အညာသိအန္ကယ္၊ တြံေတးသိန္းတန္(
နာမည္ကို သုညတစ္လံုး တိုးေပးလိုက္သည္) တို႔က ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလွဴဖို႔ လုပ္ခဲ့ၾက၊ လုပ္ၾက၊
လုပ္ဆဲဟု သိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အညာသိအန္ကယ္ကို လူဆိပ္ေျဖေဆးလည္း လုပ္ၾကဦးေလ၊ ေျမြေတြကို
လွဴရေအာင္ဟု စမိ၏။ မွန္၏၊ ေျမြသားစားသူမ်ား ေပါလာကတည္းက ရြာ၌ေျမြမရွိေတာ့။ လြမ္းေတာ့
မလြမ္းမိ။ သို႔ျဖင့္……
ဘာမွမဆိုင္ပဲ ေျမြကိစၥ ေခါင္းထဲေရာက္လာေတာ့၏။
တစ္ခါက ထူးထူးျခားျခား ေျမြအေၾကာင္း အိပ္္မက္
မက္၏။ ထိုအိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျမြအိပ္မက္မက္လွ်င္ ေငြဝင္တတ္သည္ဟု
ေျပာ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာေငြမွေတာ့ ဝင္မလာခဲ့ေခ်။ ထိုမိတ္ေဆြကလည္း ငါ့စကားေတာ့ အမွားမခံ၊
ဒီေကာင့္ကို ေငြသြားေပးမည္ဟု သေဘာမထား( သူစကားကို သူအေလးမထားဟု ဆိုလိုသည္)၊ ေငြလာမေပးျခင္းေၾကာင့္
ဘာေငြမွ မဝင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူေျပာသည့္စကားကုိ သူတန္ဖိုးထားလွ်င္ ဘယ္ကမွ ေငြမဝင္ေသာ္
သူကေပးရမည္ျဖစ္၏။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ (အနည္းငယ္) ႏိုင္၏။
မက္မိေသာ ေျမြြကိုလည္းေကာင္း၊ ဝင္မလာေသာ
ေငြကိုလည္းေကာင္း၊ သူ႔စကားကို သူတန္ဖိုးမထားေသာ မိတ္ေဆြကိုလည္းေကာင္း အျပစ္တင္ေနျခင္းသည္လည္း
အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္၏။
တစ္ခါက ရြာကလူတစ္ေယာက္ ျမက္ရိတ္ရင္း ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ကို
ေတြ႔ရ၏။ အေတာ္ႀကီးသည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမြကို ျမင္လွ်င္ျမင္ျခင္း ေနာက္ကိုပင္
လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္ေျပးေလေတာ့၏။ သူ႔အထင္က သူကထိလိုက္မိသျဖင့္ ထိုေျမြက
သူ႔ေနာက္ လိုက္လာၿပီျဖစ္၏။
ထိုသူ၏ အနီးအနား၌လည္း အျခားသူမ်ားရွိေန၏။
ထိုသူမ်ားက သူေျပးေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရ၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႔ေျပးေနတာလည္းဟုေမးရာ ေျမြႀကီးလိုက္လာလို႔ဟု
ေျဖ၏။ ေမးသူတို႔ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားၾကရေတာ့၏။ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနေသာ ေျမြကို မေတြ႔ၾကရ။
သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ေျပးေနျခင္းျဖစ္၏။
အမွန္မူ စားပိုးနင့္ေနေသာေျမြသည္ အေပၚကတက္နင္းတာေတာင္
အိပ္ယာကမႏိုးတတ္။ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ေျမြလိုက္လွ်င္လည္း လြတ္လမ္းသိပ္မျမင္။ ရွိေစ။ တစ္ခါတစ္ခါ
လူဟူသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးေနတတ္ေသာ သတၱဝါတည္း။
သိပ္ၿပီးအေရးမပါလွေသာ၊ မႈစရာမလိုေသာသူမ်ားကို
ေရေျမြဟု ေခၚၾက၏။ တခ်ိဳ႕ေသာေဒသက လင္းေျမြဟုလည္း ေခၚၾက၏။ ေရေျမြက အဆိပ္မရွိ၊ ေရ၏ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ လင္းေျမြကမူ အဆိပ္ရွိ၏။ သူက လူကိုမကိုက္၊ ကိုက္ေသာ္လည္း
ဘာမွမျဖစ္။ ထိုလင္းေျမြက ႏြားကို ကိုက္လွ်င္မူ တံုးကနဲ ခ်က္ခ်င္း ေသတတ္၏။ လူႏွင့္ ႏြား
ခႏၶာကိုယ္ဓာတ္သဘာဝ ဖြဲ႔စည္းပံုတူဟန္ မတူေခ်။
စာေပကေတာ့ အိပ္၊ စား၊ ကာမဂုဏ္မွီဝဲရာတို႔၌
လူႏွင့္ႏြား တူသည္ဟု ဆို၏။ ေျမြဆိပ္ခုခံရာ၌ တူသည္ဟုမဆို။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာရန္မလိုေတာ့။
ေျပာရန္ရွိသည္က ရဟန္းတို႔မစားအပ္ေသာ အသားႀကီးဆယ္မ်ိဳးတြင္
ေျမြသားပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါး ေျမြသားမစားအပ္။ ေစတနာရွိေသာ္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးအတြက္ေတာ့
လွဴေကာင္း၏။
ပူျပင္းေသာ ကုန္းေခါင္ေခါင္တြင္ေနေသာေျမြက
ေရေျမြထက္ အဆိပ္ျပင္း၏။ လူသိနည္း ေသာကိစၥက အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြပင္ျဖစ္ေစ အစာစားၿပီးခဏ၌ဆိုလွ်င္
အဆိပ္သိပ္မျပင္းေတာ့။ အျပန္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ အစာရွာထြက္လာေသာ ေျမြကိုက္လွ်င္ အဆိပ္အျပင္းဆံုး
ျဖစ္ေတာ့၏။ မျမန္လ်င္ အသက္ဆံုးပါးတတ္၏။
မွန္မမွန္ေတာ့ မသိေခ်။ က်န္စစ္သားလွံတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္
ထြက္ေျပးစဥ္က ပုန္းခိုခဲ့ေသာေနရာ၌ သူဘုရင္ျဖစ္ေသာအခါ ေစတီတည္သည္ဟု ဆို၏။ ထိုေစတီက စည္ဆံုေစတီ၊
ယခု စည္တုန္းဘုရားဟု ေခၚၾက၏။ ဗ်ဳပၸတ္ကား က်န္စစ္သားပုန္းေနစဥ္ ဟိုရြာ၊ ဒီရြာမွတီးေသာစည္မ်ားဆံု၍
ၾကားရေသာေနရာ၊ ရြာတိုင္း (သံုးရြာ) က စည္သံမ်ား ၾကားရေသာေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆို၏။
ထိုဘုရားက တန္ခိုးႀကီး၏။
ဘုရားဝန္းက်င္၌ ညစ္ညမ္းေသာအမႈ၊ ညစ္ညမ္းေသာစကား
မေျပာရ။ ထိုဘုရားေရွ့၌ မန္က်ည္းပင္ႀကီးရွိ၏။ တစ္ေန႔သ၌ လူတစ္ေယာက္က ထိုမန္က်ည္းပင္ေပၚတက္ၿပီး
မန္က်ည္းရြက္ခူးစဥ္ ညစ္ညမ္းေသာစကားမ်ား ေျပာ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ သစ္ပင္ေပၚမွ ငံု႔ၾကည့္ေသာအခါ
မန္က်ည္းပင္ေအာက္၌ ဧရာမေျမြႀကီးမ်ား ရစ္ေထြးျပည့္ႏွက္ေနေလ၏။ ထိုအခါမွစကာ ထိုပုဂၢိဳလ္ဦးေႏွာက္ေခ်ာင္သြား၏။
လူအမ်ားလည္း ထိုဘုရားကို ပို၍ေလးစားလာၾက၏။ ထိုေျမြမ်ား ဘာေျမြျဖစ္သည္ကုိ ထင္ေၾကးေပးရံုမွလြဲ၍
မည္သူမွ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ၾကေပ။
ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ေျမြကိစၥၿပီးေသာအခါ
စာလာေပလာေျမြတို႔ကို ဆက္ဦးအံ့။
ပထဝီဓာတ္ပ်က္ျခင္းသည္ ထဒၶမုခေျမြကိုက္သည္ႏွင့္တူသည္ဟု
ဆို၏။ ထိုေျမြကိုက္ေသာ္ ကိုယ္အလံုးခက္ထေရာ္ရွိျခင္း၊ ခိုင္မာျခင္းသို႔ေရာက္၍ ေကြးျခင္းဆန္႔ျခင္းကို
မရမူ၍ေသရသကဲ့သို႔ ပထဝီဓာတ္ပ်က္ေသာ္ ကိုယ္အလံုးခိုင္မာျခင္း၊ ခက္ထေရာ္ရွိျခင္းသို႔ေရာက္၍
ေသခ်င္းသို႔ေရာက္၏။
မုတိမုခေျမြခဲေသာသူအား ကိုယ္အလံုးပုပ္၍ ပ်က္စီးျခင္းသို႔
ေရာက္ရသကဲ့သို႔၊ ထို႔အတူ အာေပါဓာတ္ပ်က္ေသာသူအား ကိုယ္အလံုးပုပ္၍ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ေရာက္၏။
အဂၢိမုခေျမြခဲသည္ရွိေသာ္ ကိုယ္အလံုးကို မီးျဖင့္တိုက္ဘိသကဲ့သို႔
လြန္စြာပူေလာင္ျခင္း ႏွိပ္စက္၍ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ရသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ေတေဇာဓာတ္ပ်က္ေသာသူအား
ျပင္းစြာပူပန္ုျခင္း ႏွိပ္စက္၍ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ေရာက္၏။
သတၱမုခေျမြခဲသည္ရွိေသာ္ ကိုယ္အလံုးကို သားလွီးဓားျဖင့္
လုိက္၍လိုက္၍ မႊန္းဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္၍ ေသခ်င္းသေဘာသို႔ ေရာက္ရသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ဝါေယာဓာတ္ပ်က္ေသာသူအား
အလံုးစံုေသာ အရိုး၊ အဆစ္၊ အသား၊ အေၾကာတို႔ကို သားလွီးဓားငယ္ျဖင့္ ျဖတ္ျခင္းကိုျပဳဘိသကဲ့သို႔ျဖစ္၍
ေသခ်င္းသို႔ ေရာက္တတ္၏ (ဂမၻီရတၳေဒသနာ၊ သီးလံုးဆရာေတာ္ႀကီး၊ ႏွာ-၂၄၆) ဟု လာရွိေလ၏။
သိပၸံနည္းက်၊ မက်ေတာ့ မသိေပ။
လူကို ေျမြကိုက္ပါက ေဆးမမွွီလွ်င္ အကိုက္ခံရေသာလူူ
ေသဆံုးတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမြဆိပ္ျပင္းသည္ဟု ဆိုၾက၏။
လူကိုကိုက္လိုက္မိေသာ ေျမြမ်ားသည္လည္း လူ႔ေသြးႏွင့္မတည့္သျဖင့္
ကိုက္မိသည့္ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၌ ေသဆံုးေနရွာၾကသည္ကို ေတြ႔ရတတ္၏။ ဤသို႔ဆိုေသာ္ လူမ်ားသည္
ေျမြမ်ားအတြက္ အဆိပ္ျပင္းေသာ သတၱဝါတို႔တည္း။ တဖက္သတ္ဆိုုျခင္းကား မတရားလွေပ။
မွတ္ခ်က္။ ။ရြာသားမ်ားမွတ္စုျဖစ္သျဖင့္
သိပၸံႏွင့္ ညီခ်င္မွ ညီပါလိမ့္မည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေျမြေဆာင္းပါးသည္ အညာသိ အန္ကယ္ႏွင့္
တြံေတးေသာင္းတန္- တို႔အဖြဲ႔ကို မွတ္တမ္းျပဳပါ၏။
Copyright © 2011
ကမ္းလက္. All rights reserved.
