 |
| Artist Min Wae Aung |
စင္ကာပူကေန ည (၁၀) နာရီမွာထြက္ရမည့္ ကက္သီပစိဖိတ္ေလေၾကာင္း က အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေနာက္က်ေန၏။ (၁၀) နာရီမွ (၁၁) နာ ရီ ေရႊ႕၏။ (၁၂) နာရီမွာ (၁) နာရီ ေရႊ႕ျပန္၏။ (၁) နာရီမွာ တဖန္ ေနာက္ေန႔ ညေန (၇) နာရီေရႊ႕ျပန္၏။ မတတ္ႏုိင္၊ ေက်ာင္းျပန္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္ ရဟန္းက မက်ိန္းေသးသျဖင့္ အေပါက္ဖြင့္ေပးလုိ႔သာ ေတာ္ေသး သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ေတြ႔ရမည္။ ေလေၾကာင္းက စီ စဥ္ေပးသည့္ ခရီးသည္မ်ားလည္း မနက္ (၅) နာရီေရာက္မွ ဟုိတယ္ရသည္ ဟု ၾကားရ၏။
ထုိသုိ႔ ခရီးစဥ္ ေႏွာက္ေႏွးမႈ႕ေၾကာင္း ခရီးသည္မ်ားက ေလေၾကာင္းလိုင္းထံမွ နစ္နာေၾကး ေတာင္းၾက၏။
ထုိေတာင္းထားသည့္ နင့္နာေၾကး မေန႔က ေရာက္လာသည္။ ဆင္းေဒၚလာ (၁၅၀) တန္ ခ်က္လက္မွတ္ ျဖစ္သည္။ ၿပံဳးမိ၏။ တစ္ျပားမွ မကုန္ခဲ့ရေသာ ခရီးစဥ္မွ ေဒၚလာ (၁၅၀) အျမတ္ထြက္လုိ႔ ေနေတာ့၏။
ဤနဝကမၼကုိေတာ့ျဖင့္ မယူသင့္၊ ေက်ာင္းရံပုံေငြထဲ ျပန္လွဴသင့္သည္ဟု ယူဆသျဖင့္ အတြင္းေရးမွဴး ဒကာမကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေပး လုိက္သည္။ ဘဏ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ ယင္း ဒကာမက လည္း ဒီလုိ လုပ္လုိ႔ မရေၾကာင္း သိပါလွ်က္ ဘာမွ မေျပာ။
“Yes, Bhante” ဟုသာ ေျပာသည္။
ယင္းကိစၥကုိ ေကာ္မတီဥကၠ႒ သိေတာ့မွ ကိစၥျပတ္သြားသည္။
“ဘေႏၲ၊ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ဘေႏၲရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ခ်က္ကုိ ဘယ္အေကာင့္ထဲမွ ထည့္လုိ႔ မရဘူး။ ကုိယ့္အေကာင့္ထဲကုိ အရင္ထည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာင္းရံပုံေငြထဲ ျပန္လွဴရင္ေတာ့ ရမယ္”
ဟု သူက ဆုိေလသည္။
မွန္၏။ ခ်က္လက္မွတ္ထဲမွာ ေျပာင္းလႊဲလုိ႔ မရဟု ပါသည္။ ဒါကုိသိဖုိ႔ အလြန္ အမင္းဘ႐ိုက္ျဖစ္ေနစရာ မလုိ။ ကုိယ္တုိင္က ဒါကုိ သတိမမူမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဤကိစၥက ဤမွာ ၿပီးသြားၿပီ။ မၿပီးသည္က အာရွယဥ္ေက်းမႈ။ တ႐ုတ္ရယ္ ၊ ျမန္မာရယ္ တယ္ၿပီး မထူးျခားလွ။ သူမကုိ ေပးလုိက္စဥ္ကတည္းက အတြင္းေရးမွဴး ဒကာမက
“ဘေႏၲ၊ ဒီလုိ လုပ္လုိ႔ မရဘူး”
ဟု ေလွ်ာက္သင့္သည္။ သူမက မေလွ်ာက္။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ခုိင္းတာကုိ “No” မေျပာခ်င္ (သုိ႔) အတြန္႔ မတက္ခ်င္ (သုိ႔) ဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရမွန္း သူကုိယ္ တုိင္ သိလာလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားဟန္ ရွိ၏။ ယခုစာကလည္း သူမကုိအျပစ္ ဖြဲ႔ျခင္း မဟုတ္၊ အာရွတုိက္သား ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ဒုတိယ အက်ိဳး သာ ျဖစ္၏။ (ပထမအက်ိဳးက ဆုိခဲ့ၿပီ။ တစ္ျပားမွ မကုန္ေသာ ခရီးမွ ေဒၚလာ (၁၅၀) အဆစ္ရသည္ - ျဖစ္၏။)
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရဟန္းတစ္ပါး မွားေနလွ်င္ပင္ ေထာက္ျပဖုိ႔ ဝန္ေလးတတ္ၾက၏။ မေကာင္းလွ ထင္သည္။ ဤကိစၥမ်ိဳး၌ တ႐ုတ္က ျမန္ မာထက္ေတာ့ သာသည္ဟု ဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ မထူးျခားလွ။ ရဟန္း၏ အမွားကုိ ေထာက္ျပရမွာကုိ ငရဲႀကီးမွာ စုိးတာနဲ႔ပဲ “မွားခ်င္သေ လာက္ မွားပါေစ၊ ၾကည့္ေနလုိက္မယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ သေဘာေပါက္လာ လိမ့္မယ္”
ဆုိသည့္ သေဘာမ်ိဳး ေရာက္သြား ႏုိင္ျပန္၏။ ဤစာျဖင့္ အာရွယဥ္ေက်း မႈ ကုိ ေဝဖန္ေနျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ရဟန္းမွားမွာ ေထာက္ျပသူ နည္းလာ သျဖင့္ တာဝန္ပုိႀကီးလာသည္ဟု ဆုိလုိခ်င္႐ုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ (ရာထူး အရွိန္ အဝါႀကီးေလေလ၊ ေထာက္ျပသူနည္းေလေလ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္၏)
အကယ္၍ ထုိရဟန္းက အျမင္မွန္၊ အသိမွန္ မရခဲ့ေသာ္???
ရေသာ္လည္း အခ်ိန္ေတြ အလြန္ေနာက္က်မွ အသိ၊ သတိရခဲ့ေသာ္???
ေမးခြန္းမ်ား ေဝ့ကာဝဲ့ကာ ထြက္လာေလေတာ့၏။
အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ။
Post a Comment