကိုလည္း မမုန္း၊ (တကယ္လို႔ စစ္တပ္ထဲ ေစာေစာ စီး စီးေရာက္မသြားရင္ ဦးလွေဆြနဲ႔ ဦးရဲထြဋ္က သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြေ တာင္ ျဖစ္ခြင္႔ရမွာလို႔ စေတးတပ္ ေရးဖူးတယ္။)
ဦးေဌးဦးကိုေတာ႔ မမုန္းေပမဲ႔ လက္ရွိေနရာနဲ႔ မတန္လွဘူး၊ ဦးသိန္းစိန္ လူေရြးမွားတာလို႔ ထင္တယ္။ (သူ႔ကိုေဆာ္ထားတဲ႔ ေဆာင္းပါးလည္း ႏွစ္ခါ ဆို ေထာင္ဂဏန္း ရွယ္ထားၾက) ျဖစ္ေနတာ။
ဦးေအာင္မင္းဆို သူ စကၤာပူကို မလာခင္ေလးတင္ ကပ္ၿပီး "ေနေၾကာ္တဲ႔ ပဲႀကီးေလွာ္" ေဆာင္းပါး ခ်စ္စႏိုးေရးတင္လိုက္လို႔ (အဲ႔ ေဆာင္းပါး ကလည္း ေပါက္တယ္) "ဇင္ေဝေသာ္ ေရးထားသလို က်ေနာ္က တရုတ္ေၾကာက္တဲ႔လူ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေတာင္ (မလုံမလဲ တရုတ္ျပည္ဖက္ မ်က္ႏွာလွည့္ၾကည့္ရင္း) ေျပာခဲ႔ေသးတယ္။
ကဲ ဘယ္သူ႔ကို ဘာအတြက္ မုန္းေနရမွာတုန္း။
ဓမၼဂဂၤါစကားနဲ႔ေျပာေတာ႔ ဘဝက တိုတိုေလး၊ အလြမ္းက အရွည္ႀကီး။
