ငါတို႔က ဂ်ပန္ရဲ့မူကိုယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်လာေနသူေတြကို ပိတ္ပင္၊ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကို လာေရာက္အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေပးဆိုရင္ စင္ကာပူ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ေျဖ ။ ။ လူတန္းစားတူ၊ လူ႔အခြင့္အေရးတူဘဝကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေၾကးလင္ပန္းနဲ႔ ထမင္းစားတဲ့ေခတ္ကိုသာ ျပန္သြားေတာ့ေပါ့။ လူတိုင္းအေပၚမွာ တရားမွ်တတဲ့ မူဝါဒကို ငါတို႔ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမူကေတာ့ မင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ မင္းရမယ္၊ ဒါပဲ။ မင္းလုပ္နုိင္တဲ့စြမ္းရည္ဆိုတာ မင္းပညာေရး၊ မင္းအရည္အခ်င္းနဲ႔ မင္းကိုုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြပဲ။ လူေတြက တန္းတူမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ငါတို႔က အားလံုးဟာတန္းတူပါလုပ္ေနလို႔ ဒီမူက ဘယ္လိုအလုပ္ျဖစ္ပါေတာ့မလဲ။
ေစာေစာပုိင္းက ငါ့ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က CPF ရယ္၊ က်န္းမာေရးစုေငြရယ္အတြက္ လူတိုင္းဘဏ္အေကာင့္ရွိေနဖို႔ပဲ။ မင္းရွာထားတာ မွန္သမွ် မင္းဟာေတြခ်ည္းပဲ။ မင္းမွာ မင္းရဲ့ကိုယ္ပိုင္အေကာင့္ရွိေနၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အႀကံျပဳလို႔ ဘံုဆုိင္ထဲကို ထည့္လိုက္ၿပီဆိုပါေတာ့ တျခားလူတစ္ေယာက္က မင္းေငြေတြကို ယူထုတ္သြားေရာ။
အခုငါတို႔စနစ္က ဒီေငြေတြဟာ မင္းေငြဆိုရင္ ဒီေငြေတြကို မင္းမသံုးခဲ့ဘူး။ ဒါဆို မင္းကေလးေတြ၊ မင္းေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေပးထားခဲ့လုိ႔ရတယ္။ မင္းစုထားတာေလးေတြကို လူတိုင္းထုတ္ယူလို႔ရတဲ့ ဘံုဆိုင္ေငြထဲ ဘယ္သူက သြားထည့္ေနမွာလဲ။ ဒီျပႆနာက အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံတစ္ခ်ိဳ႕မွာ တက္ေနတာ။ အဲဒီမူလည္း အခု ၿပိဳကြဲသြားၿပီ။
တိုနီဘလဲလည္း ၿဗိတိန္မွာ ပုဂၢလိကစုေငြလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ သူဒီကိုေရာက္လာၿပီး တို႔ဆီက ေလ့လာသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အတိုက္အခံေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ သူလည္း ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္မိေနေတာ့တယ္။
ေျဖ ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကို ဝင္ခြင့္ျပဳၿပီး အလုပ္လုပ္တာက တြက္ေျခပိုကိုက္သလို ပိုၿပီးေတာ့လည္း ထိေရာက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဝင္ေငြနည္းတဲ့ လူေတြဖက္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရင္းနဲ႔ ဝင္ေငြကြာဟမႈကို အထိုက္အေလ်ာက္ ညီေအာင္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ တို႔မွာ ဒီအခြင့္အေရးေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ အလုပ္သမားေတြက အလုပ္ငမ္းငမ္းတက္ လိုခ်င္ေနၾကတာ။ ေငြအနည္းငယ္ပဲေပးၿပီး အလုပ္ျဖစ္တာကို မင္းသေဘာမက်ဘူးလား။
ဒါဆို ၿဗိတိန္ကိုၾကည့္။ သူတို႔စီးပြါးေရးကို ဘယ္လိုလည္ပတ္ေနတယ္ ထင္သလဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားေတြကုိ ဝင္ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒီအတြက္ရလဒ္က သူတို႔ႏုိင္ငံဟာ အခုလူမ်ိဳးေပါင္းစံု အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေနတယ္။ အေရွ႕ဥေရာပသားေတြရွိတယ္။ အေရွ႕အာရွသားေတြ၊ ေျမာက္အေမရိကသားေတြ၊ ေတာင္ပိုင္းဆာဟာရက အာဖရိကန္ေတြ၊ ကာရစ္ဘီယန္ကလူေတြ အားလံုးရွိတယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက သူတို႔မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေပးေနၾကတာ။
တို႔ဆီမွာ အရည္အခ်င္းေတြ အတားအဆီးမရွိ ဝင္လာေနတယ္။ ဒီလူေတြရဲ့ အရည္အေသြးက တို႔စီးပြါးေရးတိုးတက္ဖို႔ အကူအညီေပးေနတယ္။ ဒါကို အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မရသလို ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔လည္း မရဘူး။ စင္ကာပူလူဦးေရကို စိတ္ထဲမွာေတြးဆၿပီး ဒါေတြ လုပ္ေနၾကတာ။ တျခားနည္းလမ္းတစ္ခုခုက ဒီထက္ပိုေကာင္းၿပီး အဲဒီနည္းကို တို႔က မက်င့္သံုးဘူးဆိုရင္ေတာ့ တုိ႔က အရူးေတြေပါ့။
Work Permit အလုပ္သမားေတြကို ဝင္ခြင့္မျပဳဘဲ စင္ကာပူဟာ လက္ရွိအေနအထားကို ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ မင္းထင္သလား။
ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ HDB ေတြေဆာက္ဖို႔ အျပင္မွာပဲ ႀကိဳတင္ပံုခ်ယူတဲ့စနစ္ကို သံုးၾကည့္တယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားဦးေရကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ကြာ တို႔လုပ္လို႔ရတာက အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ လုပ္လို႔ရတာပါ။
ေျဖ ။ ။ ဒါဆိုရင္ စီးပြါးေရးအေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုလံုး ဘာေတြျဖစ္သြားမလဲ။ ဆိုလိုတာက ေနာက္ဆံုးထြက္လာမယ့္ရလာဒ္ကိုၾကည့္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဂ်ပန္ျပည္ ပိုေကာင္းလာသလား။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ ပိုၿပီးအဆင္ေျပလာသလား။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက ငါေတာ့ ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ႏိုင္တယ္လို႔။ သူေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္တာက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ အနာဂတ္လား။ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္ရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာလုပ္မွာတုန္း။ လႊင့္သာပစ္လိုက္ေတာ့။ ငါေျပာမယ္၊ ဂ်ပန္ေတြေျပာင္းကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္။
ငါတို႔က ဂ်ပန္ရဲ့မူကိုယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်လာေနသူေတြကို ပိတ္ပင္၊ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကို လာေရာက္အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေပးဆိုရင္ စင္ကာပူ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
မင္းစိတ္ထဲရွင္းသြားေအာင္ ငါကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႔ရတာေလးကို ေျပာျပမယ္။ ငါ့ရွဴးဖိနပ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဟားခါးတရုတ္လူမ်ိဳး။ အခု အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ၊ အဲဒီ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့ပညာက သူ႔အေဖဆီကေန အေမြဆက္ခံခဲ့တာ။ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္က အခုေခတ္ကုန္ေနၿပီ။ သူဒီအလုပ္နဲ႔ ပိုက္ဆံရွာလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွဴးဖိနပ္တစ္ရံအတြက္ ငါက ေဒၚလာ (၃၀၀) ေပးရတယ္။ ဒါကိုရဖို႔ ငါ့ေျခေထာက္ဆိုဒ္ကအစ သူတိုင္းယူရတယ္။ မၾကာမၾကာ ငါကသူ႔ကိုေျပာတယ္။ ဒီထက္ သားေရသားေကာင္းတဲ့ ရွဴးဖိနပ္စသည္လိုခ်င္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သူက ငါ့ဆီက ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းတယ္။ ၃၅၀၊ ၄၀၀ ေပါ့ကြာ။ ေပးလုိက္တာေပါ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
သူ႔သားက အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ပါဦးမလား။
မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔သားက တကၠသိုလ္တက္၊ ဘြဲ႔ရၿပီး အဲကြန္းခန္းရံုးထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ။
ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ကလည္း တို႔လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ေခတ္ကုန္သြားၿပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုဒ္ေတြထဲက ျငမ္းစင္ေပၚ ဘယ္သူကတက္ခ်င္မွာလဲ။ ဘယ္သူက သေဘၤာက်င္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္မွာတဲ့လဲ။ တို႔လူမ်ိဳးေတြက ဒါမ်ိဳးအလုပ္ေတြလုပ္မယ္လို႔ မင္းထင္သလား။ သူတို႔ကို လစာတစ္ဆတိုးေပးၿပီး ခိုင္း၊ သူတို႔က ႏိုး ပဲ ေျပာမွာပဲ။
ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ အေဆာက္အဦေတြကို ၾကည့္။ အားလံုးေဆာက္လုပ္လို႔ ၿပီးၿပီဆိုရင္ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ေရာက္လာၿပီ။ ဝါယာေတြသြယ္၊ ဒီျပင္ ဘာညာဘာညာေတြ လုပ္ၾကေပါ့။ အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္ သူတို႔လုပ္သလိုပဲ။ အထဲကို ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွ အိႏၵိယန္းေတြ၊ ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္) လူမ်ိဳးေတြ၊ ျပည္မႀကီးက တရုတ္ေတြကို ေတြ႔ရတာ။
စင္ကာပူးရီးယန္းေတြကုိ ငါတို႔ပိုေပးမယ္၊ သူတို႔လုပ္မလား။ မလုပ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ဒီထက္အခြင့္အေရး ေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့အလုပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္လို႔ရတယ္။
ၾသစေတးလ် ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနေတြကလည္း အာရွတိုက္သားေတြ ဝင္မလာေစခ်င္လို႔ တအားႀကိဳးစားၿပီး ပိတ္ပင္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ကေျပာတယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္က်ေငြကို အမ်ားႀကီးတိုးေပးမယ္တဲ့။ ကဲ အခု အာရွတိုက္သားေတြ ဝင္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ စစ္စတန္ႀကီး ပ်က္ေတာ့မွာ။ တရုတ္ျပည္မွာေတာင္ ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနၿပီ။
တို႔ဆီမွာလည္း အိမ္တြင္းအလုပ္သမေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အခုသူတို႔ ပညာတတ္သြားၿပီ။ သူတို႔က မင္းရဲ့အိမ္ေစ လာမလုပ္ေတာ့ဘူး။ စက္ရံုေတြ၊ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ သြားလုပ္ေတာ့တာ။
ကမၻာဟာ လူမႈေရးအေျပာင္းအလဲကို ျဖတ္ကိုျဖတ္ရမယ္။
မင္းက အင္ဒိုနီးရွန္းတစ္ေယာက္၊ ဖိလစ္ပုိင္တစ္ေယာက္၊ အိႏၵိယန္းတစ္ေယာက္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေရြးစရာသိပ္မရွိဘူးေပါ့။ မင္းညီမေတြ၊ ဝမ္းကြဲညီမေတြ အိမ္ေဖာ္မျဖစ္တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူလိုေနရာမ်ိဳးမွာ စီမံခန္႔ခြဲပံုလြဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူေတာ္ေတြက ထြက္သြားၾကမွာပဲ။ သိပ္မေတာ္၊ သိပ္မတတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ ထြက္သြားမရေတာ့ ကပ္ေနၾကမွာေပါ့။ ဆိုလုိတာက အဲဒီ သိပ္မေတာ္၊ သိပ္မတတ္တာေတြကကို ဖိလစ္ပိုင္ေတြ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ေတြ၊ အင္ဒုိနီးရွန္းေတြ အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနတယ္၊ ဒါပဲ။
ေျဖ ။ ။ လူေတြရဲ့ ဣႆာမစၦရိယဖိအားကေတာ့ ေရွာင္လို႔မရႏိုင္ဘူးကြာ။ တျခားျဖစ္ႏုိင္ေျခတစ္ခုကို ၾကည့္။ စီးပြါးေရးတိုးတက္မႈ ေႏွးေကြးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးထဲမွာ လစာအနည္းအမ်ားကိစၥက ရွိေနမွာပဲ။ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ လစားျခားနားမႈရွိေနမွာပဲ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားက ဦးေႏွာက္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြကိုရေအာင္ မယူႏိုင္ေတာ့ တို႔အားလံုးဒီထက္ဆင္းရဲေနၾကမွာပဲ။ ငါတို႔ ဂ်ီဒီပီလည္း ၂- ရာခိုင္ႏွဳံးကေန ၂.၅- ရာခိုင္ႏွံဳးေလာက္အထိ ထိုးက်သြားမယ္။ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ သူတို႔ေၾကာင့္ ရလာတဲ့ဝင္ေငြကို တြက္ၾကည့္လို႔ရေနတာပဲ။
စင္ကာပူကုမၸဏီတစ္ခုက ေအာင္ျမင္သြားလုိ႔ ကာတာကိုေျပာင္းမယ္။ အဲဒီကို ေခၚသြားမယ့္လူေတြကို ငါတို႔ကုမၸဏီက သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားနဲ႔ညီေအာင္ လစာေပးထားရမယ္။ သူ႔ကို အနည္းဆံုးဒီကလစာရဲ့ ၁၅၀- ပါဆင့္ ေပးထားရမယ္။ သူ႕အိမ္၊ သူ႔လူေနမႈစရိတ္၊ သူ႔ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရး၊ စတာေတြအတြက္ အကုန္ေပးရတယ္။ တရုတ္၊ ဗီယက္နမ္တို႔ကို သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။
ဆိုပါေတာ့၊ ငါက သာမန္အလုပ္သမား။ ငါ့ရဲ့ စူပါဗိုက္ဆာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဌာနကလိုလို႔ သြားရေတာ့မယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ မေခၚဘူး။ ဟုိမွာ ငါလိုအလုပ္သမားမ်ိဳးေတြ ရွိေနၿပီးသားမို႔။ ဒီေတာ့ ငါစိတ္နာတယ္။ ဒါကေတာ့ လံုးဝမတရားဘူးလို႔ ငါေျပာမယ္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း၊ ေလာကႀကီးကကို တရားမွ မတရားတာ။
မနာလိုတိုရွည္ေတြက ဘယ္လိုပဲမဆို ရွိေနမွာဆိုေတာ့ ဒီတိုးတက္မႈႏွဳန္းထားကို ရပ္ပစ္ဖို႔အေၾကာင္းေတာ့ ငါမျမင္မိဘူး။ ဒါအစား တိုးတက္လာတဲ့အထဲက အဆီအႏွစ္ေတြကိုယူၿပီး ေအာက္ေျခလူတန္းစားကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။ စိတ္အားထက္သန္မႈကို ဖယ္မပစ္ဘဲနဲ႔ သူတို႔ကို အဲသလိုနည္းနဲ႔ အကူအညီေပးထားႏိုင္တယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္
