မင္း သိသားပဲ
၁၉၈၀ ေတြမွာေပါ႔
မိုးေခါင္တဲ႔ေမၿမိဳ႕အေၾကာင္း
အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားရင္ခုန္ေနရခ်ိန္
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပန္းခရမ္းျပာက
ငါတို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚသြားျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ ကႏၲာရလမင္းတဲ႔
အသုံးမက်တဲ႔ ႏွင္းဆီတဲ႔
သူရဲႀကီးတစ္ေကာင္ ခုန္ဆင္းလာခဲ႔ျပန္ေရာ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕
ေမွာ္ဆရာလူငယ္က
ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္ေတြနဲ႔
ကိုယ္႔ေသတြင္းကိုယ္ အတူးခိုင္းၿပီး ငါတို႔ကို ျမႇဳပ္ေပးသြားလို႔။
 |
| picture source |
မာၿပီးရင္းမာလာတဲ႔အသည္းနဲ
နာၿပီးရင္းနာေနရတဲ႔ အမည္းက
ဟန္တင္တန္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရျပန္ေရာေလ
ခြင္႔လႊတ္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ႔
ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔ တဲေလးေအာက္မွာ
ငါ ကဗ်ာေရးခ်င္ေသးတယ္
မင္း ဂစ္တာလက္ကြက္ေတြ မေမ႔ေစနဲ႔။
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment