မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ( ၃ )

(မအားသျဖင္႔ အေဟာင္းကို ျပန္တင္လိုက္ရသည္)

"သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ထဲက ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း"

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း၌ အမ်ားႏွင္႔မတူ ဝၿဖိဳးေနေသာ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုလ်င္ အိုဗာဝိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေခြးႀကီးဟု ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ္႔မည္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ ရိွသည္ ဟုလည္း ဆိုေ ကာင္းဆိုေပလိမ္႔မည္။ ထို ေခြးႀကီး ကေတာ႔ ဘာေရာဂါမွ မ႐ိွ က်န္းက်န္း မာမာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေခြးႀကီးသည္ ဆြမ္းစားေၾကာင္းသြားရာ တန္ေဆာ င္းေအာက္၌လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား မွာလည္းေကာင္း အေနမ်ားေလသည္။

ထို ေခြးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ထို ေခြးႀကီးက ထူးထူးျခားျခား ဝ ေနရသနည္းက အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ည ည အခါ တစ္ခါတရံ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က စာသင္သား သံဃာငယ္ မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္မ်ားကို စစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္း ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား စာသင္သားသံဃာငယ္မ်ား ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတို႔ မျမင္အပ္သည္တို႔ တခါတရံ ေတြ႔ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ ကက္စက္ ဖြင္႔ေနျခင္း၊ ေရဒီယိုအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေနျခင္း စသည္ တို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ထို အခါမ်ိဳးတြင္ ႐ိုးသားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေရဒီယို ကက္စက္ ဂ်က္ပင္မ်ား သိမ္းဆည္းသြားတတ္သည္၊ ဤသို႔ သိမ္းဆည္းျခင္း မွာ ဂ်က္ပင္မရိွလ်င္ ေရဒီယိုကက္စက္ ဖြင္႔မရေတာ႔ဟု ဆရာေတာ္က ယုံ ၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ေရဒီယိုကက္စက္ဝယ္ရာ၌ ဂ်က္ ပင္ တစ္ေခ်ာင္းသာပါ၏၊ အပိုမပါ။

ထို ျပႆနာက မၾကာမီ ေျပလည္သြားေတာ႔သည္။ အေၾကာင္းက အထက္ေ ဖာ္ျပပါ ေခြးႀကီးက ထို ဆရာေတာ္ အေဆာင္မွထြက္လာလ်င္ ေဟာင္တတ္ေ သာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးေတာ႔ ထူးျခားသည္၊ သူေဟာင္ပုံက ယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို မုန္း၍ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ားကိုသတိေပးေသာ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

" ေဝါင္း၊ ေဝါင္း၊ ေဝါင္း "
ဤ အဓိပၸါယ္က
" သတိရိွၾကေလာ႔၊ နာယက ဆရာေတာ္မ်ား အေဆာင္ေတြ စစ္ေတာ႔မည္ " ဟု ျဖစ္သည္။

ထို အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကလွ်င္ရပ္။ ကိုယ္႔အခန္းကိုျပန္၊ ကက္ စက္ဖြင္႔ထားလွ်င္ ပိတ္၊ စာအုပ္ ထူထူ ေကာက္လွန္၊ သည္းသည္း မည္းမည္း စာၾကည္႔ဟန္ ျပဳေနလိုက္ရုံပင္။ လွ၏၊ သမဏ သာ႐ုပၸျဖစ္၏။

အစပိုင္းေတာ႔ သတိမထားမိၾက၊ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာမွသာ ထို ေခြးႀကီး ၏ ေဟာင္သံကို သတိထားမိၾကသည္။ ထို ေခြးႀကီးကိုစာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ား အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္ဟု ဆိုဖြယ္ မလိုေတာ႔ဟု ထင္သည္။ ထိုေနာက္ တစ္ခါ ေဟာင္တိုင္း ထို ေခြးႀကီးကို ထန္းလ်က္ ေကၽြးၾကသည္။ ၾကာလာေတာ႔ ေခြးႀကီးကလည္းသေဘာ ေပါက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေဟာင္လ်င္ ထန္းလ်က္ စားရသည္။

ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းလွ၊ ထိုမွေနာက္ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔သည္႔ေနရာ ေဟာင္ေလေတာ႔သည္။
ေဟာင္ျပီးလ်င္ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား လာျပီး ျမင္ သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးပါဆီ သြားေလေတာ႔သည္။

ဆိုလိုသည္က
" ငါ႔ရွင္တို႔ လိုေသာ ဆားဗစ္ကို ငါ ပ႐ိုဗိုက္လုပ္ခဲ႔ျပီ၊ ငါ ရသင္႔ေသာ ပေရာဖစ္ ကို ေပးပါေတာ႔ "
ဟု ျဖစ္သည္။

ရြာျပန္လ်င္ပင္ မိဘ၊ ဆရာ ကန္ေတာ႔ရန္ ဘာမွ ယူသြားေလ႔ မရွိၾကေသာ၊ မႏၱေလး ျပန္လာလ်င္လည္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အားေပးရန္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ယူ မလာတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ထို ေခြးႀကီးအတြက္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ ပိႆာ သုံး ပိႆာ ယူလာရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ႔ေပ။
ဤသို႔ျဖင္႔ ထို ေခြးႀကီးသည္အလြန္ဝ၊ အလြန္လွေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္ လာေလေတာ႔သည္။
အႀကံ တစ္ခ်က္ေကာင္းလွ်င္ ေခြးလည္း ေကာင္းစားေလေတာ႔သည္။ အခ်က္ ပိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။

အစပိုင္းမွာေတာ႔ ထို ေခြးႀကီးက သူေဟာင္ခ်င္၍ ေဟာင္ျခင္း တနည္း လူမွား၍ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာင္သျဖင္႔ ထန္းလ်က္စားရမွန္း သိေသာအခါ ထန္းလ်က္ေကၽြးသျဖင္႔ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔ဆရာကို ေဟာင္ေသာေခြးကို ထန္းလ်က္ေကၽြးေသာ ရဟန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဤ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မိမိတို႕ကလြဲလ်င္ မရွိဟု ထင္ သည္၊ စာေပမွာ မေတြ႔မိ။ ေနာက္ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ လူရွင္းလွေသာ၊ သင္တန္းမ်ားပိတ္ထားေသာ ေဒပါဗလီ ပတ္ဘလစ္ ေဟာလီးေဒး၌ ထို ေခြးႀကီးကို ထူးထူး ျခားျခား သတိရလြမ္း
ဆြတ္မိသျဖင္႔ ဤစာကို ေရးမိသည္။
( ထို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဤမွ ထပ္မံ ေတာင္းပန္ပါ၏ )

အထူး အမွာ။ ။ ဤစာသည္ မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ဟူသည္႔အတိုင္း လြမ္း၍ တမ္းေသာစာသာျဖစ္သည္၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ မေတြးၾကရန္ ေမ႔ေနသူတို႔ကို သတိေပးခ်င္ပါသည္၊ သတိေပးလိုက္ပါမွ ေတာင္ေတင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနၾက လွ်င္ သီဟနာဒ ႏွင္႔မဆိုင္၊ စာဖတ္သူမ်ားႏွင္႔သာ ဆိုင္၏။

(posted on 08/09/2013)