ေခ်ာ္ေနေသာ ေခြးသြားစိတ္တစ္ခုအေၾကာင္း

 

“လမ္း” အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိ၏။ လူသည္ လမ္းေလွ်ာက္္၏။ တိရိစၦာန္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္၏။ ကဗ်ာဆရာတို႔ကမူ အေတြးမ်ားပင္ လမ္းေလွ်ာက္သည္ဟု ဖြဲ႔ညႊန္းၾက၏။ ထိုလမ္းက အဘယ္နည္း။ လမ္းအေၾကာင္းကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေမး၍ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေျဖၾက၏။ အမွန္မူ လမ္းသည္ အေရးႀကီး၏။

          လူစြမ္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေရသည္ သူ႔လမ္းသူေဖာက္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ ထိုလမ္းသည္ မည္သို႔ေသာလမ္းနည္း။ ေရသည္လမ္းကို ေဖာက္၏။ ကမ္းကို ထြင္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေရေဖာက္ေသာ လမ္းသည္ ပို၍ပို၍နိမ့္ေသာ ရပ္ဝန္းတစ္ခုခုဆီသို႔ ဦးတည္ေနတတ္၏။ လူစြမ္းေကာင္းတို႔လည္း လမ္းေဖာက္ၾက၏။ ထိုလမ္းကား နိမ့္ရာရပ္ဝန္းသို႔ တသမတ္တည္း ဦးတည္ေနျခင္းမဟုတ္။ လမ္းေဖာက္တာခ်င္းတူေသာ္လည္း လူေဖာက္ေသာလမ္းႏွင့္ ေရေဖာက္ေသာလမ္း တူ၍မရ။

          အခ်ိဳ႕ကလမး္ေဖာက္၍ အခ်ဳိ႕က လမ္းေလွ်ာက္၏။ ဆင္သြားရာလမ္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုဆင္သည္ ေတာင္သူတစ္ေယာက္၏ စိုက္ခင္းထဲလမ္းေလွ်ာက္မည္ဆိုေသာ္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္း၏။ ထိုလမ္းကား အရင္းအႏွီးမ်ား၏။ အမွန္ဆိုေသာ္ သြားရန္အခြင္႔ရွိက လမ္းမရွိေသာ္လည္း ေလွ်ာက္ရတတ္ျပန္၏။ စိုက္ခင္းထဲက ဆင္တစ္ေကာင္မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးသည္။

          ေနပူပူ၌ လမ္းေလွ်ာက္ဖူး၏။ ထိုအခါ အာနႏၵဟု အမည္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္ကလာ၍ ထီးမိုးေပး၏။ ထိုထီးကို သူက ကိုင္၏။ ကိုယ္က သူကိုင္ထားေသာ ထီးအရိပ္ကို ခိုလံႈ၍ လမ္းေလွ်ာက္မိ၏။ မတရားဘူးထင္သျဖင့္ သူကိုင္ထားေသာထီးကို ကိုင္လိုက္၏။ သူကကိစၥမရွိဟု ဆိုသည္။ ထိုကိစၥမရွိဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို တိတိက်က်နားမလည္။ ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္းေသာထီးကို ႏွစ္ေယာက္ကိုင္ခြင္႔ရွိသလားဟု ေမးမိ၏။ ရွိေတာ့ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ မလိုအပ္ဟု ဆိုလိုဟန္တူသည္။

          ပန္းခင္းလမ္း၊ ခေရာင္းလမ္းစသျဖင့္ ျမန္မာစကားရွိျပန္၏။ ပန္းခင္းေသာလမ္းကို ၾကည္႔ရတာ အဆင္ေျပေသာ္လည္း တကယ္တမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ကသိကေအာက္ႏိုင္၏။ ပန္းသည္ လမ္းျဖစ္သင့္ေသာအရာမဟုတ္။ အေကာင္းဆံုးလမ္းကေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳကိုခင္း၍ ေလွ်ာက္ရေသာ လမ္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္။ ခေရာင္းလမ္းကလည္း ေခ်ာ္လဲဖို႔ရာခိုင္နွဳန္းမ်ား၏။ (၄၂) မိုင္ေဝးေသာလမ္းတစ္ခု ေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ထိုလမ္းမ်ိဳးကိုေလွ်ာက္မွ ခႏၶာ၏ေလးလံမႈက ပို၍ ထင္ရွားေစသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ထိုခႏၶာႏွင့္လူသည္ ခႏၶာကုိ ထားခဲ့၍မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေလးလံစြာပင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္။

          “လမ္း” ႏွင့္ “ခရီး” အတူတူပဲလားဟု ေတြးရန္ရွိလာျပန္၏။ ထပ္တူမက်ေသာ္လည္း ဆင္တူရိုးမွားေတာ႔ရွိသည္။ စာေပအရဆိုလွ်င္မူ တျခားစီသာျဖစ္၏။ လမ္းက မဂၢ ျဖစ္ၿပီး ခရီးက သံသရာျဖစ္၏။ ရွိေစေတာ့။ အလြန္အမင္း ေလးနက္သြားမွာ စိုးရိမ္၏။

          ထိုလမ္းကိုအခ်ိဳ႕က တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ၿပီး အခ်ဳိ႕ကအေဖာ္ (အနည္းဆံုးေနာက္ တစ္ေယာက္) ျဖင့္ ေလွ်ာက္သည္။ လူသည္ မၾကာမၾကာ တစ္ေယာက္တည္း ရန္ျဖစ္ေနတတ္၏။ ႏွစ္ေယာက္ (သို႔) သံုးေယာက္ဆိုလွ်င္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိမ္ဖန္ပိုမ်ားႏိုင္၏။ ဤအယူအဆသည္ တဖက္သတ္ ဆန္သြား၏။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းတည္း ရပ္တည္ရခက္ေသာအခါ အျခားတုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေထာက္ကန္ ေပးရ၏။ ထိုအခါဟန္ခ်က္ညီသြား၏။ စာေပအရ အညမညႏွင့္ သဟဇာတ သေဘာတို႔ျဖစ္သည္။ ရွိေစေတာ့။ အလြန္ေလးလံသြားမွာ စိုးရိမ္သည္။

          ဘုရားရွင္၏ ေလးသေခ်ၤၾကာခရီးကို ငဲ႔ေစာင္းၾကည့္မိ၏။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အေဖာ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ခဲ့တာမ်ားသည္။ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေသာဘဝက အေရအတြက္နည္းလြန္း၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ အေဖာ္ ( အနည္းဆံုးေနာက္တစ္ေယာက္) ႏွင့္ ေလွ်ာက္ျခင္းတို႔၌ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္တို႔ ကိုယ္စီရွိႏိုင္၏။ ျပႆနာကို အႏႈတ္၊ အစားလကၡဏာတို႔ျဖင့္ ခ်ဳ႕ံလိုက္ႏိုင္လွ်င္ အရာခပ္သိမ္းသည္ အဆင္ေျပႏိုင္ေလာက္၏။ ျပႆနာကို အေပါင္း၊ အေျမွာက္လကၡဏာ တပ္မည္ဆိုလွ်င္ အဆင္မေျပႏိုင္။ ဘဝသည္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ျဖစ္၏။ ဘဝသည္ ေၾကကြဲဖြယ္လည္း ျဖစ္၏။

          အာနႏၵာ၏ ထီးအရိပ္ကို သတိရသည္။ထီးအရိပ္ေပးဖူးေသာ အာနႏၵာသည္ ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိ အရွင္အာနႏၵာ မဟုတ္။ တရုတ္္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

          ဖုန္ထူေသာ၊ လူလိုက္မ်ားေသာလမ္းကို ဘုရားရွင္က ကာမသုခလႅိကလမ္းဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ခပ္ညံ့ညံ့လမ္းတည္း။ သို႔ေသာ္ ထိုလမ္းက ေက်ာ္ခြ၍မရ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေရွာင္ေန၍မရ။ ဟန္ေဆာင္၍ ရ၏၊ ေရွာင္၍ မရ။ ထိုလမ္းမွတဆင့္ ပို၍ျမင့္ျမတ္ရာကို သြားလို႔ေတာ့ရ၏။ ဟန္ေဆာင္သူသည္ မိေအးႏွစ္ခါနာ ျဖစ္၏။

          ၾကမ္းရွေသာ၊ လူအလိုက္နည္းေသာလမ္းကို အတၱကိလာမထမလမ္းဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔၏။ အစြန္းေရာက္သူတစ္ခ်ိဳ႕ ေလွ်ာက္၏။ သိပ္မညံ့လွ။ ဟီနဟု ဘုရားရွင္က မမိန္႔၊ ဒုကၡ ၊ အနရိယ ၊ အနတၱသံဟိတဟုသာ မိန္႔သည္။ ခက္ထန္၏။ အထီးက်န္၏။

          ( ဒုကၡ- ဆင္းရဲ၊ အနရိယ- မမြန္ျမတ္၊ အနတၱသံဟိတ- အက်ိဳးမဲ့)

          ( ဟီန- ယုတ္နိမ့္သည္)

          ေလွ်ာက္သည္ မေလွ်ာက္သည္အပထား၊ လမ္းကား ဧကန္ရွိ၏။ ထိုကား မဂၢဆိုသည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးတည္း။ ဤလမ္းက စိတ္ခ်ရ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခ်ရသည့္လမ္းတို႔ကို လူကေရွာင္ခြါခြါလုပ္၏။ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေလွ်ာက္သူအေရအတြက္က အလယ္အလတ္မွ်ပင္ ရွိမည္မထင္။ ရွိေသာ္ ေကာင္းပါ၏။ ဤကိစၥကို အျငင္းမပြြါးလို။

          သီဟနာဒကား ထိုလမ္း၏ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ လမ္းအေၾကာင္းကို ေတြးေတာေန၏။ အမွန္မူ လမ္းဟူသည္ ေတြးေတာျခင္းထက္ ေလွ်ာက္လိုက္ျခင္းက ပိုေကာင္း၏။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္္မွာေတာ့ ေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္လိုက္ဦးမည္ဟု ၾကံဳးဝါးေန၏။ ထိုစဥ္ ေန႔၊ လ၊ ရက္တို႔ကလည္း ျပန္၍ၾကံဳးဝါးၾကျပန္၏။ လူူက ၾကံဳးဝါးလိုက္၊ အခ်ိန္က လူကို ၾကံဳးဝါးလိုက္ျဖင့္ ၾကံဳးဝါးသံတို႔ကား ပြက္ေလာညံေန၏။

         ထိုလမ္းကား အလယ္အလတ္လမ္းတည္း။

          အလယ္အလတ္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေလွ်ာက္လို႔ရ၏။ အေဖာ္ႏွင့္လည္း   လွ်ာက္လို႔ရ၏။ ေတာမွာလည္း ေလွ်ာက္လို႔ရ၏။ ၿမိဳ႕မွာလည္း ေလွ်ာက္လို႔ရ၏။ ေရေသာက္ရင္း ေလွ်ာက္လို႔ရ၏။ အရက္ေသာက္ရင္းေတာ့ ေလွ်ာက္လို႔ရမည္မထင္။ အရက္ေသာက္ရင္းလည္း ေလွ်ာက္လို႔ရသည္ဟု လူတစ္ခ်ိဳ႕ေျပာသံ ၾကားဖူး၏။ မထင္လွ။ သို႔ေသာ္ အျငင္းမပြါးလို၊ ရေသာ္ ခ်ီက်ဴးပါ၏။ ေသခ်ာသည္က မူးေနလွ်င္ေတာ့ ေျခလွမ္းမွန္မည္မထင္။

                ထိုလမ္းကား အလယ္အလတ္လမ္းတည္း။

          ထို႔ေၾကာင့္ အေဖာ္ႏွင့္ေလွ်ာက္မည့္သူမ်ားအတြက္ အေဖာ္ေကာင္းရရန္ ဆုေတာင္းေပးပါ၏။ တစ္ဦးတည္း ေလွ်ာက္လိုသူမ်ားအတြက္ တဲအိမ္၊ တဲေက်ာင္းကေလးမ်ား ေတြ႔ပါေစဟု ဆုေတာင္းခ်င္၏။ အေဖာ္ႏွင့္ေလွ်ာက္ၿပီးျဖစ္ေနသူမ်ား အဆင္ေျပေစရန္ ဆုေတာင္းမိ၏။ တစ္ဦးတည္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ား အထီးက်န္မႈ မခံစားရပါေစနဲ႔ဟု ဆုေတာင္းခ်င္၏။

          ထိုစကားမ်ားဆိုစဥ္-

          အခ်ိန္၏ ၾကံဳးဝါးသံကို ပီပီျပင္ျပင္ႀကီး ၾကားလုိက္္ရ၏။

          ထိုစဥ္ စိုက္ခင္းထဲကဆင္ မျဖစ္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္မိ၏။

သီဟနာဒ

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.