“ ငါ့ကို ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ၾသဝါဒေပးဖူးတယ္ကြ၊ မွန္ေလးတစ္ခ်ပ္ အျမဲတမ္းေဆာင္ထားရတယ္-တဲ့။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ကုဋီထဲကို ခ်က္ခ်င္းဝင္သြားၿပီး ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရုပ္ဆိုးတာပဲတဲ့။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အရုပ္ဆိုးတာ၊ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့” ဟုု ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါ သိပ္မေတြ႔ရသည့္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက အမိန္႔ရွိေလသည္။
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ သံဃာကို ရုပ္ေသးပြဲလို အေဝးကဖူးရတယ္ဆိုသည္ ၾသဝါဒကား ဤဆရာသမားႏွင့္ သိပ္မဆိုင္ေတာ့ေပ။ ဤဆရာကား အနီးကပ္ေလ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလ ျဖစ္ေလသည္။
ဘထဲ၌ အနီးကပ္ေလေလ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေလေလ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ရဖူးေလသည္။ တစ္ပါးကား ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ဝိနည္းေလးစားျခင္းက လူသိအမ်ားဆံုး၊ ရဟန္းသိအမ်ားဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ေလသည္။ ဝိနည္းက်င့္ဝတ္၌ အေသးအမႊားေလးကအစ အစြန္းအထင္းမခံေပ။ သာမေဏဘဝက ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းေၾကာင့္ အျခာေက်ာင္း(ဓမၼိက) ေပၚသို႔ သြားေရာက္အိပ္စက္ရသည့္အၾကိမ္ အေတာ္ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းကား ဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးႏွယ္ က်င့္သံုးေနသည္ကိုသာ ဖူးေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး စင္ကာပူကိုၾကြခိုက္ “ မင္းက ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရဖူးသလဲ” ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
ဆရာေတာ္၏အေမးက ဝိနည္းဥပနိႆယကို ရည္ရြယ္၍ေမးေၾကာင္း ခပ္ရွက္ရွက္သေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။
“ သာသနာ့တကၠသိုလ္မတက္ခင္အထိ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတူေန၊ ေဝယ်ာဝစၥတခ်ိဳ႕လုပ္ေပး၊ အထူးအားျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သိထိုက္တဲ့သတင္းတစ္ခ်ိဳ႕ သတင္းစာထဲမွဖတ္ျပရတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္ဘုရား” ဟု စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ေျဖၾကားမိသည္။
“ ဒါဆို ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ဝိနည္းဆိုင္ရာဥပနိႆယေတြလည္း မင္းရခဲ့မွာေပါ႔” ဟု မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔ရာ “ မွန္ပါ” ဟုပင္ မယုတ္မလြန္ ေျဖခဲ့ရသည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္ကား အလွမ္းေဝးလွခ်ည္ေသးရဲ့ဟုပင္ ေတြးမိေသးေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ပါးက ရြာမွ၊ ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနရကား ငယ္ဆရာကဲ့သုိ႔ပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ နာယကခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္သည္။
ဤဆရာ၏ၾကည္ညိဳဖြယ္ကား ရိုးသားျခင္းႏွင့္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ “မွန္” ကိစၥကိုမိန္႔ေသာ ဆရာေတာ္ကား ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။
တစ္ခါက အျပစ္တစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ေသာ ရဟန္းေျခာက္ပါးကိုေခၚ၍ ၾသဝါဒေပး၏။ ၾသဝါဒထဲ၌ “မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မိန္႔ေသာစကားလည္းပါဝင္ေလသည္။ ရဟန္းငယ္ေျခာက္ပါးက (ၿပံဳး၍ မသင့္ေတာ္သျဖင့္) ခပ္တည္တည္ျဖင့္သာ “မွန္ပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ၾကရေလသည္။ ရဟန္းငါးပါးျပန္ၾကြသြားမွ “မင္းတို႔က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြ” ဟု သီဟနာဒကို တစ္ပါးတည္းဆက္မိန္႔သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာကား ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါကို သိပ္မေတြ႔ရေပ။
“ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဆိုသည္ ၾသဝါဒကို ရြဲ႕လိုက္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာမ်ိဳးကို မရြဲ႕ရဲပါ။ သံုးေလးႏွစ္ၾကာမွျပန္ျဖစ္ၿပီး အလွဴလုပ္သည္ပြဲမွာေတာ့ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရြာကိုသြားခ်င္သည္။ ရြာဟူသည္ မႏၱေလးမွပင္ ကားတတန္၊ လွည္းတတန္ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ခရီးတည္း။
သီတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းမ်ားကပင္ ရြာကို “ အနာဂါမ္” ရြာဟု ဆိုၾကသည္။ အနာဂါမ္ဟူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မရွိေတာ့၊ ထပ္မလာေတာ့ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ရြာကိုေရာက္ဖူးေသာရဟန္းမ်ားက ထပ္ေခၚ၍မရေတာ့၊ မေရာက္ဖူးေသးေသာသူမ်ားကိုသာ အခ်ိဳသပ္၍ ေခၚရသည္။
ထိုဆရာက အနာဂါမ္ရြာကို ၾကြဖို႔လက္ခံသည္။
စကၤာပူမွအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ဘတ္(စ္) ကားႏွစ္စီးျဖင့္ ရြာကို သြားၾက၏။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလွဴလုပ္ၾက၏။ အားလံုးပမ္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရ၏။
ျပႆနာကား အျပန္ခရီးမွာျဖစ္၏။ ဘတ္(စ္) ကားႀကီးမ်ား ဝင္မရေသာလမ္းကို ဒိုင္နာမ်ားျဖင့္ (စလံုးေတြက ေလာ္ရီလို႔ေခၚၾကတယ္) ခရီးဆက္ခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေခါင္းခန္းမွာ သီတင္းသံုးဖို႔ စီစဥ္လို႔ရ၏။
ဥကၠ႒က ေနပူပူ၊ ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္းထဲ၌ ရွိသမွ်ကေလးမ်ားကို ႏို႔ေအးေခ်ာင္းေဝေကၽြးရင္း ဘာျဖစ္သည္မသိ ေမ့ေမ်ာသြားသလို ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခရီးဒဏ္၊ ေရာဂါအေျခခံ၊ အသက္ရွဴမဝ အားလံုးစံုသြားပံုရပါသည္။ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိုင္နာတစ္စီး၏ ေခါင္းခန္းကို သူ႔ေပးလုိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုအခါ ပင့္လာခဲ့ေသာ ကသာေျမာက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦအဂၢ၊ ေဒးဝန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုမန(ဆရာႀကီး) ႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရတို႔အထဲမွ တစ္ပါးပါး အနစ္နာခံရေပေတာ့မည္။ အနစ္နာခံဟူသည္ ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး (မံုရြာ၊ မႏၱေလးကားလမ္း မေရာက္မီ) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ၾကြရျခင္းပင္တည္း။
ဘာမွ မေလွ်ာက္ရေသးပဲ ေဗာ္လန္တီယာတာဝန္ယူၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ၾကြရန္ စာရင္းေပးသူကား ယင္းဆရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဤဆရာကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထြက္ ရဟန္းမ်ား ေမ့မရၾကသည္က ဤသို႔ေသာကိစၥမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သိပ္ေတာ့ သဟဇာတမျဖစ္၊ ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္။ ဂရုစိုက္ေမာင္းရန္သာ ရြာသားကို မွာရေတာ့၏။
ရြာသားကုိ မွာေနစဥ္ ထိုဆရာက အတိတ္ကုိဆြ၏။ ဒီရဟန္းငယ္ ေဒါသႀကီးသည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။
“ မင္း ငါေျပာတဲ့ မွန္ကိစၥကို လုပ္ျဖစ္သလား၊ အက်ိဳးရွိတယ္ေနာ္”
“ ဘုန္းႀကီးဘုရား၊ စကၤာပူမွာက ကုဋီထဲမွာကိုပဲ မွန္ေတြရွိပါတယ္။ ေဆာင္စရာ မလုိပါဘူး။ မွန္ကလည္း အႀကီးႀကီးပါ၊ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ၾကည့္လို႔ရပါတယ္”
“ ဒါဆို မင္း မွန္နဲ႔ ေဒါသေလွ်ာ့လို႔ ရၿပီလား”
“ မွန္ေတြက ႀကီးေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ တပည့္ေတာ္ေဒါသက အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုႀကီိးလာပါတယ္ဘုရား” ဟု စိတ္ထဲမွ ေလွ်ာက္မိသည္။
အျပင္မွာမူ-
“ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊ ႀကိဳးစားေနပါတယ္” ဟုသာ။
ထိုဆရာကား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ မႏၱေလးကို ျပန္ႀကြသြားေလေတာ့သည္။ ဖုန္မ်ားထေနသျဖင့္ သိပ္မေဝးမီ ဆရာသမား၏ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးလည္း ေဝဝါးသြားေလေတာ့၏။
ျပႆနာကား ဆရာေတာ္ၾကည့္ေသာမွန္ႏွင့္ မိမိၾကည့္ေသာမွန္တို႔ အမ်ိဳးအစားမတူသျဖင့္ ေဒါသလည္း…………….။
(ဘုန္းႀကီး ဦးအဂၢ၊ ဆရာသမား ဦးသုမနႏွင့္ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္တို႔ကို ဦးညႊတ္လိုက္ပါ၏။)
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ သံဃာကို ရုပ္ေသးပြဲလို အေဝးကဖူးရတယ္ဆိုသည္ ၾသဝါဒကား ဤဆရာသမားႏွင့္ သိပ္မဆိုင္ေတာ့ေပ။ ဤဆရာကား အနီးကပ္ေလ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလ ျဖစ္ေလသည္။
ဘထဲ၌ အနီးကပ္ေလေလ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေလေလ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ရဖူးေလသည္။ တစ္ပါးကား ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ဝိနည္းေလးစားျခင္းက လူသိအမ်ားဆံုး၊ ရဟန္းသိအမ်ားဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ေလသည္။ ဝိနည္းက်င့္ဝတ္၌ အေသးအမႊားေလးကအစ အစြန္းအထင္းမခံေပ။ သာမေဏဘဝက ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းေၾကာင့္ အျခာေက်ာင္း(ဓမၼိက) ေပၚသို႔ သြားေရာက္အိပ္စက္ရသည့္အၾကိမ္ အေတာ္ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းကား ဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးႏွယ္ က်င့္သံုးေနသည္ကိုသာ ဖူးေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး စင္ကာပူကိုၾကြခိုက္ “ မင္းက ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရဖူးသလဲ” ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
ဆရာေတာ္၏အေမးက ဝိနည္းဥပနိႆယကို ရည္ရြယ္၍ေမးေၾကာင္း ခပ္ရွက္ရွက္သေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။
“ သာသနာ့တကၠသိုလ္မတက္ခင္အထိ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတူေန၊ ေဝယ်ာဝစၥတခ်ိဳ႕လုပ္ေပး၊ အထူးအားျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သိထိုက္တဲ့သတင္းတစ္ခ်ိဳ႕ သတင္းစာထဲမွဖတ္ျပရတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္ဘုရား” ဟု စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ေျဖၾကားမိသည္။
“ ဒါဆို ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ဝိနည္းဆိုင္ရာဥပနိႆယေတြလည္း မင္းရခဲ့မွာေပါ႔” ဟု မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔ရာ “ မွန္ပါ” ဟုပင္ မယုတ္မလြန္ ေျဖခဲ့ရသည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္ကား အလွမ္းေဝးလွခ်ည္ေသးရဲ့ဟုပင္ ေတြးမိေသးေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ပါးက ရြာမွ၊ ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနရကား ငယ္ဆရာကဲ့သုိ႔ပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ နာယကခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္သည္။
ဤဆရာ၏ၾကည္ညိဳဖြယ္ကား ရိုးသားျခင္းႏွင့္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ “မွန္” ကိစၥကိုမိန္႔ေသာ ဆရာေတာ္ကား ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။
တစ္ခါက အျပစ္တစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ေသာ ရဟန္းေျခာက္ပါးကိုေခၚ၍ ၾသဝါဒေပး၏။ ၾသဝါဒထဲ၌ “မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မိန္႔ေသာစကားလည္းပါဝင္ေလသည္။ ရဟန္းငယ္ေျခာက္ပါးက (ၿပံဳး၍ မသင့္ေတာ္သျဖင့္) ခပ္တည္တည္ျဖင့္သာ “မွန္ပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ၾကရေလသည္။ ရဟန္းငါးပါးျပန္ၾကြသြားမွ “မင္းတို႔က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြ” ဟု သီဟနာဒကို တစ္ပါးတည္းဆက္မိန္႔သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာကား ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါကို သိပ္မေတြ႔ရေပ။
“ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဆိုသည္ ၾသဝါဒကို ရြဲ႕လိုက္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာမ်ိဳးကို မရြဲ႕ရဲပါ။ သံုးေလးႏွစ္ၾကာမွျပန္ျဖစ္ၿပီး အလွဴလုပ္သည္ပြဲမွာေတာ့ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရြာကိုသြားခ်င္သည္။ ရြာဟူသည္ မႏၱေလးမွပင္ ကားတတန္၊ လွည္းတတန္ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ခရီးတည္း။
သီတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းမ်ားကပင္ ရြာကို “ အနာဂါမ္” ရြာဟု ဆိုၾကသည္။ အနာဂါမ္ဟူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မရွိေတာ့၊ ထပ္မလာေတာ့ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ရြာကိုေရာက္ဖူးေသာရဟန္းမ်ားက ထပ္ေခၚ၍မရေတာ့၊ မေရာက္ဖူးေသးေသာသူမ်ားကိုသာ အခ်ိဳသပ္၍ ေခၚရသည္။
ထိုဆရာက အနာဂါမ္ရြာကို ၾကြဖို႔လက္ခံသည္။
စကၤာပူမွအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ဘတ္(စ္) ကားႏွစ္စီးျဖင့္ ရြာကို သြားၾက၏။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလွဴလုပ္ၾက၏။ အားလံုးပမ္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရ၏။
ျပႆနာကား အျပန္ခရီးမွာျဖစ္၏။ ဘတ္(စ္) ကားႀကီးမ်ား ဝင္မရေသာလမ္းကို ဒိုင္နာမ်ားျဖင့္ (စလံုးေတြက ေလာ္ရီလို႔ေခၚၾကတယ္) ခရီးဆက္ခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေခါင္းခန္းမွာ သီတင္းသံုးဖို႔ စီစဥ္လို႔ရ၏။
ဥကၠ႒က ေနပူပူ၊ ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္းထဲ၌ ရွိသမွ်ကေလးမ်ားကို ႏို႔ေအးေခ်ာင္းေဝေကၽြးရင္း ဘာျဖစ္သည္မသိ ေမ့ေမ်ာသြားသလို ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခရီးဒဏ္၊ ေရာဂါအေျခခံ၊ အသက္ရွဴမဝ အားလံုးစံုသြားပံုရပါသည္။ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိုင္နာတစ္စီး၏ ေခါင္းခန္းကို သူ႔ေပးလုိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုအခါ ပင့္လာခဲ့ေသာ ကသာေျမာက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦအဂၢ၊ ေဒးဝန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုမန(ဆရာႀကီး) ႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရတို႔အထဲမွ တစ္ပါးပါး အနစ္နာခံရေပေတာ့မည္။ အနစ္နာခံဟူသည္ ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး (မံုရြာ၊ မႏၱေလးကားလမ္း မေရာက္မီ) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ၾကြရျခင္းပင္တည္း။
ဘာမွ မေလွ်ာက္ရေသးပဲ ေဗာ္လန္တီယာတာဝန္ယူၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ၾကြရန္ စာရင္းေပးသူကား ယင္းဆရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဤဆရာကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထြက္ ရဟန္းမ်ား ေမ့မရၾကသည္က ဤသို႔ေသာကိစၥမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သိပ္ေတာ့ သဟဇာတမျဖစ္၊ ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္။ ဂရုစိုက္ေမာင္းရန္သာ ရြာသားကို မွာရေတာ့၏။
ရြာသားကုိ မွာေနစဥ္ ထိုဆရာက အတိတ္ကုိဆြ၏။ ဒီရဟန္းငယ္ ေဒါသႀကီးသည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။
“ မင္း ငါေျပာတဲ့ မွန္ကိစၥကို လုပ္ျဖစ္သလား၊ အက်ိဳးရွိတယ္ေနာ္”
“ ဘုန္းႀကီးဘုရား၊ စကၤာပူမွာက ကုဋီထဲမွာကိုပဲ မွန္ေတြရွိပါတယ္။ ေဆာင္စရာ မလုိပါဘူး။ မွန္ကလည္း အႀကီးႀကီးပါ၊ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ၾကည့္လို႔ရပါတယ္”
“ ဒါဆို မင္း မွန္နဲ႔ ေဒါသေလွ်ာ့လို႔ ရၿပီလား”
“ မွန္ေတြက ႀကီးေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ တပည့္ေတာ္ေဒါသက အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုႀကီိးလာပါတယ္ဘုရား” ဟု စိတ္ထဲမွ ေလွ်ာက္မိသည္။
အျပင္မွာမူ-
“ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊ ႀကိဳးစားေနပါတယ္” ဟုသာ။
ထိုဆရာကား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ မႏၱေလးကို ျပန္ႀကြသြားေလေတာ့သည္။ ဖုန္မ်ားထေနသျဖင့္ သိပ္မေဝးမီ ဆရာသမား၏ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးလည္း ေဝဝါးသြားေလေတာ့၏။
ျပႆနာကား ဆရာေတာ္ၾကည့္ေသာမွန္ႏွင့္ မိမိၾကည့္ေသာမွန္တို႔ အမ်ိဳးအစားမတူသျဖင့္ ေဒါသလည္း…………….။
(ဘုန္းႀကီး ဦးအဂၢ၊ ဆရာသမား ဦးသုမနႏွင့္ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္တို႔ကို ဦးညႊတ္လိုက္ပါ၏။)
သီဟနာဒ
( ၁၉-၃-၂၀၁၂
( ၁၉-၃-၂၀၁၂
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
