(၁)
အပၸမာေဒါ
အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
မေမ့
မေသ၊ ေမ့လွ်င္ ေသ။
(၂)
ပထမ ဖေလာ္ေဆာ္ဖာ -
“ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ မေသခ်င္းတရား (နိဗၺာန္) ၏
အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ (အဖန္ဖန္) ေသရျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။
“ထို႔ေၾကာင့္ မေမ့ၾကႏွင့္။ ဘာကို မေမ့ရမည္နည္း။ အသက္ရွဴျခင္းတည္း။
အသက္ရွဴဖို႔မေမ့ၾကေလႏွင့္။ အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့လွ်င္ျဖင့္ ေသလိမ့္မည္”
(တနဂၤေႏြသား ဆရာေတာ္တစ္ပါး မိန္႔ခဲ့သည္ဟု ေျပာရန္လိုက ဤ၌ ေျပာထားခဲ့ခ်င္၏။)
(၃)
ဒုတိယ ဖေလာ္ေဆာ္ဖာ -
“လူဟူသည္အသက္ရွဴဖို႔ေမ့ေသာ
သတၱဝါမဟုတ္။ အသက္ရွဴေနသည္ကိုသာ ေမ့ေသာသတၱဝါတည္း”
“အသက္ရွဴမႈကို ေမ့ေနေသာ္လည္း
အသက္ရွဴမႈက ရပ္တန္႔မသြား။ ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈကို ေမ့ေနေသာ္လည္း ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈက
ရပ္တန္႔၍မသြား။ ေဖာင္းၿမဲ ပိန္ၿမဲတည္း။ ဓာတ္ဆီျဖင့္ေမာင္းေသာကား ဓာတ္ဆီကုန္လွ်င္
ရပ္တန္႔သြားသကဲ့သို႔ သတိေမ့ျခင္းေၾကာင့္ေတာ့ အသက္ရွဴမႈကမရပ္။ အေၾကာင္းက သတိသည္
အသက္ရွႈျခင္း၏ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။”
“သတိ (အမွတ္) ရသည္ျဖစ္ေစ၊
မရသည္ျဖစ္ေစ အသက္ရွဴမႈက ရွိၿမဲ။ မပူပင္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ အသက္ရွဴမႈအေပၚ
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ရွိ၏။ သတိေမ့လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အသက္ရွဴမႈ
ရပ္တန္႔သြားမည္ဆိုလွ်င္ လူသည္ အသက္ရွဴမႈကို ဤထက္အေလးထားစရာ ရွိ၏”
(၄)
နားၾကားျပင္းကတ္သြားေသာေယာဂီသည္ ထိုအသက္ရွဴမႈကို ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌
ထိုင္မွတ္ေနေတာ့၏။
ထိုအခါ ထိုေယာဂီသည္ ဘုရားရွင္၏ မုခပတ္ေတာ္မွ တိုက္ရိုက္ၾကားေနရသကဲ့သို႔
ဤဝါက်ကို ရွင္းရွင္းႀကီးၾကားေနရသည္ဟု ဆို၏။
“အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။”
ထိုေယာဂီအတြက္
စကားလံုးမ်ား၊ ဝါက်မ်ား၊ ျငင္းခံုမႈမ်ား မလိုေတာ့။ ဝင္မႈ၊ ထြက္မႈ (သို႔) ေဖာင္းမႈ၊
ပိန္မႈသာ လုိုေတာ့၏။ ထိုေဖာင္းမႈ ပိန္မႈ မရွိလည္း မႈစရာမလို။ အျခားေသာ မွတ္သားစရာမ်ား
မ်ာစြာရွိ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ စကားလံုးမ်ားကို လြန္ေျမာက္သြားေတာ့၏။
(စကားလံုးမ်ားကို
လြန္ေျမာက္သြားေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းကို ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ မိမိကား ႀကိဳးစားဆဲ။ စကားလံုးမ်ားျဖင့္
ရစ္ေထြးေနဆဲ။)
သီဟနာဒ
posted on 17/02/2012
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment