အေၾကာင္းမသိေသာ္ ရိုက္ခ်င္စရာပင္ေကာင္းေသး၏။ သူတို႔ေမးလိုက္ပံုက “ ဦးႏု ေနေကာင္းသလား” တဲ့။ ဘယ္က ဦးႏုလည္းဟု ဆက္ေမးရာ က်ဳပ္တို႔ကို အဝတ္အစားေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆားေတြေပးတဲ့ ဦးႏုေပါ႔တဲ့။ သို႔မွ စဥ္းစားမိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီး ဦးႏုကို ေမးေနၾကျခင္းတည္း။ ထိုၿမိဳ႕ကေလး၌ ဦးႏု စိုက္ေပးခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္လည္းရွိ၏။
ဦးႏုလာစဥ္ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဗုဒၶဘာသာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူမလာတာၾကာေတာ့ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းလိုက္ၾကၿပီဟု ဆိုၾကျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးႏုအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာရစ္၊ မွာရစ္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရမူ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဦးႏုကို ေဝဝါးဝါး။ သမိုင္းသာ သိသည္၊ လူကို မသိ။ သူတို႔က အစိုးရအဆက္ဆက္ေျပာင္းသည္ကိုပင္ မသိၾက။ ဦးႏုရွိဆဲ၊ အသက္ရွင္ဆဲ၊ ဦးႏု အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲဟုပင္ ထင္ေနၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏုက ေစာင္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ မေပးတာၾကာၿပီ-တဲ့။
ကဲ- ဘာေျပာရန္ရွိပါေသးသနည္း။ ထိုသူမ်ားကား နာဂေတာင္ေပၚမွ နာဂမ်ားသာတည္း။( ၁၉၉၇-၉၈ က ျဖစ္သည္)
ရဲသားငါးေယာက္၊ စခန္းမွဴးတစ္ေယာက္္၊ တပ္စိတ္တစ္စိတ္၊ ရဟန္းတစ္ပါးတို႔ နာဂေတာင္ေပၚ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီျဖင့္ တက္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားတို႔က အေတြ႔အၾကံဳရွိၾကသျဖင့္ တစ္ေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ တက္သြားၾကေလေတာ့၏။
ဝဝဖိုင့္ဖုိင့္ ရဲစခန္းမွဴးႏွင့္ ပိန္ပိန္လွီလွီရဟန္းတို႔ကမူ သူတို႔ေျခရာကို မွီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ၾက။ ေနာက္က် က်ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။
နာဂအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားမ်ားအသံကိုၾကားၿပီး ခ်ံဳထဲဝင္၍ ပုန္းေနၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအခါ စခန္းမွဴးႏွင့္ ရဟန္းတစ္ပါးလာေနေၾကာင္း သိရျပန္ေသာအခါ အေလာတႀကီး ခ်ံဳထဲျပန္ဝင္ၾကျပန္၏။ မ်က္ေစ့လ်င္ေသာ စခန္းမွဴးက ခ်ံဳပုတ္လွဳပ္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခါးၾကားက ေျခာက္လံုးျပဴးကို ထုိးခ်ိန္ကာ-
“ ထြက္ခဲ့၊ ထြက္ခဲ့” ဟု အမိန္႔ေပးေလေတာ့၏။
ေသနတ္ကိုေၾကာက္စရာဟုသိေသာ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ခ်ံဳထဲပုန္းေနရွာေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
မ်က္စိမ်ား ျပာေဝသြား၏။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုစလံုး မဆိုစေလာက္ကေလးသာ ဖံုးအုပ္ထား၏။
ခရီးပန္းလာေသာစခန္းမွဴးက ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာအခါ-
“ဟာ- ဒီေကာင္မေတြ၊ ေသေတာ့မွာပဲ။ ခရီးပန္းလာရတဲ့အထဲ- သြားၾက၊ ထြက္သြားၾက” ဟု ေအာ္ေငါက္ေလေတာ့၏။
ျမန္မာစကားမတတ္ရွာေသာ ယင္းဒကာမႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ျမန္မာစကားတတ္လွ်င္ပင္ ဘာလုပ္ရမွန္းသိမည္ေတာ့မထင္။ ထြက္ခဲ့ဆို၍ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ထြက္သြားၾကဟု ဆိုျပန္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဒါနဲ႔ပင္ ရဟန္းဝင္ရေတာ့၏။
သူတို႔ကို ျပံဳးျပ၊ စခန္းမွဴးကို ရွင္းျပကာ အိတ္ထဲမွာပါေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေခၚ သၾကားလံုးေလးမ်ားကို ထုတ္ေပးရ၏။ သူမတို႔က စားစရာမွန္းသိေသာ္လည္း မည္သို႔စားရမွန္းမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြံကိုခြါ၍ လက္ထဲထည့္ေပးဖို႔လုပ္စဥ္ လက္မျဖန္႔ပဲ ပါးစပ္ဟေပးေလေတာ့၏။ မတတ္ႏိုင္၊ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲ သၾကားလံုးထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သၾကားလံုးခြါ၍ ခြံ႔ေကြ်းရေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ပံုရိပ္ကား အနည္းငယ္ ရိုမစ္တစ္ဆန္သြားႏုိင္၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ခြံ႔လိုက္ရ၏။ ခဏၾကာေသာ္ ျပံဳးၿပီး ေကာင္းသည္ဟု နားလည္ရႏိုင္သည့္ တုန္႔ျပန္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ ျပံဳးမိၾက၏။
ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုရဟန္းပင္ ဦးႏုျဖစ္ႏိုင္ေသး၏။
ဘဝ၌ ေခါင္းမာသူမ်ား ေတြ႔ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ တင္ပါးမာသူမ်ားကိုမူ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ အမွန္ပင္ တင္ပါးမာၾက၏။
က်န္းမာေရးမွဴးေရာက္ခိုက္ လူတစ္ေယာက္ေနမေကာင္းသျဖင့္ လာျပ၏။ က်န္းမာေရးမွဴးက ေဆးထိုးဖို႔လုပ္၏။ ထိုလူ၏ တင္ပါးကား အသားမာမ်ားျဖင့္ တင္းေနသျဖင့္ ေဆးထိုးအပ္မတိုး။ ဇြတ္အတင္း ေဆးထိုးေသာ္ ရႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ အပ္က်ိဳးက်န္ခဲ့လွ်င္ ျပႆနာ။ ထိုစဥ္-
အျခားလူတစ္ေယာက္က သူ႔ခါးမွာပါေသာ ဓားျဖင့္ အသားမာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျခစ္ေပး၏။ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔သြား၏။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆးထိုးဟု ထိုလူကေျပာ၏။ ထုိအခါမွ ေဆးထိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ဟုတ္ပါ႔မလားဟု အခ်ိဳ႕က သံသယရွိႏိုင္၏။ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမ်ား၌ ကေလးငယ္မ်ား ေလ်ာစီးဖို႔လုပ္ထားသည့္ ေလ်ာစင္ႏွင့္တူေသာ အဆင္းလမ္းမ်ားရွိသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခ်ာေမြ႔ေနျခင္းမွာ အဆင္းတြင္ လူေအာက္တစ္ခုခုခံၿပီးထိုင္ရင္း ေလ်ာခ်လိုက္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျခင္းထက္ ျမန္သည္ဟူသတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သူမ်ား၏တင္ပါးမ်ား မာေနျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ဤကိစၥကို မၿပံဳးရက္။
ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အတန္ငယ္ရင္းႏွီးမႈရလာေသာအခါ-
လူတစ္ေယာက္အသားတံုးႀကီးဆြဲကာ ဝါးေက်ာင္းေလးထဲ ဝင္လာ၏။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဟုေမးရာ ဟင္းရတုိင္း ရြာလူႀကီးကိုတစ္တြဲ၊ ရြာဘုန္းႀကီးကိုတစ္တြဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈရွိ၏။ သို႔မွသာ ေဘးရန္ကင္း၏၊ သားေကာင္လိုက္ရတာလြယ္၏ဟု ရွင္းျပၾက၏။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးလွဴျခင္းကား ေကာင္းပါ၏။ အသားက ေသြးတရဲရဲ။ ေနာက္ေနာင္ သားေကာင္ရွာရလြယ္ေအာင္ဟု ဆိုျပန္ေသး၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ယူခဲ့ရ၏။ သူတို႔ႏွင့္ မိတ္ပ်က္၍မရ။ ငါးပါးသီလ ေျပာခြင့္မသာ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရလာခဲ့၏။ သူ၏ တူမီးေသနတ္ကိုလည္း ေက်ာင္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထား၏။ မင္းတူမီးေသနတ္ႀကီး မယူခဲ့နဲ႔ဆိုလွ်င္ ၎ေက်ာင္းသားပါ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ၏။
တစ္ညေနတြင္ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကုိပစ္ရန္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ တူမီးေသနတ္ကုိယူၿပီးမွ ျပန္ခ်လိုက္၏။ ေလးခြကို ေကာက္ကိုင္၏။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ ဒီေကာင္က နတ္ႀကီးတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ တူမီးေသနတ္နဲ႔ပစ္ရင္ မီးမကူးတတ္ဘူး”
“ ေလးဂြနဲ႔ ဆိုရင္ေကာကြာ”
“ေလးဂြက မီးကူးစရာမလိုဘူး၊ ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ရင္ ဒီေကာင္ နတ္မႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပစ္ထည့္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဇီးကြက္ နတ္မႀကီးႏိုင္ရွာ။ ဖုတ္ကနဲ က်လာ၏။ မၾကည့္ရက္က မ်က္စိလႊဲယံုသာ။ ဤသို႔ျဖင့္ပင္ နာဂေတာင္၌ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ရေသး၏။
အမွာ။ ။ အခ်ိဳ႕ကား ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဦးႏုလာစဥ္ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဗုဒၶဘာသာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူမလာတာၾကာေတာ့ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းလိုက္ၾကၿပီဟု ဆိုၾကျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးႏုအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာရစ္၊ မွာရစ္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရမူ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဦးႏုကို ေဝဝါးဝါး။ သမိုင္းသာ သိသည္၊ လူကို မသိ။ သူတို႔က အစိုးရအဆက္ဆက္ေျပာင္းသည္ကိုပင္ မသိၾက။ ဦးႏုရွိဆဲ၊ အသက္ရွင္ဆဲ၊ ဦးႏု အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲဟုပင္ ထင္ေနၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏုက ေစာင္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ မေပးတာၾကာၿပီ-တဲ့။
ကဲ- ဘာေျပာရန္ရွိပါေသးသနည္း။ ထိုသူမ်ားကား နာဂေတာင္ေပၚမွ နာဂမ်ားသာတည္း။( ၁၉၉၇-၉၈ က ျဖစ္သည္)
ရဲသားငါးေယာက္၊ စခန္းမွဴးတစ္ေယာက္္၊ တပ္စိတ္တစ္စိတ္၊ ရဟန္းတစ္ပါးတို႔ နာဂေတာင္ေပၚ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီျဖင့္ တက္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားတို႔က အေတြ႔အၾကံဳရွိၾကသျဖင့္ တစ္ေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ တက္သြားၾကေလေတာ့၏။
ဝဝဖိုင့္ဖုိင့္ ရဲစခန္းမွဴးႏွင့္ ပိန္ပိန္လွီလွီရဟန္းတို႔ကမူ သူတို႔ေျခရာကို မွီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ၾက။ ေနာက္က် က်ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။
နာဂအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားမ်ားအသံကိုၾကားၿပီး ခ်ံဳထဲဝင္၍ ပုန္းေနၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအခါ စခန္းမွဴးႏွင့္ ရဟန္းတစ္ပါးလာေနေၾကာင္း သိရျပန္ေသာအခါ အေလာတႀကီး ခ်ံဳထဲျပန္ဝင္ၾကျပန္၏။ မ်က္ေစ့လ်င္ေသာ စခန္းမွဴးက ခ်ံဳပုတ္လွဳပ္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခါးၾကားက ေျခာက္လံုးျပဴးကို ထုိးခ်ိန္ကာ-
“ ထြက္ခဲ့၊ ထြက္ခဲ့” ဟု အမိန္႔ေပးေလေတာ့၏။
ေသနတ္ကိုေၾကာက္စရာဟုသိေသာ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ခ်ံဳထဲပုန္းေနရွာေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
မ်က္စိမ်ား ျပာေဝသြား၏။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုစလံုး မဆိုစေလာက္ကေလးသာ ဖံုးအုပ္ထား၏။
ခရီးပန္းလာေသာစခန္းမွဴးက ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာအခါ-
“ဟာ- ဒီေကာင္မေတြ၊ ေသေတာ့မွာပဲ။ ခရီးပန္းလာရတဲ့အထဲ- သြားၾက၊ ထြက္သြားၾက” ဟု ေအာ္ေငါက္ေလေတာ့၏။
ျမန္မာစကားမတတ္ရွာေသာ ယင္းဒကာမႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ျမန္မာစကားတတ္လွ်င္ပင္ ဘာလုပ္ရမွန္းသိမည္ေတာ့မထင္။ ထြက္ခဲ့ဆို၍ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ထြက္သြားၾကဟု ဆိုျပန္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဒါနဲ႔ပင္ ရဟန္းဝင္ရေတာ့၏။
သူတို႔ကို ျပံဳးျပ၊ စခန္းမွဴးကို ရွင္းျပကာ အိတ္ထဲမွာပါေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေခၚ သၾကားလံုးေလးမ်ားကို ထုတ္ေပးရ၏။ သူမတို႔က စားစရာမွန္းသိေသာ္လည္း မည္သို႔စားရမွန္းမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြံကိုခြါ၍ လက္ထဲထည့္ေပးဖို႔လုပ္စဥ္ လက္မျဖန္႔ပဲ ပါးစပ္ဟေပးေလေတာ့၏။ မတတ္ႏိုင္၊ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲ သၾကားလံုးထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သၾကားလံုးခြါ၍ ခြံ႔ေကြ်းရေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ပံုရိပ္ကား အနည္းငယ္ ရိုမစ္တစ္ဆန္သြားႏုိင္၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ခြံ႔လိုက္ရ၏။ ခဏၾကာေသာ္ ျပံဳးၿပီး ေကာင္းသည္ဟု နားလည္ရႏိုင္သည့္ တုန္႔ျပန္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ ျပံဳးမိၾက၏။
ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုရဟန္းပင္ ဦးႏုျဖစ္ႏိုင္ေသး၏။
ဘဝ၌ ေခါင္းမာသူမ်ား ေတြ႔ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ တင္ပါးမာသူမ်ားကိုမူ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ အမွန္ပင္ တင္ပါးမာၾက၏။
က်န္းမာေရးမွဴးေရာက္ခိုက္ လူတစ္ေယာက္ေနမေကာင္းသျဖင့္ လာျပ၏။ က်န္းမာေရးမွဴးက ေဆးထိုးဖို႔လုပ္၏။ ထိုလူ၏ တင္ပါးကား အသားမာမ်ားျဖင့္ တင္းေနသျဖင့္ ေဆးထိုးအပ္မတိုး။ ဇြတ္အတင္း ေဆးထိုးေသာ္ ရႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ အပ္က်ိဳးက်န္ခဲ့လွ်င္ ျပႆနာ။ ထိုစဥ္-
အျခားလူတစ္ေယာက္က သူ႔ခါးမွာပါေသာ ဓားျဖင့္ အသားမာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျခစ္ေပး၏။ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔သြား၏။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆးထိုးဟု ထိုလူကေျပာ၏။ ထုိအခါမွ ေဆးထိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ဟုတ္ပါ႔မလားဟု အခ်ိဳ႕က သံသယရွိႏိုင္၏။ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမ်ား၌ ကေလးငယ္မ်ား ေလ်ာစီးဖို႔လုပ္ထားသည့္ ေလ်ာစင္ႏွင့္တူေသာ အဆင္းလမ္းမ်ားရွိသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခ်ာေမြ႔ေနျခင္းမွာ အဆင္းတြင္ လူေအာက္တစ္ခုခုခံၿပီးထိုင္ရင္း ေလ်ာခ်လိုက္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျခင္းထက္ ျမန္သည္ဟူသတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သူမ်ား၏တင္ပါးမ်ား မာေနျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ဤကိစၥကို မၿပံဳးရက္။
ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အတန္ငယ္ရင္းႏွီးမႈရလာေသာအခါ-
လူတစ္ေယာက္အသားတံုးႀကီးဆြဲကာ ဝါးေက်ာင္းေလးထဲ ဝင္လာ၏။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဟုေမးရာ ဟင္းရတုိင္း ရြာလူႀကီးကိုတစ္တြဲ၊ ရြာဘုန္းႀကီးကိုတစ္တြဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈရွိ၏။ သို႔မွသာ ေဘးရန္ကင္း၏၊ သားေကာင္လိုက္ရတာလြယ္၏ဟု ရွင္းျပၾက၏။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးလွဴျခင္းကား ေကာင္းပါ၏။ အသားက ေသြးတရဲရဲ။ ေနာက္ေနာင္ သားေကာင္ရွာရလြယ္ေအာင္ဟု ဆိုျပန္ေသး၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ယူခဲ့ရ၏။ သူတို႔ႏွင့္ မိတ္ပ်က္၍မရ။ ငါးပါးသီလ ေျပာခြင့္မသာ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရလာခဲ့၏။ သူ၏ တူမီးေသနတ္ကိုလည္း ေက်ာင္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထား၏။ မင္းတူမီးေသနတ္ႀကီး မယူခဲ့နဲ႔ဆိုလွ်င္ ၎ေက်ာင္းသားပါ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ၏။
တစ္ညေနတြင္ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကုိပစ္ရန္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ တူမီးေသနတ္ကုိယူၿပီးမွ ျပန္ခ်လိုက္၏။ ေလးခြကို ေကာက္ကိုင္၏။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ ဒီေကာင္က နတ္ႀကီးတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ တူမီးေသနတ္နဲ႔ပစ္ရင္ မီးမကူးတတ္ဘူး”
“ ေလးဂြနဲ႔ ဆိုရင္ေကာကြာ”
“ေလးဂြက မီးကူးစရာမလိုဘူး၊ ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ရင္ ဒီေကာင္ နတ္မႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပစ္ထည့္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဇီးကြက္ နတ္မႀကီးႏိုင္ရွာ။ ဖုတ္ကနဲ က်လာ၏။ မၾကည့္ရက္က မ်က္စိလႊဲယံုသာ။ ဤသို႔ျဖင့္ပင္ နာဂေတာင္၌ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ရေသး၏။
အမွာ။ ။ အခ်ိဳ႕ကား ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
သီဟနာဒ
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment