သင္းကြဲလိပ္ျပာမ်ားရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခံစားျခင္း ( ၄ )

စာမ်က္ႏွာ ငါးရာေက်ာ္ရိွိတဲ႔ " The Great Thoughts " စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကမၻာ႔သမိုင္း ဝင္ေအာင္ ေျပာ ခဲ႔ေလမလား ဆိုတဲ႔အေတြးေၾကာင္႔ ရွာၾကည္႔မိရာ ဦးသန္႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားသံတခ်ိဳ႕ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼပဒ အနံ႔အသက္လည္း ရလိုက္တယ္။

" ေမာ္ဒန္စစ္ပြဲ တစ္ပြဲမွာ ေအာင္ႏိုင္သူနဲ႔ ရွဳံးနိမ္႔သူဆိုတာ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ .....တကယ္ရွိတာက ရွဳံးနိမ္႔သူတစ္ေယာက္တည္းပါ၊ အဲ ရွဳံးနိမ္႔သူ ဆိုတာ ကလည္း လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဆက္ႀကီးကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ "

In modern war there is no such thing as victor and vanquished......There is only one loser, and that loser is mankind.
( Address. Economic Club. New York City,1963 )
" တကယ္လို႔မ်ား တတိယကမၻာစစ္ကို က်ေနာ္တို႔ မဟန္႔တားႏိုင္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး သမိုင္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္။ အဲ အျပစ္ရွိတဲ႔ သမိုင္းထဲက အျဖစ္မရွိတဲ႔ သမိုင္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ သူတို႔ လူသားမ်ိဳးဆက္ႀကီး တစ္ခုလုံး မ်ိဳးတုံးမယ္ကိစၥကို မဟန္႔တားခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္မရွိတဲ႔ မ်ိဳးဆက္တစ္ခု အေနနဲ႔ေပါ႔ "

If we are not able to prevent a third word war, we shall go down in history - if history should survive- as the guilty generation, the generation which did nothing to prevent the annihilation of mankind itself.
( Quoted in N.Y Times, Nov, 12,1963 )

သင္းကြဲလိပ္ျပာမ်ားရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခံစားျခင္း ( ၃ )

 ဇင္ေ၀ေသာ္

Read more

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၃ )

" အခုႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက ္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေျခခံက်က်ေမးခြန္းေတြ မၾကာမၾကာ ေမးေနမိတယ္။ တရားဓမၼကို သိနားလည္လာေလေလ၊ ေမး ခြန္းေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ၊ ေျဖဆုိရတာလည္း ပိုခက္ေလေလ ျဖစ္ေန တတ္ပါတယ္ "
(Mark Vickers)

“ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာင္ မသတ္ရဲတဲ့လူက ဘယ္လုိလုပ္ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ လာရတာလဲ” တဲ့
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အရာရွိေလသံနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္
“ငါးမိနစ္အတြင္း မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ရံုးကိုလာခဲ့”လို႔။

သူတို႔ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တစ္ခုခု ေျပာစရာရွိရင္ ငါ့ကို တိုက္ရိုက္ေျပာ၊ ငါ့ကြယ္ရာမွာမေျပာနဲ႔ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားေတြ ကို ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ တကယ္ဆုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္ သတ္ၿပီး ေက်ေက်လည္လည္ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို ပညတ္ခ်က္ေတာ္(၁၀)ပါးအေၾကာင္းကို ေမးတယ္။ သတၱ၀ါေတြကို မသတ္နဲ႔ သတ္ရင္ စစ္ပြဲမွာ ဒီအက်ိဳးဆက္က ျပန္လာတတ္ တယ္ဆိုတဲ့အပိုဒ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာတယ္၊ မသတ္ရဘူး စစ္ပြဲမွာ ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ က်ဥ္းေျမာင္းေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာမွ၊ ဘယ္ေျခအေနမွ မသတ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္မိတယ္။ မင္းတို႔ ယံုၾကည္ တာက God။ ငါယံုၾကည္တာက ဗုဒၶနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕ကမၼ၊ မတူၾကဘူးလို႔။

သူတုိ႔ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကလာၿပီး ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး သူ႔အတြက္ စဥ္းစားစရာ တစ္ ခု ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာပါ ဖြင့္ေျပာသြားတယ္။
“ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္ထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ရပ္တည္ေနႏုိင္ တာလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး အႀကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္း အေမးခံခဲ့ရဖူးတယ္။
ေမးလာတုိင္းလည္း အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ေျဖခဲ့တာပါပဲ၊ တကယ္ လို႔ ေမးလာသူက ခရစၥယာန္ အစြဲႀကီးသူဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ ငါယံုၾကည္ တာက ထာ၀ရ ဘုရားရွင္မဟုတ္ဘူး၊ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးသာျဖစ္တယ္လို႔ ေျဖ လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ ဒီမုိကရက္တစ္ က် က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွက္ထားတဲ့အစိုးရျဖစ္တယ္၊ ဒီအစိုးရကလည္း စစ္ အင္အားသံုးဖုိ႔ လိုအပ္တယ္။ စစ္အင္အား သံုးရာမွာလည္း အမ်ားစုေကာင္း က်ိဳး ခ်မ္းသာအတြက္ဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ အျခားစစ္သား တစ္ေယာက္ လုပ္ႏုိင္တာမွန္သမွ် ငါလည္း လုပ္ႏုိင္တယ္။

ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ အလုပ္က အကုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ ဒီ အကုသုိလ္ေျပဖို႔ တျခား ကုသိုလ္ကို ပိုမ်ားေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္၊ ကံရဲ႕သေဘာတရားဟာ ဒီအတုိင္း ပဲ ရွိေနမယ္လို႔ ထပ္ျဖည့္ၿပီးရွင္းျပတတ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕အဆံုးအမေတြ သူတုိ႔ကို ေျပာလုိ႔ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတဲ့ ကိစၥကို လည္း မေျပာခင္ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားပါတယ္။

တစ္ခါက ဗုဒၶဘာသာစစ္၀န္ထမ္းေတြကို ဘာသာေရးဆုိင္ရာ သင္ခန္းစာေတြ ပို႔ခ်ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းကို အမွတ္ရမိတယ္ အဲဒီအထဲမွာ အထက္ကေပး လာတဲ့ အမိန္႔ကိုပင္ တစ္ခ်ိဳ႕အမိန္႔ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ လုိက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာလည္း ပါ ပါတယ္။
က်ေနာ့္ သေဘာအရကေတာ့ အေရးႀကီးေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အမိန္႔ေပးရမယ္႔ စစ္ဗိုလ္က ေတြေ၀ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အက်ိဳးမရွိႏုိင္ ပါဘူး။ အမိန္႔ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ အညီ ျဖစ္ေနရမယ္၊ ဒါကေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ့အမိန္႔ဆုိရင္ လုိက္နာစရာမလိုဘူးလို႔ စစ္တပ္ဥပေဒမွာ အထင္အရွားရွိတာပဲ။

ကုိယ္က ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေပးလာတဲ့ အမိန္႔ေတြကို ကိုယ့္ယံု ၾကည္မႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတာေတြ ပါလာမယ္ဆုိရင္ `ငါ စစ္မႈကို ဆက္ထမ္းလို႔ ျဖစ္ေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မလား´ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကိုယ္ တုိင္လည္း ေမးၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိစဥ္းစားျခင္း က ဗုဒၶဘာသာမွရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြလည္း စဥ္းစားရမွာပါပဲ။

အခုႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေျခခံက်က်ေမးခြန္းေတြ မၾကာမၾကာ ေမးေနမိတယ္။ တရားဓမၼကို သိနားလည္လာေလေလ၊ ေမး ခြန္းေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ၊ ေျဖဆုိရတာလည္း ပိုခက္ေလေလ ျဖစ္ေန တတ္ပါတယ္။
အခုအထိ က်ေနာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ထားတာကေတာ့ ဒီေမး ခြန္း ဒီအေျဖေတြကို ႀကိဳတင္စဥ္းစား ႀကိဳတင္အေျဖထုတ္ထား ဖုိ႔ပါ။ ေရွ႕ တန္းမွာ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားအခ်ိန္ေရာက္မွ စဥ္းစားေတြေ ၀ေနလို႔ မရပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္စရာရွိတာကို ဆံုးျဖတ္၊ လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာကို လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။
တေလာေလးကပဲ တပ္ဖက္ကမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္မႈ က်ေနာ့္တာ၀န္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးမိၾကေသး တယ္။ ေဆြးေႏြးၿပီး တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနေတြအတြက္ အားလံုး ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး သားမုိ႔ လုပ္ေဆာင္စရာရွိရင္ တြန္႔ဆုပ္ေနမွာမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားထက္ ပင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဆာင္ရြက္သြားမယ့္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူယံုၾကည္သြားခဲ့တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ျပႆနာကို ႀကိဳေတြးမထားလို႔ ျပသနာနဲ႔ တကယ္ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ မွာ ေတြေ၀သြားၾကတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ကို (ဗုဒၶဘာသာ စစ္မႈထမ္းေတြကို) ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတုိ႔ကိုသူတုိ႔ ျပန္စီစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ ငံေတာ္အတြက္ ေပးဆပ္သေလာက္ သူတုိ႔ေရာေပးဆပ္ေနၾကသလား၊ က်ေနာ္တုိ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္သေလာက္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ကေရာ အျပဳ သေဘာေဆာင္သလား--- စတာေတြပါ။

စစ္သားေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ထမ္းေဆာင္ေနရတာက ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ ရဲ႕အမိန္႔ပါ၊ ဒီ အစိုးရဆုိတာက ဒီမုိကေရစီက်က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထား တဲ့ အစိုးရပါ၊ ဒါကို ေမ့လုိ႔မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ စကားႀကီး စကား က်ယ္ေတြ ေျပာမေနၾကဘဲ အေရးႀကီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ လြတ္လပ္ ခြင့္သာမက အသက္ကိုပါ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾက ရပါမယ္။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္တာက နားေအးပါတယ္။

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၂ )

 သီဟနာဒ

Read more

နည္းပညာ ခုိးယူမႈကို အနံ႔ခံျခင္း

Stealing ahead of time 

by Peter A. Coclanis

( မေန႔က စထရိတ္တိုင္းမ္ထဲက ေဆာင္းပါးပါ၊ ၿပဳံးရတယ္။ အေမရိကန္ေတြ လည္း သူးခိုးေတြပဲဆိုကာကို အေမရိကန္ ပညာရွင္ေတြကပဲ သုေတသန လုပ္ၿပီးေရးၾကတာ။ )

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ၿပီး ပီကင္းတကၠသုိလ္ထဲ မွာ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခု ေဟာေျပာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲ ၿပီးတဲ့ေနာက္ တ႐ုတ္ပါေမာကၡေတြက သူတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈအရ ညစာစားပြဲ ဧည့္ခံေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေမာက္တုိင္း (Moutai) သုံးေလးခြက္ေလာက္ ဝင္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အေနာက္တုိင္း စီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါး အေၾကာင္း သူတုိ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္မိတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပထားတာက တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ သုံးေနတဲ့ နည္းပညာဆုိင္ရာ (၇၅) ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ခုိးယူ ထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ဒါကုိ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာျပေတာ့ ပါေမာကၡေတြအားလုံး သေဘာမတူသလုိလုိ ေခါင္းေတြ ရမ္းၾကတယ္။ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ထၿပီး “ဒါကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လုံးဝ သေဘာ မတူပါဘူး။ သူတုိ႔ သတင္းစာေတြ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ သိပ္ နည္းလြန္းေနပါတယ္” တဲ့။

သူေျပာလုိက္တဲ့ စကားက ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲ ထင္ေနပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္က ေဆာ့(ဖ္)ဝဲယား ခုိးယူမႈ၊ နည္းပညာရပ္ေတြ ခုိးယူမႈ၊ ဆုိက္ဘာခ႐ုိင္း(မ္) စတဲ့ သတင္းေတြကလည္း အၿမဲလုိလုိ ဖက္ေန ၾကရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

Bloomberg Business Week မွာ မႏွစ္က စာလုံးမည္းႀကီးနဲ႔ကုိ ခ်ဲ႕လင္း လုပ္ထားတာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ “ေဟ့ တ႐ုတ္၊ ငါတုိ႔ နည္းပညာေတြ ခုိးတာရပ္” တဲ့။ (Hey China! Stop stealing our stuff). အေမရိကန္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလမွာတုန္းကေတာင္ သတင္း အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ ခုိးယူတာ ခံလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရ ပါေသးတယ္။

အခု လတ္တေလာ အခ်ိန္အထိပဲ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ နည္းပညာ ခုိးယူမႈေတြဟာ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ေက်ာ္ေနဆဲဆုိတာ သိရပါတယ္။ စီးပြားေရး ေလ့လာ သုံး သပ္ သူေတြအားလုံး သေဘာတူထားတာက ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံေတြ အားလုံးမွာ ဒီ နည္းပညာခုိးယူမႈဟာ အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာဆုိတာနဲ႔ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသး တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ဒီျပႆနာက ပုိလုိ႔ေတာင္ ႀကီးက်ယ္ေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

တ႐ုတ္ျပည္ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာက ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေျပလည္သြားဦး မယ့္ သေဘာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။

ဒါတင္ မကဘူး။ နည္းပညာ ခုိးယူမႈအေၾကာင္းသာ ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံေတြလည္း ခုိးယူခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီအထဲမွာ အေမရိကလည္း ပါတယ္ လုိ႔ တ႐ုတ္စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက ခြန္းတုန္႔ျပန္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ကမၻာ့ပညာရွင္ေတြထဲမွာ မစၥတာ ေဒးဗစ္ ေဂ်၊ ဂ်ရမီး (Mr. David J. Jeremy) နဲ႔ မစၥတာ ဒုိရန္ဘင္အတာ (Mr. Doron Ben. Atar) ဆုိရင္ အထင္ကရ အရွိဆုံးေတြပါ။ သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ စီးပြားေရး တည္ေဆာက္ ယူေနစဥ္မွာ စက္မႈဆုိင္ရာ နည္းပညာေတြ ခုိးယူတဲ့အထဲမွာ အေမရိကန္ေတြဟာ လက္အသြတ္ဆုံး ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

သကၠရာဇ္ (၁၇၈၀) နဲ႔ (၁၈၂၀) ခုႏွစ္ေတြ ၾကားမွာ နည္းပညာ ခုိးယူမႈကုိ အေမရိကန္ေတြက လက္ရဲဇက္ရဲကုိ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စက္မႈ စီးပြားေရးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ နည္းပညာေတြပါ။ သူတုိ႔ ခုိးယူခဲ့တာက အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ၿဗိတိန္စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကပါ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ နည္းပညာ ခုိးယူမႈကုိ ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ လုပ္မေနၾကပါဘူး။ အေရးတယူ မလုပ္တဲ့အျပင္ " ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ တုိးျမွင့္ေရး " ၊ " အသုံးခ် နည္းပညာမ်ားကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေရး " လုိ႔ေတာင္ ဆုိခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ အေမရိကန္ အစုိးရေတာင္ ပါပါေသး တယ္။

တုိးတတ္ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ လုပ္ေဆာင္ပုံေတြကလည္း ပုံစံ အမ်ိဳးအမ်ိဳး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ စက္မႈဆုိင္ရာ နည္းပညာေတြ ခုိးယူမႈ၊ အစီ အစဥ္ေတြ ကုိ ခုိးယူမႈ၊ အျခားႏုိင္ငံရဲ႕ ေမာ္ဒယ္ေတြလုိ ကုိယ့္ျပည္တြင္းထဲ ခုိးယူမႈ စတာေတြပါ။

ထိပ္တန္းေအးဂ်င့္ေတြကုိ ငွါးရမ္း၊ ေငြေၾကးမက္လုံးေတြ ေပးၿပီး တီထြင္ဖန္ တီးရွင္ ပညာတတ္ေတြ အေမရိကထဲ ခုိဝင္လာေအာင္ ျဖားေယာင္းမႈေတြ လည္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။

ဘ႑ာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း အဂၤလန္ဘဏ္ေတြထဲ ခုိးဝင္ေလ့လာၿပီး သူတုိ႔ ေငြေၾကးလည္ပတ္ပုံ စနစ္ေတြကုိ ခုိးယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေတြ စာရင္း ခ်ျပရရင္ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအထဲမွာ အထင္ကရ ႏုိင္ ငံေရးသမားႀကီးေတြလည္း တစ္ပုံတစ္ပင္ပဲ။

စက္မႈဆုိင္ရာ နည္းပညာ ခုိးယူမႈကုိ အားေပးခဲ့သူေတြထဲမွာ ဘင္ဂ်မင္ ဖရင္ ကလင္ (Benjamin Franklin)၊ အဲလက္ဇန္းဒါး ဟာမစ္တန္ (Alexander Hamiton)၊ တင့္(ခ်္) ေကာက္(က္စ္) (Tench Corx) နဲ႔ ဂြ်န္ အဒမ္ (John Adans) တုိ႔ေတာင္ ပါဝင္ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔အခါမုိ႔ သူတုိ႔ ဒီလုိ အားေပး တာကုိ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ မထင္ၾကသလုိ စိတ္ဝင္စားစရာ ကိစၥလုိ႔လည္း မထင္ၾကပါဘူး။

စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတာက ဒါကုိ လက္မခံႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေသာမက္ ဂ်က္ဖာဆင္ လုိ လူမ်ိဳးပါ။

မစၥတာ ဘင္ အတာက ဒါကုိ ထပ္ၿပီး ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။ ေသာမက္ ဂ်က္ဖာဆင္ လုိ ပုဂၢဳိလ္ေတာင္ နည္းပညာရပ္ဆုိင္ရာ ခုိးယူမႈနဲ႔ လုံးဝ ကင္းရွင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဝတ္အထည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Richard Arkwright ရဲ႕ နည္းပညာေတြကုိ (၁၇၈၀) ခုေတြမွာ ျပင္သစ္ သံအမတ္ အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က ခုိးယူခဲ့ပါတယ္လုိ႔ ေထာက္ျပတယ္။

ပညာရပ္ဆုိင္ရာ မူပုိင္ခြင့္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္ (၁၈) ရာစု ေႏွာင္းပုိင္း၊ (၁၉) ရာစု ဦးပုိင္းနဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္က လုံးဝကုိ ျခားနားေနပါၿပီ။ (၁၈) (၁၉) ရာစုေတြတုန္းက ဒီမူပုိင္ခြင့္ေတြ ရွိလာဖုိ႔ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္စပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတြအထိ ဒီမူပုိင္ခြင့္ေတြကုိ လက္ခံက်င့္သုံး လာေနၾကပါၿပီ။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းလွၿပီလုိ႔ ထင္ၿပီး တ႐ုတ္ကုိ သူခုိး ႐ုိးေနမဲ့အစား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေမရိကန္ေတြလည္း “ ဒီလုိ ပညာရပ္ဆုိင္ရာေတြ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြဆီက မခုိးယူခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဒီေန႔ ရွိေနတဲ့ စီးပြားေရးပါဝါကုိ ရႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး” ဆိုတာကို အမွတ္ရပါလုိ႔ သတိေပးထား ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

အထူးျခားဆုံးကေတာ့ ဆင္ျမဴရယ္ စလိတ္တာ (Samuel Slater) ပါပဲ။ သူ အေမရိကန္ထဲကုိ ခုိဝင္ေနထိုင္လာခဲ့ေတာ့ သူနဲ႔အတူ Arkwright ရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခခံမူေတြပါ ယူလာခဲ့တယ္။

သူ႔ကုိ အေမရိကန္ေတြက အေမရိကန္ စက္မႈစီးပြားေရးေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဖခင္ (Father of the American Industrial revolution) လုိ႔ ေခၚၿပီး ၿဗိတိန္မွာေတာ့ သူ႔နာမည္က သစၥာေဖာက္ စလိတ္တာ ( Traitor Slater) တဲ့။

The writer is Albert R. Newsome distinguished professor of history and Global Research Institute director at University of North Carolina-Chapel Hill.

 ဇင္ေ၀ေသာ္

Read more

အဘိဓမၼာ အင္တာဗ်ဴး ( By Skynet )

စကၤာပူႏုိင္ငံတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အဘိဓမၼာစာေမးပြဲ ( ဒီဇင္လာလ ၂၀၁၂) ၾကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ Skynet မွ မွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ကူးထုတ္လႊင့္ထားေသာ ရုပ္သံဖိုင္

Website : http://www.abhidhammafoundation.org
Facebook: https://www.facebook.com/abhidhammasociety

 ကမ္းလက္ 

Read more

“သူတို႔က ျခေသၤ့ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လူျခေသၤ့” ( အပိုင္း - ၁ )

အမွာ။       ။ ဒီေဆာင္းပါးက ေရးထားတာ ၅ လေလာက္ရီွပါၿပီ။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း တန္ဖိုးေတာ႔ သိပ္မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တန္ဖိုးတခ်ိဳ႕ ( သေဘာတူတာ၊ မတူတာ အပထား ) ရွိႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ ဆိုၿပီး ရွည္လြန္းသြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ပိုင္းခြဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

    မၾကာမီေလးကပဲ စင္ကာပူက ဆရာႀကီး ဂိုေခ်ာက္ေထာင္နဲ႔ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ မေန႔က စထရိတ္တိုင္းသတင္းစာထဲမွာေတာ့ စင္ကာပူက တီမာဆက္အဖြဲ႕ နဲ႔ ပိုလီအဖြဲ႕တို႔က ျမန္မာအစိုးရထိပ္သီးပိုင္းေတြကို သင္တန္းတိုေပးဖို႔ရွိတယ္ဆိုတာ ပါလာျပန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ေရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္းကုိယ္တုိင္ေရာ ေျပာေနတာက ျမန္မာနဲ႔ စင္ကာပူအတူလက္တြဲသြားမယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းနဲ႔ဆိုင္္တဲ့ အကူအညီေတြ စင္ကာပူက အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ သံၿပိဳင္ဆိုေနၾကတယ္။ ဒါေတြကိုႀကည္႔ရင္ ျမန္မာအစုိးရဟာ စင္ကာပူကုိ ေျခရာေကာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္အေလးအနက္ထားတယ္ဆိုတာ ထင္သာျမင္သာပါတယ္။

    ဒါ့ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္၊ ျမန္မာျပည္က မီဒီယာတစ္ခုစ ႏွစ္ခုစက လူကိုယ္တိုင္ဆင္းၿပီး သတင္းယူေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေမးခြန္းေတြကမ်ားေပမယ့္ အဓိကအားျဖင့္ေတာ့-
    ၁။ ျမန္မာျပည္အစိုးရဟာ စင္ကာပူပံုစံနဲ႔ ခရီးသြားဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနတယ္။ ဒီကိစၥအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ ဘာေတြလိုအပ္ပါသလဲ။
    ၂။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြါးေရးေပၚလစီေတြ ရုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းလဲလာမႈအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီကိစၥကို စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါကိုေရာ ဘယ္လိုယူဆပါသလဲ။
    ၃။ စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ဘဝ ၊ အခက္အခဲ။ သမၼတႀကီး ဖိတ္ေခၚထားတဲ့အတိုင္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာဖို႔ ဆႏၵ ရွိ၊ မရွိ။
   
    အခု ကြ်န္ေတာ္ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးဟာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရႈေထာင့္စံုက သုံုးသပ္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ရသမွ်ေလးေတြကို ေရးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲဆိုဆို ျမန္မာနဲ႔ စင္ကာပူၾကားက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဆက္သြယ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

    ပထမဆံုးနံပါတ္တစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ မေလးရွားဟာ စင္ကာပူမျဖစ္ႏိုင္သလို၊ စင္ကာပူဟာလည္း မေလးရွားမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအႀကီးအေသး၊ ခ်မွတ္တဲ့ ေပၚလစီ၊ ကိုးကြယ္မႈဘာသာ စတာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ စင္ကာပူက တရုတ္အမ်ားစုျဖစ္ေနၿပီး မေလးရွားက မေလးအမ်ားစု ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ တရုတ္စီးပြါးေရးကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ မေလးရွားဟာ စားအုန္းဆီျခံေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ေနတုန္းပါ။ စင္ကာပူလူဦးေရရဲ့ ရာခိုင္ႏႈံး (၈၀) ခန္႔ဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိႏိၵယန္းေတြ၊ မေလးေတြလည္းရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ အိႏိၵယန္းကို ဖယ္လိုက္ရင္ စင္ကာပူအစိုးရထဲက အားကစားဝန္ႀကီး ေလ်ာ့သြားမယ္။ မေလးကိုဖယ္ရံုနဲ႔ေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႕ထဲက ထင္ထင္ရွားရွား ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။

    အဲသလိုပါပဲ။ ျမန္မာဟာ စင္ကာပူ မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ စင္ကာပူဟာလည္း ျမန္မာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာသလုိ ျမန္မာေတြ စင္ကာပူဆီက အဓိက ရႏိုင္တာကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပတည္ေဆာက္မႈ “ စံ ” ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ ျမန္မာျပည္ကိုသြားေတာ့ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဝန္ႀကီး ေခၚဘြန္ဝမ္း ပါသြားခဲ့တယ္။ ေခၚဘြန္ဝမ္းဟာ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲက ရွားရွားပါးပါးပါ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး အရင္ဝန္ႀကီး မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနလို႔ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနကေန ၿမိဳ႕ျပကိုေျပာင္းကိုင္လာတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။

    သူတို႔ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းက ေတာ္ေတာ္စနစ္က်ပါတယ္။ လမ္းမလြတ္လို႔ အိမ္ဖ်က္ရတာေတြ၊ ဆိုင္ဖ်က္ရတာေတြ မရွိပါဘူး။ လမ္းေဖာက္မႈ၊ ေျမေအာက္ကား ရထားလမ္းေဖာက္မႈ၊ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးသြယ္တန္းမႈ စတဲ့စီမံကိန္းေတြကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကိဳတင္အကြက္ခ်ထားၿပီးသားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ အိမ္ေဆာက္ခြင့္မရတာပဲရွိမယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညာ့ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ေဆာက္ၿပီးသားဖ်က္ရတာေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီစနစ္ေတြဟာ သူတို႔ကုိယ္ပိုင္ေတြလားဆိုရင္ေတာ့ ေျဖဖို႔ခက္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ၿဗိတိသွ်ဆီကရတဲ့ အေမြေတြပါ။

    အေဆာက္အဦးေဆာက္ခြင့္ျပဳရာမွာလည္း ဘယ္ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ ဘယ္ႏွစ္ထပ္ပဲေဆာက္ခြင့္ျပဳမယ္ ဆိုတာေတြ ရွိၿပီးသားပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အတုယူထားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ စနစ္က်ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဆိုတာ ရုပ္ဝတၱဳသက္သက္ကိစၥလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာမရွိလွပါဘူး။

    ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူရဲ့ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရး စတာေတြကို ေျပာရာမွာေတာ့ ရုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ တြဲစပ္ေနတာမို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သုေတသနမလုပ္ပဲေရးလို႔ အဓိပၸါယ္သိပ္မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ေဆာင္းပါးအေနနဲ႔လည္း ျပည့္စံုဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။

    တစ္ခုခုကို ေရြးေျပာရမယ္ဆိုရင္ စင္ကာပူရဲ့ပညာေရးဟာ အျခားအာဆီယံႏိုင္ငံေတြထက္ ႏွာတစ္ဖ်ားသာေနတဲ့ကိစၥက အဂၤလိပ္စာပါ။ ဒါဟာ လီကြမ္းယူ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေရြးခဲ့တဲ့လမ္း မွန္သြားတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားကုိ နံပါတ္တစ္ဘာသာစကားအျဖစ္ ေရြးလိုက္ေတာ့ သူလည္း ေဝဖန္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘာပဲဆိုဆို ဒီေန႔ စင္ကာပူရီးယန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ အေရး၊ အဖတ္နဲ႔ နားေထာင္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ဟာ ကမၻာ့စံကို ဝင္ပါတယ္။ သူတို႔စကားေျပာတဲ့အခါ “လား” ေတြ၊ “ေလာ္” ေတြနဲ႔မို႔ အဂၤလိပ္စာမတတ္ဘူးထင္ရင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲပါလိမ့္မယ္။ စင္ကာပူရီးယန္း ပညာတတ္ေတြဟာ အဂၤလိပ္စာကို လမ္းေပၚကစကားလို ဘရုတ္ကင္းဆန္ဆန္ အခ်င္းခ်င္းေျပာတတ္သလို ပညာရွင္ဆန္ဆန္ မွန္မွန္ကန္ကန္လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာ၊ လူ စတာေတြကို အေျခခံၿပီး သူတို႔သံုးစြဲတဲ့ သဒၵါနဲ႔ စကားလံုးလည္း ကြဲသြားပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သူတို႔ အဂၤလိပ္ “စံ” ဝင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတြက္ စင္ကာပူျပန္ေပးလိုက္ရတာကေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ တရုတ္လိုမေျပာႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရးတတ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ခဏထားလိုက္ပါဦး။

    ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာေရးမွာေတာ့ စင္ကာပူကုိ “စံ” ထားတယ္ဆုိရင္ေတာင္ စင္ကာပူကိုမီဖို႔ နည္းနည္းခက္ပါလိမ့္မယ္။ အဓိကအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာစာကိုေက်ာ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို နံပါတ္တစ္ေနရာထားဖို႔ဆိုတာ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပံုစံျခင္းတူၿပီး ကမၻာ့စံဝင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ပညာေရးကို ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားတို႔ပါ။ သူတို႔ ပညာေရးဟာ အဂၤလိပ္ကို မျဖစ္မေနသင္ၾကရေပမယ့္ သူတို႔႔ရဲ့မိခင္ဘာသာကိုေက်ာ္ၿပီး အဂၤလိပ္ကို “တစ္”မထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ပညာေရး အားေကာင္းပါတယ္။

    ေနာက္ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူရဲ့အေျခခံ စီးပြါးေရးစိတ္ဓာတ္။ သူတုိ႔ရဲ့ မူလဘူတျဖစ္တဲ့ “တရုတ္” ဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔ဆီက “စံ” ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲယူယူ အေျခခံကြဲလြဲေနတာက ျမန္မာနဲ႔ တရုတ္တို႔ရဲ့ စီးပြါးေရးအျမင္နဲ႔ အရဲစြန္႔မႈပါ။ ျမန္မာေတြ မစြံဘူးလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဘာသာေရးအေျခခံစိတ္ကုိ အဓိကဆိုလိုတာပါ။ ရႈပ္ေနမွာစိုးလို႔ ဥပမာတစ္ခု မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရပါဦးမယ္။

    အဲဒါ ေလာ္စစ္ဟန္ (သို႔) သူ႕ရဲ႕သား စတီဖင္ေလာ ရဲ့ကိစၥပါ။ အေမရိကန္အစိုးရ အလိုရွိေနတဲ့ ဘိန္း အိမ္ေရွ႕မင္းသားေပါ့။ “ဘိန္း”  ပါမလာဘူးဆိုရင္ ေလာ္စစ္ဟန္ဟာ စင္ကာပူထဲကို ဝင္လိုဝင္၊ ထြက္လုိထြက္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မူးယစ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လံုးဝသည္းမခံတဲ့ႏိုင္ငံက စီးပြါးေရးတစ္ခုတည္းကိုၾကည့္ၿပီး ဝင္ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ “လူနဲ႔ ေငြသာလာပါ၊ ဘိန္းယူမလာပါနဲ႔” ဒါပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစိုးရကို အဲသလိုအစိုးရ အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္ခ်င္သလား။ ေလာ္စစ္ဟန္ရဲ့ေငြမည္းေတြ စင္ကာပူထဲမွာေရာက္ၿပီး ျဖဴေနတယ္ဆိုတာ FBI က မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဖက္ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာရင္းဇယား ကုမၸဏီနာမည္ေတြနဲ႔အတူ စတီဖင္ေလာရဲ့ စင္ကာပူလူမ်ိဳးဇနီးအမည္ကစ ထုတ္ၿပီးဖြလိုက္ေတာ့မွ စထရိတ္တိုင္းသတင္းစာကစလို႔ ဝန္ခံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ သူ႔ဇနီးပိုင္တဲ့ ကုမၸဏီ အလတ္စား၊ အငယ္စား (၁၅) ခု ရွိပါတယ္။

    ဒါေတြကို စင္ကာပူအစိုးရက မသိဘူးလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနီေျပာက္ (little red dot) ႏိုင္ငံေပါက္စေလးထဲမွာ အစိုးရဟာ အပ္က်တာကအစ သိပါတယ္။ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေရးေနတာဟာ စင္ကာပူနဲ႔ သူတုိ႔အစိုးရကို အပုတ္ခ်ေနတာ မဟုတ္သလို ေလာ္စစ္ဟန္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး မုန္းတီးလို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွစ္ခုရဲ့ စီးပြါးေရးအေပၚမွာထားတဲ့ မူဝါဒခ်င္း လံုးဝတူမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ျပတဲ့သေဘာပါ။

    ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့ အၾကံေပးပညာရွင္ေတြဟာ ဒါေလးေတြေလာက္ေတာ့ မသ ဘဲမေနပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတာက သာမာန္လူတန္းစားေတြအတြက္သာပါ။ တရုတ္တိုင္းဟာ စီးပြါးေရးကိစၥမွာ စီးပြါးေရးအေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ပါတယ္။ အေနာက္ကလူေတြနဲ႔ေတာင္ မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူရဲ့ စီးပြါးေရး “စံ” ဟာ ယူစရာေတြရွိသလို ပယ္စရာေတြလည္း ရွိေနမွာပဲဆိုတာ ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဒီထက္ခိုင္မာတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုိေတာ့ ပညာရွင္ေတြေရးဖို႔ ခ်န္ထားခဲ့ရပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဥာဏ္မမီပါဘူး။

    ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြါးေရးေပၚလစီေတြ အျမန္ႀကီးေျပာင္းလဲလာမႈကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။
    ကြ်န္ေတာ္ အဓိကေဆြးေႏြးခ်င္တာက စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြရ့ဲ ဘဝ၊ အခက္အခဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာခ်င္စိတ္ ရွိ၊ မရွိ ဆိုတာပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ အသံတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပါဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကသည္ပင္ အာဆီယံမွာ က်ားျဖစ္ေနတဲ့ စင္ကာပူနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာခဲ့ရာလည္း ေရာက္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဆက္ရန္ -

 ဇင္ေ၀ေသာ္

Read more