အမွာ။ ။ Samuel P Huntington ရဲ႕ The Clash of Civilization ေၾကာင္႔ လီကြမ္းယုကလြဲၿပီး အခုတေလာ ပို႔စ္အသစ္ တက္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လို႔ အေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုပဲ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးက လာအို ခရီးစဥ္ႏွင္႔ ပတ္သက္သည္႔ အမွတ္တရ ေလးမ်ားကို ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္သည္။
၁ ။ စလုံးပိုင္ ေဟာ္တယ္မ်ား
လာအိုႏိုင္ငံ ဟု ဆိုေသာ္လည္း တည္းခိုခဲ႔ရေသာ ေဟာ္တယ္မ်ားက စလုံးပိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လက္တန္ ရွည္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒ အရ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အေနႏွင္႔ ေဒသခံ ႐ွယ္ယာ မပါဘဲ စီးပြားေရး လုပ္ခြင္႔မ႐ွိ၍ ဖက္စပ္ျဖစ္ေန ရေသာ္လည္း ခန္႔ခြဲမႈက စလုံး တို႔ လက္ေအာက္မွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ရွိေနသည္။ ထူးျခားသည္႔ အခ်က္ က စလုံးပိုင္ျဖစ္သည္႔အ တြက္ အျခား ေဟာ္တယ္ေတြထက္ ပိုသန္႔ျပီး ဆက္ဆံေရး ပိုေကာင္းမြန္သည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လုပ္တတ္ၾကသည္။ ပိုင္ရွင္က စလုံး၊ အလုပ္သမားက လာအို။ သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ ရွိေနသည္၊ေဟာ္တယ္က လူထုကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္သည္ကပင္ မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ ထို လာအိုေလးပင္ ၁၉၉၇ ခုေနာက္ မီးပ်က္သည္ သိပ္ မရွိေတာ႔ ဟု သိခဲ႔ရသည္။
၂ ။ ဘ၊က ေက်ာင္းထြက္ ခရီးလမ္းၫႊန္မ်ား
ဘယ္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ႔သလဲဟု ေမးတိုင္း ဘုန္းႀကီးက သင္ေပးသည္ ဟု ခရီးလမ္းၫႊန္ ေလးေယာက္စလုံး တညီ တၫြတ္ တည္း ေျဖၾကသည္။ မဖြံ႔ျဖိဳးေသးေသာ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္ႏွင္႔ အညီ ပညာေရး က႑ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား
အေပၚ ေတာ္ေတာ္ အမွီျပဳေနရေၾကာင္း သိသာလွသည္။ တစ္ခု ေကာင္းသည္က လူငယ္တိုင္း ကိုရင္ လူထြက္ေလးမ်ား ျဖစ္သျဖင္႔ ဘုန္းႀကီး အထာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နပ္ၾကသည္။ သူတိူ႔ အဂၤလိပ္ကေတာ႔ နားလည္၍ ရရုံေလာက္သာ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္စဥ္က အဖြဲ႔ႏွင္႔အတူ ပါလာသည္႔ ျမန္မာခရီးလမ္းၫႊန္လည္း လာအိုတို႔ ထက္ မသာ ဟုထင္သည္။ လာ အိုႏွင္႔ ႏႈိင္းရသည္က သိပ္ေတာ႔ မမိုက္။ ျမန္မာတုိ႔ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုေသးသည္။
" သူေျပာတာ နားလည္တယ္၊ ျပန္မေျပာတတ္လို႔ " ႏွင္႔ မရေတာ႔။
၃ ။ အတုံ႕ အလွည္႔
ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ၿပံဳးစရာ အေကာင္းဆုံးဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ နံနက္ ေစာေစာထ၊ ဆြမ္းေလာင္း၊ သကၤန္းမ်ား လွဴဒါန္းၾကရာ စလုံးဒကာမတစ္ေယာက္ ဆြမ္းအိုးက ဆြမ္းေလာင္းရင္း ကုန္သြားသည္။ ထိုအခါ ဆြမ္းခံရဟန္းက ထိုဒကာမကို အားနာသြား သည္ ထင္၏။ သူ႕ သပိတ္ထဲ ရိွရိွသမ်ွ ဆြမ္းတိ႔ုကို ထိုဒကာမ ဆြမ္းခြက္ထဲ ထည္႔ေပးထာခဲ႔ျပီး ႂကြသြားေလေတာ႔သည္။ ထို အျဖစ္ အပ်က္ က စလုံး တိ႔ုၾကား ေျပာမဆုံးပင္ ႐ိွခဲ႔သည္။ ရဟန္းေလာင္းသည္႔ ဆြမ္းကိုပင္ ခံယူထိုက္သည္႔ ဒကာမ ဟုတည္း။
၄ ။ ဂန္းနန္း စတိုင္ ေကာင္ကေလး
စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံးက ဤ ေကာင္ကေလးျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ႔လုံး အတြက္ ဘစ္စနစ္ ကလပ္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္
တစ္ေဆာင္ကို ေဟာ္တယ္ ပိုင္ရွင္က လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ မစီးစဖူး ဘစ္စနစ္ကလပ္မွာထိုင္ေနစဥ္ ေကာင္ကေလး တစ္ေ ယာက္ ေရာက္ လာျပီး မိမိေဘး ဝင္ထိုင္သည္။ ၾကည႔္ေတာ႔ မိဘႏွင္႔ တူသူေတြလည္း မပါ။ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပုံ ရေသာ လူ လည္းမပါ၊ တစ္ေယာက္တည္းမွ တကယ္႔ကို တစ္ေယာက္တည္း။ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မလာေတာ႔မွ သူ႕ကို စကားစေျပာ မိ သည္။
" တစ္ေယာက္တည္း လား"
" ဟုတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း "
" အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရိွျပီလဲ "
" ၁၂ ႏွစ္ "
" ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
" ကိုရီးယား၊ ဆိုးလ္ က "
" မိဘေတြက စကၤာပူမွာ ေနတာလား "
" ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္ "
" လာအိုကို ဘာလာလုပ္တာလဲ "
" ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေဟာလီးေဒး လာတာ "
ေျပာရန္ပင္ မရွိေတာ႔။ ေတဂ်ဳန္း ဆိုသည္႔ ၁၂ ႏွစ္သား လူငယ္ေလးသည္ စကၤာပူမွ လာအိုကို တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ ေဟာလီးေဒး ထြက္သည္ တဲ႔။
မိဘတိ႔ု၏ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ရဲမႈ၊
ကေလး၏ သတၱိ။
ငယ္စဥ္က ၂ မိုင္ေဝးေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားတက္ဖုိ႔ စိတ္မခ်သျဖင္႔ ေက်ာင္းအထြက္ခိုင္းသည္႔ မိခင္ ႀကီးကိုသာေတြး ရင္း ျမင္လိုက္မိေတာ႔သည္။
ကိုရီးယားတို႔က အေနာက္ကို လုံးဝ မီွသြားၾကျပီထင္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေတဂ်ဳန္းကသူ႕အိပ္ထဲ မွ လက္ပ္ေတာ႔ကို ထုတ္ျပီး ဂိမ္း ကစား ၍ သာ ေနေလေတာ႔သည္။ လိုက္ၾကေပဦး ေ႐ႊျမန္မာ တို႔။
မိမိ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေတဂ်ဳန္း ေလးသည္ တကယ္႔ကို ဂန္းနန္း စတိုင္ ေတဂ်ဳန္း ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ ။
ဘန္ကီမြန္း၏ မ်က္ႏွာ ျမင္ရတိုင္း မျမင္ဖူးလိုက္ရေသာ ဦးသန္႔ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိ၏။ ။
သီဟနာဒ
Post a Comment