( ဒီ အင္တာဗ်ဴးကလည္း သူတို႔ေျပာေနၾကတဲ႔ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းနဲ႔ ဆက္ စပ္ေနပုံေတာ႔ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဝါရင္႔ဆရာႀကီးဆိုေတာ႔ ခပ္ပါးပါး ပဲ ေထာက္ျပသြားခဲ႔တာလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္အဂၤါရပ္ ကိုေတာ႔ သေဘာက်လို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ )
၁။ လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရမႈ
ၿမိဳ႕တြင္းထဲမွာ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား စိတ္ထဲမွာ လုံၿခံဳစိတ္ ခ် ေနရမယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပေနေန လုံၿခံဳမႈမရွိရင္ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူး။ နယူးေယာက္ စင္ထရယ္ပါ့က္ (Central Park) ကုိ ငါ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ လုံၿခံဳတယ္လုိ႔ မခံစားခဲ့ရဘူး။
ျပည္ထဲေရးကိစၥမွာ ရဲေတြက ထိထိေရာက္ေရာက္ အလုပ္ လုပ္ႏုိင္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဲေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ မျမင္ေစရဘူး။ စကၤာပူမွာ ရဲစခန္းေတြ ရွိ တယ္။ အဲဒီစခန္းက ရဲဝန္ထမ္းေတြဟာ သူတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူထုကုိ သိေနရမယ္။ လူစိမ္းဝင္လာရင္လည္း ဝင္လာမွန္း သိေနရမယ္။ ဒါဆုိရင္ ရာဇဝတ္မႈေတြကေန ကာကြယ္ရာမွာ ပုိၿပီး လြယ္ကူသြားမယ္။ မင္းက ဒီရပ္ ကြက္က လူ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ရဲဝန္ထမ္းေတြက ဒီရပ္ကြက္က မဟုတ္မွန္း တန္းၿပီး သိတယ္။
ဒီေန႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထဲ မနက္ (၃) နာရီ ထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္လုိ႔ရတယ္။ သူ႔ကုိ ဘယ္သူကမွ မဟားဒယား မလုပ္ရဲဘူး။ အဲဒါ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုရဲ႕ အဓိက လုိအပ္ခ်က္ပဲ။
၂။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိမႈ
အရင္ဆုံး ေဟာင္ေကာင္ကုိ ၾကည့္၊ လူဦးေရက ထူထပ္ၿပီး အေဆာက္ အ အုံ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔၊ လမ္းေပၚမွာလည္း ေနေရာင္ မရ၊ ျမတ္ခင္းစိမ္းေတြ လည္း မရွိ။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူၿမိဳ႕ေတာ္ စီမံကိန္းစေတာ့ အရင္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက အေဆာက္အအုံေတြ အားလုံး ၿဖိဳခ်ၿပီး အသစ္ ျပန္ေဆာက္ၾကတယ္ ။ ေဟာင္ေကာင္ လုိ မဟုတ္ဘူး။ တုိ႔က အိမ္ေတြကုိ ျဖန္႔ၿပီး ေဆာက္တယ္။ အိမ္ေတြၾကားမွာ ျမက္ခင္းစိမ္း (သုိ႔မဟုတ္) ကစားကြင္းေတြ ရွိေနတယ္။ ဥပမာ East Cost က Parkway ေဆာက္ထားတာကုိ ၾကည့္။ အဲဒီေဘးမွာ သစ္ပင္၊ ျမက္ပင္ေတြ စုိက္ဖုိ႔ ေနရာအလြတ္ေတြ ခ်န္ထားတယ္။ ဒီမူကုိ စကၤာ ပူက ဆက္ထိန္းထားရမယ္။ တုိ႔လည္းအေဆာက္အအုံ ျမင့္ျမင့္ေတြေတာ့ ေ ဆာက္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ ကပ္ၿပီး ေဆာက္လုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြအတြက္ ကစားကြင္းေတြ၊ အပန္းေျဖစရာ ေနရာ လြတ္ေတြ ရွိေနမွ ရမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တုိးတက္ေခတ္မီတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ ပါေစ ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိေနမွ ရမယ္။ လက္ရွိ အစုိးရ ရင္ဆုိင္ရမယ့္ ျပႆနာက ဒီျပႆနာပဲ။
၃။ သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈ
ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုဟာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနရမယ္။ အဓိက ကူးသန္းသြားလာေရး ပဲ။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ၾကပ္ေနရင္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ သက္ေသ သာဓကအေနနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ ၾကည့္။ ကားလမ္း ပိတ္မိေနၿပီဆုိရင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတယ္။ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ့္ နည္းကေတာ့ ကားတင္သြင္းမႈ အေရအတြက္ ကန္႔သတ္ထားဖုိ႔ပဲ။ ဒါဆုိရင္ တစ္နာရီကုိ အနည္းဆုံး (၂၅) မုိင္ေတာ့ ေမာင္းလုိ႔ ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ လူထုသုံး ဘက္စ္ ကားေတြ၊ ရထားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းကုိ ျမွင့္တင္ေပးရမယ္။
ဘက္စ္ကားေတြကုိ သုံးမလား၊ ေျမေအာက္ရထားေတြကုိ သုံးမလားနဲ႔ ပတ္ သက္လုိ႔ ငါတုိ႔ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ရဖူးတယ္။ ငါကေတာ့ ေစ်းသက္ သာလုိ႔ ဘက္စ္ကားကုိ ပုိ သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါတုိ႔ယုံၾကည္ သေဘာတူညီမႈ ရလုိက္တာကေတာ့ ေျမေအာက္ရထားက အကုန္အက် မ်ားေပမဲ့ လမ္းေပၚက ကား႐ႈတ္ေထြးမႈ ျပႆနာကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစႏုိင္လုိ႔ ဒါကုိ အသုံးျပဳၾကဖုိ႔ပဲ။
၄။ သန္႔ရွင္းမႈ
မေလးရွားဘက္ ေရာက္ရင္ ၿခံဳပုတ္ေတြေပၚ စြဲဲေနတဲ့ ၾကက္ခုိးလုိ၊ စက္ဆီေခ်း လုိဟာေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ကားေတြ အားလုံးကုိ ဥေရာပ စံခ်ိန္ အတုိင္း မီေနေအာင္ထားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတာ။ မေလးရွားဘက္က အိတ္ေဇာေတြ သိပ္ထြက္ေနတဲ့ကားေတြဆုိ စကၤာပူထဲ အဝင္မခံဘူး။
ၿပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း စာနာ နားလည္ရမယ္။ ဆူညံတာေတြ၊ အေမႊးတိုင္ ထြန္းတာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ျပာမႈန္႔ေတြ သာမန္တလင္းေပၚ လြင့္ပ်ံ ႕ေနတာမ်ိဳးေတြကုိ ေရွာင္ၾကည္ရမယ္။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကုိ အၿမဲစာနာ တတ္ရမယ္။
ငါ အုိဆာကာကုိ သြားေတာ့ စက္႐ုံေတြဆီကလာတဲ့ စက္ဆီနံ႔ေတြ လႈိင္ေန တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း မျဖစ္ဘူး။ စကၤာပူလုိ ကြ်န္းေပါက္စေပၚမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ အျဖစ္ မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္႐ုံေတြဆုိရင္ စက္ ႐ုံေတြရွိရမဲ့ ေနရာေတြမွာပဲ စည္းကမ္းတက် ရွိေနရမယ္။ ဒါမွ ေလထုသန္႔ရွင္း မႈ႕ ရွိေနမယ္။ ေလထုကအစ ညစ္ညမ္းေနရင္ ေနခ်င္စရာ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ ခု ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။
( ဆက္ရန္ )
ဇင္ေဝေသာ္
